Ik werk sinds kort bij een leuk bedrijf. Het is, vanwege de spits, in de ochtend een uurtje rijden en in de avond 40 minuten. Dat vind ik nog niet zo erg. Helaas is het zo dat de opvang volgend jaar duurder wordt. Als ik thuis blijf houden we 200 per maand minder over dan wanneer ik werk. Dit komt door de toeslagen en de opvang die dan niet meer nodig is. Maar ik twijfel of ik daar gelukkig van word. Als ik eenmaal ben gestopt dan kan ik niet zomaar weer werken want ik moet dan wel drie kinderen onder brengen. Wie heeft nog meer dit dilemma (gehad)? En wat heb je besloten?
Ik snap je dilemma het is een moeilijke keuze. Het heeft beide voor en nadelen en het ligt echt aan hoe jij erin staat. Ik heb 4 jaar geleden ook gekozen voor een pause. Ik heb daar geen spijt van gehad. Heb veel voor en met de kinderen kunnen doen en niemand iets hoeven vragen. Maar na 2 jaar begon het toch echt te knagen en ben ik weer op zoek gegaan naar werk, uiteindelijk na meer dan een jaar een baan gevonden. Ik heb nu alle middagen met de kinderen en 's ochtends breng ik ze naar school. Een redelijk goed evenwicht werk/familie dus. En ik heb een schoonmaaktster. Succes met je keuze
Hoi Florien84, ik snap heel goed wat je bedoelt, ik twijfel zelf namelijk ook heel erg of ik moet blijven werken bij het bedrijf waar ik nu zit. Niet zozeer vanwege de opvang en de kosten, maar omdat ik een baas heb die ik heel erg lastig vind en die soms zo vreselijk negatief tegen mij uitvalt. Wij hebben het geld alleen echt hard nodig omdat mijn man bezig is een nieuw bedrijf op te starten en nu vrijwel niks verdient. Ik denk dat het het belangrijkst is om jezelf af te vragen waar je het meest plezier uit haalt: werken waar je nu werkt, opzoek naar iets nieuws of thuis blijven bij de Kids. Misschien zou je dit ook eens bij je werkgever kunnen aankaarten, dat werken bij dit bedrijf vanaf volgend jaar niet meer loont, dus dat je graag een loonsverhoging zou willen.
Deeltijd werken? Werk is veel meer dan alleen geld. Momenteel kan ik door omstandigheden niet werken. Dat is jammer maar is niet anders. Maar ik merk dat toen ik nog wel werkte, het ook een fijne balans gaf in het gezin. De taken zijn eerlijker verdeeld (zowel huishouding als kinderen), je hebt leuke dingen te vertellen aan het eind van de dag (en niet alleen over de kinderen), je ontmoet veel mensen/gesprekken op een ander niveau, je bouwt je eigen pensioen op en je kunt sparen, je doet waar je goed in bent en plezier uit haalt, je laadt op 🤭. Je kinderen spelen met leeftijdsgenootjes en leren veel op de crèche. Het is zo persoonlijk, dat kan alleen jij kiezen.
Ik herken je dilemma. Mijn man en ik zijn dit jaar beide geminderd in uren vanwege geen plek op de BSO. De jongste zit wel 2 dagen op de opvang en er is nog een kinderwens. Ik werk minder uren, maar niet minder dagen. Dus de benzine kosten blijven gelijk en ik werk ver weg. Mijn man werkt dichter bij huis en verdiend behoorlijk beter. We hebben dezelfde berekening als jullie gemaakt (en m'n man terug naar fulltime), maar kwamen uit op €600 per maand minder. Dus voor nu laten we het zo, want dat is behoorlijk minder, ik geniet nog voldoende van m'n werk en m'n man is zijn dag thuis ook liever niet kwijt.
Heel eerlijk... voor €200,- zou ik niet gaan werken, dan wacht ik wel tot ze alledrie op school zitten. Echter zijn sommige diploma's niet meer geldig als je niet voldoende uren maakt. Dat zou voor mij wel weer uitmaken.
Ik weet niet hoeveel jullie nu werken? Mogelijk dat jullie beide 1 dag minder gaan werken bijvoorbeeld? Dat zal ook weer veel schelen qua opvangkosten.
Wij zitten hier ook heel erg mee. Volgend jaar gaat mijn man een dagje minder werken (werkt nu fulltime) en gaan de kinderen een dagje minder naar bso/kdv. Onze jongste heeft het enorm naar haar zin op het kdv, dat zal ze niet zo leuk vinden. Onze oudste kan zich thuis ook heerlijk vermaken, die zal het niet erg vinden. Wij wonen trouwens in een buitengebied zonder andere kinderen in de buurt. Bso en kdv zijn daarom erg belangrijk voor de ontwikkeling van de meisjes.
