Bedrogen

Terwijl ik een mailtje tik aan mijn baas, zoemt mijn telefoon naast mij op mijn bureau. Ik zie dat mijn broer een afbeelding heeft gestuurd via whatsapp. Ik tik snel het mailtje af en open de app. Meestal zijn het geinige foto's. Een leuke grap. Ik heb de glimlach al op mijn gezicht staan, totdat ik mij besef wat ik precies zie. 

Een schattig meisje staart mij aan met op haar t-shirt: ik word grote zus. De schoonzus van mijn broer is dus in verwachting van haar tweede kind. Mijn hart begint als een razende te kloppen en ik voel onmiddelijk mijn tranen branden. 'NEE!' schreeuw ik in stile. 'Niet zij! Niet nu!' 

In 2014 was ze tegelijk met mij zwanger van haar eerste. Toen duurde het bij haar en haar man ook langer dan gebruikelijk. Samen hadden we dezelfde pijn van de wachtbank gekend. Samen waren we super blij dat het ons eindelijk gegund was. Ik wist dat zij afgelopen september er weer voor ging met haar man. Het steekt mij dat het haar dus wel binnen 3 maanden lukt. Rond de kerst had zij haar positieve test. 

Ik sluit de app af en loop naar het toilet voordat mijn collega's mijn waterige ogen zien. In het hokje haal ik een paar keer diep adem. Ik ben zo jaloers en ik haat mijzelf daarom. Waarom is mijn primaire reactie woede, verdriet en jaloezie? Waarom kan ik niet blij voor haar zijn dat zij deze keer niet lang hoeft te wachten? Waarom vind ik eigenlijk dat ik eerder aan de beurt hoor te zijn? 

Ondertussen komen er meer appjes binnen. Van mijn man, zie ik. Ook hij heeft de app gezien en voelt zich behoorlijk verdrietig. Het is voor het eerst dat dit soort nieuws hem ook zo raakt. Normaal gesproken is hij degene die mij kalmeert en geruststelt. Hij is altijd optimistisch geweest en was altijd in de veronderstelling dat wij snel erna ook zwanger zouden zijn. Maar nu merk ik ook bij hem twijfel en angst. En verdriet. 

Ik merk dat mijn hoop en optimisme ver te zoeken is. Ik wil niet meer terug naar mijn werkplek. Ik wil naar huis, een diepe winterslaap houden en ik wil niets meer lezen, zien of horen over zwangerschappen en baby's. Het doet mij teveel pijn. Het voelt alsof ik een gebroken hart heb. Alsof een grote liefde een heerlijke relatie abrupt heeft beeindigd. Het voelt alsof het leven mij bedrogen heeft. 

En hoe moet je verder zonder je grote liefde als die grote liefde de enige is waar jij je geluk vindt? Hoe moet je vertrouwen houden in het leven, als je zo vaak bedrogen wordt? Hoe blijf je positief, als je klap na klap na klap krijgt? Hoe ga je door, na alle teleurstellingen? 

Die vervelende brok in mijn keel is sinds het appje niet meer weg gegaan. Misschien helpt het om toe te geven aan mijn emoties. Te huilen wanneer dat nodig is. Mijn zwakte te tonen. Ik kan niet altijd sterk zijn. Het elastiekje kan niet altijd op spanning staan, op een gegeven moment knapt het. Zal het net zo werken als bij een verbroken relatie? Dat de gevoelens moeten slijten totdat het alleen nog een klein gevoelig plekje blijft ergens in je ziel? 

Vanmorgen bij het afvegen de eerste tekenen gezien van weer een mislukte ronde. Weer een klap. Weer een stukje hoop weggeveegd. Alsof het leven nog niet klaar was met dit stomme spel.