Gevoel en verstand

Tja, daar zit ik dan. Laptop geopend, het scherm staat klaar maar mijn vingers willen niet bewegen. Writers block? Of is er iets anders aan de hand? Ik weet niet zo goed waar ik over wil schrijven. Ik weet niet zo goed hoe ik dat wat ik voel, onder worden kan brengen.

De laatste dagen merk ik dat ik over van alles nadenk. Over vorig jaar, toen wij dolgraag onze kinderwens wilden vervullen. Over de zwangerschap. Over de bevalling. Maar ook denk ik aan de periode voor het ouderschap, de vrijheid en de mogelijkheid om te doen wat je wil. Ik denk aan mijn werk, aan mijn familie en vrienden en aan hoe mijn leven veranderd is.

Allemaal mooie en emotionele gebeurtenissen hebben er plaatsgevonden de afgelopen tijd. Ook wat dieptepunten. En hoewel ik ontzettend gelukkig ben, knaagt er iets. Eerder kon ik er de vinger niet op leggen. Lag het er soms aan dat ik nu minder vrijheid heb met de komst van onze zoon? Wilde ik soms weer lekker uitgaan of even lekker dwalen door de stad op mijn vrije dag? Toen ik daar wat langer over nadacht, kwam ik er al snel achter dat, dat zeker het geval niet is. Als ik graag wil uitgaan, staan er twee paar opa’s en oma’s te springen om op te passen. De mogelijkheid is er. Maar ik wil dat niet. Laat mij maar lekker thuis zijn met de kleine man.

Vorige week nam ik ’s avonds een lange, hete douche terwijl manlief met onze zoon beneden zat te spelen. Ik overdacht de afgelopen weken en maanden en mijn gedachten vlogen terug naar de bevalling. Ik dacht aan de heftige pijn en het frustreerde mij dat ik me daar nu zo weinig van kan herinneren. Natuurlijk wéét ik dat ik pijn heb gehad, maar ik weet niet meer precies hoe het nou voelde. Niet dat ik die pijn graag weer ervaar, maar toch vond ik het merkwaardig. En ook wel weer mooi van de natuur.

En er is nog iets wat de laatste twee, drie weken veel door mijn hoofd spookt. De wens voor een tweede kindje. Nooit gedacht dat ik daar nu alweer over na zou gaan denken. Zeker net na de bevalling had ik echt de gedachte dat ik geen kinderen meer wilde. En daar zit ‘t hem nu ook juist. Nu wij eindelijk in rustiger vaarwater zitten met zoonlief, voel ik pas hoe intens het ouderschap is en hoe diep die liefde voor je kind gaat. Niets lijkt mij mooier om het allemaal nog eens mee te mogen maken. Maar ik ben de bevalling en die eerste heftige weken ook nog lang niet vergeten. Dat nog een keer overdoen? Ik word er wat angstig van.

Gelukkig hoef ik daar nog niet over na te denken of iets over te beslissen. De artsen raden mij ten zeerste aan om te wachten met zwanger worden tot een jaar na de bevalling. September volgend jaar is het dus voor mijn lichaam op z’n vroegst het beste moment om de anticonceptie de deur uit te doen. Waarom ben ik er dan nu zoveel mee bezig? Komt het doordat manlief zei dat hij in de toekomst graag nog een broertje of zusje voor onze zoon wilt? Dat hij het zo graag nog een keer meemaakt in de toekomst, zo’n lief klein baby’tje? Heeft dat mijn gevoel versterkt?

Daarbij vind ik het nu al behoorlijk intens, een baby. Een klein bundeltje geluk dat 24 uur per dag verzorging, aandacht en liefde nodig heeft. Dat legt een behoorlijke druk op jou als persoon en op je relatie. En nu ik nog thuis mag genieten met de kleine man, valt het allemaal wel mee. Ja, het is af en toe heftig. Ja, ik ben ook moe na een huildag van zoonlief. Maar ik geniet er intens van. Toch moet ik nog even aankijken hoe het allemaal loopt als ik weer ga werken in januari. Nu vind ik het al lastig om het huishouden bij te houden. Manlief en ik zijn echt een team, een geoliede machine wat huishouden en boodschappen betreft. Zou nog een kindje in de toekomst niet teveel druk op die machine leggen, waardoor het op een gegeven moment in elkaar klapt? En wat nu als ik de eerste 21 weken weer zo misselijk ben als bij mijn eerste zwangerschap? Heb ik dan nog wel genoeg tijd en aandacht over voor zoonlief en manlief?

En dan komt die vervelende, benauwende vraag. Die vraag die een enorme druk op mijn maag legt. Die vraag die mijn keel dichtknijpt en mijn tranen doet branden in mijn ogen. Is zo’n geweldig mooi wonder ons nogmaals gegund? Mogen wij dit überhaupt nog een keer meemaken?

Ik zit momenteel gevangen tussen gevoel en verstand. Mijn verstand zegt dat het heel belangrijk is om goed te ontzwangeren, om weer de oude te worden en vol energie en vertrouwen weer aan het werk te gaan. Mijn verstand zegt dat ik eerst maar eens een jaar moet genieten van zoonlief en ons gezin. Dat ik nog jong zat ben en dat de antwoorden op mijn vragen vanzelf wel komen. Mijn verstand zegt dat mijn baas vast niet blij is als ik over een jaar weer zwanger ben.

Mijn gevoel zegt dat dit het allermooiste is wat er bestaat: een nieuw leven creëren. Een nieuw leven mogen voelen in je buik, uitkijken naar een nieuwe wereldburger. Je eigen wonder in je armen sluiten en mogen voeden en verzorgen en ervan mogen houden. Mijn gevoel zegt dat mijn werk totaal niet relevant is. Dat de wereld om ons heen niet relevant is. Zolang zoonlief en manlief het goed maken, ben ik gelukkig. En dat er nog ruimte in mijn hart is voor nog een wonder. Maar mijn gevoel zegt ook dat ik nog niet klaar ben voor nog een fysiek zware zwangerschap en een fysiek zware bevalling. Mijn gevoel zegt ook dat ik eerst het trauma van de deze bevalling moet verwerken en dat ik er nog lang niet ben.

Ik heb tijd genoeg om erover na te denken. De feestdagen komen er weer aan en daarna moet ik weer aan het werk. Misschien dat een stukje realiteit en routine ook wat meer rust in mijn hoofd en hart gaan brengen. Het verlangen brandt in mijn hart, als een klein vlammetje dat af en toe wat aangewakkerd wordt door de mooie momenten die ik mag meemaken met mijn gezin. Het verlangen in mijn hart brandt soms vurig, om vervolgens weer een klein vlammetje te worden als ik denk aan de pijn van de bevalling, of hoe ik in hemelsnaam alles moet combineren met nog een kindje erbij.

Ik laat het vlammetje zachtjes branden. Ik hou het vlammetje nog even klein. En wanneer de zon aankomende zomer ons verwarmt met haar stralen, hoop ik dat het vlammetje vurig mag gaan branden. En tot die tijd ga ik nog meer, nog vaker en nog bewuster genieten van mijn rijkdom. Mijn mannen.

Liefs,

Pluisje