Ik word oprecht helemaal gek hier. Ik heb een dochter van net 3 jaar en een zoontje van 3 maanden. Mijn dochter is zó ontzettend veranderd in haar gedrag, het maakt me gewoon echt verdrietig. Ik mis haar, ik herken haar gewoon niet terug.. we waren echt onafscheidelijk, hadden zoveel lol en natuurlijk was ze toen al pittig maar niet zo. Het lijkt wel alsof ze alles doet om me boos te maken. Dit gedrag vertoont ze nu al ongeveer 4 maanden.
Nu de kleine man er is heb ik bijna elke dag sowieso 1 op 1 tijd met mijn dochtertje, buiten nog even een rondje doen samen bijv. Heel veel praten en uitleggen, knuffelen etc. Maar ze maakt serieus om ALLES een strijd, haar onderbroek aan doen, schoenen aan doen, in bad gaan uit bad gaan, eten doet ze sowieso bijna niet. Ze kliert alleen maar en zelfs na een leuke dag weet ze het op een negatieve manier af te sluiten zeg maar. Ze heeft super erge woede uitbarstingen, ze schopt me slaat me. Ik weet het echt niet meer. Gelukkig is mijn zoontje makkelijk dus vraagt niet veel aandacht. We vertellen haar elke dat weer dat we ontzettend veel van haar houden, zelfs nu haar broertje is geboren. Betrekken haar bij het verschonen bijv of in badje doen.
Wat kan ik nog meer doen?? Mijn partner en ik zijn echt even de weg kwijt..
Oh meid, ik herken het helemaal. Mijn dochter en ik waren echt een twee-eenheid. Onze band was zó diep en zo fijn. Maar na de geboorte van haar broertje was ik haar kwijt en het voelde zo definitief. Was echt intens verdrietig. Vanaf 5 weken na zijn geboorte heeft m'n zoontje ook steeds af en aan in het ziekenhuis gelegen en daar heeft m'n dochter toch ook wel een flinke klap van gehad. Ze kon zich goed uiten hoor, ze was toen bijna 3,5 jaar, maar zulke grote emoties kan een kind nog niet uiten. Angst maar ook jaloersheid, blijheid en toch de stress van de ouders, liefde voor haar broertje maar ook de mama-tijd missen ... Maar sowieso is een geboorte natuurlijk een heel groot iets voor een kind.
Het komt goed. Echt. Op een gegeven moment is het nieuwe van het broertje eraf en wordt alles weer normaal.
Oh hou op ik kan wel janken! Zo intens verdrietig maakt het me.. als ik dan foto’s zie van voor dit alles mis ik het zo.. :(
Hoe lang heeft het bij jullie geduurd?? En fijn dat je mij snapt, maar ook stom dat je het ook moest meemaken... en inderdaad al die moxed feelings, ik snap het ook wel maar doe zo mijn best voor haar. Bedankt voor je berichtje!!
Rustig en consequent blijven. Dat is soms heeeeeel moeilijk, maar hoe meer ze jou over de flos krijgt, hoe leuker het voor haar is. Want dan heeft zij het gevoel macht te hebben over jou. Zodra je dit gedrag een tijdje negeert gaat de lol er snel af voor haar. Zo ben ik ook regelmatig heel rustig voor de zoveelste keer naar boven gegaan om de oudste terug in bed te leggen. En dan beneden even het behang van de muur krabben, bij wijze van dan, maar dat mocht hij niet in de gaten hebben.
