De babywinkel

Terwijl ik naar binnenstap, ruik ik meteen de bekende geur. Zoet en een beetje weeïg. Zwitsal vermengd met de geur van melkspuug. Het is zo’n typische geur die ik uit duizenden herken. Ik haal even diep adem en loop verder naar binnen. De vrolijke zachtroze en zachtblauwe kleurtjes komen mij tegemoet. Mutjes, sokjes, rompertjes. Fluweelzachte rammelaars liggen met tientallen opgestapeld in een krat. Ik probeer alle schattige kleertjes te vermijden en loop recht op mijn doel af. Ik kom hier tenslotte voor een nieuwe drinkbeker voor zoonlief. Eenmaal aangekomen bij het betreffende schap zie ik alleen zoogkompressen en opzetstukken voor borstkolven. Als ik om mij heen kijk, zie ik dat de hele winkel is veranderd. Ik ben hier ook al ruim 1,5 jaar niet meer geweest.

Terwijl ik mijn weg vervolg langs de schappen met positiekleding, kan ik het verlangen even te spieken niet onderdrukken. Ik zie een best leuke jurk hangen, iets wat ik maar zelden vind van positiejurken en ik heb de neiging om te kijken of mijn maat erbij hangt. Meteen daarna besef ik hoe idioot het is. Ik ben niet eens zwanger. Toch is het verlangen belachelijk sterk om iets te kopen dat in het teken staat van een zwangerschap of een baby. Ik herinner mij als de dag van gisteren dat ik hier stond met mijn bollende buikje. Zouden we gaan voor de groene of de blauwe hoes? En zijn deze kruiken goed? Oh wacht, een handige positiebroek!

Een gevoel van heimwee maakt zich van mij meester. Verderop in de winkel begint een baby’tje te huilen. Pasgeboren, aan het volume te horen. Ik onderdruk de neiging om mee te gaan huilen. Wat voel ik mij plots ontzettend ellendig in deze winkel. Deze winkel staat voor het geluk van een zwangerschap. Het geluk van een pasgeboren baby, kersverse ouders. Deze winkel staat voor mijn moeder, die hier uren in heeft vertoefd als trotse aanstaande oma. Op dit moment staat deze winkel voor alles waar ik nu zo intens naar verlang. Het komt dichtbij. Het raakt me diep.

Een lieve, ondeugende, puberende peuter zorgt natuurlijk voor veel afdeling. Daarnaast heb ik een drukke baan en een druk sociaal leven. Ik heb alles wat mijn hartje begeert: een lieve man, een prachtige zoon, een fijn huis, lieve vrienden en familie, een leuke baan. Ik ben geslaagd voor mijn opleiding. Dit alles zorgt ervoor dat de afgelopen 12 maanden dragelijk waren. Ik had zoveel afleiding dat ik nooit lang verdrietig hoefde te zijn bij een ongesteldheid. Even een dagje balen, vervolgens mezelf klaarmaken voor een leuk feestje van vrienden of die belangrijke vergadering voorbereiden. Heerlijk spelen en lachen met zoonlief, genieten van al zijn ontwikkelingen. Het jaar ging vlug voorbij en ik was zo blij dat die maandelijkse teleurstelling sneller weer omgezet werd in hoop. Iets wat ik hoop dat ik kan vasthouden, hoewel ik ook voel dat er een hoop verdriet van binnen zit. Een enorm gemis dat steeds vaker naar het oppervlak borrelt.

Terwijl ik mijzelf herpak en op zoek ga naar de drinkbekers, denk ik aan het oriënterend fertiliteitsonderzoek eind december bij het Radboud. Mijn baarmoeder zag er goed uit op de echo, net zoals mijn eierstokken. Ook lagen er genoeg eitjes klaar, wat duidt op een goede eicelvoorraad. Het zaad van mijn man was voldoende, net ietsjes onder het gemiddelde. De gynaecoloog was bij de evaluatie bijzonder optimistisch aangezien onze kans op een spontane zwangerschap op 49% ligt. Pas onder de 30% is medisch ingrijpen zinvol. Ze drukte ons op het hart de komende zes maanden net zo te blijven proberen en vooral het ook leuk te hebben met elkaar. Ze verwacht ons niet terug te zien, omdat ze denkt dat het binnen zes maanden moet lukken.

Zou ik hier dan toch binnenkort weer stiekem staan snuffelen tussen de rompertjes en sokjes? Misselijk door die zoete en ietwat penetrante lucht? Zal ik dan misschien toch nog een keer een nieuwe positiebroek mogen kopen? En deze keer let ik wel beter op de kwaliteit, de vorige broeken kunnen denk ik geen tweede ronde aan. Heel even twijfel ik of ik die schattige sokjes meeneem. Een klein cadeautje voor ons gewenste kindje. Maar ik durf niet, bang dat ik daarmee het vervloek. Toch vind ik het ergens ook mooi om alvast iets tastbaars te halen voor ons gewenste kindje. Alsof ik daarmee de wens en het verlangen tastbaar kan maken. Iets om naar uit te kijken, iets om mijzelf kracht te geven in moeilijke tijden.

Ik besluit voor nu alleen de drinkbeker mee te nemen. Ik loop vlug naar de kassa, mijn wangen roodgloeiend. Achter mij wordt een moeder volledig onder gespuugd door haar baby. Nadat zij is voorzien van een lading zakdoekjes en tissues uit alle hoeken, besluit ik dat het tijd is om te gaan. En de volgende keer dat ik hier ben, neem ik die sokjes mee.