Over het algemeen gaat het hier best goed, misschien omdat ik de huisvrouw ben en dus het meeste regel haha
Maar nu ik veel op bed ligt en hij veel overneemt merk ik soms vooral schuldgevoel. Mijn man is sws wat strenger en is het niet eens met het hele gentle parenting (hoeft ook niet van mij), maar ja op een moment dat hij de touwtjes in handen heeft en iets doet wat dus totaal tegen mijn principes indruist vind ik het erg lastig om hiermee om te gaan.
Ik sta/stond bekend om hier meteen tegenin te gaan in zicht van de kinderen, hij vind dat echt heel erg en ik besef me dat dat ook geen goed beeld is voor de kinderen. Dus ik houd mn mond. En probeer er op een kalmer moment over te praten.
Vandaag was het dus dat ze hun bord moesten leeg eten om een toetje te krijgen. Middelste zoon is ziek en manlief was denk ook erg moe waardoor hij zn stem verhief, de anderen aten wel goed. Uiteindelijk had hij wel een beetje gegeten. Ik had hem toen een sms gestuurd van "ik wil me niet bemoeien met wat je doet maar vergeet niet dat hij erg ziek is, we verwennen de anderen ook als ze ziek zijn".
Mocht hij toch een toetje en kwam vertellen dat als hij dat niet zou zeggen (alles op anders geen toetje) dat ze niks zouden eten.
En dat is misschien wel zo, maar ik ben gewoon voor het zelf leren aanvoelen wanneer ze vol zitten en honger hebben. Ik en ook hij is met geweld gedwongen om te eten en dat heeft nog steeds een effect op mij (aversie tegen fruit, vind het wel lekker) en dat wil ik niet. Het enige wat ze moeten van mij is proeven, een hapje als ze iets niet lekker vinden of denken te vinden.
Maargoed ik dacht dus na..
Hoe gaat jullie om met verschillen in opvoeding en tips zijn welkom :)
Ik denk dat je moet accepteren dat elke ouder anders is. Mijn man en ik hebben ook andere manieren van omgaan met de kinderen. In het begin had ik daar moeite mee, maar ik zie dat de kinderen heel goed weten bij wie ze wat kunnen vragen en wanneer ze beter naar mama of papa kunnen gaan. In grote lijnen zijn we het met elkaar eens, maar over dingen zoals het leeg eten van een bord mag je als ouder best verschillen vind ik. Je moet hem ook de ruimte geven om op te voeden en in de toekomst ook meer de ruimte geven zodra je op je benen bent. Probeer het los te laten. Je kan samen afstemming zoeken over de grote lijnen van de opvoeding, maar verder is het goed om je man ook zijn ding te laten doen. Het schijnt juist goed te zijn als kinderen verschillende manieren van omgang meekrijgen. Op school, bij de opvang en op andere momenten in het leven krijgen de kinderen ook verschillende manieren van omgang mee. Ze leren andere regels en leren omgaan met verschillende verwachtingen. Ze weten heel goed hoe ze daarmee om moeten gaan. Niets in het leven is uniform en dat kunnen ze beter vroeg aanleren. Tegenwoordig behandelen veel ouders hun kinderen met fluwelen handschoenen waardoor ze op latere leeftijd niet opgewassen zijn tegen tegenslagen.
Ik snap je helemaal. Wij hebben wel hetzelfde, dus je herinnert me er wel aan dat ik mijn man ook wat minder vaak moet afvallen (waar de kids bij zijn)
Ja lastig is dat he.. maar weetje vaak werkt het averechts haha je man voelt zich aangevallen en zal echt niet naar je luisteren en de kinderen leren dat ze geen respect hoeven te hebben (ten minste zo zie ik dat dan.. papa heeft het verkeerd dus hoeven ze niet te luisteren)
Even tandvlees bijten en op een rustig moment het erover hebben :) succes!
