Inmiddels 8 maanden werkzaam bij mijn huidige werkgever, met een vast contract. Tevens tijdens sollicitatiegesprek toentertijd al aangegeven dat ik ooit naar 3 dagen wilde als ik kinderen zou krijgen. Een bedrijf met veel mannen, maar wel allemaal met een vrouw die al jong kinderen kreeg en allemaal gezinnen van 3 a 4 kinderen. Ik ben dus niet ‘vreemd’ als ik jong moeder zou worden.
Maar toch nu we de keuze hebben gemaakt om te proberen een kind te krijgen, kan ik mijn schuld gevoel niet van mij af zetten. Ik werk er nog niet lang.. maar tevens toch ook het gevoel dat al zouden we het pas over een jaar gaan proberen, dat ik dan precies hetzelfde schuld gevoel zou hebben. Het komt immers nooit echt uit voor een werkgever.
Geen schuldgevoel hebben (lekker makkelijk gezegd 😜). Wie zegt dat je direct zwanger bent? Tel er dan ook nog 7 maanden bij op voordat je met verlof gaat. Als t zo ver is, werk je er al wat langer en wie weet reageert je baas er wel heel relaxed op en heb jij je al die tijd druk gemaakt om niks. 😊
Toen wij besloten voor een kindje te gaan, besloot mijn werkgever zijn compagnon uit te kopen qua aandelen. Hij rekende er dus op dat ik 5 dagen zou blijven werken. Dit gaf me indd ook een schuld gevoel maar nu weten ze al niet meer beter dan dat ik in het nieuwe jaar 3 dagen terug kom. Ik snap je loyaliteit naar je werkgever maar vergeet je eigen dromen niet😉
Ik had dat heel erg bij de oudste. Ik was net aangenomen en 4 weken later kwam ik met het verhaal dat ik zwanger was. De reactie van mijn leidinggevende was: "Dan hadden we geen jonge vrouw aan moeten nemen! Gefeliciteerd!" ik werk er 10 jaar later nog steeds
First things first meis. Zorg eerst maar eens voor het zwanger worden. Tegen die tijd ben je wel een jaar in dienst. Dan mag je na de geboorte van je kind gewoon ouderschapsverlof opnemen. Bovendien, werkgevers weten ook wel dat als zij een jonge (vruchtbare) vrouw aannemen, dat er altijd wel een kans in zit dat je een keer afwezig zal zijn ivm zwangerschaps- en bevallingsverlof. Werkgevers zijn ook nog verplicht verzekerd en als je dan vier maanden weg valt, dan betaalt het UWV jouw salariskosten gewoon uit. Dus... weg met die onzinnige zorgen. Nergens maar dan ook nergens voor nodig. Heb mij geen seconde, zelfs geen milliseconde druk gemaakt over mijn verlofperiode.
Bedankt voor alle reacties! Jullie hebben helemaal gelijk. En het gekke is dat ik zelfs denk dat ze het erg leuk voor me zouden vinden, anders hadden ze me vast ook niet aangenomen na die opmerking bij het sollicitatiegesprek. Met 1 van mijn ‘bazen’ heb ik het ook vaak genoeg over kinderen, het kan geen hele grote verrassing worden.
Vind het alleen zo lastig dat er in deze branche heel moeilijk mensen zijn te vinden en we veel klant contact hebben, een vervanger is daarbij dan niet zomaar gevonden. Maar dat is natuurlijk eigenlijk mijn probleem niet.
Ik herken je gevoel, en dat gaat niet perse weg als je er langer werkt. Volg je eigen plan hoor. Toen ik zwanger raakte van onze tweede was ik heel nerveus om het mijn werkgever te vertellen (ik werkte er toen al ruim 6 jaar). Maar een klein team, en net als jij een schuldgevoel etc. Dood zenuwachtig de dag dat ik het vertelde.. uiteindelijk niks aan de hand, ondanks het kleine team zelfs nog iets langer verlof gekregen (vakantie mogen opnemen). Alles prima en zoals het hoort verlopen. Ben inmiddels weer 4 maanden aan het werk en lijkt net alsof er nooit iets gebeurd is 😁 Je zou echt je kinderwens niet uit moeten stellen, er zijn voor een werkgever gelukkig hele goede regelingen om tijdelijk vervanging te zoeken.
