Ik lees veel topics met verschillende vragen, maar ook met wat onzekerheden. Nu is eigenlijk mijn vraag; waar ben jij als moeder ontzettend trots op? Of wat maakt jou zo'n trotse moeder? Kan iets zijn wat je voor of met je kindje(s) hebt gedaan, hoe jij handelt als moeder zijnde of iets anders. Iets wat iemand anders niet meer van je af kan pakken. We zijn allemaal vrouwen met verschillende levens en gevoelens, die elk hun eigen trots met zich mee draagt. Deze mag dan ook een keer uitgesproken worden! Het liefst nog vaker, want dat doet ons goed. 😊
Ik zal wel beginnen.
Ik ben ontzettend trots op mezelf op het feit dat ik als tienermoeder de gezonde keuze heb gemaakt om de zwangerschap en opvoeding alleen te doen. Ik was 18 jaar destijds en iedereen raadde mij aan om abortus te doen omdat ik mijn toekomst zou weggooien. Ik ben super trots op de keuze die ik heb gemaakt en ik geniet met heel mijn hart van dat lieve, gezonde én welgemanierde zoontje. En dat heb ik toch even zelf gedaan!
Ik ben trots op hoe wij ons als koppel door alle tegenslagen weten te werken, dat de gezondheidsproblemen van Hly niet tussen ons in komt, maar ons net sterker naar elkaar brengt. Trots dat ik het allemaal geregeld krijg om met een kind (1,5j) met een zware zorgbehoefte en een baby (5m), mijn man als vrachtwagenchauffeur en dus veel werkt alles draaiende te houden. Hiernaast werk ik ook aan mijn eigen toekomst door te werken en bij te verdienen.
Trots op mijn dochter dat ze evengoed elke dag lacht, ookal heeft ze het vaak zo moeilijk, of heeft ze last.
Ik ben trots op het feit dat wij het als zeer jonge ouders zo ver geschopt hebben en keihard gewerkt hebben om te komen waar we nu staan. Ik was 14 en mijn partner 17 toen we er achter kwamen dat ik zwanger was, op het moment van de eerste echo was ik al 11 weken. Voor ons stond de keuze snel vast, we wilden er samen voor de volle 100% voor gaan. Ik was 15 en hij 18 toen onze dochter geboren werd. Toen ze 6 maanden was ben ik terug gegaan naar school, eerst MBO niveau 1 omdat ik dus geen VMBO diploma had, daarna doorgegaan met niveau 2 en toen onze dochter 3 was heb ik mijn Helpende diploma gehaald.
Inmiddels ben ik 25, trotse moeder van twee dochters van 10 en 5 jaar. Mijn partner en ik zijn nu bijna 11,5 jaar samen en gaan volgend jaar september trouwen! Ik heb nu een goede baan in de zorg met een vast contract en ben nu via mijn werkgever bezig met de BBL opleiding Verzorgende IG. Dus ja, ik vind eigenlijk best wel dat ik trots mag zijn op alles wat mijn man en ik de afgelopen 11 jaar opgebouwd hebben. Van niets, naar dit alles wat we nu hebben.
Ik ben ontzettend trots op alles wat wij bereikt hebben. En ik ben ontzettend trots op mijn kinderen.
Mijn man en ik weten beide hoe het is om niks te hebben. Geen ouders die bereid zijn om voor je te zorgen, je niet geliefd voelen. Geen geld hebben en moeten knokken voor jezelf. Ik was 18 en mijn man 19 toen we samen ons eerste huisje gingen huren. We hadden niks, liepen bij de voedselbank, leefde maanden zonder vloer, koelkast wasmachine en dergelijke.
Nu 9 jaar later hebben we 3 prachtige kindjes die niks tekort komen. We hebben een koophuis, mooie auto voor de deur. Ons huis is helemaal in orde. We hebben alles wat we nodig hebben. Doen vaak leuke dingen met de kids. Kids krijgen aandacht en liefde in overvloed.. maar er worden ook de juiste grenzen gesteld.
Als moeder zijnde ben ik trots op alles wat we bereikt hebben. Voor onzelf en voor de kinderen.