En wat ik nu al merk is dat plaatsing bij de bso hier totaal onmogelijk is…. Er zijn zelfs kindjes naar huis gestuurd omdat er te weinig leiders zijn. Onze jongste is net 3 en die heb ik aangemeld bij de bso (zelfde organisatie als kdv) en kan niet worden geplaatst. Hopelijk komt het goed volgend jaar als ze 4 wordt maar anders hebben we een hele uitdaging.
Dit is zó’n persoonlijke keus, dat lees je wel in onderstaande reacties. Dit kan een ander niet voor jou invullen.
Wat wil jij ten diepste zelf? Bespreek dat met je man en kijk naar de mogelijkheden.
Voor mijzelf geldt dat ik graag werk. We hebben bij alle kinderen gezegd (we hebben er 4): Max 4 dagdelen kdv en het liefst geen opvang meer zodra ze naar school gaan. En dat lukt. Onze jongste van bijna 1,5 gaat 1,5 dag naar de kinderopvang. Wij vinden dat fijn en ze heeft daar ook plezier. Ook bewust gekozen voor kdv ipv gastouder, zodat ze ook straks ‘peuterspelen’ heeft in diezelfde tijd.
Kijk ook naar je eigen behoeften: word jij er gelukkig van iets voor jezelf te hebben en jezelf te ontwikkelen? Dan zou ik niet stoppen met werken. Het gaat niet alleen om het geld. Ook is het wat mij betreft niet zo dat je dan niet ‘kiest voor je kinderen’. Het is voor hen ook goed om leuk te spelen met andere kindjes op het kdv en om een blije moeder te hebben. Bovendien worden je kinderen ook groter en is het maar de vraag of je anders later nog wel het werk kunt gaan doen dat je wilt.
Ik denk bij die opmerking niet alleen aan de krapte op de arbeidsmarkt maar ook aan registraties behouden. Dat is bij veel beroepen (oa in de zorg) een probleem. Al zal je met extra inspanningen (en geld) het ook wel weer voor elkaar krijgen
Inderdaad, mijn opmerking heeft voornamelijk betrekking op ervaring en registraties wat in een aantal beroepen en branches wel degelijk meespeelt. Bovendien kan de arbeidsmarkt qua krapte/breedte er over tien jaar er wel heel anders uitzien dan nu.
Ik zou voor die 200 euro voor mijn kinderen kiezen.Wij hebben kinderen genomen en zij staan op nummer 1. Voor kinderen kiezen en dan vervolgens het vreselijk vinden om voor hun te zorgen en aanwezig te zijn in hun dagelijkse leven is voor mij niet te begrijpen.Natuurlijk zit je soms erdoorheen en mag je afwisseling hebben in je leven,maar ze worden zo snel groot en ik denk dat je Later nooit spijt gaat krijgen dat je voor de kinderen was.Andersom wel....
Waarom is het de vraag of jij direct volledig stopt? Er zijn meer mogelijkheden. Ik werk parttime, 3 dagen. Mijn man ook, die werkt er 4. Hij heeft ook ingeleverd. Wij wilden max 2 dagen opvang voor de kinderen en we wilden allebei werken én tijd met de kinderen. Dus zijn we allebei overgestapt naar parttime werken. We hebben hier verschillende verdelingen in gehad. Toen mijn man onregelmatig werkte, had hij wel 1 vaste roostervrije dag in de week voor de kinderen. Nu de kinderen op de bso zitten, werk ik 1 van mijn werkdagen verdeeld over 2 ochtenden zodat ik die 2 dagen geen bso nodig heb. Daarnaast zou ik niet alleen naar het geld kijken, want je weet nooit wat er in 2024 weer verandert (er zijn zelfs roepen om het halverwege 2023 al te gaan compenseren) en in 2025 willen ze het bijna gratis hebben. Tenzij je alleen voor het geld werkt, maar dan zou ik ander werk zoeken. Je noemt het al, en dat zou voor mij ook een belangrijke factor zijn: je hebt niet zomaar weer plek voor je kinderen als je toch wel weer wil gaan werken.
