Terug naar mijzelf

Het is even na zeven uur als ik met een lichte hoofdpijn uit bed stap. De krampen in mijn buik verraden het stiekem al. Ik knip het licht aan op de badkamer en ga plassen. Ik zie dat ik weer ongesteld geworden ben. Ik zucht even en stap vervolgens onder de douche. Toch komen er geen tranen. Geen pijnlijke steek in mijn hart. Geen knoop in mijn maag. Eerder berusting.

Misschien komt het ook wel doordat ik een paar dagen ervoor al naar een witte test had gestaard. Toen vloeiden er wel wat traantjes. Eventjes maar. Ik was 14 dagen na mijn eisprong en nog niet ongesteld. Op 10 dagen na de eisprong had ik een kleine druppel bloed verloren. En ook flink veel bandenpijn gevoeld. Maar enkele dagen daarna waren alle klachtjes weg. Omdat we wat te vieren hadden en ik een glaasje mee wilde drinken, deed ik voor de zekerheid die test. Diep van binnen wist ik al dat hij negatief zou zijn, maar het blijft gewoon verrekte pijnlijk om maar 1 streepje te zien.

Terwijl ik mij afdroog en klaarmaak voor een werkdag, bekijk ik mijzelf eens goed in de spiegel. Met mijn 27 jaar heb ik toch echt de allereerste kleine rimpels gespot rondom mijn ogen. Ik zie er volwassener uit dan een paar jaar terug. Mijn lichaam is ook veranderd. Aan de zwangerschap heb ik een klein buikje overgehouden. Geen vet, het is gewoon wat slapper. Als ik wat actiever zou sporten, worden die buikspieren vanzelf wat strakker. Voor het eerst sinds een lange tijd fantaseer ik niet over een babybuik. Ik zet mijn buik niet expres uit om te kijken hoe het ook al weer stond. Daarna kleed ik mij aan, maak me op en loop naar beneden.

Met enige tegenzin open ik de app waarin ik mijn cyclus bijhoud. Voor mijn gevoel nutteloos met een cyclus van rond de 29 dagen, maar toch vind ik het altijd wel prettig om te weten wanneer ik de ongesteldheid kan verwachten. Voor het eerst sinds een lange tijd bekijk ik niet wanneer mijn volgende vruchtbare periode is. Ik noteer de eerste dag van de menstruatie, sluit de app af en vertrek naar mijn werk.

Op het werk is het niet drukker dan anders en toch denk ik de hele dag niet aan deze mislukte ronde. En wanneer ik ’s avonds op Facebook een profielfoto van een bekende zie met haar prachtige zwangere buik, voel ik ook geen jaloezie.

Deze menstruatie lijkt ongemerkt voorbij te gaan. Zonder de emotionele buien, zonder de tranen, zonder de jaloezie, zonder het gevoel van onmacht, verdriet of frustratie. De laatste weken heb ik mijzelf afgevraagd of ik er wel gelukkig van werd, van het bezig zijn met ‘project baby 2’. En hoewel ik niets liever wil dan nogmaals zwanger mogen raken en een gezond kindje mogen krijgen, wil ik niet meer teveel onder invloed staan van alle negatieve emoties. Dat is niet eerlijk tegenover mijn zoontje en ook niet tegenover mijzelf. Ik wil weer die leuke, vrolijke en spontane vrouw en moeder zijn. Die ook kan genieten van alle mooie dingen in het leven. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn.

Het scheelt ook dat mijn man eindelijk, na een slepend arbeidsconflict van 2 jaar, een andere baan gevonden heeft. Het heeft ons net die boost gegeven om weer vooruit te kijken. Voor ons gevoel stond ons leven al heel lang ‘on hold’. Mijn ziekte, de behandelingen, het arbeidsconflict van mijn man, het zwanger worden dat niet leek te lukken. Gedurende twee jaar waren er meer downs dan ups. Maar nu lijkt het tij eindelijk te keren. Mijn ziekte is onder controle, ik voel me fit en gezond, mijn man heeft eindelijk die nieuwe baan. We durven zelfs weer te dromen. We zijn aan het kijken voor een nieuw huis en maken allemaal leuke plannen voor de komende tijd. Weekje op vakantie, weekendje weg. Maar ook kleine dingen: een blokje om in het zonnetje, lekker met onze zoon een stukje fietsen of naar de kinderboerderij.

Ik voel me langzaam aan weer meer mijzelf worden. De donkere wolken lijken wat weg te trekken. Natuurlijk is het verlangen voor een tweede kindje er nog steeds. Natuurlijk was ik liever gisteren dan vandaag zwanger. Maar ik wil de negatieve gevoelens rondom het zwanger worden niet meer de boventoon laten voeren. In ieder geval niet tot juni. Als het in juni nog niet raak is, mogen we terug naar de gynaecoloog. En tot die tijd ga ik leven in het hier en nu. Want dat verdient mijn zoon. Dat verdient mijn man. Dat verdien ikzelf.