Dag allemaal,
Ik kwam vanmorgen een goed artikel tegen in Vrij Nederland: "Laten we het eens over miskramen hebben."
Herkenbaar voor velen en de moeite waard om te lezen.

Laten we het eens over miskramen hebben https://www.vn.nl/miskraam/

Ikzelf ben erg open over mijn miskramen omdat ik vind dat het een belangrijk, maar zeer ondergeschoven, onderwerp is. Ik wil graag het taboe doorbreken en met mijn verhaal anderen helpen door er openhartig over te praten.

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies


reacties (18)    Verversen


  • Debby-85

    Vandaag 3 dagen geleden kreeg ik te horen dat na ongeveer 6 weken zwangerschap er nu niks meer is en ik moet wachten op een miskraam (ik had 3 dagen terug bloedverlies bij de urine, daarop contact gezocht met de kliniek die me adviseerde om langs te komen).

    Ik was zo blij toen ik eindelijk zwanger bleek te zijn (2 jaar in totaal mee bezig geweest waarvan we een half jaar bij de vruchtbaarheidskliniek iui trajecten hebben ondergaan) dat maakt het verdriet ondraaglijk.

    Ik ben boos op alles en iedereen, ik hoor en lees overal over zwangere vrouwen en ik krijg een hekel aan de comentaar zoals: ” het is de natuur.” “volgende keer beter”. “je was maar 6 weken.”… Ik weet dat ik nog heel vroeg zwanger was, maar vanaf het moment dat je weet dat je eindelijk na lang proberen een kindje mag verwelkomen zit je op een roze wolk en kan ik aan niets anders denken dan aan het kindje dat groeit in mijn buik.

    Iedere ochtend stond ik vrolijk op al was het 4 uur in de ochtend, nam mijn vitamines en deed er alles aan om dit zo gezond en goed mogelijk te laten verlopen.

    Ik ben niet de enige, ook mijn partner was zo blij dat hij papa ging worden. Dat dit allemaal verdwijnt in een paar tellen wanneer ze je in de kliniek vertellen dat er niks meer is, op het beeld van de echo zie je een zwarte plek, "hier hoort het vruchtje te zitten maar, ik zie niks".

    De tranen rollen over je wangen, je voelt je leeg, je bent boos op jezelf en haat je lichaam… Ongeloof is groot en het verdriet intens… Wanneer stopt het? Ik wist niet dat dit zo'n grote impact op me zou hebben, dat ik zo van slag kon raken, dat ik nog zo weinig vertrouwen in een toekomst met baby'tje kan hebben.

    Dacht dat in de periode van proberen om zwanger te raken mijn vertrouwen soms weg was, maar dat is niks vergeleken met hoe ik me nu voel, ik voel me klote, leeg en zo intens verdrietig. Ik vertrouw mijn eigen lichaam niet meer....
    Ze zeggen dat dit over gaat, ze zeggen dat ik ooit weer zwanger word, ze zeggen me vanalles maar ik geloof er niks van!

    Na de echo moest ik een zwangerschapstest doen omdat er alleen maar bloed in mijn baarmoeder was te zien en dus geen vruchtje, dit was slecht nieuws vooral toen de test positief testte (waar je normaal op hoopt) dit betekent dat het vruchtje nog "ergens" in je lichaam zit, dat kon duiden op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
    Na het bloedprikken en uitslagen besproken te hebben met de arts hoef ik me daar geen zorgen over te maken en is het afwachten tot mijn lichaam erkent niet meer zwanger te zijn en zelf op gaat ruimen...

    Het voelt voor mij als een ware hel!!

  • Nvdb91

    Dag allemaal,

    Ik heb een gezonde zoon van 16 maanden. Wij willen heel graag een 2de kindje en zijn in November gestopt met de pil en er terug voor gegaan, spijtig genoeg heb ik in maart een miskraam ( Missed Abortion) gehad een leeg vruchtzakje, heb toen een curretage gehad. na 2 maanden waren we terug gelukkig zwanger heb toen op 6 weken en 6 dagen een echo gehad en dit was allemaal goed het hartje klopte en de kans op een miskaam was klein vertelde ze ons. Ik ging op 10 weken terug voor een echo om te zien of alles inorde was, en dit mocht niet zijn het het kindje was gestorven ( Missed Abortion) :-( ik moest toen de dag daarna terug binnen voor een curretage. Dit is nu 2 weken geleden. Heb het er nog steeds moeilijk mee.
    Ik hoop dat we nog een wondertje kunnen krijgen want mijn kinderwens is nog steeds heel groot
    Veel liefs, en knuffels!

