Ik ben nu (10+5) in afwachting van de miskraam, maandag gesprek in ziekenhuis mocht het tegen die tijd nog niet op gang zijn gekomen. Het kindje is met 9 weken al gestopt met groeien, dus ik heb weinig hoop op natuurlijke gang van zaken.
Zijn jullie in de afwachtende periode tot na de daadwerkelijke miskraam thuis gebleven of gewoon gaan werken? Het zal vast heel persoonlijk zijn, maar ik ben benieuwd naar ervaringen. Hoe belastend het afwachten was en hoe (lichamelijk) heftig de miskraam na medicatie of curretage. Er is mij verteld dat medicatie vaak wordt aangeraden om als eerste te proberen, maar ik geloof dat dit niet altijd even goed gaat.
Als jij emotioneel tijd nodig hebt voor je weer aan het werk gaat, gewoon nemen. Dit is zo een zware periode, doe waar je je goed bij voelt. Zelf zou ik het liefst afwachten. Heb twee natuurlijke miskramen meegemaakt en één met medicatie. Bij mij liep dat niet volgens het boekje om het maar zachtjes uit te drukken. Dus de natuurlijk op gang gekomen miskramen heb ik als veel minder heftig ervaren (fysiek dan). Maar ook dat is een persoonlijke keuze. Je weet van tevoren niet hoe je op zo iets reageert. Het probleem met afwachten en naar werk gaan is in ieder geval dat de miskraam toch ieder moment wel zou kunnen starten. Dus het is lastig daar rekening mee te houden en ook om niet constant op gefocust te zijn terwijl je werkt.
Ik lees wisselende verhalen over die medicatie, dus het is inderdaad afwachten hoe dat bij mij zal gaan. Emotioneel zal het nog wel wat tijd nodig hebben. Of ik al wel ga werken dan, weet ik nog niet. Op dit moment staat m’n hoofd nog nergens naar en ben ik echt een wrak. Afwachten vind ik lastig. Ik vind het vreselijk dat het kindje nu dood in mijn lichaam zit. Ik wil het graag een plekje geven, maar dat lijkt me persoonlijk makkelijker wanneer het “losgekomen” is. Wie weet komt het de komende dagen alsnog vanzelf. Uiteindelijk is het allemaal erg verdrietig. Bedankt voor je ervaring 💕
met 13 weken hier missed abortion geconstateerd, heb het weekend de cytotec ingebracht en het vruchtje verloren, en na het weekend gewoon weer gaan werken. Lichamelijk is het niet zwaar bevallen voor mij, geestelijk wel wat meer maar was alleen even de eerste week. Ik was trouwens erg bang voor de cytotec las niks anders dan slechts erover maar het is mij juist goed bevallen, heb het als prettig ervaren in de zin dat het zijn werk goed deed.
Gelukkig ook een positief verhaal over de medicatie. Ik hoop dat het bij mij ook zo uitpakt. Mentaal lijkt me inderdaad zwaarder dan lichamelijk. Dat vond ik tijdens ons ICSI traject ook zo. Fysieke pijn is toch makkelijker om je over heen te zetten blijkbaar. Dankjewel 💕
Heb twee mk s gehad spontaan en een curettage.13 10 wkn.spontaan heb ik langer met klachten gelopen en week thuis geweest.tot aan de curettage gewoon alles gedaan na curettage dagje thuis geweest alles weer gedaan.Spontaan was heftiger en pijnlijk.curetage stelte niet veel voor. Sterkte gewenst
Bij mijn ma met vruchtje van 9w afgewacht tot bijna 18w maar natuur liet het niet los. Toen cytotec op advies van de gynaecoloog en diezelfde nacht kwam het los. Vond het lichamelijk superheftig al was het qua tijdsduur niet lang. Zelfde week gaan werken. Maar dat is voor iedereen anders. Veel sterkte gewenst en neem de ruimte die je nodig hebt 🙏🏻
Heel lang inderdaad! Ik vind het idee dat het al 2 weken dood in m’n buik zit al verschrikkelijk. Ik wil zo snel mogelijk weer “schoon” zijn. Het rouwen/verwerken staat voor mij nu helemaal los van wat er in m’n lichaam gebeurt. Dankjewel 💕
Ja was ook wel heftig maar wilde zo graag dat de natuur het zou oplossen ipv medicatie of ingreep. Had als eind dus ook de grens gesteld waarbij ik kon zeggen het heeft langer gegroeid in mn buik dan dat het hartje gestopt was zeg maar ☺️
Snap heel goed dat anderen andere keuzes zouden maken hoor 🙏🏻
Ik heb beide gevallen , mk en bbz , compleet geestelijk afgesloten. Ik ging dus gewoon door met m'n leven. Mk viel net in m'n vakantie en na curettage weekje vrij moeten nemen . Bbz kreeg ik 2x mtx, dus mocht ik ook week niet werken en daarna hadden we ook vakantie.. Is echt per persoon verschillend en doe wat goed voor jou voelt
Vond je dat achteraf ook fijn, dat je je zo hebt afgesloten? Dat is meestal hoe ik zelf ook omga met heftige situaties, maar deze keer heb ik denk ik m’n uiterste bereikt. Weet nog niet of ik maandag de draad zo weer kan oppakken.
