‘Stom’ klinkt wellicht wat heftig voor een kind van acht, maar heel eerlijk; de beste vriend van mijn zoon (zeven) vind ik een lastig kind. Onwijs wild (in mijn ogen), brutaal, hardhandig, ik vind kinderen over de vloer eigenlijk altijd gezellig behalve als het dit kind is… mijn zoon is een redelijk zachtaardig joch, ik vind het niet echt een match. Als zijn moeder hem komt halen (aardige vrouw) gaat hij nooit mee, moet ze alles op alles zetten hem de deur uit te krijgen, hij gaat verstoppen of slaan etc.
Maar mijn zoon adoreert hem, heeft heus wel meer vriendjes, maar deze jongen is echt z’n beste vriend, dagelijks speelverzoeken. De jongen zelf heeft geen andere vrienden. De kinderen in de klas vinden hem te wild en ‘raar’. Maar mijn zoon is dol op dit kind. Ik bedenk vaak smoesjes op het plein dat het niet kan, terwijl ik een ander kind wel had meegenomen. De andere (‘leuke’) jongens uit de klas hoor ik weinig meer over en neemt hij niet mee om te spelen.
Nu heb ik altijd gezegd dat mijn kinderen hun eigen vriendjes moeten kiezen, pushen of juist kinderen proberen weg te houden heeft toch geen zin. Ze moeten zelf ontdekken wie er bij hen past en wie niet. Maar ik ben geneigd daar op terug te komen haha. Wat zouden jullie doen? Laten gaan?
Beetje laat maar wat ik nog niet hebt gelezen is dat dat niet naar huis willen heel normaal is. Ik heb dat al bij zo veel kindjes gezien en ook een periode heel erg bij mijn eigen dochter. Slaan dan wel niet, maar alles doen om tegen te werken dat ze mee gingen. Soms duurder het meer dan 15 minuten voor ik weg kon gaan. Stonden we eindelijk buiten en dan begon het weer. De speel afspraak gaat voor kinderen zooo snel en ze willen zo graag door spelen want het is zooo leuk. Ik zie dit gedrag ook bij vriendjes van mijn kinderen en op het werk als daar andere kinderen komen spelen. Voor mij valt het dus gewoon in de categorie normaal. Daarnaast zijn er ook altijd kinderen die meteen heel braaf mee gaan naar huis als de papa of mama er is. Ook dat is net zo normaal al zie ik het andere gedrag echt meer dan het braaf mee gaan.
Mijn zoon had een vriendje, onwijs brutaal, mijn zoon slaan en plagen, als mijn zoon wilde meedoen met hem als hij met een ander was werd hij buitengesloten, maar mijn zoon was dan wel weer goed genoeg als ze samen waren. Dit jongetje was hier niet komen meer.
Een van de beste vrienden van mijn zoon is het drukste kereltje van de klas. Ook eentje die niet zomaar mee naar huis wilt. Hij kan gaan huilen als hij niet mee mag om te spelen en klampt zich dan rustig aan mijn fiets vast. Niet heel handig als je weg wilt. Maar hem lastig en vervelend bestempelen gaat me te ver. Want onder dit drukke gedrag zit zo'n lief kind. Ik krijg van dit kind elke dag een knuffel op het schoolplein of in de klas, met schoolreisje wilt hij met mij mee en hij komt blijkbaar nog steeds onwijs graag spelen. Dat vind ik toch een compliment😊 En ondanks dat hij druk en wild is is hij super beschermend naar de jongste, mag de jongste gewoon lekker meespelen, is hij ook nog eens zorgzaam als mijn zoon verdrietig is en accepteert hij mijn zoon die ook niet helemaal als andere kinderen is gewoon volledig.
En ja, er zijn een hoop ouders die er wat van vinden. Maar ja, ik ben toch al de gek van het plein, ik moedig mijn kind ook aan om het kind wat hem slaat uit te nodigen🤣 want ook dat kind heeft nood aan vriendjes🙈 en zo kwam ik er precies achter wat de jongens nodig hadden om samen door één deur te kunnen.
Dus wat ik zou doen? Stel je open naar het kind, ga in gesprek, laat hem voelen dat hij welkom is en geaccepteerd wordt voor wie hij is☺️
Ik heb dat probleem nog niet aangezien mijn kinderen nog klein zijn. Maar ik zou vooral kijken of het vriendje jouw kind op een slechte manier beïnvloedt. Als dat niet het geval is en ze hebben het leuk samen, dan begrijp ik het probleem niet.
Ik herken in je beschrijving over het vriendje mijn eigen kinderen. Heel wild en hardhandig. Zelfs tijdens het dansen lopen ze elkaar omver of vliegen ze zelf tegen de kasten 😅 dit is hun persoonlijkheid. Ik probeer hen zodanig te "temmen" zodat ze zichzelf of andere niet pijn doen. Maar meer dan dat hoeft voor mij niet. Dus ik zou het als mama super spijtig vinden dat mijn zonen uitgesloten worden omdat ze een wildere persoonlijkheid hebben
Praat eens met die moeder van het jongetje en zeg gewoon eerlijk dat je soms moeite met hem hebt. Maar dat je wel graag wil dat hij welkom is en blijft, maar dat je even wat hulp nodig hebt om met hem om te gaan.
Daarnaast kun je ook met je eigen kind praten. Wat zijn de regels en wat moet hij doen als het jongetje jullie huisregels dreigt te overtreden of ze daadwerkelijk overtreedt?
