Einde van het verhaal.

Dag iedereen

Na 3 moeilijke jaren heb ik nu de handdoek in de ring gegooid.

Na mijn pijnlijke en moeilijke keuze in 2019 heb ik dankzij een hulpinstantie en mijn huisarts mezelf kunnen
vergeven denk ik. Ik heb daarna mijn moed bij elkaar geraapt en met mijn partner verschillende keren gepraat over mijn gevoel
om nog een gewenst kindje samen te krijgen, maar voor hem was er geen sprake van. Niet dat mijn 4de kindje
voor mij niet gewenst was, het was gewoon niet gepland en ik dacht met wat ik wist van bij mijn 3de zwangerschap
dacht ik dat vergeeft mijn partner me nooit dus koos ik toen voor hem en mijn gezin.

Ik ben blijven hopen dat als hij me echt graag zag, me mijn hartwens niet zou laten opgeven maar het is dan toch gebeurd.
Ik heb altijd gezorgd dat we onze voorzorgen namen, omdat ik zelf sinds de geboorte van mijn 1ste kindje geen anticonceptie
meer nam, zorgde ik dat er altijd condooms waren. Hij was al een tijdje aan het zeuren da hij da ni zo leuk meer vond, maar
ik kon niet anders ik voelde me zo super goed zonder de pil en mijn cyclus zat goed. Ik wilde ook niet steeds hopen en daarna
verdrietig zijn of bang als het mis zou gaan. Hierdoor hadden we minder en minder intieme momenten en dat vond ik dan heel
erg en triest.

Ik heb hem eind juni terug toegelaten, maar het was een berekend risico van mij. Maar door de stress en drukte blijf die maand
mijn menstruatie weg, even werd ik wel bang maar ik voelde en wist da het niet kon. Ik heb dan een paar dagen later
voor de zekerheid getest en die was negatief, want mijn partner had ook al gezegd ja das prijs hé.
Het heeft me doen nadenken en ik dacht ik wil niet blijven hopen, teleurgesteld worden, verdriet en pijn blijven voelen. Ik begrijp
hem ook ni, als je iets absoluut ni wil doe je er alles aan om het te voorkomen en ik wilde dit wel waarom moest ik dan voor alles
zorgen. Ik heb dan begin juli de dokter gevraagd voor een voorschrift, maar omdat mijn menstruatie weg bleef moest ik wachten.

Vorige week woensdag zijn ze dan ineens tevoorschijn gekomen en heb ik dan aan mijn partner laten weten dat ik ze ging halen en
ging starten. Hij had er daarvoor al enkele keren naar gevraagd als hij al terug zonder mocht, ma voorlopig moest hij nog wachten.
Toen ik de eerst moest nemen vloeide de tranen over mijn wangen en wist ik het is voorbij voor mij. 😭
De tranen zijn nog een paar dagen terug gekomen en nu voel ik niks meer, geen warmte of liefde. Het enige wat ik voel is veel verdriet en een
gebroken hart. Ik was redelijk kortaf tegen mijn partner de volgende dagen en daarom dacht hij da ik tijd nodig had, dus liet jij mij gerust. Via
Whatsapp heb ik dan met hem gepraat en hij wist da ik het moeilijk had met het terug nemen van de pil.

Hij zei stop er dan mee en ik werd eigenlijk best kwaad, dat zijn geen snoepjes da ik neem. Waar was je toen ik je liet weten
wat ik ging doen, waarom heeft hij me toen ni tegen gehouden?
Hij wilde zijn vrijgeleide om te doen met mij wat hij wilde niet opgeven waarschijnlijk. Sinds die spreek ik nauwelijks nog met hem en
da vind hij verschrikkelijk en ook om mij zo gekwetst te zien, dus liet hij me weten: stop ermee en we gaan er volgende maand voor gaan
Ik heb hem gezegd je bent te laat. Ik heb weer de keuze alleen moeten maken. Ik ben altijd blijven hopen, maar je kon de moed niet opbrengen
voor mij en ik kon het verdriet en de pijn niet meer verder verdragen dus met spijt in het hart heb ik mijn dromen weggegooid.

Ik heb altijd gezegd als hij dat van me gedaan krijgt, stop ons verhaal samen. We hebben moooie jaren gekent alleen spijtig da het in mineur
geëindigd is door 1 stomme fout van mij.

Groetjes