Ik herken t gedrag op die leeftijd. T ging hier eigenlijk over toen ik t compleet ging negeren. Geen schoenen aan? Prima ik loop gewoon naar buiten zie maar hoe je achter mij aan komt met je sokken door de plassen dacht ik dan. Moeilijk doen in een winkel ofzo? Zoals een woede uitbarsting? Ik liep gewoon door alsof ik t niet hoorde. Hoe vaak ik wel niet bij de uitgang van de winkel ben gaan zitten wachten tot ze naar buiten kwam.. t enige wat ik dan zei was " ja ben je klaar? Fijn dan kunnen we nu weer naar huis" Geen kleren aan? Dan niet dan zet ik je in je onderbroek op school af toch? Als ik dan naar buiten liep en de fiets pakte dan was t wel duidelijk en stond ze met haar kleren bij de deur of ik ze toch even aan wou trekken. Niet eten. Helemaal goed dan niet geen aandacht aan schenken. Een bepaalde tijd stond t eten voor je neus. At je niet dan niet later dan zeuren om snoep of iets? Dan zette ik t zelfde bord eten weer neer. En zei dan.. " nu wel honger kijk gelukkig heb ik t bewaard. " Avonds niet willen slapen? Ik dacht op een gegeven moment ook. Prima dan maar mama niet meer lastig vallen. Ik ben er niet meer voor je vandaag morgen mag je weer tegen mama praten en mama roepen. Meestal ging ze dan toch wel binnen een half.uur slapen. Zo was er ook niets aan. T werkte eigenlijk met alles. Geen aandacht meer ervoor dan was t ook wel.gauw klaar eigenlijk. T werkt hier nog steeds. Ik ga geen discussies aan. Geen jas aan willen? Dan niet. Ik heb t niet koud. Je slippers aan tijdens de regen? He als zij denkt dat dat lekker loopt ga je gang. Na 1 x kom.je er wel achter dat dat niet ideaal is. Ik zeg 1 x wat ik van haar verwacht als ze nee zegt dan zeg ik waarom ik denk dat ik toch gelijk heb. Wil ze niet luisteren dan komt ze er zelf wel achter.
Dit werkt natuurlijk alleen als t om dit soort ongevaarlijke dingen zijn. Als t iets gevaarlijks is dan hoort ze t wel hoor dat ik t serieus meen. Maar ik ging niet om.dit soort dingen in discussie. Ik zei wat ik wou en dan liep ik gewoon weg. Woede aanval of niet ik trok gewoon even de deur achter me dicht. En deed net of ik t niet hoorde.
Sommige zullen zeggen dat dat niet oké.is. want ja je moet emoties erkennen bla bla bla. Tja indd terechte emoties wel maar een toneelstukje krijgen ze bij mij geen aandacht voor. Woede aanval omdat ik zeg dat je schoenen aanmoet omdat t regent.. En dan helemaal.door t lint gaan vind ik niet echt een terechte emotie die erkent moet worden. Ik vind t meer een toneelstukje om je zin door te drammen en een discussie aan te gaan.
Dit. Vooral het laatste ben ik het heeeeeeel (!!) erg mee eens. Word een beetje moedeloos van het pedagogische gezwets. Emoties prima, toneelstukjes worden genegeerd. Ik ben niet bezig om een dramaqueen aandacht te schenken. We praten gewoon normaal met elkaar, liefde en emoties worden beantwoord. Drammen, schreeuwen en gevaarlijke taferelen worden genegeerd of “bestraft”.
Dit heb ik dus vandaag grotendeels gedaan en het werkt!! 😂 wil je iets niet? Prima, ik maak er geen strijd van. Alleen net met bedtijd was het enorme drama en huilen. Dan loop ik ook gewoon weg. Heb dat gepraat over emotie nou al weken gedaan maar bereik er niet veel mee zo te merken...
Fijn dat t werkte! Kinderen zijn slim en gaan werkelijk tot t uiterste voor aandacht..negatieve aandacht is ook aandacht. Gewoon blijven negeren. Zodra ze leren dat ze niks bereiken met drama dan stopt dat wel. Dan krijg je echt je lieve meisje weer meer te zien. 😊 t is een moeilijke leeftijd, tijd om naar school te gaan. Ze zijn toe aan een uitdaging. En gaat nu jou testen hoe ver ze kan gaan. Bedtijd bleef ook hier een dingetje hoor heeft lang geduurd. Ik zeg nu wel eens dat alleen bij brand en bloed mag je mama nog roepen en verder zie je maar wat je doet. Mama is en verder niet meer beschikbaar voor je vanavond. Als ze nu naar beneden komt is mijn vraag direct." Wat is er brand of bloed?" Dan zegt ze geen van beide.. Ik stuur haar direct weer weg. De rest wil ik namelijk niet horen had ik al gezegd. Als ze dan begint te huilen of moeilijk doen zeg ik ook. " eerst naar je kamer en deur dicht en ga dan maar je drama doen ik wil t echt niet horen. Brand en bloed had mama gezegd.. 😂
Dit. Vooral het laatste ben ik het heeeeeeel (!!) erg mee eens. Word een beetje moedeloos van het pedagogische gezwets. Emoties prima, toneelstukjes worden genegeerd. Ik ben niet bezig om een dramaqueen aandacht te schenken. We praten gewoon normaal met elkaar, liefde en emoties worden beantwoord. Drammen, schreeuwen en gevaarlijke taferelen worden genegeerd of “bestraft”.
