Schreeuwen tegen kinderen is niet goed, dat weet ik natuurlijk wel. En ik zou hier dan ook graag - heel politiek correct - beweren dat ik dat nóóóóit doe. Maar het tegendeel is waar. Hoe is dat bij jullie?
Mijn kinderen zijn anderhalf en vier jaar oud. Even voor de duidelijkheid: Ik loop echt niet de hele dag tegen ze te schreeuwen. In ongeveer de helft van de gevallen loop ik naar ze toe, ga op mijn knieën voor ze zitten en spreek ze toe op ooghoogte. In de meeste andere gevallen zeg ik rustig, duidelijk, streng (of geïrriteerd) wat ik van ze wil. Volgens mij doe ik het dus zo slecht nog niet.
Maar om heel eerlijk te zijn: Er zijn elke dag wel momenten waarop ik met het ene kind aan de ene kant van ons huis/de woonkamer bezig ben terwijl het andere kind aan de andere kant van het huis/de woonkamer iets doet wat NU moet stoppen. (Prullenbak leeg kiepen, beker limonade in een speelgoedauto gieten, inhoud kattenbak aan een nader onderzoek onderwerpen... ik noem maar een dwarsstraat...) En dan vind ik het geven van een harde brul ( "NAAM KIND: NEE!!!!") toch wel errug effectief.
Ter vergelijking: Als ik me op zo'n moment eerst los moet maken van het andere kind, vervolgens de hindernisbaan van rondslingerend speelgoed moet nemen van de ene naar de andere kant van de woonkamer, om op mijn knieën bij het stoute/ondernemende kind neer te ploffen en rustig/streng, "Dat mag niet!" te zeggen, dan is het kwaad al geschied. En intussen vele malen erger dan na die ene harde schreeuw - waardoor de boosdoener over het algemeen snel met een schuldbewust gezicht stopt met wat hij aan het doen was.
En ik zal er dan maar meteen bij bekennen dat ik bij herhaaldelijke stoutigheden mij ook echt wel eens een luid "Potverdorie! En nou is het afgelopen!" laat ontvallen.
Bij wie lukt het om helemaal niet te schreeuwen/je stem te verheffen? En hoe gedragen je kinderen zich dan? Of leg je je erbij neer en ga je gewoon puin ruimen? Wie geeft er ook wel eens een brul naar zijn kroost?
Hier een puber van 13 een jongen van 6 en een meisje van bijna 4! Soms kan je niet anders dan je stem verheffen . Gelukkig word er daarna weer geluisterd mochten ze echt niet luisteren kennen ze tik op billen krijken en naar hun kamer .. M'n oudste worden privileges ingetrokken totdat ze weet hoe ze zich moet gedragen
Ik vind persoonlijk wel een verschil zitten in je stem verheffen en schreeuwen. Stem verheffen doe ik ook regelmatig ze moet toch begrijpen dat iets niet mag. Schreeuwen daarentegen gelukkig bijna niet. Schreeuwen doe je vind ik persoonlijk meer uit onmacht, als je er zelf door de kinderen even er doorheen zit.
Even late reactie, maar ik wou mijn ervaring ook wel delen :P Ik schreeuw eigenlijk zelden... De situatie moet al uit de hand dreigen te lopen als het zover komt. Het is eerder dat ik een strenge stem opzet. Maar van de week nog. We waren de dierentuin in geweest. M'n oudste was moe en prikkelbaar maar wou ABSOLUUT NIET naar huis. Dus die heeft de hele weg een tantrum lopen schoppen dat we gingen. Alle mogelijke waarschuwingen en vredesoverhandelingen geprobeerd... Weinig resultaat. We zitten in de auto en ineens begint hij super schel te gillen zo hard als hij kan waardoor de baby begint te huilen. Dat was voor mij de druppel. "HÉ! EN NU GA JE JE GEDRAGEN OF JE MAG THUIS IN 1 LIJN NAAR BED ZONDER AVONDETEN!" Iedereen (inclussief de baby) was in 1 klap stil :P Het heeft een voordeel als je nooit schreeuwt... Als je het wel doet is iedereen onder de indruk XD
Wow, meiden! Bedankt voor het overweldigende aantal reacties! Ik had me voorgenomen om op iedereen individueel te reageren, maar met zoveel reacties gaat dat echt niet.
