Hallo, ik ben nieuw hier maar ik zoek echt een plaats waar ik terecht kan met mijn emoties. Ik was deze week 11 weken ver (op maandag). Dinsdag kreeg ik hevig bloedverlies. Ik wist niet wat me overkwam. Ik had geen signalen gekregen dat er iets niet goed was, had nog al mijn symptomen (extreem moe zijn en pijnlijke borsten). Ik ben naar spoed gegaan met mijn vriend, daar hebben ze een uitwendige echo genomen maar ze vond niks meteen terug. Ik en mijn vriend hadden al een vermoeden dat het écht niet in orde was. Inwendige echo en onze vermoedens werden bevestigd. 16 maanden hebben we hiervoor gevochten. Voor ons wondertje.. elke maand een teleurstelling en naarmate dit vorderde dacht ik ook dat het voor ons niet weggelegd was. Rond 9 weken is ons vruchtje gestopt met bloeden. Op 8 weken heb ik het hartje nog goed horen kloppen, zat het perfect op schema en zag alles er in orde uit. Het enige dat ik nu telkens voor me zie is wanneer ze me het slechte nieuws geven. Over and over again. Mijn vraag naar jullie toe: hoe gaan jullie met dit alles om? Want ik weet het niet. Ik wil ook wel, wanneer we groen licht krijgen van gynea, verder gaan voor een tweede zwangerschap. Maar ik heb schrik.. schrik dat het weer zo lang zou duren. Voor mensen waarbij het de eerste keer ook niet ‘snel’ ging, ging het na jullie miskraam dan sneller of moet ik er niet op hopen? Elk lichaam is anders natuurlijk dus om echt te gaan vergelijken.. ik hoop dat jullie me wat verder kunnen want ik zie het licht aan het einde van de tunnel nog lang niet..
Sterkte, je bent niet alleen en goed dat je je uit. Maar het hartje al gehoord dat is speciaal normaal zie je die alleen, onder de 12 weken luisteren ze bij ons niet. Een mooie herinnering om vast te houden.
Hier zelf na 3 jaar zwanger door traject en met 7.1 weken de 1e echo, helaas was het niet goed. Daar ga je dan ja 3 jaar traject je grootste verlangen wordt weer ontnomen zo oneerlijk. We hebben tm mei gewacht om het 't verwerken en toen weer door gegaan. In augustus de 4e cryo terugplaatsing en momenteel 16.4 weken zwanger, totaal dus 3.7 jaar geduurd. Het is kut en enige wat je kunt doen is accepteren van je verdriet en niets weg stoppen wat ik wel deed. Iedere week die er hij kwam telde ik op tot ik bij WK 22 vergeten was hoe ver ik was. Vanaf toen minder er mee bezig maar vergeten zal ik het nooit. De uitgerekende datum afgelopen 2 okt die deed zeer ondanks de nieuwe zwangerschap. Het is iets wat je nooit vergeet en moet vergeten, geef het tijd 🤗
Oh dat vind in vreselijk dat jullie het hartje nog niet horen dan.. hier kijken we er echt naar uit. Maar je ziet maar.. wil niks zeggen hé. Wat moet dat voor jullie ook moeilijk zijn.. Indien ik in september niet zwanger was, gingen we ook eens verder kijken hoe het zou komen maar ik was dan toch natuurlijk zwanger. Nu is het even afwachten wanneer ik mijn maandstonden ga krijgen na mijn curretage. We willen ook gelijk opnieuw proberen want wie weet hoe lang kan het duren. Ik weet nu zeker dat we er klaar voor zijn. We zijn ook mama en papa geworden maar hebben, zoals velen hier, er niks in de plaats voor gekregen. Alleen intens verdriet. Ik ben wel blij voor jullie dat jullie opnieuw in verwachting zijn. Je zal waarschijnlijk nooit 100% op je gemak zijn maar je bent nu ook al een stukje verder dan bij je eerste zwangerschap. Ik zou zeggen, probeer er van te genieten en veel succes met jullie tweede wondertje!
