Don`t burst my bubble

Gisteren was een heftig dagje. Kian is al sinds 11weken huilerig en ontevreden. Jantje lacht, Jantje huilt, zeggen wij hier tegenwoordig. Want het ene moment huilt hij dikke tranen, het andere moment zit hij vrolijk te lachen en te spelen. Wie weet de ’12- wekensprong’, hoewel hij dus al sinds 11 weken zo doet en hij inmiddels bijna 13 weken is. Hij is huilerig, hangt veel aan mij, wil niet meer alleen slapen en slaapt slechter. Daarnaast laat ‘ie vaak een deel van de fles staan of drinkt de fles huilend en mopperend leeg. Vreemd gedrag dus.

Gisteren was echt het toppunt. De ochtend was meneer nog lekker vrolijk, maar met de middagdut begon het gehuil weer. Hij wilde niet slapen. Punt. Wat we ook probeerde, hij lag soms huilend, soms lachend in bed. Maar slapen? Ho maar. Ik baalde er al van, want ’s middags kwam er nog familie op visite voor hem. En slecht slapen + visite is vaak een nog chagarijniger kind. Daarbij is hij ook sinds 1,5 week vreselijk eenkennig en begint hij al te huilen als er een ‘vreemde’ naar hem kijkt. Zelfs bij mijn moeder was het krijsen. En ja hoor, toen de visite er was, moest hij om alles en iedereen huilen. Dus Kian bleef lekker bij papa of mama in de armen. Maar doordat hij geen middagdut had gedaan, vielen zijn ogen dicht na 3 slokken van zijn fles. Dus kind met een lege maag naar bed. Wat later resulteerde in een hongerige, niet uitgeslapen en chagarijnige baby. De hele middag en avond zijn we verder zoet geweest met hem. Het was huilen met de kraan open. Uiteindelijk heeft hij de fles in meerdere delen ingehaald in de volgende uren en viel hij om 22.00 uur uitgeput in slaap. We hebben hem niet wakker gemaakt om 23.30 uur voor de laatste fles en gingen zelf dus ook wat eerder naar bed.

Gesloopt maar klaarwakker lagen manlief en ik naast elkaar. Toch gek, dat je zo gewend bent om laat te slapen dat je dan ineens een uur eerder de slaap niet kan vatten. En dan ga je vaak liggen malen. Mijn gedachten dwaalden continu af naar vandaag. Want vandaag ging ik voor het eerst sinds juli weer naar het werk. Een laptop ophalen en baby-showen. Toch erg spannend, al je collega’s weer zien.

Vanmorgen had ik er zelfs een beetje buikpijn van. Ik wilde eigenlijk helemaal niet meer gaan. Laat mij maar lekker thuis blijven cocoonen met zoonlief. Heerlijk, ons eigen wereldje. Maar de afspraken waren al gemaakt, dus met lichte tegenzin de auto ingestapt. Eenmaal op kantoor moest ik nog een tijdje wachten op de laptop dus ik ging met zoonlief in de kinderwagen naar ons bedrijfsrestaurant in de hoop lekker in alle rust een kopje thee te drinken. Helaas voor mij was het topdrukte, er was geen rustig plekje te vinden en ik voelde me erg ongemakkelijk. Ik voelde me niet echt een werknemer of collega, maar gewoon puur moeder. En ik hoorde niet in een bedrijfskantine met mijn kind.

Uiteindelijk naar mijn eigen afdeling gegaan en mijn collega’s weer gezien. Ook nog met mijn manager gesproken. Allemaal leuk en gezellig en lieve reactie’s, maar het allerliefste rende ik snel het gebouw uit. Terug naar huis, terug naar ‘mijn’ wereld en lekker knuffelen met Kian. Rond het middaguur ben ik weer naar huis gegaan, de kleine man was doodop en begon weer veel te huilen. Hij is natuurlijk nog moe van gisteren en moet vandaag zijn slaapjes inhalen.

En nu zit ik thuis en ligt de kleine man op bed. En ik? Ik ben moe. Lichamelijk maar ook geestelijk. Dit was een stukje realiteit. Dit was een voorproefje. Straks moet ik weer drie dagen per week naar kantoor. Een dag per week werk ik gelukkig vanuit huis. Ik wil helemaal niet meer werken. Ik wil niet meer zonder mijn zoon. Ik wil niet meer andere mensen pleasen. Ik wil… ik wil… ik weet niet meer wat ik wil! Wil ik dat werk nog wel blijven doen? Soms fantaseer ik over vanuit huis werken, lekker op zolder een knusse hoek maken waar ik uren kan schrijven. Een boek schrijven lijkt me geweldig! Of iets anders vanuit huis. Of gewoon de loterij winnen en niet meer móeten werken voor het geld, maar écht doen wat je leuk vindt. En lekker veel tijd doorbrengen met zoonlief.

Ik weet dat het niet realistisch is. Ik weet dat ik fantaseer over ander werk, vanuit huis werken etc. omdat ik de werkelijkheid een beetje wil ontlopen. Er moet brood op de plank komen en zonder mijn inkomen redden manlief en ik het gewoon niet met de vaste lasten. Daarbij willen we Kian ook alles geven wat hij nodig heeft. Dus werken, het hoort er voor mij gewoon helaas bij. En zo slecht heb ik het ook niet bij mijn huidige baan. Ik heb leuke collega’s, een begripvolle manager, goede arbeidsvoorwaarden, een vast contract. De mogelijkheid om vanuit huis te werken, veel verlofdagen.

Lastig. Gelukkig nog een maandje genieten. Nog een maandje leven in onze bubbel. Een bijzondere kerst dit jaar. De eerste kerst van Kian. Precies een jaar nadat we de positieve test in onze handen hadden. De eerste kerst als vader en moeder.

Nog een maandje genieten in mijn bubbel.

Liefs,

Pluisje