Leuk topic! En je mag inderdaad trots zijn op jezelf. Ik ben er onwijs trots op dat mijn dochter ontzettend beleefd is buiten de deur. Altijd 2 woorden, altijd vriendelijk en spreekt iedereen netjes met u aan tot haar gezegd wordt dat ze mag tutoyeren. Ik probeer haar de normen en waarden mee te geven zoals ons die vroeger is aangeleerd. Dit klinkt misschien heel normaal maar als ik zo om me heen kijken krijg ik wel eens last plaatsvervangende hoe sommige kinderen spreken te vreemde of hun ouders. Thuis is een ander verhaal en laat ze windjes op commando 🤣 en dat is ook heel knap 🤣
dat is zeker iets om trots op te zijn, ik zat bijna in de zelfde situatie ik was alleen 19, werd zwanger en kwam er pas bij 17 weken achter. ik had letterlijk niks . in de weken nadat ik het wist heb ik een huis geregeld etc heel veel spullen gekregen en gekocht , en iedereen dacht dat mijn man en ik never nooit samen zouden blijven, nu hebben we 4 mooie kinderen, van 14 en 8 en 5 en 7 maand en nog steeds samen en gelukkig, veel ups and downs gehad, maar we komen overal sterker uit ik ben trots op mijn kinderen om dat ze lief en sociaal en slim zijn, omdat hun mijn leven mooier maken, en omdat mijn man zijn stinkende best elke dag weer voor ons doet om ons zoveel als hij kan te kunnen geven. het mooiste vind ik dat mijn kinderen ondanks hun leeftijdsverschil samen 1 zijn en altijd samen spelen en voor elkaar op komen.
Wauw, dat is echt knokken geweest. En wat mooi dat jullie er samen uit zijn gekomen! 😍 Het komt door jullie dat ze ondanks leeftijdsverchillen zo goed met elkaar overweg kunnen. Petje af! ❤️
Lieve topic. Daar mag je heel trots op zijn. Het lijkt me geen makkelijke keuze en je hebt het vast niet altijd makkelijk gehad. Ik heb nog nooit eerder in mijn leven zo'n grote trots gevoeld als dat ik heb voor ons dochtertje Vivian. Ze is nu 10 maanden. Ik ben ook heel trots op onze leefstijl (voeding etc) voor en tijdens onze zwangerschap. Ik ben er trots op hoe we als ouders zijn. Ik ben er ook trots op dat ik borstvoeding geef op verzoek.
Ik ben er heel trots op dat mijn man en ik al 12 jaar bij elkaar zijn. (Tegen de kansberekeningen in ) Dat we samen sterker zijn geworden en 4 kinderen hebben gekregen. Dat we ook daarin steeds beter worden. Maar ook dat we in het vader en moeder zijn of veel te leren hebben en dat we dat maar al te goed weten en daarover kunnen praten. En ik ben buitengewoon trots dat ik 4 kinderen op de wereld heb gezet. De normaalste zaak van de wereld, maar toch ook weer niet. Het is allemaal niet niks.
Wat goed van je! Ik heb ooit voor dezelfde keuze gestaan en zelfde keuze als jou gemaakt. Me baby gekregen toen ik 17 was en gehouden. Nu is hij een student van 19 waar ik super trots op ben. Dikke vinger voor de mensen die dachten dat ik het niet kon.
Ik ben heel trots op ons als gezin.. Wij werken beide bewust een halve baan zodat we onze kindjes helemaal zelf kunnen opvoeden.. Dit voelt voor ons erg fijn! Buitenwereld vond t eerst raar (vooral vanwege mn man natuurlijk, vrouw is 3 dagen prima) maar hij vind t heerlijk! Daar ben ik erg trots op!!
Ik vind dat men niet meer zo binnen de lijntjes en en als 'vroegere standaarden' moeten denken. Doen waar jij en jullie goed bij voelen!! En niks fijnder dan veel tijd met je kinderen doorbrengen!
Ik ben trots op mijn kids! Dat die 2 boefje zo ontzettend leuk zijn en opgroeien tot nette, beleefde, zorgzame individuen! En op het feit dat mijn dochter naar niveau 2 mag van zwemles en dat ze dit binnen 5 maanden al bereikt heeft en iedereen het afrade te beginnen met zwemles omdat ze net 4 was en ze ook wel veel prikkels kreeg van het starten op school e.d. ze heeft het maar mooi even geflikt en ze is super trots.
Moet je zeker trots op zijn! Knap dat ze dat zo snel voor elkaar heeft gekregen. En dat omdat je toch die keuze gemaakt hebt. Kijk nu.. Geniet er van! ☺️
Dat ik in staat ben geweest en trouwens nu ook ben, om mijn kinderen 2 jr borstvoeding te geven. Ben daar wel echt trots op haha.
Ik ben ook een "tienermoeder" van 18. Oke, ik was dan wel getrouwd en het was een redelijk bewuste keuze. Maar achteraf gezien was ik nog wel erg jong. Maar net als jij is mijn dochter opgegroeid (tot nu toe haha bijna 9) tot een heel lief meisje.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (36) Verversen