Ja hier pas vanaf 12 weken. Ja het is heel verdrietig en tegelijkertijd de realiteit. Gelukkig wist ik na al die tijd dat het toch kon, maar was toen geen troost maar gaf me toch meer hoop. En we zijn zo gezegend met een nieuwe zwangerschap, en blij niet direct door te zijn gegaan.
Na je curretage mag je sws 6 weken niet zwanger raken. En klinkt cliché maar als je straks een goede zwangerschap hebt, dan ben je alles vergeten. Ik vond alles echt de moeite en blij nooit opgegeven te hebben. Neem de tijd een zwangerschap komt wanneer die komt, hoe meer vrede je daar mee hebt hoe makkelijker het voor je zelf. Nu niet maar straks als je wta verder bent na je verdriet 😘
Wat vreselijk!! Bij mij is het komende week 4 jaar geleden en er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Gelukkig niet meer vol verdriet, maar gewoon even aan denken. Voor mij ben ik nu ook niet voor de 2e keer zwanger, maar voor de 4e keer. Ook al waren de eerste twee keren maar kort. A short moment in my tummy, a lifetime in my heart. Het beste voor nu is: praten, praten, praten. Op Facebook heb je ook besloten groepen voor Miskraam Mama's, waar je veel herkenning kunt vinden. En tja, de één is de ronde erna weer zwanger, en bij de ander duurt het maanden of zelfs jaren Ik hoop voor jou dat het niet weer heel lang hoeft te duren. Sterkte!
Bedankt voor jouw berichtje.. ik heb gisteren mijn aanvraag verstuurd naar de groep op FB maar er lijkt me tot nu toe niemand te aanvaarden. Dit is en blijft voor altijd mijn eerste kindje. Ons eerste kindje waar we zo lang naar uitkeken en al zo graag zagen. Nog steeds graag zien eigenlijk. Ik ben nu ook wakker geworden al huilend met mijn armen rond mijn buik. Beseffende dat er niks meer is. Ik weet niet op hoeveel maanden teleurstelling ik nu moet rekenen voor wanneer het weer raak is. Ik hoop alleen dat we op een dag met een broertje of een zusje van ons eerste kindje naar huis mogen komen. Ik zet er ook mijn hoop niet op dat ik meteen zwanger zal zijn. We zien wel.. ik heb een voorgeschiedenis met depressies en hou me al vast voor hetgene wat nog moet komen. Mijn vriendin dat voor mij moet bevallen, mijn eigen bevallingsdatum, de datum waarop hij/zij naar het kdv ging gaan, mij verlof allemaal intrekken voor volgend jaar. Ik ga mijn tijd er voor nemen om hier over te kunnen geraken. 2020 ging eindelijk ons jaar worden maar denk dat dit een jaar van verdriet zal zijn. Ik wens je ook nog heel veel succes en sterkte toe!
Superverdrietig nieuws!! Helemaal als je er zo lang op hebt moeten wachten. Met dat laatste heb ik geen ervaring, maar wel met een miskraam. Ook met 8 weken hartje zien kloppen en toen de volgende echo bleek dat het gestopt was, zo verdrietig. Praat erover met mensen die het ook hebben meegemaakt, die het snappen. En laat het verdriet en de angst toe, stop het niet weg. Dit kindje zal je nooit vergeten. Als ik aan mijn miskraam terug denk word ik altijd nog een klein beetje verdrietig. Terwijl er nu ook een heel mooi jongetje naast mij ligt dat er anders nooit geweest was. Niet te bevatten. Heel veel sterkte gewenst, ik hoop dat je gauw weer zwanger mag zijn!!
Heel erg bedankt voor jouw berichtje. Ik ga ons eerste kindje een mooie plaats geven in ons huis. Zijn/haar hartslag slaat sowieso verder in de mijne. Ik heb er wel hoop in dat het een keer voor mij zal zijn maar wanneer is natuurlijk een vraagteken. Geniet van jouw gezin, van jouw zoontje. Ik hoop dat wij dat op een dag ook kunnen doen. Bedankt!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (8) Verversen