Als ik een wens mag doen

Voor mijn liefste wenskindje

Als ik een wens mag doen, dan wens ik jou. 
Al langer dan twee jaar, wens ik jou. 

Eerst een klein vurig verlangen, een kriebel in mijn buik. Stiekem fantaseren over een gezinnetje van vier. Een trotse grote broer en een lief klein hummeltje in de wieg waar diezelfde trotse broer ook in gelegen heeft. 

Toen werd ik ziek en moest dat kleine vurige verlangen even worden gedempt. Van een brandend haarvuur naar een klein kaarsje. Maanden van behandelingen verstreken. De tijd kroop langzaam voorbij. Vriendinnen raakten zwanger, bolle buiken om mij heen. Het kleine kaarsje wilde geen klein kaarsje meer zijn en het vuur verspreidde zich met de week meer en meer. 

Iets meer dan twee jaar geleden, kwam je voor mijn gevoel heel dichtbij. We hadden groen licht van mijn arts. Het potje foliumzuur stond klaar op het aanrecht. Heel even voelde ik weer diezelfde spanning en kriebels als bij de eerste keer proberen. Maar ergens was ik ook best een beetje bang. Zou het weer langer duren? Misschien duurde het wel weer een jaar, net zoals bij je grote broer. 

Toch hoopte ik op het beste. Wie weet lukte het wel sneller. Misschien wel binnen de eerste paar maanden proberen? Als ik toen een wens mocht doen, dan wenste ik dat we je snel zouden ontmoeten op het echoscherm. 

Maanden gingen voorbij en elke ronde sloot af met een menstruatie keurig op tijd. Die maanden werden een jaar en we gingen naar het ziekenhuis. Alle onderzoeken waren prima, er was niet aan de hand. Nog even zelf proberen en anders met een half jaar terugkomen. Als ik toen een wens mocht doen, dan wenste ik dat het toch ging lukken binnen dat halfjaar. 

Helaas keerden we precies zes maanden later weer terug. Zonder zwangerschap en met veel teleurstellingen en verdriet. Nog een aantal onderzoeken volgde en er werd gekozen om te starten met IUI in combinatie met milde hormoonstimulatie. 

Als ik toen een wens mocht doen, dan wenste ik dat de eerste ronde IUI raak was. Dat dit net het laatste zetje was dat we nodig hadden. Maar helaas, de eerste ronde IUI werd gecanceld. Ik had teveel eicellen met de Clomid. De tweede ronde hormonen ging beter, maar had helaas geen positief resultaat. Net zoals de derde poging. 

De vierde poging met hormonen, begon ik met spuiten. Een beetje spannend vond ik het wel. En als ik iets mocht wensen, dan wenste ik dat het nu eindelijk met deze hormonen wel mocht lukken. Maar helaas, ook deze vierde poging - met de derde IUI - gaf geen plusje op de test. 

Het ziekenhuis besloot over te stappen op een andere fabrikant van hormomen. Er werd mij gezegd dat er echt geen verschil in zou zitten. De apotheek had niet de juiste dosering op voorraad. De fertiliteitsafdeling wist zich geen raad. Dus werd de dosering opgehoogd. Ondertussen zag ik op internet al dat er wel degelijk verschil in de hormonen zat. Mijn lichaam reageert snel op hormonen, dus ik was al wat gespannen. Als ik toen een wens mocht doen, dan wenste ik op een goede uitslag. En een geslaagde IUI. Maar helaas, deze vijfde poging (de vierde IUI) werd ook gecandeld. Ik had acht (!) follikels die op springen stonden. 

En nu zit ik al een maand op de wachtbank. Ik bleek namelijk na de laatste poging zes cysten te hebben in mijn eierstokken en ik moet wachten totdat deze 'fijne' overblijfselen weg zijn. Inmiddels zijn we drie jaar verder sinds het begon te kriebelen voor nummer 2. En ruim twee jaar verder sinds het moment dat we groen licht kregen.

Onze zoon is al een grote jongen van 3,5 jaar. Hij gaat na de zomervakantie naar school. Hij is zindelijk, kletst veel en is een heerlijke peuter/kleuter. De babytijd voelt als een eeuwigheid geleden. Als ik zo rondsnuffel op Babybytes, voelt het alsof ik niet meer erbij hoor. Zwangerschappen, pretecho's, bandenpijn, buikfoto's, bevallingsverhalen... het lijkt een andere wereld. Een wereld die ik eens heel goed kende. Een wereld die vertrouwd was en waarvan ik echt heb genoten. Maar het voelt niet meer van mij. 

Als ik toch een wens mocht doen, dan wenste ik dat ik dat ik weer in die wereld paste. Dat ik weer een mooie foto kon delen van een positieve test, of een foto van de eerste echo. Dan wenste ik dat ik weer elke ochtend kokhalzend boven de pot hing, dat ik die scherpe bandenpijn voelde, dat ik weer positiekleding kon kopen. Dan wenste ik dat ik weer die heerlijke eerste plopjes kon voelen, of het ritme van je hartslag kon horen via de doptone. Dan wenste ik dat ik je grote broer mijn bolle buik kon laten zien en hem kon vertellen dat hij een broertje of zusje krijgt. Wist je dat hij daar al heel vaak naar vraagt? Soms zegt hij weleens: 'mama, er zit een babyzusje in jouw buik!' 
Heel bijzonder. Maar soms ook zo verdrietig, omdat ik dan wist dat het niet waar was. 

Lief wensenkindje,

Als ik een wens kon doen, 1 wens maar.... dan wenste ik jou.