  • Amatullaah

    Ik heb nog nooit een miskraam gehad maar kan me zo goed voorstellen dat het net is alsof je je kind verliest. Veel mensen doen er zo makkelijk over (een late en hevige menstruatie) maar zo is het niet. Heel veel sterkte aan alle mamas die dat moeten meemaken!

  • Mamabear3

    Ik heb in 2010 een miskraam met 10 weken gehad. Of eigenlijk ben ik toen te vroeg bevallen. Het was mijn eerste zwangerschap en ik wist toen nog niet dat ik de uitzondering ben die geen seks mag hebben tijdens de zwangerschap. Ik had al een raar gevoel over seks. Dus toen we een goede echo hadden, heb ik nogmaals gevraagd of het echt wel kon. De verloskundige kon dit natuurlijk ook niet weten en zei dat het prima kon.. Met het kindje was dus niks mis, maar mijn lichaam begon gewoon te bevallen na de gemeenschap. Ik heb erna nog 2 bevallingen gehad en die eerste was het pijnlijkste (ondanks dat ik bij mijn tweede en dus nu oudste kindje een natuurlijke weeënstorm heb gehad). Het was echt met weeën en na uren beviel ik van het vruchtje/kindje in een vruchtzakje, een doorzichtig balletje met soort adertjes en een schaduw van het vruchtje/kindje.

    Het is heel pijnlijk als mensen zeggen dat het een foutje van de natuur was die de natuur ook weer heeft weggewerkt. Het is heel pijnlijk als mensen zeggen dat het nog geen kindje was/klompje cellen/niks. Het is heel pijnlijk als mensen zeggen; ach het was maar een miskraam, dat is een soort heftige menstruatie. Het is heel pijnlijk als mensen zeggen dat het beter nu dan later was (in mijn geval is dat niet zo, als het bij wijze van spreken 20 weken later was, had mijn kindje geleefd) Zelfs een 'vriendin' die met 4 weken een miskraam had gehad zei beschuldigend dat zij er niks van gevoeld had en er ook nog niet aan gehecht was, dus die snapte niet waarom je na een miskraam niet gewoon verder ging. Mijn (inmiddels ex)man wilde er zelfs niet voor wakker worden en werd boos op mij dat ik hem wakker had gemaakt en sliep vervolgens weer verder. Ik heb de hele nacht weeën gehad en ben helemaal alleen in angst en verdriet bevallen. Er is een halve emmer stolsels uitgekomen. Toen het vruchtje er was en ik mijn toenmalige man riep, stommelde hij boos naar me toe en wilde het door de wc spoelen!! Ik heb het in een doosje gedaan en de volgende dag aan de verloskundige laten zien en vervolgens begraven. Zij zei dat ze nog nooit ieder gezien had dat een vruchtzakje er helemaal gaaf uit komt en de andere verloskundigen ook niet.

    Ik vond het heel heftig, ontzettend verdrietig en enorm pijnlijk, zowel fysiek als emotioneel. Het is heel zwaar een bevalling te moeten doorstaan, terwijl je weet dat het mis is. Normaal houdt het gevoel van; straks mag ik mijn kindje ontmoeten en knuffelen en verzorgen, etc je op de been. Maar dat is nu niet zo. Al die pijn voor niks, maakt het extra pijnlijk. Ik heb ook 2 weken naweeën gehad en heb 7 weken gebloed. In alle aspecten behalve de uitdrijving zelf, was het een normale bevalling

    Ik vind dit een goed initiatief om meer bekendheid voor dit onderwerp te krijgen. Dapper dat jullie allemaal je verhaal verteld hebben! Want ook ik ken de schaamte en het schuldgevoel..

  • Bella26

    Wat dapper dat jullie je verhalen hier delen. Ookal begrijp ik de "was toch nog geen kindje" of "wees blij dat de natuur z'n ding doet, was vast niet gezond" opmerkingen helemáál niet (nekharen gaan me overeind), het helpt mij om jullie verhaal te lezen mochten we er ooit wel mee te maken krijgen. Hetzij zelf of in naaste omgeving! Denk dat het veel vaker gebeurt dan we weten helaas.....
    Knuffel voor jullie!!!