Lichamelijk zou het moeten kunnen, of jij het mentaal aan kan, Is echt aan jou om te beslissen .
De arts gaf mij toen 2 weken de tijd om te kijken of het zelf kwam, gebeurde niet dus curretage. Ingreep stelt lichamelijk niks voor.
Ik heb ook een x pillen gehad, vruchtje was niet groter gegroeid na 5 weken dus nog echt mini. Toch heb ik na 6 maanden nog een curretage moeten hebben omdat er nog een restje zat. Na 3x nog die pillen te hebben genomen. Nog vooraf geprobeerd weg te halen met een grijpertje, ze kreeg het niet te pakken..
Ik heb dus geen goeie ervaringen met die pillen maarja dat kan voor elke vrouw anders zijn.
Ik lees wel vaker slechte ervaringen over die pillen inderdaad. Ik hoop dat het voor mij beter uitpakt, want dat gaan ze me waarschijnlijk aanraden. Het is inderdaad het mentale waar ik nu het meeste last van heb. Ik ben er nog niet helemaal klaar voor om weer “gewoon” verder te gaan en te werken met collega’s die niets van het korte bestaan van ons kindje afweten.
Mijn missed abortion is gestopt met 6,5 hier kwam ik pas achter met 9,5 tijdens de 1e echo. 5 dagen later ben ik gaan vloeien en is het uit zich zelf opgelost. Je kan het nog even tijd geven, het is maar net wat jij zelf prettig vind.
Ik ben wel gewoon blijven werken.
En heb toen het echt op gang kwam even paar dagen vrij geweest vanwege het bloedverlies.
Ik heb het mee gemaakt met de zelfde termijn waarbij her hartje gestopt was met kloppen en met de termijn waarbij we er achter kwamen. Ik had het niet verteld op het werk dat ik zwanger was. Dus ik vond dat ik gewoon moest gaan werken. Dit ben ik gaan doen. Ik heb de pillen genomen op een avond waarna ik de volgende dag vrij was. En dag daarna weer gaan werken. Bizar achteraf natuurlijk maar ik wilde niet zeggen dat wij bezig waren voor een baby terwijl het net mis gegaan was. Daarbij had ik geen begripvolle bazin en die dacht echt alleen aan haar eigen zaak.
Ik wens je veel succes met het verwerken van dit grote verlies . 🍀🥀
Wat naar dat je geen begripvolle bazin had! Lijkt me heftig. Ik ben heel blij dat mijn leidinggevende me gelukkig alle ruimte geeft. Ik zou het vandaag hebben verteld aan m’n directe collega’s. Nu heb ik toch spijt dat ik het niet eerder heb gedaan, want het voelt zo vreemd dat ze nu van niks weten terwijl het op ons zo’n impact heeft.
