Klein vlammetje in mijn hart

Een lange tijd geen blog. Soms weet ik gewoon niet de juiste woorden te vinden. Soms ben ik te moe om mijn vingers boven het toetsenbord te bewegen. Soms komen mijn gedachten niet gestroomlijnd op papier. Er speelt heel veel in mijn leven en tegelijkertijd heel weinig. Mijn gedachten vliegen alle kanten uit en toch heb ik ze de laatste tijd graag bij mij gehouden. Ik had behoefte aan structuur en regelmatig. Dat alles weer eventjes normaal zou zijn na een hectische periode rondom mijn gezondheid. Daarnaast speelden er wat zaken op het werk bij manlief wat de nodige energie en aandacht vroeg van ons gezin.

Toch begon de laatste tijd de vermoeidheid wel heel erg te overheersen. De rust die ik voelde nadat de behandeling aan mijn schildklier had plaatsgevonden was heerlijk. Een verademing na zeven lange maanden met hartkloppingen, gejaagdheid en abnormale spanning in mijn lijf. Ik kon weer heerlijk doezelen op de bank, rustig slapen zonder gebonk in mijn lijf en ook het hunkeren naar eten werd minder. Maar al vrij rap kreeg ik het wel heel vaak koud, kon ik een gat in de dag slapen, had ik nergens zin in en werd ik lusteloos. Even naar de prikpoli en de maandag erna meteen een belletje van de internist. Mijn schildklier werkt te langzaam. Een dubbel gevoel. De behandeling heeft vooralsnog gewerkt en alles loopt zoals voorspeld. Maar ik voel me toch wat vervelend erbij. Waarschijnlijk moet ik medicijnen gaan slikken. Duurt het nog eventjes voordat ik goed ben ingesteld.

Iedereen in mijn omgeving is heel optimistisch over mijn herstel. Soms zo optimistisch dat ik het gevoel krijg dat mijn klachten worden gebagetalliseerd. Een groot deel van mijn gevoel komt ook doordat ik tegen de buitenwereld niet 100% eerlijk ben. De buitenwereld weet niets van de tijdsdruk die ik zelf voel. Zij weten niets van mijn diepste onzekerheden. Zij weten niet de echte reden van de snelle beslissingen van de arts om te behandelen: onze kinderwens. Heel soms heb ik weleens laten vallen dat mijn ziekte van grote invloed is en kan zijn op een kinderwens en een zwangerschap. Maar op die zeldzame momenten werd er overheen gepraat of kwamen er opmerkingen als: ‘Ach, je bent nog jong! Wat maakt het uit hoeveel jaar er tussen jullie kinderen komt te zitten. En je hebt toch al een kind?’

Die opmerkingen kwetsten mij behoorlijk en bracht me gelijk weer terug naar twee jaar geleden, toen manlief en ik zo vorig hoopten op een wondertje van onszelf en dat dit niet zo snel gebeurde. En blijkbaar mag je niet wensen, dromen en hopen, laat staan ‘zeuren’ over je angsten als je al een kindje hebt.

Zoonlief is momenteel een heuse dreumes. Loopt sinds een paar weken en is ontzettend trots op zijn nieuwe vaardigheid. Een heerlijk mannetje en hij leert zo snel. Hij begint met het benoemen van wat hij ziet of graag wil. ‘Oeke’ is ‘boekje’ en ‘ootje’ is ‘broodje’. Mijn baby is geen baby meer. Ik geniet van elke stap en elk moment. Trouw leggen manlief en ik alles vast met foto’s en filmpjes en zuigen alles op als sponzen. We willen geen moment missen, we willen niet afgeleid zijn door onze eigen beslommeringen en daardoor de mooiste fase van het leven van onze zoon missen. Het gaat zo snel en als ik terugkijk naar zijn babyfoto’s dan lijkt dat een totaal andere wereld, terwijl het echt nog maar een jaar geleden is.

Ook hier komt het dubbele gevoel weer kijken. Dat broertje of zusje. Dat is zó gewenst. Ons gezin voelt nog niet compleet. Zoonlief is dolenthousiast als hij met zijn achterbuurmeisje kan spelen, vindt het heerlijk om in gezelschap van kinderen (van alle leeftijden) te zijn. Is nieuwsgierig naar baby’s op tv. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat hij alleen zou blijven en toch is dat mijn grootste angst. Dat niets in dit leven zeker is, daar zijn wij inmiddels achter. De vragen of er een tweede in de planning zit, beginnen sinds het verstrijken van de eerste verjaardag van zoonlief ook weer langzaam op te spelen en ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet antwoorden. Allereerst vind ik dat soort vragen gewoon brutaal. Daarnaast wil ik graag open zijn over onze kinderwens, maar ervaringen uit het verleden hebben mij geleerd hoe kwetsbaar je je dan voelt en hoe makkelijk mensen daaroverheen walsen. Dus reageer ik vaak maar met: wie weet, als het ons gegund is.

Af en toe begon ik te dagdromen over een nieuwe zwangerschap. De behandeling is nu twee maanden geleden, dus over twee maanden mag ik medisch gezien weer zwanger raken. Dan heeft het radioactieve jodium geen invloed meer op mijn eicellen. Dan fantaseer ik een beetje over zwanger raken in de eerste ronde, over het moment dat je officieel geen anticonceptie meer gebruikt en de heerlijke, verliefde gevoelens in het begin. Toch merk ik dat ik veel van die gedachten blokkeer. De laatste paar weken dagdroom ik weinig. Ik durf niet te ver vooruit te kijken, bang om weer een klap in mijn gezicht te krijgen. Mijn lichaam heeft mij het afgelopen jaar af en toe flink laten zitten. Elke keer was er weer iets waardoor de behandeling wijzigde of werd uitgesteld. Uit een soort zelfbescherming merk ik dat ik dus blijkbaar liever gewoon doorga zonder stil te staan bij de toekomst. Terwijl ik van nature een echte dromer ben en ik ‘mijn droomwereldje’ ook best mis.

Een deel van mijn onzekerheden en neerslachtigheid is ook weer terug te herleiden naar mijn te langzaam werkende schildklier. Daardoor kan je je depressief voelen. Het stelt mij gerust dat ik weet waar mijn sombere gedachten vandaan komen. Nog eventjes, dan zal het beter gaan. Waarschijnlijk start ik volgende week met schildklierhormoon. Dan zal de dikke mist in mijn hoofd weer wat wegtrekken en plaatsmaken voor wat positievere gedachten en dromen. En met heel mijn hart wens ik dat mijn schildklierwaarden in januari keurig stabiel zijn en dat we groen licht krijgen van de arts.

Vorig jaar brandde ik met de donkere dagen in december een kaarsje voor alle ongewenst kinderloze vrouwen. Dit jaar doe ik dat weer. En ik zet er een kaarsje bij. Voor mijzelf. Een klein vlammetje voor ons vurige verlangen. Laat 2016 dan positief beginnen!