De allerlaatste IUI

Donderdag 31 mei 2018

Vandaag staat de allerlaatste inseminatie te wachten. IUI nummer 6. Onze allerlaatste poging IUI met hormonen. Ik heb er geen vertrouwen meer in. Ik zie het als formaliteit. Nog even die wachtweken door en dan op naar de intake voor IVF. Vanavond gaan we uiteten voor de verjaardag van mijn broer. Hij is ook precies vandaag jarig. Mooie datum dus. Maar ja, alle eerdere mooie data hebben ook niks uitgehaald, dus waarom nu wel. Ik ga vanavond gewoon lekker een wijntje drinken. Of twee, of drie. 

Donderdag 14 juni 2018
We zijn twee weken verder sinds de IUI. Slaperig stap ik uit bed omdat ik alweer heel nodig moet plassen. De afgelopen dagen had ik dat ook al. Ik twijfel. Zal ik een beetje urine opvangen om te testen? Mijn broer had mij vanmorgen al geappt of ik al iets wist. Ik werd er een beetje chagarijnig van. Ik wil nog helemaal niet met de teleurstelling bezig zijn en ik word toch vast zo ongesteld. Toch loop ik naar beneden om een glas te pakken om urine op te vangen. Ik kan het maar beter gehad hebben. De test is vast negatief en morgen gaan we borrelen bij vrienden. Dan kan ik in ieder geval gerust een wijntje mee drinken. Ik heb trouwens de afgelopen weken vaak wijn gedronken. IUI werkt toch niet voor ons, dus waarom zou ik mij nog steeds al die restricties opleggen. Heeft de afgelopen 2,5 jaar toch geen enkele zin gehad. 

Ik zucht, ga op het toilet zitten en inspecteer geroutineerd mijn ondergoed. Nog geen bruine afscheiding. Hmm. Misschien komt de menstruatie dan wat later deze maand. Ik vang wat urine op, zet dit op de wastafel en pak een goedkope zwangerschapstest van de Action. Ik dip in de urine, leg de test neer en bestudeer het venster. De urine loopt door en de controlelijn verschijnt. Het testvakje blijft leeg. "Zie je wel" denk ik. Maar na een paar minuten denk ik toch een schaduwlijntje te zien in het testvakje. Mijn hart begint te bonzen. Zie ik het nou goed? Ik verbeeld het mij vast. Ik pak de test en loop naar de overloop. Bij het raam houd ik de test in het daglicht. Mijn hart begint nog sneller te bonzen als ik een lichtroze lijntje zie verschijnen. Nog heel vaag, maar toch zichtbaar. En roze. Dus geen indroogstreep. 

Door het harde bonzen van mijn hart, hoor ik mijn eigen gedachtes niet meer. Ik maak een foto van de test en app mijn man. "ZIE JIJ HET OOK??" 
Als hij terugappt met "ECHT?! ECHT!! Is het echt waar?", begin ik heel hard te huilen. Ik loop terug naar de badkamer en pak snel de Clearblue test die al eeuwen klaarligt in de lade, speciaal voor dit moment. Ik dip de test in de urine, leg hem neer en staar als een bezetene naar de test. Twee minuten duren dan een eeuwigheid. En dan plots: 'Zwanger' in het scherm! Half hyperventilerend en met bibberende handen maak ik een foto van de Clearbluetest, waar inmiddels ook '1-2 weken' in is verschenen. Ik app de foto meteen door naar mijn man en krijg allemaal super blije en lieve berichtjes terug. Het voelt super onwerkelijk en ik weet niet of ik moet lachen of huilen. 

Onze zoon hoort mij stommelen op de badkamer en komt even kijken. Hij ziet de folie van de test en zegt heel blij: "Heee! Dat is van toen ik in jouw buik zat!"
Hij herkent het van zijn babyalbum. Ik floep er meteen uit: "Dat klopt lieverd. En nu zit er een nieuwe baby in mama's buik. Een broertje of zusje!" 
Zoonlief doet een vreugde dansje en is heel blij, maar gaat al vrij snel weer Paw Patrol kijken haha. 

De rest van de dag breng ik zwevend door. Het is net alsof ik droom. Ook voel ik meteen angst en onzekerheid. De test kleurt in de loop van de dag steeds donkerder en ik geloof wel echt dat ik zwanger ben. Maar het is zo raar en onwerkelijk om eindelijk die positieve test te zien na 2,5 jaar van teleurstellingen en verdriet. Ik ben ook bang dat het misschien misgaat. Je leest er toch zo vaak over en dit kindje is zo intens gewenst, dat wil ik voor geen goud meer kwijt. 

Vrijdag 15 juni 2018
We vertellen onze ouders, broer en zussen en onze allerbeste vrienden van de positieve test. Iedereen reageert zo ongelovelijk blij en meelevend, het is echt hartverwarmend. En daardoor begint bij ons nog een klein beetje meer het besef te komen dat het echt zo is. Dat we eindelijk weer in verwachting zijn!