Persoonlijk werk ik liever. Ik ben bijna 2 jaar fulltime thuis geweest. Dat was 1 jaar heel fijn, voelde als enorme vrijheid. En daarna keek ik enorm uit naar weer werken. Ondanks dat ik genoeg sociale dingen ondernam, sportlessen volgde en een boekenclub had, werd mijn wereld heel snel heel klein. Ik voelde me alleen nog huisvrouw en moeder. Ik was altijd met de kinderen en de klusjes in huis bezig. Ik miste de rol die ik op mijn werk heb en het bezig zijn met mijn vak, maar ook de afwisseling, het er uit zijn, andere gesprekken, andere verantwoordelijkheden, etc. Daarnaast deed het ook wel wat met onze relatie, ik ben van nature wel verzorgend en vind dat ook leuk, maar doordat ik fulltime thuis was, werden de kinderen en het huis steeds meer van mij en steeds minder van ons. We hadden het bijna alleen nog over de kinderen en hij deed steeds minder en ik steeds meer. Plus dat hij in die tijd fulltime werkte en er dus veel minder bij was. Voelde veel minder als een team. Hij vond het ook helemaal niks.
Ik hang weer even de feminist uit, maar: ben je ook hierin geen team met je partner? Waarom zou JIJ per se thuis moeten blijven hoewel je je baan leuk vindt? En als je het wel wil doen maar toch ongelukkig zou worden van thuisblijven en weer wil gaan werken, waarom moet JIJ dan de kinderen onderbrengen? Ik snap dat het soms zo is dat de partner meer verdient en het allemaal lastiger is, maar (en dat merk ik soms ook bij mijn man); er wordt vaak wel heel makkelijk gezegd “nee minder werken kan bij mij niet, want….” Er kan vaak meer dan je denkt. En zeker de verantwoordelijkheid van het onderbrengen van de kinderen is voor jullie beide, toch.
Ik ben het eerste jaar na de geboorte van mijn dochter thuis geweest vanwege de mentale klap die de bevalling op mij heeft gehad. In dat jaar heb ik alles onder de loep genomen, ook mijn toenmalige baan. Ik merkte dat ik na 8 maanden wel weer kon werken maar de toxische werksfeer maakte dat ik er nog niet klaar voor was. Ik heb toen een knoop doorgehakt en ontslag genomen. Mijn vastigheid opgezegd voor een baan die een stuk minder verdiend maar in werk nu van uit huis en een aantal meer uur dan ik anders had gedaan om het grote financiële verschil te compenseren.
Veel mensen zouden dit wellicht niet zo doen maar ik ben zo gelukkig met mijn baan nu. Eerder zei ik altijd tegen mijn man; als ik een prijs zou winnen stopte ik direct. Nu met deze baan zei ik laatst; als ik een prijs zou winnen en zou kunnen stoppen zou ik het nog niet doen. In mijn optiek zit het goed wanneer dat jouw gevoel bij je werk is. Het geeft je dan energie en het maakt in mijn geval dat ik een leukere en actievere moeder ben. Nu met de week planning is het stukken drukker maar ik ben ook productiever omdat ik wel moet.
Overweeg goed voor jezelf of je het leuk zou vinden om áltijd thuis te zijn met de kinderen. Heb je dagen waarop je blij bent dat je de deur achter je dicht kan trekken en uit de moederrol kan stappen? Heb je dagen met de kinderen waarop het je allemaal teveel is? Uit eigen ervaring maakte die twee factoren dat ik een leukere moeder ben wanneer ik werk. Iets wat ik vooraf niet had verwacht van mijzelf en ook ondanks dat ik het moederschap fantastisch vind.
Wij hebben er destijds voor gekozen dat ik thuis bleef. Inmiddels meer dan twaalf jaar geleden. Mijn contract werd niet verlengd toen ik zwanger was en aangezien het financieel kon, besloten we dat ik thuisblijfmoeder werd. Ik moest daar erg aan wennen, want mijn wereld werd een stuk kleiner. Ook omdat er vanaf toen geen 2 auto's meer voor de deur stonden en ik dus niet meer zomaar overal kon gaan en staan wanneer ik wou. Voor de kinderen is het fijn geweest dat ik er altijd was en ik ben er wel van overtuigd dat het voor hen beter was dan naar de opvang. Ik zeg niet dat de opvang verkeerd is. Natuurlijk leren ze daar ook veel. Maar thuis is er meer rust. Dat heeft mijn persoonlijke voorkeur. Echter, we zijn nu 12 jaar verder... Nu heb ik jaren geleden mijn eigen bedrijfje opgestart om me toch nog enigszins nuttig te voelen op arbeidsgebied. Mijn hoofdtaak is nog altijd het huishouden en de kinderen. Maar ik merk dat ik niet meer up to date ben. Mijn man heeft dezelfde opleiding als mij gedaan en heeft carrière gemaakt. Als ik nu ook weer in dat vakgebied zou stappen, zou ik zijn niveau totaal niet kunnen evenaren. En 12 jaar geleden zou ik niet verwachten dat ik nu zou zeggen dat dit wel een beetje wringt. Soms zeg ik wel eens dat mijn kinderen mijn hersencellen hebben opgegeten. Ik ben lang zo slim niet meer dan vroeger. In het begin van mijn relatie met mijn man, was ik degene die het slimste was. Nu is mijn man dat. En dat komt gewoon doordat mijn brein minder training heeft gehad. Ik voel me hierdoor wel soms ondergeschikt aan mijn man. Soms (bij een meningsverschil) vindt mijn man dat hij de meeste zeggenschap heeft over waar het geld aan uitgegeven mag worden, omdat hij 90 procent van het inkomen inbrengt. En ik snap die gedachtegang wel, maar ik vind het dan wel vervelend om op zo'n moment hem erop te moeten wijzen dat we samen ervoor kozen dat ik thuis bleef en dat ik het geld weliswaar niet krijg, maar evengoed wel verdien.
