De confrontatie

Het moest er van komen. Het zou er een keer weer van komen. De confrontatie. Gewoon , zo ineens. Op een gek of onverwacht moment. Wanneer je er net niet mee bezig bent. Je weet dat het eraan zit te komen. Je weet dat het vandaag of morgen ineens ‘in your face’ is. En toch is het onverwacht. Schrikken.

Begin dit jaar, ergens rond maart, hoorden wij van vrienden van ons dat zij gestopt waren met anticonceptie. Hij was al langer toe aan een gezinnetje, zij wilde eerst nog samen een huis kopen en de boel wat meer stabiliseren. Ik had het al zien aankomen, aangezien zij een huisje hadden gekocht samen. In maart was ik nog niet actief bezig met onze tweede kinderwens. Ik dacht er over na. En dat was alles. Had genoeg aan mijn eigen sores om het maar even zo te zeggen.

Rond de zomer kwam het nog een keer ter sprake. Op mijn verjaardag vertelde hij dat zij inmiddels zo’n 5 of 6 maanden gestopt was met de pil. Ik reageerde opgewekt, wenste hem namen ons natuurlijk veel geluk en ging verder met feesten. Toch bleef die opmerking al wat langer in mijn hoofd rondspoken. Soms dacht ik: zou het al raak zijn? Maar dat wuifde ik snel weg. Dat is immers hun zaak en hun leven, niet dat van mij. We zullen het vanzelf horen als er nieuws is. Of niet.

Twee weken geleden zaten manlief en ik op de bank. We waren aan het kletsen over werk, studie en vrienden, waarop hij besloot deze vriend te appen met de vraag of we binnenkort langs konden komen om het huisje te bewonden dat nu na maandenlang verbouwen zo goed als klaar is. We spraken een datum af en toen eindigde deze vriend met een bijzondere opmerking. Hij zei dat wij de groepsapp van onze vrienden goed in de gaten moesten houden, hij zou er namelijk iets naartoe sturen.

En toen wist ik het al. Met een bonkend hart zat ik naast manlief. “Zou het?” zei ik zacht. “Wat?” vraagt manlief. “Nou, ik denk dat ze nu gaan aankondigen dat ze…”. En toen vulde het scherm zich met een foto. Een echofoto. Ik zag het meteen. Onmiskenbaar. “Jaaaa!” Blijdschap vulde onze woonkamer en manlief en ik zaten grijzend en druk typend achter onze blauwe schermpjes.

De rest van de avond bleef het door mijn hoofd spoken. Ik was en ben ontzettend blij voor ze. Een nieuw wondertje! Het blijft intens en bijzonder nieuws. En toch ook een beetje confronterend. Een beetje boel confronterend. Mijn rammelende eierstokken schudden zo hard heen en weer dat ik soms denk dat iedereen het kan horen. Het laat me niet meer los. Ik wil ook. IK WIL OOK!

Afgelopen weekend waren wij bij onze vrienden op visite om naar hun huisje te kijken. Natuurlijk hadden wij ook een klein cadeautje voor de baby meegenomen. De gesprekken gingen uiteraard voornamelijk over de zwangerschap. Ik moest erg mijn best doen om niet teveel over mijzelf te willen praten. Het gaat namelijk nu niet om mij, maar om hen! Tijdens de rondleiding kom ik ook de blauwe flessen van Moeders voor Moeders tegen. Een kleine kriebel in mijn buik. Wanneer zouden deze weer bij ons op het toilet staan?

Ik kan nu even aan niets anders meer denken. Mijn moedersgevoelens vliegen door het dak. Mijn eierstokken rammelen als nooit tevoren. Mijn geduld raakt bijna op. Wanneer zijn die vier maanden nou eens voorbij? Wanneer is mijn schildklierwaarde weer goed genoeg? Opeens wil ik niet meer wachten. En het idee dat het ook nog wel maanden kan duren voordat het raak is, benauwd me.

Morgen weer bloedprikken. Hopelijk gaat het de goede kant op. Mijn hoofd is er helemaal klaar voor. Nu mijn lijf nog.