Indd. Emoties mag je hebben en worden erkend maar ik denk dat kinderen ook moeten leren om emoties een beetje te reguleren.. met gestamp en geschreeuw bereikt niemand iets. Kan je ze beter zo vroeg mogelijk maar aanleren.
Die nieuwe manieren van opvoeden vind ik indd ook zo'n gezwets. Dat eeuwige gepraat en uitleggen aan een kind.. bij mij is t gewoon heel snel einde discussie. En daar dealen ze maar mee. Of niet. Dan de gevolgen voor hun zelf.
Mijn dochter van 3 heeft gelukkig geen woede uitbarstingen. Ze begint wel dwarser/klieriger te worden. Ik kan me ook van mijn zoontje herinneren dat hij (en ik) er het laatste jaar/halfjaar echt aan toe waren dat hij naar school zou gaan
Onze dochter heeft dit ook heel heftig gehad. Wij hebben een kindercoach over de vloer gehad die tips gaf om met haar om te gaan, hoe we haar kunnen helpen. En de tijd zal maken dat het ook makkelijker wordt hoor. Ze had dit al heel vroeg, en is nu 4jr en heeft dit nog steeds wel regelmatig, stukje karakter.
Hier hetzelfde. zoontje bijna 3, jongste bijna 5 maanden. Toen de jongste net geboren was ging de oudste meer mijn grenzen testen. Als ik zat te voeden dingen doen waarvan hij goed weet dat dat niet mag. Vaker driftbuien. Ik probeer verschillende dingen. Zoals benoemen wat ik zie en welke emotie daar achter ligt. Keuzevrijheid geven uit twee dingen bv welke kleren hij aan wilt of welk broodbeleg. Wanneer de baby op de speelmat ligt met oudste ernaast een puzzel doen. De driftbuien probeer ik niet negatief op te reageren, maar soms is dat erg lastig omdat ik er een beetje moedeloos van word. Ik heb zelf als kind moeite gehad met 'negatieve emoties' zoals verdriet en boosheid. Dus ik wil proberen deze bij mijn zoontje te herkennen, benoemen en hem dit even te laten voelen. Wanneer hij dus driftig is proberen te achterhalen waarom. Het heeft ook een keer geholpen door te zeggen: ik zie dat je boos bent, zullen we samen de boosheid eruit springen? Dit gedaan en het werkte. Met eten, maken we er geen punt van als hij dat niet wilt. Ik ben er achter dat het beter gaat als hij zelf kiest aan tafel te komen. Als we vervolgens niets zeggen over het eten, bv kijk eens wat een lekkere boontjes, probeer er maar een. Maar gewoon te praten over de dag ofzo, het beter gaat. Hij gaat dan uit zichzelf eten. Als hij zegt dat hij niet wilt eten, op een zeuderige toon, zeg ik dat dat prima is, maar dat papa en mama nu wel even eten. Dan twijfelt hij en neemt dan vaak toch wat happen. Mijn gedachten daarin is: als hij echt honger heeft, eet hij wel. En dat is ook zo. Betreft betrekken bij de jongste.. Hierin wil mijn zoontje echt zijn eigen tempo bepalen. Dit vond ik in het begin lastig, maar merk nu steeds vaker dat hij toenadering zoekt. Bij ongewenst gedrag probeer ik ook altijd te benaderen dat zijn gedrag op dit moment niet leuk is.. Daarna benoem ik wat ik graag wel wil doen. Misschien is mijn manier een beetje te zoetsappig, te veel op emotie en gevoel. Maar voor mijn zoontje lijkt het nu te werken. Al zijn er ook zeker keren dat hij te ver gaat (bewust schoppen of slaan) dan waarschuwen we en bij nog een keer gaat hij even in de hoek. (met voor en na korte duidelijke uitleg waarom). Het blijft altijd proberen. Ik denk dat het een samenwerking is van de verandering rondom de gezinsuitbreiding en gewoon de leeftijd. Ik hoop dat je de manier gaat vinden die werkt voor jou en je kindje..
