Mijlpaal: een jaar moeder!

Ik lees net mijn laatste blog terug en pff.. wat een zware tijd. Gelukkig zit ik nu in een tijd waarin het veel lichter en makkelijker is dan toen ik die blog schreef (blijkbaar). Ik herken mezelf ook bijna niet als ik dat lees, maar dat zullen de hormonsters ook wel deels zijn geweest. Snel maar even een update van ons leventje, zodat die zware, donkere blogs naar de achtergrond verdwijnen. 

Inmiddels is ons meiske 13 maanden. Eén brok vrolijkheid. Makkelijk -als ik andere moeders mag geloven-, een goede eter en slaper. Geen klagen dus. Ik vind het heerlijk dat we de 1 jaar hebben gepasseerd. Waar ik achter ben gekomen is dat ik gewoon geen baby-moeder ben. Bah, dat ongecontroleerde huilen, krampjes, niet kunnen zitten/rollen/kruipen/lopen/praten en de onzekerheid over lengte, gewicht, eten en slapen. Nee; doe mij maar gewoon een dreumes vanaf 1 jaar :) 

Ik werk 24 uur, 16 uur op het bedrijf en 2 ochtenden thuis. Onze dochter gaat 2 ochtenden naar het kdv en de andere dagen passen de oma's op. Beide oma's vinden het oppassen heerlijk en ik ontvang dan ook de hele dag door filmpjes en foto's van hun trots. Op het kdv is ze onrustiger dan bij ons thuis. Slaapt amper en eet niet zo goed. Terwijl ze bij ons 's ochtends altijd 1,5-2 uur slaapt en haar fruithap heerlijk vindt. Misschien teveel prikkels?! Of nogsteeds beetje wennen aan de drukte van andere kinderen?!

De vraag komt al regelmatig of wij een tweede willen. Tja.. ooit wel, maar nu?! Altijd gewenst dat we meer dan 1 kind zouden krijgen, liefst snel achter elkaar. Maar hoe ik er nu tegen zie...poeh; even wachten. Ik vind het allemaal druk genoeg en ik wil optimaal genieten van ons meiske en nog dingen met mijn man kunnen doen. Maar dan kijk ik naar grote (>3 kind) gezinnen om mij heen. Zo gezellig en de ouders doen even makkelijk nog iets met z'n tweetjes als ik en mijn man dat doen. "Oppas moet je toch regelen" zeggen vrienden dan. Dilemma's :)

Voor nu eerst maar even genieten met z'n drietjes en wie weet komt de wens over een paar maanden weer aan de oppervlakte borrelen.

P.s. Misschien vind niemand dit verhaal boeiend, maar ik schrijf gewoon lekker van me af :)