Einde van het verhaal.

Ik begrijp dit verhaal alleen maar door de reacties van anderen

Ik hoop dat je de kracht vind om ooit weer met een fijn gevoel verder door dit leven te gaan. Heel erg veel sterkte!

Ik prijs me heel gelukkig met mijn 3 kids, het is het beste en mooiste dat ik ooit gedaan heb. Ik heb heel lang tegen mijn gevoelens gevochten en was zelf ooit kwaad op mezelf waarom ik nog 1 wilde terwijl andere hier alleen maar van konde dromen.

Hij wilde nog wel een kindje er bij nemen als het per ongeluk was en voor mij is een ongeluk als je er alles aan doet om het ten eerste te vermijden maar er loopt iets mis met de anticonceptie en niet omdat je geen voorzorgen neemt en gewoon hoopt dat het goed zal gaan. Hierdoor hoopte ik dat hij toch liever dan met mij bewust voor nog een kindje wilde gaan, ma dat heb ik dan verkeerd begrepen.

De reden waarom ik dit schreef was niet om beoordeeld te worden of voor aandacht, maar gewoon dat iemand even wilde luisteren en dat hebben jullie gedaan. De ene al iets strenger dan de andere, maar daar heb ik alle begrip voor.

Nu ik terug de pil neem moet ik niet meer bang zijn om iets fout te doen, het is voorbij voor mij. Na een tijdje zal mijn pijn en verdriet ook wel slijten, maar het zal tijd vragen en ik hoop dat mijn partner me die kan gunnen. Ik heb al een paar dagen gemerkt dat hij al terug meer wil en da begrijp ik wel, maar het zit nog te diep voor mij.

veel sterkte!

Maar je heb al 3 gezonde kids ik zou daar gewoon vreden mee hebben hij geef al aan om echt geen 4e willen dan moet je daar niet steeds meer over blijven zeuren. Geniet van je mooie gezin en kijk wat je wel heb ik zou echt nooit weg gaan omdat je partner geen 4e wil.

Wij hebben mischien ook nog droom voor 4e of niet maar stel mij partner zou niet willen dan zou daar ook vreden mee hebben ik wil niet dat onze relatie daar door kapot zou gaan.

Ik neem mijn verantwoordelijkheid en zorg elke dag met heel mijn hart voor mijn kids en dat zal ik altijd blijven doen. Mijn gezin laat ik niet in de steek , het is alleen mijn partner waar ik geen moeite meer in wil steken. Ik heb altijd zelf toen we samen voor ons 1ste kindje gingen alle zorgen en lasten zonder moeite gedragen terwijl hij toen wel zelf gekozen had voor kinderen.

Ik vind het wel straf dat mijn partner die geen kinderen meer wil, maar uit angst en omdat hij het gewoon minder leuk vind met condooms en dus zijn voorzorgen ni wil nemen om het te voorkomen vrij uit gaat en dan ben ik onvolwassen. Als ik geen kinderen meer zou willen, dan deed ik er alles aan om het te voorkomen en mijn partner verder leed te besparen maar dat doet hij ni.

Ik heb hulp gekregen om mijn abortus te verwerken en ik heb al jaren geleden gezegd omdat we zo'n slechte communicatie in onze relatie hadden om relatietherapie te volgen, ma dat wilde hij ni, als ik da nodig had moest ik da doen. Dat is een beetje moeilijk als je aan een relatie wil werken alleen. Hij vind da alles heel goed gaat, logisch hij heeft geen zorgen of lasten in dit gezin. Ik zorg voor de kids en het hele huishouden + ik werk voltijds zodat niemand iets te kort komt. Hij werkt ook, maar is meer thuis dan ik. Ik heb nu gedaan wat hij al heel lang had moeten doen, me beschermen en me niet helemaal alleen aan mijn lot over laten. Ik heb toen een keuze moeten maken, omdat hij niet toen hij het wist met me wilde praten dus dacht ik dat hij kwaad was. Hij was er ook bij en wist dat ik geen anticonceptie nam en ik heb hem dat toen ook gezegd dat het ni slim was, maar het is maar even dus hij had zijn voorzorgen moeten nemen. En ja ik had moeten weigeren, maar ik heb daarna wel alles moeten doorstaan en ook daar was hij nergens bij. Ni bij de gespreken en ook niet bij de ingreep of de zorgen achteraf dus wie laat wie in de steek.

Ik heb hem geholpen en dat hij mij hierdoor moet missen dat spijt mij, maar ik ben zo ontzettend teleurgesteld en pijn gedaan en dat wil ik ni meer en verdien ik zeker niet.