Ik vond het verhelderend om al jullie verhalen te lezen. Er zijn kennelijk veel ouders die wel eens een brul geven en zo te lezen zoekt iedereen hier voor zichzelf een passende maat in. Sommigen proberen het zo min mogelijk te doen en/of voelen zich wel eens schuldig, enkelen lukt het zelfs om helemaal niet te schreeuwen en veel van jullie zien het ook als realistisch en normaal dat je wel eens je stem verheft tegen je kinderen. En ik lees ook veel begrip voor de grenzen aan het geduld en incasseringsvermogen van ouders, ook niet onbelangrijk, want we zijn allemaal mens en we kunnen en hoeven niet perfect te zijn. Veel respect heb ik ook voor de ouders die na een te felle reactie met hun kinderen in gesprek gaan om oprecht sorry te zeggen.
Al met al heb ik niet de indruk dat ook maar iemand hier de hele dag zijn kinderen loopt uit te kafferen. Doen we het toch allemaal zo slecht nog niet. Applausje voor ons zelf, meiden!
Nogmaals heel erg bedankt voor al jullie reacties!
Ik durf te zeggen dat ik bijna niet schreeuw.. dat is ook om een reden.. ik heb gezien wat schreeuwen met kinderen kan doen.. en dat is absoluut niet wat ik wil voor mijn kind.. ik heb een paar keer gedaan.. maar toen waren er gevaarlijke situaties waarbij ik net zoals jij omschrijft.. ik te laat zou zijn als ik er naar toe was gelopen. Mijn zoontje wilde toen aan een pan komen met kokend heet water.. door die schreeuw schrok hij en stopte. Het is ook wel eens gebeurt dat het helemaal niet nodig was en dat valt niet goed te praten.. maar ik let er heel erg op en ik doe het dus ook maar zelden
Goh, wie doet dat eens niet? vooral als je het al zovele malen zacht maar streng verboden hebt... Ik moet wel toegeven, als ik naar hen roep, dat iets niet mag, vinden ze dat juist super leuk, ze gieren van het lachen en gaan gewoon door. Het heeft dus niet het verhoopte effect zeg maar... Hier hebben we laatst ondervonden dat straf (zeg maar: even op een stoel zetten voor een minuutje ofzo) wél hielp. Maar vandaag dan weer niet. Maar de onze zijn 16 maand, en ik denk dat ze nog wat jong zijn om zomaar te begrijpen wanneer ze iets fout doen, zelfs al wordt het vaak herhaald. En om eerlijk te zijn, inderdaad, als je met 1 kind bezig bent en het andere doet iets fout aan de andere kant van het huis, kun je gewoon niet anders dan effe roepen tegen die andere! Wat een zooi anders (soms) Maar dat is mijn mening he, en ik weet dat er wel over geoordeeld zal worden
Iedereen doet dat wel.. net zoals ieder huwelijk zn problemen heeftdoet elke moeder wel is iets wat ppedagogisch niet correct is. Als je op het einde van de dag het gevoel hebt dat ze nog van je houden zal het vast wel goed zijn haha
Ik denk dat iedereen dat wel eens doe hoor, zeker als je ook wat moe bent of je ze al vaak gewaarschuwd hebt. Mijn jongens maken soms op een dag best veel ruzie nou dan schiet ik wel eens uit mijn slof hoor.
Ha. Een soort zelfde blog had ik geschreven. De mamas die daar op reageerden waren niet zo "positief" hierover. En nu lees ik vele mamas die het gewoon toegeven. Toevallig.
Heeeel herkenbaar..kreeg pas mega veel commentaar over iets en later las ik ergens anders het omgekeerde..soms denk ik als ze maar commentaar kunnen geven of is dat heel erg negatief gedacht🤔
Weet ik ook niet. Vind het aan de ene kant vaag. Maar aan de andere kant helpt het (mij) in dit geval, en dit onderwerp wel, om toch al deze reacties te zien. Alhoewel ik dit juist had verwacht/gehoopt had op mijn berichtje. Maarja...... we will never know hahaha. Er zitten ook wat aparte en rare figuren tussen, overal, die moeten er altijd zijn.
Ja hoor. Toen mijn lieftallige dreumes vanmorgen een bladzijde uit een boek dreigde te scheuren, heb ik bijvoorbeeld naar hem geschreeuwd. Niet pedagogisch verantwoord, wel een prachtig prentenboek gered . Ik moet zeggen dat ik het met 1 kind makkelijker vond om de rust zelve te blijven dan met 2...