Niet schuldig voelen! Dan moeten alle werkgevers mensen aannemen die niet meer vruchtbaar zijn, ze weten dat dit in de toekomst kan gebeuren. En wedden dat ze gewoon heel blij voor je zullen zijn? Ik lees hieronder je vraag over uitstellen, dat moet je echt zelf bepalen, maar mag ik mijn ervaring typen? Werk nu 9 jaar voor een groot bedrijf, mij goed opgewerkt, heb een functie waar ze liever een oudere ervaren man voor wilden (hoezo discriminatie), maar heb het toch zo ver weten te schoppen dat ik de functie kreeg. Inmiddels 3 jaar de kinderwens, sinds 1.3 jaar gestopt met de pil. Alleen maar om die functie te krijgen, het bedrijf te plezieren, mijn gelijk te halen, mijn werk-privé balans om zeep te helpen, alles doen voor een bedrijf. En nu? Overspannen en nog steeds geen baby.. als ik dit had geweten waren we in 2016 al begonnen, en een dikke middelvinger aan het bedrijf gegeven. Ja, ik werk voor een enorm bedrijf waar je als medewerker volledig in dienst staat van het bedrijf en de managers schurft hebben aan de medewerkers op de werkvloer. Was niet mijn management stijl, dus vandaar uiteindelijk overspannen.. maar écht, ik kan mijzelf wel voor mijn kop slaan hoe ik mij zo heb laten bespelen om toch deze functie te krijgen en onze kinderwens 2 jaar op zij te schuiven. Ik zweeg in alle toonaarden over onze wens, wetende dat het mijn baan zou kosten (want: jong, vrouw en kinderwens = niet geschikt). Heb je een kinderwens? Ga er voor!! Werkgevers zijn prima verzekerd hier voor, en als ze geen zwangeren willen dan moeten ze geen jonge vrouwen aannemen.
Ja, ik had het ook.. wij waren in totaal met 3, werkgeefster, me collega en ik.. me collega had haar ontslag ingediend en ik kwam erachter dat ik zwanger was. Me werkgeefster vertelde die week toevallig dat zij geen kinderen kon krijgen dus me schuld gevoel werd alleen maar erger. Uiteindelijk had k het tegen me collega verteld en zij vroeg wanneer ik het wou zeggen, weekje gewacht tot ik zei nu ga k het doen maar durfde niet. Uiteindelijk toch vertelt natuurlijk, toen ik 8 weken was (in ons contract staat dat we het zsm moeten melden ivm de dampen van de acrylnagels) Met knikkende knieën toch verteld en me werkgeefster was super blij en reageerde echt heel leuk! Hierbij heb ik wel geleerd dat het niet nodig is om zo ‘bang’ te zijn! Ze weten toch dat het een keer gaat komen. Dus; heb geen schuld gevoel, ze kunnen het verwachten en hierdoor hoef jij je kinder wens niet uit te stellen!
Ik was nog maar 5 maanden in dienst toen ik zwanger werd en ik ben aangenomen omdat er werkkracht te kort was. Ik werk in een ziekenhuis als verpleegkundige dus moet stoppen op 6 maanden zwangerschap. Door complicaties echter al moeten stoppen op 16 weken. Hadden net ook twee collega's ontslag genomen, dus nu moesten ze ineens extra volk zoeken 😅 voelde me ook erg schuldig, maar mijn bazen en collega's hebben er nooit een probleem uit gemaakt en zijn heel blij voor mij. Ik ga ook terug werken in 80% en ook dat begrijpen ze. Gewoon eerlijk zijn en optijd laten weten dat je zwanger bent. Als je zwanger bent, ben je ook beschermd :)
Nee maar bij mij ligt het anders wij hebben er 3.7 jaar over gedaan dus schuldgevoel zou ik nooit hebben. Daarnaast is een werkgever bewust als ze een jong iemand aan nemen dat de kans op zwangerschap er is. Zolang je niet zwanger bent zou ik je er niet druk over maken. Wie weet duurt het even en dus zou betekenen dat je je nog even schuldig voelt, ondanks je nog niet eens zwanger bent 😉
Je hebt zeker gelijk! Alleen vraag ik me hierdoor af: moeten we nog wachten, een paar maanden misschien, een jaar? Alleen wat los ik daarmee op als ik dan precies hetzelfde schuld gevoel ga hebben. En wat als het dan een jaar duurt voor het lukt.
Nee, natuurlijk niet wachten! Ben je betoeterd? Zwangerschap is heel normaal en hoort erbij. (Jonge) vrouwelijke werknemers kunnen nou eenmaal zwanger worden. Wanneer wil je dan proberen? Over een jaar? Wat als het straks een ruim jaar duurt voordat je zwanger bent??? En in NL is dat ook voor werkgevers gewoon goed geregeld. Je baas krijgt gewoon geld tijdens je afwezigheid door zwangerschap, van het UWV, waarmee ze dan dus een tijdelijke vervanger kunnen aannemen.
Ik heb hetzelfde gevoel, ik ben net door mijn proeftijd heen en weer sinds kort dat ik dus in verwachting ben.. weet ook nog niet zo goed hoe ik dit ga brengen🙄
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (15) Verversen