Tijd om opnieuw professionele hulp te zoeken. Je lijkt te verdrinken in het onvervuld blijven van je kinderwens en het gebrek aan steun dat je in dit hele proces ervaart van je man. De keuze om dan nu je partner te verlaten, klinkt als een kreet om hulp en aandacht. Een relatiebreuk gaat jouw issues niet oplossen, die sleep je gewoon met je mee. En dat allemaal te koste van de 3 kinderen die er al zijn...

Dat is trouwens ook de strekking van de reacties op je blog van februari: zoek hulp om die onvervulde kinderwens een plekje te geven. Wat maakt dat je dat niet hebt gedaan?

Het wordt tijd om volwassen te worden en niet ik wil dit... neem je verantwoordelijkheid voor de kinderen die je wilde en je hebt gekregen. te bizar dit.

Miss is dit een schreeuw om aandacht, want ik denk dat niemand de indruk echt krijgt dat het goed ging al.. ik vind als je een huwelijk hebt met kinderen, dat je eerst alles moet hebben geprobeerd om het te laten werken, want een papa en een mama is nog steeds de basis die gezond is (zelfs al zijn er hier en daar problemen).

Schakel een relatietherapeut in, je kan iemand niet dwingen in de naam van liefde om nog een kind met je te willen. Het lijkt wel een test die je hem geeft, tuurlijk denkt hij na een tijd "laat ik het maar doen anders gaat ze weg". Ik denk dat jullie beiden bij elkaar willen blijven maar gewoon heel gebrekkig communiceren en voor luisteren naar elkaar. En je bent niet de enige hoor.. bijna elk huwelijk heeft dat, daarom is relatietherapie ook niet perse het laatste middel maar gewoon een hulpmiddel.

Succes..

Beetje vreemd verhaal dit maar oké.

Beetje vreemd verhaal dit maar oké.

Hoe reageert je man op jouw reden om uit elkaar te gaan ? En je kinderen ? En de mensen om je heen ?

Heb even je andere blogs gelezen maar je hebt dus je 4e kindje geaborteerd en nu wil je dus zo graag nog een kind dat je je relatie ervoor op het spel zet? Snap er niks van. Had je toch net zo goed geen abortus kunnen doen? Beetje hard gezegd maar ik vind het best lullig. Ben echt blij dat Abortus hier mogelijk is, maar ik vind wel dat je er goed overna moet denken.

Ik begrijp het hele verhaal niet maar als dit allemaal voor een 4e kindje is,is het naar mijn mening te veel drama.

Jij ziet t misschien niet zo, Maar voel je gezegend met wat je al hebt! Je hebt 3 kinderen, er zijn vrouwen die niet eens 1 hebben terwijl ze het zo graag willen.

Een relatie is geven en nemen. Je kan niet egoïstisch zijn in een relatie.

En om je gezin kapot te maken omdat je persé nog een kind wilt moet t echt niet waard zijn.

Zoals andere al gezegd hebben denk ik dat je professionele hulp nodig hebt voor het verwerken van je abortus.

Geef je gezin niet op, er zullen meer slachtoffers dan winnaars zijn…

Niet 1 stomme fout.... Je maakt er nu weer een.... En het expres zwanger worden, terwijl hij niet wilde, was ook niet echt eerlijk, hè? Jij gooit telkens zelf je eigen ramen in...en begrijpt niet wat vertrouwen en relatie zijn... Je maakt er alleen wel erg veel slachtoffers mee....

Ik snap er niks van

Als ik je blogs zo terug lees, dan zie ik dat je partner meerdere keren toegegeven heeft en toch voor die kinderwens wilde gaan, dat je dat dan wel aangreep maar eigenlijk ook niet goed vond want dan deed hij het alleen voor jou. En elke keer na even er voor gaan, krabbelde een van jullie toch weer terug. Jullie communiceren bij vlagen (en bij vlagen niet) en ik lees veel aannames en voor hem invullen vanuit jou. Jij grijpt soms de kans aan en dan stop je zelf net zo hard weer. Ik snap wel dat hij het op een gegeven moment ook niet meer weet.

Jij neemt hem kwalijk dat hij geen kinderwens heeft, maar net zoals jij er niets aan kunt doen dat jij die wens wel hebt, kan hij er niets aan doen dat hij die wens niet heeft. Het staat duidelijk tussen jullie in, maar de oplossing zit niet in de ander overtuigen of dwingen van je eigen gelijk, of elkaars gevoel op de weegschaal gaan leggen. Als hij jou had gezegd: geef de wens op of het is klaar voor mij, had jij dat gekund? Een ultimatum stellen is eigenlijk het begin van het eind. Ingaan op een ultimatum is gewoon onmogelijk, dat kan alleen maar misgaan.