Hier ook , onze oudste word in Augustus 3. Ze maakt graag over van alles en nog wat strijd , alles is nee of DOE IK NIET! Super leuk icm de zindelijkheid training momenteel haha ... Hier ook genoeg 1:1 aandacht voor beide meisjes maar ja , ze blijft met negatief gedrag aandacht vragen. Brood gooien , met yoghurt spugen, blz uit boekjes scheuren , op de tafel staan . Ze doet dr zusje ook na want ze merkt dat zij ook Aandacht krijgt . Ik vind t lastig om uit die strijd te blijven maar probeer om dit wel te doen . Als ze bijv niet mee naar beneden wilt dan zeg ik; prima , blijf je lekker boven, doei! En dan loop ik alvast een stukje. Dan komt ze er al wel snel aan . Maar het is zeker lastig en niet leuk je kindje zo te zien maar het is echt normaal helaas en over een tijdje zal de rust weer wederkeren !
Valt nog bij te vermelden dat m’n zoon (dus nog steeds die makkelijke) vlak voor z’n derde verjaardag ook een ongelofelijk moeilijke periode heeft gehad. De leeftijd is dus ook lastig.
Mijn zoon is écht een makkelijk kind, maar toch had hij het ook best lastig na de geboorte van zijn zusje (hij was toen ruim 2 jaar oud). Maar bij hem duurde het al met al een maand tot hij weer een beetje “de oude” begon te worden. Ik kan me dus voorstellen dat een pittig, een jaar ouder kind er echt meer moeite mee kan hebben. Het komt vast wel goed, maar ik zou om (opvoed)begeleiding vragen. Iemand van buitenaf ziet misschien meteen waar de schoen wringt. Je weet het nooit. En anders heb je in ieder geval minder het gevoel dat je er alleen voor staat.
Dat was hier ook zo, oudste was bijna 3 toen de jongste werd geboren. Geef haar erkenning, dat er veel veranderd is, dat dat moeilijk is. Leg uit dat je soms even geen tijd voor haar hebt en waarom dat is. Beloof dat je daarna iets met haar gaat doen. Geef haar veel complimentjes, als ze je helpt. Maar het is ook gewoon de leeftijd.. Probeer een beetje begrip te hebben voor haar, ze zit in de fase dat ze invloed wil uitoefenen (dus Geef haar keus uit 2 dingen), maar wees ook duidelijk en consequent. Maar mijn grootste tip zou zijn: heb geduld. Je komt niet in de strijd als je geduldig blijft. Probeer creatief te zijn en af te leiden, Probeer niet je geduld te verliezen. Succes, het wordt echt weer beter!!
Loslaten heeft hier geholpen. Wil je geen jas aan? Prima dan niet maar jij hebt t koud... geen schoenen aan, prima maar dan wel in de buggy. Betrekken bij verschonen alleen als ze zelf aangeeft etc. Mijn zoontje heeft na de komst van zijn zusje echt wel paar maanden niet goed in zijn vel gezeten, maarrrrrr het is een fase en komt weer goed. Er speelt wss meer in haar hoofdje dan wij weten. Geef haar de tijd
Zij voelt natuurlijk ook dat er iets gaat veranderen.. soms helpt haar even laten. Of haar betrekken bij het proces juist.. mee kleertjes en spulletjes voor de baby halen, kamer inrichten etc. Maar geen strijd voeren.. daardoor wordt het alleen erger
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (23) Verversen