Ik ging werken om afleiding te hebben. De dag dat ik het met pillen opwekte, was ik uiteraard thuis. De dagen erna leek het op een menstruatie en ging ik ook weer werken. Ik ben bij mijn miskramen nooit verder gekomen dan 7 weken, dus het was steeds een heel klein vruchtje. Het is bij een van de miskramen ook een keer vanzelf op gang gekomen met ruim 6 weken. De eerste twee dagen leek dat een normale menstruatie, dus ik ging gewoon werken. Toen ben ik op de wc van een of andere peuterspeelzaal waar ik was voor overleg, het vruchtje verloren. Had erg leuk werk, de afleiding hielp me echt door die rotperiodes heen. Maar dit vond ik wel een heftig moment. Was een beetje boos op mezelf dat ik naar die afspraak was gegaan.
Ik heb een miskraam op m'n werk gehad en ben vanuit m'n werk direct door gegaan naar de vk voor een echo. Nadien heeft m'n leidinggevende me een week ziek gemeld. Op eigen verzoek ben ik 10 dagen later weer begonnen, waarvan de eerste 2 dagen met ondersteuning. Ik vond het fijn om weer met alledaagse dingen bezig te zijn. En daarnaast was het fijn dat ik de ruimte kreeg van m'n LG om het op deze manier te kunnen doen.
Bij mij was het hartje gestopt met 9.4. ik kwam voor de termijn echo met elf weken toen we dat zagen. De huisarts gaf mij het advies om minstens nog een week te wachten voordat er verdere stappen ondernomen zouden worden. Ik voelde die week helemaal niets. Dag 6 na de echo begon ik uit het niets te vloeien wat in de loop van de dag erger werd. Plots werd het vloeien heel erg en verloor ik het hele geheel in een keer. Daarna werd het vloeien net als ongesteld zijn. Ik ben die week wel bij huis gebleven.
Ongeveer dezelfde termijn als bij ons dus. Het lijkt me wel fijn dat het alsnog vanzelf gekomen is. Bij mezelf heb ik die hoop niet echt. Ik koppel het verwerken ook niet aan het afwachten. Het voelt in m’n buik al leeg, ook al zit er nog iets. Daarom neig ik nu het meeste naar medicatie nemen.
Tot het moment dat ik medicatie heb gekregen, heb ik gewoon gewerkt. Uiteindelijk 5 keer 4 vaginale tabletten gekregen (niet in 1 keer natuurlijk) nadat iedere keer uit de echo bleek dat niet alles weg was. Het is alsnog geeindigd in een curettage. Beide is me meegevallen.
Bij mij duurde het ruim twee weken voor het daadwerkelijke verlies. Het afwachten was lastig, maar ik vond het wel prettig om rustig afscheid te kunnen nemen. Mijn lijf had even de tijd nodig, maar kon het zelf wel oplossen, dit gaf mij weer iets van het vertrouwen in mijn lijf terug.
Ik werk niet maar deed wel van alles buitenshuis. In afwachting bleef ik thuis. Het idee dat ik de baby elk moment kon verliezen hield mij thuis, dat wilde ik namelijk thuis doen. 's avonds kreeg ik flink krampen, zelfs de verloskundige nog gebeld om te vragen of zoveel pijn normaal was. Die had het over weeën. Uiteindelijk zakte het weer af en 's nachts de baby verloren. Mijn man wakker gemaakt, ik vond het prettig dat hij thuis was op dat moment.
Ik was tot dan toe alleen nog maar bezig geweest met het verdriet en tegen het daadwerkelijke verlies op zien. We hadden nog niet nagedacht wat we met de baby wilden gaan doen.
Ja dat snap ik, het lijkt me moeilijk als dat tijdens werk gebeurt. Weet je ook hoe lang het kindje al niet meer groeide/leefde voor die periode? Of waren dat die 2 weken in afwachting? Bij mij zou het kindje nu al 2 weken niet meer leven dus ik ben bang dat het dan ook niet meer vanzelf gaat komen. Zo’n naar idee dat ik al die tijd dacht dat er iets groeide, maar het allang overleden was 😢
Ik had bijna een week bruiverlies voordat ik voor een echo mocht komen. Daarna ongeveer twee weken afgewacht. Dus waarschijnlijk bijna een week voor de echo, dan heeft mijn lijf waarschijnlijk ruim twee a drie weken de tijd nodig gehad.