Ik vind wel een verschil tussen schreeuwend communiceren of even een korte boodschap luid/schreeuwend zeggen. Ik zeg ook wel eens 'schreeuwend' ...... en nu is het genoeg, laat dat en dat. Meestal is het luid en boos tegelijk, echt schreeuwen komt niet zelden voor.
ikzelf geef wel eens een brul naar de kinderen, al halen ze gelukkig niet al te veel kattekwaad uit. Wel kan de jongste (3,5jr) soms het bloed onder mijn nagels vandaan halen met haar gejengel en het doordrijven van haar zin. En aan het eind vd dag kan er dan wel eens een brul uitkomen bij mij.
Ik zal je vertellen dat ik een vriendin heb die ik dus nog nooit naar haar kinderen heb zien brullen. Als de kinderen iets doen, corrigeert ze ze op een (voor mij) heel vriendelijke manier. De kinderen luisteren dus ook 9 vd 10 niet echt, ze zijn verder niet brutaal naar hun moeder maar gaan gewoon verder met wat ze doen. Haar kinderen blijven niet netjes aan tafel zitten, lopen tussendoor naar hun speelgoed om te spelen en worden door hun moeder lieflijk teruggeroepen naar de tafel. Mijn vriendin moet dan ook elke keer de kinderen aan de hand meenemen naar de tafel. Ik heb in mijn hoofd de kids al een paar keer duidelijk toegesproken over aan tafel blijven zitten en dat ze na het eten weer mogen spelen. Ik eet er niet vaak met mijn kinderen (of alleen met de jongste), maar als ik er eet, dan moet ik echt op mijn tong bijten om er iets van te zeggen. Uiteindelijk zijn het haar kinderen en haar opvoeding, dus hou ik netjes mijn mond.
Ik vind zelf dat ik veel geduld heb, maar soms is mijn grens overschreden en dan lukt het me even niet meer om heel pedagogisch te reageren... Vlak voor mn bevalling een paar weken geleden heb ik zelfs geholpen met rommel maken. Dochter lief vond het nodig om alle haarspeldjes en ballen (ballenbakballen) door de kamer te strooien. En nadat ik 3 x vriendelijk vroeg of ze er nu mee wilde stoppen en het nu alsjeblieft op wilde gaan ruimen maakte ze er alleen maar een grotere bende van... Toen was ik er klaar mee... En ik merk dat ik wel eens geïrriteerd reageer als ik al meerdere malen heb gewaarschuwd dat ze gaat vallen als ze doorgaat en dan gewoon doorgaat en dus valt. Dan doet ze zich dus zeer en denk ik (en soms roep ik dan) "waarom luister je dan ook niet"...
ik schreeuw of roep soms. Zelf probeer ik er nu echt bewust op te letten dat ik dat minder ga doen. Dit lukt me redelijk. Uiteindelijk willen we namelijk ook niet dat onze kinderen tegen ons gaan schreeuwen of in de klas tegen andere kinderen bijvoorbeeld. En zelf zul je dan wel echt het goede voorbeeld moeten geven. Want waarom mag mama wel schreeuwen en ik niet.... Dus ja ik doe het maar al wel beduidend minder als voorheen. Ik denk nu max 1 keer in de week.
