De beste illusionist

Toen ik nog een kind was – ik geloof een jaar of 7 – was Hans Kazan wekelijks op televisie met zijn googelshow. Wat vond ik het machtig om te zien hoe hij trucs opvoerde en wat wilde ik dat graag ook zelf kunnen. Mijn broer was net zo enthousiast en dolbij was hij, toen hij voor Sinterklaas een googelaars-trukendoos-spel of zoiets kreeg. Druk oefende hij met de toverstaf, de gekleurde balletjes en het pak spelkaarten. Net zoals bij veel cadeaus en spelletjes van ons vroeger, was de lol er natuurlijk naar een paar weken wel vanaf.

Later volgden er nog meer googelaars op tv, en tegenwoordig heten ze illusionisten. Mensen zoals Hans Klok (wat is dat toch met die naam Hans?). Allemaal even prachtig en spectaculair. Mensen verdwijnen en worden miraculeus tevoorschijn getoverd. Anderen worden door midden gehakt en lopen vervolgens nog wat rondjes over het podium. Dat het mensen boeit, blijkt wel weer omdat er zelfs talentenjachten voor werden georganiseerd, denk maar aan The Next Uri Geller. 

Dat ik zelf ook talent heb om illusionist te worden, had ik niet verwacht. Mijn vorige blog ging over mijn jaloerse kant en daarbij merkte ik op dat ik ook nog steeds mij eisprong niet had kunnen vinden. Omdat ik er ontzettend onzeker van werd, besloot ik om niet meer te testen. We zullen het wel zien, we vrijen vaak genoeg en die stress door de onzekerheid lijkt me ook niet bepaald bevordelijk. Een aantal dagen later, zo rond dag 27, merkte ik dat mijn lichaamstempratuur weer hoger was. Ook had ik typisch die afscheiding die ik altijd heb ná mijn eisprong. Wittig en een stuk minder. Mijn eitje was dus vast wel geweest.

Weer een paar dagen later, kreeg ik ontzettend gevoelige borsten. Met lopen voelde ik ze, met liggen in bed deden ze pijn en toen onze poes haar pootjes op mijn borst afzette, trok er ook een pijnscheut door mijn borsten heen. Echt ruim bedeeld ben ik niet met mijn cupje C (oke, cup B…ligt aan het model BH) en als mijn borstjes al gevoelig worden, is dat rond mijn eisprong en dat met name alleen de tepel.

Daarnaast had ik zo’n gevoel. Ik weet niet hoe ik het moet noemen, maar ik voelde ‘het’ gewoon. Het was raak! We zijn zwanger! Die gevoelige boobs, dat gevoel… Toch hield ik die gedachte nog even voor me. Ook mijn vriend sloot ik hier nog even voor buiten. Nog even wachten, het bruinverlies moet wegblijven en mijn NOD is nog niet in zicht.

De dagen verstreken en het gevoel werd steeds sterker. Zo sterk zelfs, dat ik al helemaal voor me zag hoe we de test zouden doen, wanneer we het onze ouders zouden vertellen, wanneer ik dan uitgerekend ben… het was zo’n mooi beeld en het gevoel was zo goed… Nog even volhouden tot NOD! Ondertussen kreeg mijn vriend ook helemaal ‘the vibe’ te pakken en ook hij was overtuigd dat het raak was deze keer. Wat waren die laatste dagen voor NOD spannend..

Afgelopen donderdag was dan de officiele NOD. En het werd ook een NOD. Geen bruinverlies in de dagen voorafgaand en ook geen bruin of rood bloedvlies op de dag zelf. Wel pijnlijke borsten, af en toe wat weeïg, dat sterke gevoel, maar geen krampen en geen slecht humeur. Zou het dan echt? Samen met vriendlief had ik besloten om zaterdag te testen. Dan moet het wel een knaller zijn en ook durfde ik nog niet eerder te testen. Te vaak een negatieve test gehad en de angst om teleurgesteld te worden zat er nog goed in. Nee, we zouden nog even wachten.

