Allereerst: jippie ik ben morgen 26 weken!
Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven. Het is allemaal zo snel gegaan. Alles van een leien dakje. Niet misselijk, nauwelijks klachten en dankbaar dat het kindje eind juli bij ons komt. Zoals al in mijn andere blogs te lezen, heb ik alleen maar de leuke dingen mogen meemaken: kleertjes kopen, kamertje uitzoeken, genieten van elkaar.
Tot rond week 20, toen kreeg ik toch wel echt serieus last van stuitje, billen en heupen. Daarvoor loop ik nu bij een bekkenfysio, die mij begeleid tijdens oefeningen en die mij op het hart drukt dat ik gewoon rustiger aan moet doen want: Ik ben zwanger!
En ik wil het niet teveel doen, maar toch denk ik er soms over na: de bevalling, uitdrijving, ter wereld koming en welke andere termen er ook bestaan. Ik wil graag thuis bevallen, denk aan:
Maar dan hoor ik sommige verhalen en lees ik hier verhalen op BB die me opeens heel erg onzeker maken. Scheuren, knippen, bloedverlies, spoedkeizersnedes, duwen op buiken, navelstrengen om nekjes, lage Apgar-scores, narcoses en andere traumatische gebeurtenissen.
Aan de ene kant denk ik; sjonge die sterke Afrikaanse vrouwen bevallen ook 'gewoon' van een kind in lemen hutjes en gaan de volgende dag week op het land werken. Maar dan denk ik aan mezelf en dan vind ik mezelf opeens helemaal niet meer zo stoer als die Afrikaanse vrouwen. En dan ben ik best een beetje bang... Kan ik dit wel?
reacties (0)