Ik had dat eerst ook. Niet eens vaak schreeuwen maar die opgebouwde irritatie en snauwen. Ik voelde mij dan slecht. Nu sinds een paar maanden (met hulp van God) lukt het om mijn stem niet te verheffen en is het ook eigenlijk niet (meer) nodig. Ik vind het iets anders als je kind buiten gehoor bereik staat en bijna de straat op wandelt dat je roept : STOP!!. Maar dingen als "Hou nou eens op!" "Doe niet zo vervelend" "Wat ben je nou weer aan het doen?" met een geirriteerde/boze stem. Dat is niet nodig. Ik vloek ook nooit. Geen potverdikkie, snotjandorie of weet ik welke 'vriendelijke' varianten er bestaan. Mijn kinderen zijn eigenlijk juist veel beter gaan luisteren. Mijn buurjongen is ook best een wildebras en met de zachte aanpak zag je hem echt denken van 'huh?' maar luisterde direct. Je moet natuurlijk wel consequent blijven. Zachte stem betekent niet dat je inconsequent bent. Mijn zoon zit nog steeds wel eens op de trap maar dan gaat het nu met zachte stem "Ik wil niet dat je tegen mij schreeuwt dus ga maar even hier rustig worden" ipv " EN NU BEN IK JE HELEMAAL SPUUGZAT, GA MAAR EVEN HIER ZITTEN!!" Hoe jij met situaties omgaat is ook hoe zij later situaties aan zullen pakken. "Een zacht antwoord keert woede af, maar een krenkend woord wekt woede op". Spreuken 15:1. Goed nadenken voor je iets doet. Staat de reactie die je wilt geven echt in verhouding met wat er gebeurt? Als het toch fout gaat zeg ik sorry tegen mijn zoon dat ik overdreven reageerde. (zo wil ik ook dat hij excuses aanbiedt wanneer hij bv voor schreeuwen op de trap is beland)Maar geloof ook echt in Gods kracht hierin. Ik sliep al 2,5 wk geen anderhalf uur achter elkaar vanwege de jongste, draaide het gezin in mijn eentje en toch geen uitval gehad richting de andere kinderen. (ben nog niet bijgetankt xd...en nu verhuizen..mja )
Wat goed van je dat je dat hebt kunnen omdraaien. En helemaal dat je het 2,5 week kan volhouden zonder uitval richting de kinderen als je zo moe bent, slecht slaapt en ook nog moet verhuizen. Daar heb ik wel echt een heleboel respect voor! Wat fijn dat je kinderen nu juist beter luisteren! Succes met alles, trouwens! Ik hoop dat je snel weer uitgerust bent en dat jullie verhuizing soepel verloopt!
Even als toevoeging. De zin als :"ik ben je zat," of dergelijke vind ik ook echt niet kunnen . Op deze manier val je je kind als persoon af en dat is niet correct. Je benoemt het gedrag wat je niet fijn vind en niet je kind als persoon .
Ja hier ook hoor.. 1 van bijna 4 en 1 van bijna 2 (en nog 1 van 5 dagen), zijn echte kerels, rauwdouwers met onuitputtelijke energie. Soms gaan ze te ver, klieren ze elkaar of wordt het gevaarlijk. Soms zijn ze moe, (of ik/wij) of hebben ze geen zin en zijn ze dwars. Denk dat het menselijk is en als je ze niet slaat, schopt, bang maakt of pijn doet denk ik dat ze daar niet veel last van zullen hebben. Alhoewel ik me behoorlijk rot voelde toen de oudste zei, ik vind het niet leuk dat je tegen me schreeuwde mama, ik vind jou zo lief!
Soms schreeuw ik, denk dat dat heel menselijk is. Zoals je beschrijft wanneer je ver weg staat. Het meest effectief vind ik wel de meer pedagogische aanpak, ooghoogte, duidelijke korte zinnen, geen karaktermoord plegen enz. Maar stel dat ik eens super gefrustreerd ben omdat alles tegenzit en ik schiet uit mijn slof door te scherpte reageren dan vergeef ik mezelf wel en zeg ik tegen mijn 4 jarige dat het me speet dat ik zo boos reageerde en dat dat kwam omdat ik mij niet zo lekker voelde en dat dat niet aan hem lag. Ondanks dat hij misschien niet de volledige strekking van het voorval zal begrijpen onstaat er wel een wederzijds respect. We blijven gewoon mensen.
Wat mooi dat je dan je excuses aanbiedt aan je zoon. Ik doe dat ook als ik te fel heb gereageerd. En, wat je al schrijft, ook al begrijpt hij het misschien niet helemaal, ik merk toch dat het hem goed doet.
Ik moet eerlijk bekennen dat er bij mij bijna nooit een echte harde schreeuw uit komt maar dat ik wel regelmatig zwaar geirriteerd of gefrustreerd kan reageren.. zoonlief is bijna 4 en erg toe aan school en ik ben 31 weken zwanger.. het is me tot de zwangerschap aardig gelukt veel met hem te praten en 'alles' uit te leggen, en soms met een duidelijk 'nee' of 'dat doen we niet' de situatie te controleren maar op het moment lukt dat maar moeilijk en gaat er regelmatig een snauw richting zijn kant.. ach het hoort er allemaal bij en ze zullen er vast geen harde trauma's van overhouden (hoop ik)
Tijdens de zwangerschap van mijn jongste snauwde ik ook vaker dan me lief was tegen mijn oudste. En dat 'erg aan school toe zijn' is ook zonder dat je zwanger bent een tenenkrommende fase. Sterkte nog met de laatste loodjes!