Ik ga heel open en eerlijk tegen je zijn en onthoud dat iedereen lichaam anders is..
Ik kwam er met de termijn echo (12+2,) achter dat ons kindje met 10,5 week overleden was. Ik wilde curretage, maar 1 dag van tevoren op exact 13 weken en ook nog 13+1 (dag van curretage) kwam het op gang. Ik zou thuis blijven. Je voelt krampen net als weeën en ik voelde 2 x een plopje en stroomde helemaal leeg dit duurde ongeveer 4 uur en was heel heftig. Letterlijk een spoor van bloed richting de wc en daarna op de wc blijven zitten. Grote stolsels en veel bloedverlies. Snachts was het voorbij en de volgende middag begon het opnieuw (3 uur lang) toen ik het kindje verloor was het ineens over en was ik ,'gewoon' ongesteld. Ik wilde werken, maar mijn baas heeft mij tegen gehouden en maar goed ook. Hier kon geen maand verband tegen op. Ik hoefde maar omhoog te gaan staan en hij zat vol stolsels. Op den duur heb ik de ipad gevraagd en ben ik huilend op de wc films gaan kijken. Je voelt je leeg, emotioneel, ben blij dat het overleden kindje niet meer in je zit maar wil het ook bij je houden. Het was zo gewenst. Pak je tijd ervoor. Echt. Je hebt het nodig en dat zeg iemand die ook afleiding zocht door te willen werken.
Heftig verhaal! 😢 Die zin “je bent blij dat het niet meer in je zit, maar wil het ook bij je houden” is precies hoe ik me nu voel. En die leegte... terwijl het nu nog in me zit. Ik ben niet iemand die me snel ziek of afmeld, eigenlijk werk ik altijd door, maar nu heb ik wel even m’n plafond bereikt. Bedankt 💕
Dat snap ik, zo ben ik zelf ook, maar het kindje was zo gewend en je weet dat je een levenloos wondertje draagt. Het verwerken is en zal heftig zijn. Neem goed je tijd hiervoor. Ik ben drie dagen na het verloren te zijn, gaan werken.❤
Niks aan om over na te denken, bah! Ik had mijn missed abortion tijdens de eerste lock down, de scholen waren echt net een paar dagen dicht toen ik erachter kwam (werk op een school 😉). Ik durfde niet de deur uit ook al had ik net als jou niet het gevoel dat het vanzelf zou komen. Heb tabletten geprobeerd maar die deden helemaal niks dus uiteindelijk gecuretteerd. Lichamelijk had ik nauwelijks klachten maar vond het vooral mentaal heel zwaar! Er was niks te doen op het werk dus had totaal geen afleiding, achteraf had ik beter langer kunnen thuisblijven. Denk goed om jezelf, je voelt zelf het beste wat je wel of niet aankan. Sterkte! 😘
Ja, dat is het. Afleiding op werk is wel fijn, maar ik moet me wel kunnen concentreren. Het is ook wel fijn om nu even met m’n man te zijn, die is komende week nog vrij. Ik denk dat ik het de komende dagen wel ga aanvoelen. Vanuit m’n manager is er in ieder geval geen druk gelukkig. Dankje!
Wat verdrietig. Ik ben thuis gaan werken, wilde niet het risico lopen dat ik op mijn werk ineens de miskraam zou krijgen. Na een week de medicatie ingebracht. Ik heb er positieve ervaringen mee. Houd wel rekening met heel erg veel bloedverlies. Daarom wilde ik de deur niet te veel uit (bij mij kwam het heel plotseling en echt veel) Heel veel sterkte!
Ik zou dan inderdaad ook thuis werken. Twijfel nu meer over de emotionele impact. Weet het natuurlijk pas 1 dag, maar ben nu echt nog een wrak. Weet ook niet hoe het gaat zijn wanneer het op gang is gekomen. Fijn om je positieve ervaring over de medicatie te lezen, want dat gaan ze me waarschijnlijk aanraden volgens de verloskundige.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (36) Verversen