Zaterdag, D-day en inmiddels 3 dagen overtijd. Van de zenuwen was ik om 7.15 uur al wakker. En mijn vriend werd wakker door mij. Snel plassen en naar beneden. Ik wilde de test per se beneden doen. Alle andere testen had ik boven in de badkamer uitgevoerd en die waren altijd negatief, dat zou nu ongeluk kunnen brengen (ja, wat een logica hè?). Mijn vriend had de fotocamera gepakt en vol spanning begon ik aan het openmaken van de verpakking. Ondertussen was mijn vriend aan het filmen (dat wist ik niet, hoorde ik pas later, ik dacht dat hij foto’s maakte). Ik had speciaal een digitale van Clearblue gekocht, met indicator. Zó overtuigd was ik ervan. Test in de urine, 20 seconden, test eruit. Dop erop. En wachten. Ik durfde niet te kijken en met een kloppend hart was ik met de poes aan het knuffelen, terwijl de poes zelf daar geen zin in had en zich probeerde los te wurmen. Mijn vriend bleef kijken met de camera op de test gericht. Wat duren die drie minuten dan lang… En toen was daar de reactie van mijn vriend: Ow…

En die reactie zei alles. Het was niet zo. Met een brok in me keel kijk ik naar de test. ‘Niet zwanger’. BAM. Met trillende vingers pak ik de test van tafel. Hoe kan dit nou? Dit is niet waar! Even leg ik de test op z’n kop, met het schermpje naar beneden. Na een minuut pak ik hem weer hoopvol op, alsof de uitslag toch nog zou veranderen in datgeen wat ik zo duidelijk voel. Ook mijn vriend gelooft het niet. “Nee, dit kan niet! Heb je nog een test?” Ja, die had ik. Eentje van de kruidvat. Zo’n streepjes- test. Ik ren naar boven, pak die andere test, scheur de verpakking onderweg naar beneden open en probeer terwijl ik nog buiten adem ben met trillende vingers precies vier druppels op het vakje te laten vallen.

Nog heel even heb ik hoop als de test behoorlijk roze kleurt over het gehele venstertje. Maar nee, ook deze test blijft negatief.

Verslagen zitten wij aan de keukentafel. En vervolgens hebben wij het nog over de hoe’s en waarom’s. Maar we schieten er niks mee op en dikke tranen rollen over mijn wangen. Ik ben nog niet ongesteld, maar ik heb ook geen positieve test. Er zijn meerdere opties en bij alle opties moeten we nog wachten. Het kan zijn dat ik pas laat een eisprong had en we dus te vroeg hebben getest. Het kan ook zo zijn dat ik geen eisprong heb gehad, en dat mijn lichaam heel raar doet. Als laatste kan het ook nog zo zijn dat ik zo’n bijzonder geval ben waarbij de testen pas na weken positief worden of helemaal nooit positief worden en dat alleen een bloedtest of echo uitsluitsel geven.

We wachten nog maar even af en als ik woensdag nog niet ongesteld ben, gaan we opnieuw testen. Is hij positief? Dan zweven wij naar de zevende hemel en zullen wij intens gelukkig zijn! Is hij negatief, dan maak ik een afspraak bij de huisarts. Want van deze onzekerheid word ik langzaam gek en mijn positiviteit verandert langzaam in verdriet.

En toch... Er knaagt iets aan me. Ik kan al die signalen toch niet inbeelden? Kan je jezelf schijnzwanger maken? Maar ik ben pas geloven dat ik zwanger ben nádat ik gevoelige borsten kreeg. En dan 'het 'gevoel. Is dat wat ik voel nu werkelijkheid? Ben ik toch wel zwanger en speelt die kleine in mijn buik verstoppertje? Of is het een illusie? En ben ik misschien wel de beste illusionist…

Liefs,

Pluisje