Dit hangt natuurlijk samen met de abortus, die jij hebt gedaan omdat je overtuigd was dat hij het niet wilde. Maar als ik je blog van toen lees zie ik ook staan dat jij je veel zorgen maakte om wat de omgeving zou zeggen en zelf het gevoel had dat die zwangerschap niet oké was. En dat je de keuze in je eentje hebt gemaakt omdat je je alleen voelde staan voor die keuze. Ook hierbij heb je veel zelf ingevuld. Achteraf gaf hij aan dat hij het kindje misschien wel had gewild. Natuurlijk is dat een gigantische klap. Ik denk dat je dat nog niet verwerkt hebt. Hij was er niet voor je. (Was jij er wel voor hem?) Je hebt jezelf misschien vergeven, maar hem nog niet. Er zit een vertrouwensbreuk en er is toen een enorme afstand geslagen tussen jullie. Als je zo ver van elkaar af staat, kun je niet voor een volgend kindje gaan. Niks is stabiel dan.

Of je relatie te redden is, dat kan niemand van ons zeggen. Een gezin met 3 kinderen uit elkaar halen vanwege een kindje dat er niet komt, lijkt niet tegen elkaar op te wegen. Maar het gaat er om of je nog met elkaar kunt leven of dat er teveel gebeurd is en je elkaar niet meer kunt vinden. Het is heel logisch dat je dat gat in je hart wil helen, en je hebt nu het gevoel dat hij dat in de weg staat door geen kind te willen. Toch is dat niet zo. Een kindje is de oplossing niet, een kindje gaat het gevoel van de abortus niet wegnemen en ook jullie relatie niet lijmen. Ik denk dat jij, hij, jullie relatie en jullie kinderen er bij gebaat zijn als jullie allebei weer/meer hulp zoeken bij deze verwerking en samen voor relatietherapie gaat. Je bent al een heel eind gekomen, maar je bent er nog niet. En hij ook niet. En dat is niet gek, het is nogal wat, wat jullie meedragen. Heel veel sterkte 🍀

Je kan niet altijd krijgen wat je wilt maar je kunt altijd waarderen wat je al hebt

Woww.... Dus je gaat alles kapot maken voor een 4e kind? Ben blij dat je überhaupt 3 gezonde kinderen ter wereld hebt gezet! Weet je hoe pijnlijk dit is voor mensen die überhaupt nog niet eens 1 gewenst kindje ter wereld kunnen zetten? Ik denk dat je eens naar een psycholoog moet om te praten...

Persoonlijk denk ik dat je hem altijd zult zien als reden voor je abortus, die je eigenlijk niet wilde. Waardoor er toch een afstand is ontstaan, verder weet ik ook dat als een man zegt van mij hoeft het niet per se maar als jij het wilt dat dat voor niemand goed is. Hier bij de 4de, 10 dagen na de bevalling was hij weg en geen band met de 4de.

Ik ben bang dat de pijn van je abortus toch veel meer impact heeft dan misschien wel beseft. Het besef dat er een kindje had kunnen zijn, maar er nu niet is, heeft je wens nog veel groter gemaakt. Dat hij het kindje toen niet wilde heeft ook een kloof gebracht in jullie relatie. Ik vind het ook heel kortzichtig dat hij ineens zegt, oke stop maar met de pil en dan maar een kindje. Ik heb het gevoel dat hij dit zegt omdat hij nu pas inziet hoe gekwetst jij bent? Maar betwijfel of hij het wel echt wil omdat hij daar wel duidelijk over was. Je hebt echt hulp nodig, er is iets stuk gemaakt en jullie samen hebben ook hulp nodig, het komt zo niet vanzelf goed, er is teveel gebrokenheid. Maar omwille van jullie gezin, jullie kinderen, ga op zoek naar hulp, als ik het zo lees is er nog veel onverwerkt verdriet. Sterkte!

Ik vind het nogal wat. Iedereen is natuurlijk vrij om te doen wat hij of zij wilt maar je kinderen op laten groeien met gescheiden ouders omdat je niet krijgt wat je wilt, vind ik nogal wat. Het is niet het eerste kindje maar je hebt er al drie. Soms moet je kijken naar wat je wel hebt.

Ga je echt alles opgeven, omdat er geen kindje samen meer komt? Je kinderen krijgen een gebroken gezin, omdat er niet nog een broertje of zusje komt. Vind je dat fair? Als jullie uit elkaar gaan, dan heb je niets. Je ziet je kinderen minder, iemand zal moeten verhuizen, geen feestdagen samen etc. Is dat het waard? Is/was je wens voor nog een kindje groter dan de liefde voor je gezin?

Heel verdrietig dit😢 ik ken je natuurlijk niet. Maar dit verdien je niet. Heel veel sterkte..