De ultieme test...

Woensdag 6 november. Precies 7 dagen overtijd en nog steeds geen menstruatie te bekennen. Ook nog geen bruinverlies, wat ik normaal gesproken elke maand voorafgaand aan mijn menstruatie heb. Na de negatieve testen van afgelopen zaterdag, hadden mijn vriend en ik voorgenomen om vandaag opnieuw te testen als ik nog niet ongesteld was geworden in de tussentijd.

Vanmorgen dus weer netjes in een bekertje geplast, 4 druppels urine op het staafje en 5 minuten wachten. Weer kleurde het hele schermpje mooi roze om uiteindelijk weer wit te worden, op 1 duidelijke roze streep na. Weer negatief dus...

Wat ontzettend verwarrend. Eigenlijk hadden vriendlief en ik ook afgesproken dat we de huisarts zouden bellen voor een afspraak bij weer een negatieve test. Toch twijfelde ik vanmorgen even. Het wordt dan ineens zo 'echt'. En nemen ze mij wel serieus? Ik ben tenslotte nog 'maar' 1 week overtijd. Aan de andere kant, mijn huisarts zei de vorige keer dat ik daar was (vanwege het bruinverlies en de lange cyclus) dat ik terug moest komen als de volgende cyclus weer anders verliep of langer duurde of als ik twijfels had.

Omdat het allemaal te verwarrend wordt en omdat ik me gewoon zo ontzettend naar er over voel, heb ik toch maar de huisarts gebeld. En natuurlijk, hoe kan het ook anders.. mijn huisarts kan deze week niet (zit vol en heeft een training) en volgende week? Dan is ze met zwangerschapsverlof! 'Isn't it ironic?'

Nu staat er voor volgende week woensdag een afspraak gepland bij een andere huisarts. Bij haar ben ik in het verleden wel een keer eerder geweest i.v.m. pijn bij mijn eierstok en toen scheepte ze mij af met 'het zullen je darmen wel zijn'. Maar mijn vriend was twee weken geleden bij haar vanwege maagpijn en toen vertelde hij ook dat wij zwanger proberen te worden, maar dat het nog niet echt lukt. Hij vertelde in het kort over die rare cyclus van mij en dat ik daarvoor ook al was geweest. Ze nam het wel serieus en gaf ook aan dat we terug moesten komen als het deze keer niet lukte.

Dus... hopelijk word ik volgende week serieus genomen.. Ik voel me momenteel heel dubbel. Eigenlijk is de hoop weg, en dat breekt mijn hart in duizend stukjes. Waarom lukt het ons niet? Waarom voel ik me zwanger, maar zeggen de testen wat anders? Waarom moet het juist bij ons nu weer zo lang duren en zo gek lopen? Heb ik misschien pcos? Of heb ik misschien een cyste bij mij eierstok? Al sinds ik gestopt ben met de pil heb ik regelmatig steken bij mijn rechter eierstok, is daar soms iets mee mis? Maak ik mijzelf soms gek en stel ik daardoor zelf mijn menstruatie uit? Kortom, een hoop vragen en geen antwoorden. Ik wil dolgraag hoop houden en positief blijven, maar soms lukt het me echt niet. Dan denk ik alleen maar aan wat we nog niet hebben, in plaats van wat we al wel hebben. Maar toch zie ik positieve dingen, het levert ons wel wat op. Zo groeien mijn vriend en ik nog meer naar elkaar toe. We worden nog hechter en hebben een ongelovelijke diepe, sterke band gekregen. We zijn elkaar meer gaan waarderen en respecteren en leren ook hoe wij met elkaars verdriet om moeten gaan. De liefde groeit. En uiteindelijk zullen wij het ook zooo ontzettend waarderen als het eindelijk zo ver is. Het is echt voor ons, nu al, écht een wonder!

Misschien gaat het helemaal niet om de zwangerschaptesten of de ovulatietesten. Misschien is dit wel de ultieme test.... Wachten. Geduld hebben en wachten. En als het wachten de ultieme test is, dan hoop ik dat ik inmiddels bij de laatste vragen van het examen ben aanbeland en dat ik straks met een dikke voldoende slaag..

Liefs,

Pluisje