Zou ik met de kennis van nu dezelfde beslissing hebben genomen? Dat vind ik een gewetensvraag. Voor mijn kinderen wel, maar voor mij persoonlijk niet. De kinderen zijn maar 1 keer klein natuurlijk. Maar hoe zit het met het leven daarna?
Jij moet voor jezelf de keus maken. Niet je blind staren op het geld. Maar ook nadenken over de lange termijn. Succes met je beslissing. Er is geen goed of fout hierin zolang je je hart maar volgt.
Het is allemaal zo krom hier in Nederland met inkomensafhankelijke toeslagen e.d. Werken loont bijna niet!! Ik werk nu fulltime maar kan dat bijna niet meer betalen 🤷🏼♀️🤷🏼♀️ Ik ga toch maar wat minder werken. Dan hou ik per saldo meer over. Dat is toch van de zotten!
Ik zou kiezen voor mijn gezin. Werken kan altijd, maar je kindjes zijn maar even “klein”. 200 euro zou mij niet bekoren 🙈. Maar ik ben liever thuisblijfmoeder en mijn werk is mwaaah
Als ik de keuze had om te stoppen met werken en er 100% te kunnen zijn voor m’n kinderen en gezin, dan zou ik dat meteen doen.
Als het echt om het geld draait, moet je ook beseffen dat je nu voor de opvang idd veel betaald, maar eens ze naar school gaan is dit quasi niks meer. (Hier in België toch) en dan is het verschil geen 200€, maar jou volledig maandloon.
Wij hebben de keuze een paar jaar geleden gemaakt. Ik ben er achter gekomen dat ik achteraf weinig verdient heb. Ik heb vooral leuke mensen ontmoet. Wij kregen opeens kindgebondenbudget. Hadden we nog nooit van gehoord, maar is hier een leuke bijkomstigheid. Bij nr 2 kwamen we in aanmerking voor een toeslag voor de opvang(speelzaal). Bij ons was het vooral een winst. Ik volg nu een opleiding. In januari gaat de jongste naar school en kan ik weer starten met 2 dagen. Mijn vriend neemt dan 2 vrije middagen.
Ik ben zelf ook huismoeder ( bewust gekozen ) En 4 kindjes en wij komen rond met alles ! Natuurlijk met de crisis die speelt voelen we het wel een beetje maar de kids hebben hier niets te kort ! Ik ben heel blij met de keuze die ik heb gemaakt ( ben er altijd voor hun , kan altijd op tijd koken , kuisen , voor hun zorgen als ze ziek zijn ) ik heb er leuke ervaring van .
Waarom benoem je expliciet de reistijd in je vraag?
On topic: mijn kinderen zijn intussen te oud voor opvang maar stoppen is nooit een optie geweest. Mijn netto loon is altijd flink hoger geweest dan de toeslagen plus eigen bijdrage dat we zouden besparen.
Ja dat vind ik lastig. De ene dag denk ik ik blijf thuis want dat is vooral met de jongste handig. Zij is vrij vaak ziek. En de andere dag denk ik ik vind het ook wel fijn om iets anders te doen.
Herkenbaar Florien84, Ik ben nu vanaf februari thuis en merk dat ik weer behoefte hebt aan wat anders dan alleen maar moeder zijn. De muren komen soms echt op me af, zeker als de jongste de hele nacht niet heeft geslapen en overdag niet te genieten is. Anderzijds is het wel handig en praktisch dat er altijd iemand thuis met 4 kinderen. Er is altijd wel wat. Uiteraard ook veel gezellige en leuke momenten en vrijheid. Blijft lastig.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (61) Verversen