  • Tamaravhouten

    Ik heb het mee gemaakt met 16 , 5 dagen . ik wilde toen voor een echo gaan om te kijken of alles goed was en uiteraard wat we zouden krijgen . maar daar kwam ik er achter dat het kindje al 5 dagen ongeveer was overleden .
    Toen pas hoorde je van mensen om je heen dat ze ook een miskraam wel eens hadden gehad , of verder in de zwangerschap . dat heeft mij toen heel erg geholpen heel veel advies gekregen .
    Ik hate iedereen om mij heen boos op alles . na allemaal onderzoeken er achter gekomen dat het kindje down had en door een bacterie overleden . ik was zo verdrietig deed zo.n pijn maar aan de andere kant dankbaar dat de natuur het voor mij heeft besloten om het weg te nemen . zelf zou ik zo.n keuze nooit kunnen maken en me andere kindjes wel alle aandacht krijgen . die ik anders heel anders had moeten verdelen .
    Maar de reacties het is beter zo of welke reactie ook wil je gewoon niet horen . mensen weten soms gewoon niet waar ze het over hebben . het is nu alweer een paar jaar geleden daarna een gezonde dochter gekregen ik zie haar echt als een kado zo dankbaar . en nu weer zwanger 11 weekjes . de angst zal altijd blijven . ben heel gelukkig met een groot gezin . dit zal me laatste zwangerschap zijn en daar ga ik extra van genieten. 💞
    Het kindje waar het fout is gegaan heeft trouwens zelf het gen aan gemaakt bij geen van beide de gen gevonden .
    En het was dan wel 16 weken maar ze blijft voor altijd in me hart en is mijn kindje . en ik zie me kindje die erna is geboren echt als een kado geschenk hoe je het wil noemen .

  • BiekeVdV

    Ik heb vorig jaar ook een miskraam gehad. Heb meer dan 2jaar erover gedaan om zwanger te worden (natuurlijke wijze). Ik was er ook echt kapot van dat er geen hartslag bleek te zijn. Op 8 weken heb ik dan een curretage gehad. Ik heb hier maanden echt verdriet om gehad. Veel steun heb ik niet gehad van de naaste familie. Ik was nog maar pas zwanger e het zou wel snel terug gebeuren (Niet dus). De rest van de familie en kennissen weet het niet. Naaste familie zei dat niemand daar zaken mee heeft. Ik ben nu 10 weken zwanger van een tweeling en ik merk dat ik door de miskraam mij constant zorgen maak. Ben nooit 100% gerust.

  • Bby4

    Ik heb ook een ma gehad vorig jaar van een 2ling, kwam er bij 9 weken echo pas achter, terwijl ze niet groter gegroeid waren dan 6 weken. Ik had nooit verwacht dat het zo'n impact zou hebben, ook al was die zwangerschap niet gepland. Ik heb er nog steeds last van, want ondanks dat ik nu 30 wkn zwanger ben, ben ik nog steeds bang dat het fout gaat. Ik realiseer na mijn eigen verlies ook pas hoe erg het is, heb het altijd onderschat. Dat ik gezegend ben met 3 kinderen en een 4e onderweg, neemt niet weg dat een mk of ma een enorme psychische impact heeft.

  • .Familyof4.

    Ik heb zelf in 2011 een miskraam gehad. We hebben het nooit aan de grote klok gehangen, maar we hebben er ook nooit een geheim van gemaakt. De belangrijkste mensen om ons heen wisten er vanaf.

    Ik was toen 18, ons dochtertje was 3 dus een tweede kindje stond nog niet op de planning.
    Ik slikte netjes de pil maar tóch ben ik zwanger geraakt. We hadden helemaal niet in de gaten dat ik zwanger was omdat ik geen duidelijke klachten had. We kwamen er pas achter toen ik in mijn stopweek dus de miskraam kreeg 😔 ik dacht eerst dat ik ongesteld moest worden, maar we vertrouwden het "stolsel" beide niet. We hebben toen de stoute schoenen aangetrokken en hebben mijn oude verloskundige benaderd, die was zo lief om langs te komen en bevestigde inderdaad dat het om een miskraam ging. Een grote schok en toch erg verdrietig ondanks dat het zo onverwachts was.

  • mama-van-A-M-Z-R

    Ik denk dat mensen erg onderschatten hoe veel verdriet een miskraam met zich mee kan brengen.
    Ik ben zelf mn zoontje na zn geboorte verloren, en zelfs dat grote en blijvende verdriet kunnen velen al niet begrijpen...

  • Brusje3

    Hier ook een keer een missed abortion ehad (vruchtje was overleden net na de echo toen ik 6 weken en 2 dagen was).. Ik merk dat er niet echt over gepraat wordt...

  • Happyfamily!

