Het leven van een moeder

Vandaag de dag is onze zoon 14 weken oud. De eerste drie zware maanden zijn voorbij gevlogen en over een paar weekjes begint het ' echte'  leven weer als ik weer ga werken. Tijd voor een stukje reflectie over de afgelopen tijd. 

Allereerst moet ik echt kwijt dat ik de eerste weken behoorlijk zwaar vond. Helaas rust hier nog een taboe op, je moet altijd maar gelukkig en blij zijn na de geboorte van je kind en je moet absoluut op een roze wolk zitten. Aldus mijn omgeving. Ik heb dit echter niet zo ervaren. Een behoorlijk heftige bevalling en een huilbaby verder en ik voelde me alles behalve zweven op een roze wolk. Daarbij had niemand mij verteld hoe zwaar het slaapgebrek is, hoe moe en wanhopig je je kunt voelen als je baby midden in de nacht uren gaat huilen en niet te troosten is en hoe lang het duurt voordat je fysiek weer een beetje de oude wordt. 

Toch is het natuurlijk niet alleen maar zwaar. Er zijn zeker veel mooie, bijzondere, speciale en waanzige momenten geweest in de eerste weken na de bevalling. Zijn warme, kleine lijfje tegen mij aangeschurkt, zoekend naar mama-liefde. Zijn grijpreflex, waardoor hij mijn vingers iedere keer stevig beetgreep om niet meer los te laten. Die kleine mini baby-billetjes in dat mini-luiertje. 

Drie maanden verder en we hebben al een echte baby die lacht, geluidjes maakt, schaterlachjes tevoorschijn tovert en alles wil vastgrijpen. Handjes sabbelen is ook al een tijdje favoriet, of het nu zijn eigen handjes zijn of die van papa of mama. De mini luiertjes zijn al een tijdje uit de lade verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor grotere exemplaren en de eerste lading maatje 50/56 is al opgeborgen. In plaats van een klein pasgeboren hummeltje ligt er nu een baby met heerlijke spekjes te giegelen op de commode na zijn badje. En wanneer papa de kamer uitloopt en weer binnenloopt, giert hij het uit. Een aantal mensen in mijn omgeving zei dat het echte genieten begint zo rond de drie maanden, omdat je dan in wat rustiger vaarwater komt en je steeds meer in een ritme komt. Ik moet wel zeggen dat die mensen gelijk hadden. Het gaat momenteel een stuk makkelijker, omdat ik steeds beter weet wat mijn zoontje wil, waarom hij huilt of waar hij behoefte aan heeft. We zitten over het algemeen in een fijn ritme, tenzij zoonlief deze even in de war schopt, maar ook dan weet ik steeds beter daar mee om te gaan. Iets met loslaten of zo.. ;-)!

Tijdens mijn zwangerschap had ik een blog gemaakt over genante momenten gedurende de zwangerschap. Nu wilde ik eigenlijk weer zoiets schrijven, maar echt veel genante momenten heb ik niet meegemaakt. Wel momenten waardoor ik dacht: ja, nu weet ik dat ik moeder ben. Dus hierbij mijn lijstje met gekke momenten en zaken waarover ik mij heb verbaasd tijdens deze eerste 14 weken als moeder: 

- Ik kan ontzettend blij zijn met een douchebeurt waarbij ik ook nog eens uitgebreid mijn haren kan wassen en mijn benen kan scheren zonder dat zoonlief dan besluit wakker te worden. 

- Sowieso denk ik tijdens het douchen constant dat ik zoonlief hoor huilen. Ik heb al geregeld met het shampoo in mijn haren druppend op de overloop gestaan, tot de conclusie komend dat zoonlief lekker ligt te slapen. 

- Ik kan opeens zoveel meer huishoudelijk werk met 1 hand, omdat zoonlief opeens besluit dat hij helemaal niet meer in de box wil en alleen bij mama goed genoeg is. O ja, draagzak hoef ik niet eens te proberen. Dat is een garantie voor krijsen. 

- Ik drink mijn thee standaard lauw. Niet mijn eigen keuze..

- Aan het eind van de dag kom ik erachter dat het tutdoekje van zoonlief in mijn bh zat, erin gestopt om ' mijn geur'  af te geven, maar vergeten er weer uit te halen. 

- Ik tel soms de minuten af totdat manlief thuiskomt en ik hem onze zoon in zijn armen druk zodat ik ein-de-lijk even in alle rust naar de wc kan om (ja, sorry) rustig te poepen. 

- Ik zing soms in den treuren 'slaap kindje slaap'. Ook omdat dat het enige slaapliedje is dat ik ken. 

- Ik kan sommige vrienden zonder kinderen niet uitstaan wanneer zij beginnen over hoe moe ze zijn na een kort nachtje. Probeer eens 8 weken met korte nachtjes.. ;-)

- Tijdens de goede slaapjes van onze zoon, begin ik hem weer te missen. Dan denk ik aan hoe lief hij in zijn bedje ligt en moet ik mijzelf echt tegenhouden om hem niet te kussen en knuffelen. 

- Wanneer zoonlief bij ' vreemden'  gaat huilen en hij alleen bij mama (ok, ook bij papa) rustig wordt, dan ben ik daar stiekem heel trots op. 

Het leven als moeder heeft mij verrast. Soms negatief, maar vooral positief. Wat een liefde kan je voelen voor je kind. Die liefde is echt heel intens en niet te vergelijken met de liefde voor bijvoorbeeld je partner of je ouders. Ik voel me verantwoordelijk voor dat mooie mannetje en dat gevoel gaat zo diep. Nu weet ik pas wat bezorgd zijn en ongerust zijn echt is en hoe vreselijk naar dat kan voelen. Nu snap ik dat mijn moeder vroeger soms letterlijk ziek van bezorgheid kon zijn als er iets wat met een van haar kinderen. Mijn leven draait volledig om mijn gezin, de rest kan mij gestolen worden. De komende kerstdagen ga ik zo anders tegemoet. Nog meer dan eerst waardeer ik het samenzijn van familie en vrienden tijdens de knusse, donkere dagen. 

Ja, de eerste weken vond ik echt zwaar. Ja, niemand vertelt daar iets over. Daar heerst klaarblijkelijk een taboe op. Alsof je zegt dat je minder van je kind houdt als je zegt dat je het zwaar vindt. Nee, ik hou zeker niet minder van mijn kind dan een ander! Maar ik ben er wel eerlijk over. Ik snap heel goed dat je die 16 weken zwangerschapsverlof zeker weten nodig hebt. Voor zowel je fysieke herstel alsook het mentale aspect. Het is zo'n impact, het krijgen van een kindje. Maar het is ook echt een verrijking van je leven. Ik voel zoveel liefde voor onze kleine man, dat mijn hart soms pijn doet. 

Liefs,

Pluisje