11 juli 2018
We hebben onze eerste echo vandaag. Ik ben stikzenuwachtig. Vanaf de positieve test tot zo'n 6 weken zwangerschap had ik weinig kwaaltjes. Eigenlijk alleen echt vermoeid. Heel erg vermoeid. Het is al een paar weken mooi en warm weer, maar ik lig elk vrij moment op de bank en val dan meteen in slaap. Vanaf zo'n 6-7 weken zwangerschap kwam de misselijkheid opzetten. "O ja, zo voelde dat". 
Geurtjes, etensresten. Van alles word ik misselijk. Maar minder erg dan bij onze zoon. Ik hoef gelukkig nog niet over te geven en bepaald voedsel gaat er nog goed in. 

We nemen plaats in de wachtkamer van de fertiliteitspoli. Het voelt heel gek om hier weer te zitten, maar nu voor een zwangerschapsecho. Het doet me wel wat. Ik zie alle stelletjes in de wachtkamer 1 voor 1 opgeroepen worden en bij allemaal vraag ik mij af of ze voor een follikelecho, behandeling of voor een zwangerschapsecho komen. Ik zit af en toe een beetje te bibberen van de spanning. Gelukkig hoeven we niet heel lang te wachten. Eenmaal in de kamer waar ik zo ontzettend vaak follikelecho's en IUI's heb gehad, mag ik mij weer van onderen uitkleden en plaatsnemen in de stoel. De arts brengt de echostok in en ik zie al snel wat op het scherm. En na even heen en weer bewegen, zien we een prachtige zwangerschap. 

"Dag lief kleintje! Daar ben je dan! 8 weken en 1 en met een krachtige hartslag! We zijn op slag verliefd!"

De arts feliciteert ons met een goede echo en ziet verder ook geen gekke dingen. Ik mag weer terug naar een verloskundige, ondanks dat ik wel 'medisch' ben. De verloskundige mag mijn zwangerschap gewoon begeleiden en zoals het er nu uitziet, hoef ik alleen maar terug te komen naar het ziekenhuis voor de bevalling. Opgelucht en verliefd verlaten mijn man en ik de fertiliteitspoli. Hopelijk voor de laatste keer. 

31 juli 2018
Vandaag is de dag van de termijnecho. Zoals gewoonlijk ben ik weer ontzettend zenuwachtig. Zal het allemaal nog goed zitten? Zal hij/zij goed gegroeid zijn? Ik voel mij wel op en top zwanger en houd mij daar aan vast. 
Eenmaal binnen mag ik al snel plaatsnemen op de bank en mijn buik ontbloten. De verloskundige smeert wat gel op mijn buik en zet het echoapparaat erop. Meteen zie ik ons kindje, druk zwemmend en bewegend en goed gegroeid! Wat een prachtig gezicht! Ik begin te glimlachen en ik krijg die lach niet meer van mijn gezicht af. Wat een opluchting en wat een prachtige beelden! Ook de verloskundige feliciteert ons met de zwangerschap en de mooie beelden. We hebben je zo druk zien bewegen, dansen, zwemmen in mijn buik! Ook papa is helemaal verliefd en is helemaal ondersteboven van deze mooie beelden. Nu voelt het toch weer een stuk echter en voelt het voor mij alsof ik nu echt mag gaan genieten van deze zwangerschap! 

Hierna heb ik al snel collega's ingelicht op mijn werk over de zwangerschap en hebben we het ook 'wereldkundig' gemaakt via social media. We hebben hartverwarmende reacties gekregen en zijn vanaf toen echt volop gaan genieten. Qua kwaaltjes is deze zwangerschap een stuk pittiger. Ik heb nog steeds last van misselijkheid en overgeven, gelukkig vanaf 13 weken alleen in de ochtenden. Ook heb ik vanaf 13 weken ernstige bekkenpijn. Ik loop nu onder behandeling van een bekkentherapeut en dat houdt het gelukkig stabiel qua klachten. Over de vermoeidheid spreek ik maar even niet, haha. De zwangerschap is daarnaast iets risicovoller vanwege mijn schildklierziekte. Ik moet elke 3-4 weken bloedprikken en heb inmiddels al 2 x mijn medicatie moeten ophogen. Maar gelukkig sta ik goed onder controle en gaat voor nu alles goed met de baby. We krijgen weer een jongetje! We zijn helemaal verliefd op onze tweede boef en ik voel hem al heel goed trappen. Vanaf 12 weken begon het met kriebeltjes en plopjes, vanaf 15 weken werd het steeds duidelijker en vanaf 19 weken kon mijn man hem ook aan de buitenkant voelen. Inmiddels ben ik 23 weken zwanger en gaat mijn buik al echt af en toe heen en weer door de schopjes. Het voelt heerlijk! Elke keer weer zo'n mooie bevestiging van zijn leven! 

De reden dat ik een lange tijd niet heb geschreven: 
1. Vooral alle klachten tijdens deze zwangerschap. Ik kon nog maar net mijn werk volhouden, maar had echt geen puf om daarnaast niet iets te ondernemen. 
2. Onzekerheid. Deze zwangerschap ervaar ik toch anders dan de eerste en dat komt vooral door de lange aanloop ernaartoe. Het voelt allemaal zo kwetsbaar, dat ik niets wil jinxen. Ook lees ik op bijv. Freya dat het heel normaal is om dat zo te voelen na een lange weg in de MMM. Ik zal ook pas gerust zijn als ik onze tweede zoon gezond en wel in mijn armen vast heb.