En met het jongetje zelf kun je ook praten. Als hij binnen komt, heet hem welkom, zeg dat je het leuk vindt dat hij weer komt spelen, maar dat je even een aantal afspraken wilt maken. En dan noem je op wat je graag wil zien. Dus bijvoorbeeld verstoppen als mama komt, dat je dat niet meer wilt hebben. Je geeft 10 minuten voor die tijd aan dat zijn moeder zo komt, en dat ze alvast moeten gaan opruimen. Of dat ze even rustig gaan zitten en geef je ze nog wat te drinken of een klein snoepje.
Zie dit maar vast als een oefening als je zoon ooit thuis komt met zijn vriendin, die jij misschien niet meteen ziet zitten. Hij kiest zijn eigen vrienden en niet jij. Maar jij mag wel de regels in je eigen huis bepalen en dan mag je zeker verwachten dat anderen zich daar aan houden, maar heet iedereen welkom in jouw huis.
Je zoon en jij hebben duidelijk een andere mening over wat een 'leuk' vriendje is. Ik vind het daarom kortzichtig van je om te proberen zijn vriendje buiten de deur te houden, alleen omdat jij zijn 'stomme' kanten ziet. Daarmee doe je beide jongens tekort. Probeer je ook eens in je zoontje te verplaatsen: wat heeft dit vriendje wel (en de jongens die jij leuk vindt niet) wat jouw zoontje zo aantrekt? Daar kun je zelf ook van leren.
Bij ons is iedereen daarom welkom. Wel twee uitgangspunten: niet altijd bij ons en in mijn huis gelden mijn regels. Dus ja, ik zou het zo laten.
Zolang ze het onderling gezellig hebben zou ik ze gewoon laten afspreken. Vorig jaar hebben we wel een tijd gehad dat we afspreken met een bepaald vriendje 'weigerden'. Dat kwam vooral omdat dit vriendje een gebruiksaanwijzing heeft en zowel mijn zoon als hij temperamentvol zijn. Dus dat ging standaard mis als ze speelden. Nu ze een jaar ouder zijn, gaat dat al een stuk beter en mogen ze gewoon weer spelen.
Ik zou, wanneer het jongetje er is, heel duidelijk zelf de leiding nemen en ook ingrijpen als hij niet met zijn moeder mee wil... Jouw huis, jouw regels. Vaak wordt het daar een stuk rustiger van.
Kind is een kind misschien samen onder het broodje eten het eens bespreken interesse tonen naar hem.Als het bijna tijd is zelf hem erbij halen tas jas pakken evt tuin spelen.
Ik zou hem uit huis houden maar dan vooral omdat hij echt wel merkt dat je hem stom vind en het niet leuk vind als hij er is...
Arm kind. Hier zijn alle kinderen welkom, maar wel met mijn regels. En als ze niet weg willen betekent dat toch dat ze een leuke tijd hebben gehad? Niet ieder kind is makkelijk en daar hebben de kinderen het zelf als lastig genoeg mee. Zolang jouw zoon zijn gedrag niet heel erg gaat kopiëren zie ik het probleem niet. Ik denk juist dat het ook andersom kan werken. Dat hij uiteindelijk ook ziet dat rustig spelen ook leuk is.
Zeer herkenbaar maar ik zou het inderdaad laten gaan. Als ze bij ons afspreken spreek ik zo’n kind waar nodig gewoon aan op het gedrag. En ik zeg ook altijd “ over tien minuten komt je moeder, zorg ervoor dat je klaar bent” . Dat verstoppen als ze opgehaald worden heb ik een gruwelijke hekel aan en ze al heel snel afgeleerd.
Lastig! Ik luister de podcast ‘Even over mijn kind’ van opvoedkundige Tischa Neve en daarin kwam dit een keer aan de orde, misschien kun je eens kijken of je het kunt terugvinden.
Heb je al eens over nagedacht dat er misschien iets is.met het kind waar hij zelf helemaal niks aan kan doen? Ik vind het al heel sneu dat het jongetje verder geen vrienden heeft, geen enkel kind kiest daarvoor.
Ik vind jouw reactie vrij hard en ook wel gemeen. Misschien komt dit omdat ik zelf een kind heb die niet in het geliefde hokje voor andere moeders past. Een kind stom en brutaal te noemen zonder dat je weet wat er eventueel achter steekt vind ik nogal wat...
Waarom niet het gesprek aan gaan met de moeder, vertellen waar je tegenaan loopt.
Hier is echt wel de regel dat ik niet bepaal wie ze als vrienden kiezen…maar .. ik bepaal wel de regels in ons huis. Dus ik zou het wel laten en af en toe met mijn kind in gesprek gaan (want ik heb er hier eentje thuis die een kind zielig kan vinden en daarom er altijd mee afspreekt). Dochter spreekt af en toe met een jongen af die ook zo is. Ik geef hem hier duidelijke regels en structuur. Houdt ie zich daar niet aan wordt hij er vriendelijk op aangesproken. Ik moest bij deze speeldates er ook continu bij blijven dus heb ook gezegd ene week hier andere daar. Want het was echt arbeidsintensief. Die moeder begreep dat ook. Je zou ook aan die moeder kunnen vragen wat helpend is. Dat bepaalde dingen je opvallen en hoe je dat een beetje in banen kan leiden. Hier raakte dochter na een jaar er op uitgekeken, vond een ander vriendinnetje. 7/8 jaar is de leeftijd waarop ze uitproberen, apenrots maken op school etc. Dus ik zou denken, laat zelf maar ervaren ..
Als ik merk dat mijn kinderen zich focussen op 1 kind, maak ik vaak de afspraak dat ze bijv 1x per week mogen spelen uit school, en verder andere kinderen. Ik vind het belangrijk dat ze meer vrienden maken. Dat zou ik met zo'n vriendje ook doen. Hij wil zelf ook geen lastig kind, dat zou ik in gedachten houden.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (29) Verversen