Beetje verdwaald.

Ik snap de wens, maar je mag ook reëel blijven. Je hebt nu 3 lieve kinderen, en een man die van je houdt, je bent gezond, dat is rijkdom, en daar mag je best trots op wezen.

Zoek hulp voor t verwerken van je eerdere abortus, en voor t accepteren dat de wens voor een 4de niet gaat gebeuren, hoe graag je het ook wilt. Zou je daar echt je man, je huis, en de gezin voor willen opgeven, voor 1 kindje meer?..

Pittig om te lezen, destijds heb ik je blogs ook gevolgd en vond het ook lastig om te lezen waarom je voor abortus koos. Je zegt dat je enkel kinderen wil als je er bewust voor kiest, maar dat vind ik veel te makkelijk. Je was zwanger, maar het kwam niet uit. Ik denk echt dat je hulp moet zoeken en het proberen een plaatsje te geven, want ik denk dat de abortus er voor heeft gezorgd dat je wens of schuldgevoel? nu groter is, terug draaien kan niet meer, maar een manier vinden om er samen mee om te gaan en lekker genieten van jullie 3 kinderen!

Hij wilde ons 3de kindje ook eerst niet, maar ik vond toen dat het onze verantwoordelijkheid was en nu is hij blij dat ik dat kindje toen toch gehouden heb want het is echt ons klein patatje. Hij ziet onze kinderen heel erg graag en ik snap zijn bezorgdheden wel maar als ik hem dan vraag zorg samen met mij voor de kids dan wil hij ni omdat hij bang is om iets fout te doen. Maar opvoeden doe je met vallen en opstaan en daar wil ik hem bij helpen.

We zien elkaar ontzetten graag en dat maakt mijn keuze zo moeilijk, want ik heb in 2019 zijn keuze (wat ik toen dacht dat hij wou) toen gevolgd omdat ik er toen meer voor mijn gezin moest zijn. Praten voor hem is ontzettend moeilijk en ik wil hem echt ni dwingen, maar ik kan er toch ook niet aan doen dat ik dit voel. Als ik hem echt zo slecht zou vinden, dan zou ik zeker geen kindje meer willen van hem want ik wil dat mijn kids zowel de liefde van mij als van de papa krijgen en dat doen we denk ik geweldig goed.

Er zijn wel 2 dingen die ik nooit zou doen, er komt geen ongeluk, vandaar dat ik zoveel met hem probeer te praten en ik kies nooit nog voor een abortus als mijn hart nee zegt. Ik heb ook al gedacht om een psycholoog te zoeken die me kan helpen met afscheid te nemen van mijn wens, maar het geeft mij wel een slecht gevoel omdat het weer ik ben die dan het offer moet brengen en dat heb ik hem ook gezegd dat ik denk dat mijn liefde voor hem die laatste klap niet zal overleven. Ik weet dat dit hard klinkt, maar soms moet je keuzes maken. Ik had ook al gedacht als mijn wens zo groot is kies ik zelf voor nog een kindje zonder hem via bv ifv, maar dat gaat niet als je een relatie hebt zonder medische problemen en op een ander gaan voor mijn wens nee dat kan ik ook ni.

Alvast bedankt voor jullie eerlijke reacties en om even mee te denken, want soms als je er met je neus boven staat zie je alles niet meer duidelijk.

Praat met je man. Je doet aannames en daar moet je nooit aan beginnen. Leg alles op tafel. Praat ook met een professional om het verlies van je kindje te kunnen verwerken. Ik lees namelijk niet dat je dit hebt gedaan of dat het je echt geholpen heeft. Bekijk het ook positief. Je hebt drie prachtige kinderen. Soms is de wens loslaten een betere optie dan hierin blijven hangen en je diep ongelukkig voelen.

Wij hadden een vergelijkbare situatie. Ik wilde heel graag nog een derde kindje en mijn man niet. We hebben er een aantal keren echt serieus erover gehad. Voors en tegens afgewogen en goed naar elkaars argumenten gekeken. Als mijn man echt bij zijn standpunt was gebleven had ik niet veel keus gehad dan dit te accepteren. Stiekem zwanger worden is hier een no go. Van beide kanten.

Mijn advies zou zijn blijf samen praten. Laat hem weten waarom het voor jou wel belangrijk is maar dat je hem ook kan begrijpen. Vraag ook aan hem of hij met jou wil mee denken of mee bewegen. Ik hoop dan je elkaar daarin kunt vinden. Blijft je man bij zijn standpunt en je vind dit moeilijk om te accepteren dan zou ik je aanraden om hiervoor hulp te gaan zoeken. Alleen kom je er niet uit als in deze situatie. En voor ons zijn we er samen goed uitgekomen. Ben nu 31 weken zwanger, maar was voor ons beide een bewuste keuze en staan er helemaal achter. Maar praten kost wel tijd en geef elkaar ook de ruimte om na te denken

Je kunt toch sowieso niet alleen voor een kindje gaan binnen deze relatie? Als jij nu zogenaamd per ongeluk xwanger raakt, wil je man weer een abortus en doe jij dat, omdat je bang bent hem kwijt te raken.

Daarnaast: een nieuw kindje gaat Fara niet vervangen.

Ik denk dat je beter psychische hulp kunt gaan zoeken, om de nare dingen uit je leven te leren verwerken.

Een babytje gaat jou niet gelukkig maken. Het zal je schuldgevoelens niet wegnemen. En je man zal er ook niet anders van worden. Je creëert alleen maar nóg een slachtoffer: het kind dat door vader niet gewenst is...

Stel dat je je man om deze reden verlaat, wat is dan je plan? Een kindje met een nieuwe partner? Een donor? Is je wens zo ontzettend groot dat je hier je gezin voor op zou willen geven? Is het antwoord 'ja', dan moet je het misschien doen. Het is in ieder geval duidelijk dat je man niet meer wil. Daar mag je heel verdrietig om zijn. Rouwen kan ook om een kindje dat er niet meer gaat komen.

Eigenlijk zegt hij al jaren nee, ook bij de 3e. Je voelt je schuldig ivm 2019, maar wilt nu wel je zin door duwen tot hij eigenlijk zwicht. Je hebt 3 kinderen en ik begrijp echt wel je wens, maar als je man er zo tegen op ziet... dan moet je genieten van de 3 kinderen die je hebt, want wauw wat een rijkdom!

Je moet beide achter een kindje staan, hij staat dat niet en ik ben bang dat een deel van 2019 zich dan herhaalt in de zin dat hij jou dingen gaat verwijten, omdat hij eigenlijk niet wilt, maar jij blijft pushen...en dan wordt je zwanger en dan komt er een kind en kind wat hij niet wilde, waar hij de liefde niet voor kan geven dat het verdient. Jij zegt dat hij angst heeft voor wat er met het kindje kan gebeuren, maar diep in zijn hart wel wilt. Maar die angst van hem mag er zijn en is ook een reden om heb kinderen meer te willen. Ik denk dat je dat ook moet respecteren.

Ik ben meestal een stille mee lezer ,maar heb vaak aan jouw verhaal gedacht,mijn mening is dat ik denk dat jij beter voor een vierde kunt gaan ,het probleem is alleen je man als ik dat zo lees,ik snap je gevoel helemaal,ik had dat ook voor mij was het heel erg belangrijk om nog voor een vierde te gaan,mijn man had dat minder die was met twee prima tevreden,wij hebben uiteindelijk een paar goede gesprekken gehad daarover en samen besloten om er toch voor te gaan,ik hoop voor jouw dat jullie ook op één lijn komen.