Ik kan wel eens schreeuwen als mijn oudste iets gevaarlijks wil doen, dan is het meer een angst reactie. En dat komt sporadisch voor. Verder lukt het me gelukkig wel om rustig en duidelijk met hem te praten.
Hi Hi! Bedoel je een kat? Ik ben hier ook heel streng als ze de kat pijn doen hoor! Ik probeer om rustig te laten zien hoe ze zachtjes moeten doen en aaien. Maar soms is de maat vol en dan zet ik ze in het hoekje of op de trap.
Ja een kat haha. Dat probeer ik ook, heb ze ook vaak rustig verteld dat ze voorzichtig moeten doen maar ze doen zo wild met dat arme beestje! Soms stuur ik ze ook met zn tweeen naar de slaapkamer
Hier idem dito hoor! Mensen die zeggen dat ze dat nooit doen, zijn waarschijnlijk meer met zichzelf of anderen bezig dan met hun kids. Haha! Hier een ontzettende puberpeuter van 3 (deze week) en een héle eigenwijze dreumes van 1(volgende week!) Geloof me, hier is het meerdere keren per dag raak. De jongste huilt ook nogal eens om iets en de oudste is álles aan het uittesten waarin ik vaak mijn geduld verlies...maar ach is menselijk vind ik en ik hou net zoveel van ze,of ze nou lief of ondeugend zijn...
Alvast gefeliciteerd met de verjaardagen! O, herkenning! Toen mijn oudste bijna/net drie was kon ik hem ook echt wel achter het behang plakken! Nu is hij vier en is hij gelukkig weer wat makkelijker en verstandiger. Hou vol, meid! Het gaat weer voorbij, deze fase!
Ik vind het super knap van je dat je er zo eerlijk over bent. Al wil je niet schreeuwen soms is het gewoon een automatische reactie die je moeilijk tegen kan houden. Voorbeeld mijn kind gaat op de eettafel en heel hard springen uit angst en bezorgdheid dat ze gaat vallen en dat ze dat echt niet mag doen ( hef ik mijn stem) nee dat mag niet ! Als ouder heb je het beste voor je kind/kinderen. Ik begrijp je gevoel heel goed soms denk ik kan dit wel hoe ik mij stem verhef?? Ik zal je zeggen je bent niet de enige die dat doet, ik heb een schoonzus die schreeuwt echt continue tegen haar kinderen, bij de kleinste dingen. Kijk dat vind ik echt zielig,
haar kinderen luisteren ook niet en dagen haar steeds uit. In haar beleving doet ze het super goed, schreeuwen en vaak ook nog slaan. Ik kan daar heel slecht tegen, heel vaak wil ik haar daarop aanspreken maar ik weet hoe snel ze op haar voeten is getrapt, ze word namelijk heel snel boos. Dat vind ik dan eigenlijk kindermishandeling. Voorbeeld ze is in gesprek haar kind vraagt iets tussen door, dan schreeuwt ze heel hard en zegt ze je ziet toch dat ik in gesprek ben!!! Stop met vragen. Het kind loopt dan in angst weg.
Dat vind ik dan echt zielig. En dan hoor ik vervolgens dat ze vind dat mijn kinderen zo rustig zijn omdat ze zo weinig aandacht krijgen? Wat was ik kwaad toen ik dat hoorde. Wetend dat dat niet zo is en dat ze dat zeker heeft gezegd uit pure jaloezie:) ze ziet dat mijn kinderen rustig en leuk spelen. Om haar houding te beschermen en wetend dat het niet kan hoe ze met haar kinderen omgaat, probeert ze mij naar beneden te halen. Rare type is het zo zie ik het.
Dank je! Wat een heftig verhaal, van je schoonzus. Daar zou ik dan ook wel moeite mee hebben. Het klinkt inderdaad wel alsof ze jou naar beneden wil halen.
War is schreeuwen? Echt schreeuwen nee dat doe ik niet. Mijn dochter is anderhalf en een echte peuter. Soms spreek ik met een duidelijke sten als ze bijvoorbeeld bijna van de bank valt, maar dat komt nog lang niet in de buurt van schreeuwen. Schreeuwen vind ik fout, als je echt schreeuw wordt een kind bang voor je en dat moet je niet willen.
Nee, dat je kinderen bang voor je worden, dat vind ik ook heel erg. Ik heb mijn oudste wel eens bang/zenuwachtig zien kijken toen ik naar hem uitviel en daar heb ik me toen heel schuldig over gevoeld.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (74) Verversen