    Ik heb er ook altijd open over.
    Mijn eerste met 10 weken was ontzettend heftig. Uiteindelijk is het vruchtzakje , als een doorzichtige grote pingpongbal, met het vruchtje, in zijn geheel door de gyn verwijderd. Het bleef hangen en zij kon het helemaal intact verwijderen.
    Was een aanslag emotioneel gezien.
    Ik moet zeggen dat de miskramen erna minder heftig waren omdat ze eerder plaatsvonden. Maar dat neemt niet weg dat het ontzettend verdrietig is...
    Er over praten heeft mij heel erg geholpen. En inderdaad de mensen die zeggen : het was beter zo.... moeten eerst maar eens beter nadenken voor ze wat zeggen.. die weten niet hoe ze iemand ermee kunnen kwetsen...

  • Assiral

    Ga het direc lezen!
    Ik raakte zelf op mijn 20e (ongewenst) zwanger van mijn nog huidige vriend, wij kwamen er al heel vroeg achter, en hebben na veel gesprekken en heel veel en goed na denken besloten om toen het kindje niet te houden, ik studeerde die tijd nog, hij had geen vaste baan, ik woonde nog thuis en hij ook en we gingen net een jaar met elkaar. Ik heb (Godzijdank🙏) de ochtend voor mijn geplande curretage een miskraam gekregen.. Dit was voor ons allebei een enorm grote opluchting, de natuur heeft het zelf “opgelost” dat is hoe wij dachten. Ondanks dat het heel heftig en verdrietig was en een moeilijke periode kijk ik er goed op terug, maar praat ik er eigenlijk nooit over en weten veel mensen het ook helemaal niet. Nu 3 jaar later ben ik weer zwanger en uiteraard gepland, we wonen nu iets langer dan een jaar samen, en hebben beiden een vaste baan met een vast inkomen, ik was de eerste weken heel erg onzeker, bang dat ik weer een miskraam zou krijgen. Ben momenteel 37 weken!

    Een miskraam is een heftig iets... iets wat je je hele leven bij blijft, en je niemand gunt.

  • 4mommy

    Ik heb de artikel gelezen , en zo fijn om hierover te praten. Wat er gebeurt is vreselijk. Lijkt mij als je het juis wegstopt dat je psychische problemen mee krijgt.

  • Bella26

    Meid wat waanzinnig goed van je. Zelf goddank geen ervaring mee maar wat je zegt, het wordt zooo erg weggewuifd of genegeerd, of "ach, dan was het toch niet gezond dus moest zo wezen" terwijl de ouders er wel degelijk intens verdriet van kunnen hebben.

    Hierover praten helpt beide partijen denk ik!

  • 4mommy

    Dat werd er tegen mij ook gezegd , het is niet goed geweest , het is maar beter zo, of het is niet eens een kindje.geweest.

    Ik ben 7+2 geweest een missed abortion en een spontane miskraam met 6 weken. Dan krijg je die opmerkingen. Dat doet zo pijn. Met 6 weken kon ik beter mee omgaan. Maar die ma , wow , voor mij was het mijn kindje. Nee joh zeggen ze.dan het was nog niks. Datdoet zo verschrikkelijk veel pijn. Dan denk ik ook dat is de onwetendheid van de.mens.

  • Hopesanddreams

    Vooral dat laatste “het is nieteens een kindje geweest” of dingen in die richting hebben mij ook echt zoveel pijn gedaan en vooral heel erg verbaasd. Vanaf het moment dat de test positief was, was het voor ons een kindje..

    Voor deze zwangerschap heb ik een miskraam gehad rond 6,5 week en ik ben daar vrijwel tegen iedereen open en eerlijk over geweest maar reacties zoals jij noemt zijn inderdaad echt ongelofelijk. Mensen die zelfs zeiden
    “Gelukkig was het zo vroeg, dan ben je tenminste nog niet ‘echt’ zwanger”. Heb er echt versteld van gestaan hoeveel onbegrip er is!

  • 4mommy

    Ik vind dat je zulke uitspraken niet kunt doen. Wat zouden hun doen en vóelen als het hun overkomen. Ik zou dan tegen diegene ook zo gemeen zijn ach joh "het" is toch niks zei je namelijk ook tegen mij.

    Ik vind zo ga je niet met mensen om. Natuurlijk een miskraam is een natuurlijk iets. Daar mag je om rouwen. Idd vanaf het moment dat je de test doet en het is positief verwacht je een kind. Het is idd nog geen kind maar voor degene die zwanger is echt zeker weten.

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50