Het besef, begint het leven nu echt?

Zo.. weer een blogje van mij. Ik mag inmiddels aan iedereen vertellen dat wij een kindje verwachten eind juli, dus super veel zin in.

Even vanaf het begin: we zijn 'ervoor' gegaan en binnen een paar maanden was het raak. Heerlijk gevoel. Bij 8 weken mochten we kijken bij de verloskundige. Onze eerste kindje, dus wisten wij veel. Op het beeldscherm leek het wel of ze een filmpje van een echo aan het afspelen waren. Na een paar och'en en ach'en, zei de verloskundige tegen ons: 'Gefeliciteerd, dit is jullie kindje.' Stomverbaasd zaten mijn man en ik naast elkaar en waren eigenlijk nog de hele dag en week verbluft. Na 10 weken hebben wij het verteld aan naaste familie en vrienden. Helaas heb ik ook een paar (!!) vriendinnen waarbij het allemaal niet zo van zelfsprekend gaat met hun kinderwens. Mijn zwangerschap was dus ook heel moeilijk om met hun te delen, dat snap je misschien wel. 1 vriendin vond het allemaal heel moeilijk en heeft mij sindsdien niet meer gesproken. Ze moet denk ik alles even op een rijtje zetten. De andere vriendinnen waren allemaal gelijk blij en enthousiast, maar natuurlijk ook emotioneel. Op mijn werk vind iedereen het leuk nieuws, ook al hadden ze mij meer voor carrieretijger aangezien dan voor moeder :|

De opa's en oma's zijn door het dolle heen. Onze broers en zussen zullen voor het eerst oom/tante worden. Iedereen is zo blij voor ons. Mijn hormonen maken nu al (voor mij positief) overuren. 's Avonds zit ik heerlijk babykleertjes, spulletjes, cremetjes, luiers, kinderwagens, maxicosi's, commodes, ledikantjes en sokjes uit te zoeken. Ik kan mezelf zowat niet bedwingen om gewoon iets te bestellen. Maar wat heb je aan een schattig haarbandje als het een jongen blijkt te zijn. Of een broekje met tractortjes als het een meisje blijkt te zijn... Ik bedoel dit zonder vooroordelen, maar ik vind het persoonlijk leuker om een jurkje bij een meid aan te trekken i.p.v. een jongen.
Nee, ik probeer me in te houden tot 16 weken; geslachtsbepalende echo.

Ook mag ik nog niet klagen over de kwaaltjes. Ik bedoel het gebrek aan kwaaltjes. Ik ben niet misselijk, niet moe en niet humeurig (volgens mij) geweest. Nu bijna op week 14 en nu begin ik toch wel wat klachten te krijgen. Pijn in mijn heupen, m'n stuitje voelt beurs, en ik moet rustiger aan doen dan normaal.

Als ik vroeger (haha), ik bedoel voor mijn zwangerschap soms op BB zat en ik keek op een profiel dan zag ik soms staan: 13 weken en 5 dagen zwanger. Dan dacht ik bij mezelf; poeh he, bijna 14 weken, wat leuk. Wat zal die moeder trots zijn dat ze het eerste trimester heeft 'overleefd' en dat ze nu mag uitkijken naar een hopelijk zorgeloze zwangerschap en bevalling. En nu ben ik die persoon zelf :-) zo gek.

Ja wij hebben voor de NIPT gekozen, ja we gaan een geslachtsbepalende echo en 20-weken echo doen en ja ik ga ervan uit dat alles goed is. Ik heb geen moment ingezeten over miskramen, kwalen, verkeerde uitslagen of nekplooimetingen. En ik kan wel zeggen voor alle andere dames; dat is een heel fijn gevoel. Je kunt allemaal wel overal voor of tegen zijn, maar je kan toch van tevoren niet zeggen wat je met bepaalde info, uitslagen of situaties gaat doen. Ik heb nog geen van de uitslag van de NIPT, maar ik heb er geen nacht minder om geslapen. Ik hoor het allemaal deze week wel wanneer ik word gebeld of een brief krijg.

Tot nu toe dus een onbezorgde, wat naieve zwangere hier. Ik laat me elke dag weer verrassen en ik kan niet wachten tot ik het babytje kan voelen.