Hier ook andere kijk enkel bepaalde dingen, en als hij met mijn dochter is, is hij op dat moment de opvoeder. Ook ik bijt wel eens op mijn tandvlees terwijl hij wel veel zelfde doet en bepaalde dingen doet hij exact het zelfde omdat we er gewoon weg duidelijk structuur in willen hebben. Eigenlijk om te voorkomen wat er bij jullie gebeurd bij papa geen toetje en mama wel, dus bepaalde dingen zijn gewoon het zelfde. In reageren etc zijn we verschillend maar ook man rn vrouw verschillen hahaha. Probeer te blijven praten en vooral te kijken hebben de kinder et hinder van of belemmerd ze iets, of komen ze te kort dan is belangrijk daar naar te handelen ongeacht wat jij rn je kan vinden.
Het is opzich niet gek dat er dingen uiteen liggen.Jullie zijn beiden het product van een andere opvoeding. Maar ergens in het midden moeten jullie elkaar kunnen vinden :D En eentje die ziek is hoeft van mij nooit verplicht te eten, drinken is veel belangrijker.
Wij zitten meestal op 1 lijn, behalve op het wegbrengen van ons kindje. Hij vindt het oké om haar eens een dag weg te brengen, en op het gemak zelf iets te doen. Ik niet, ik ben van het principe: gekozen voor een kind, verantwoordelijkheid er ook voor dragen en niemand anders er mee opzadelen.
Ik ben hier hetzelfde in hoor! Tot op heden ook nog niet gedaan (alleen als ik werk gaat ze naar de oppas). Ik vind het niet nodig om naar de bioscoop of dergelijke te gaan, net zo leuk om iets met onze dochter te doen ! Snap dat mensen dit wel doen hoor, maar voor mij voelt het niet goed. 😊
Helemaal prima toch als jullie je er fijn bij voelen. Ik denk dat werken eigenlijk ook soms iets voor jezelf doen is, het is lonend werk. Je krijgt namelijk betaalt en zoals schreirischa helpt mee met de financiën.
Ik werk naast mijn kinderen niet, doe geen opleiding en zelfs als ze op school zijn voel ik me vaak uitgeput (mentaal), dus ja.. ik doe ze soms wel eens weg om samen met manlief te gaan doen. Maar niet doen als je je er niet prettig bij voelt natuurlijk:)
Ook als je je kindje wegbrengt, neem je in mijn eigen ogen verantwoordelijkheid. Je zorgt voor een veilige leuke plek zodat jij even kan bijtanken/werken/huishouding doen en noem maar op. Allemaal dingen die maken dat je het leuk en volhoudt met elkaar. Dat vind ik juist je verantwoordelijkheid nemen :)
Ik heb leren ontspannen als ze weg zijn ook wel moeten leren. Je hebt het vanzelf eens nodig en dan lukt het wel
Voor mij voelt het als opzadelen als ik voor mijn eigen plezier mijn kind zou wegbrengen bij iemand anders om ervoor te zorgen. Maar dat is erg persoonlijk, ik begrijp dat er mensen zijn die er anders in staan en dat is helemaal prima. Ik zou zelf niet kunnen ontspannen als ik ze weg zou brengen, zou er de ballen aan hebben, haha.
Vaal doe je een ander er ook een plezier mee hoor, familie en vrienden vinden het vaak leuk om op te passen. En als het om de opvang gaat worden ze er voor betaald. Kinderen vinden het vaak ook leuk en leren er ook van (hoe gaat het in een ander gezin + er worden andere activiteiten ondernomen dan dat je zelf doet). En voor mij geldt: ik ben echt een leukere moeder als ik af en toe wat voor mezelf kan doen. Daar profiteren de kinderen alleen maar van en wordt het echt gezelliger door.
Héhé, nou dat heb ik zelf niet, maar heel leuk dat het voor jou zo is. Ik haast me dan zo snel mogelijk naar huis, waardoor ik meer stress dan ontspanning hebt omdat ik er voor haar wil zijn. 't Ding is ook dat ze altijd al van haar 3 weken oud veel heeft gehuild, en enkel troost vond bij mij of mijn partner. Bij andere mensen kon ze gewoon niet getroost worden (koemelk, soja allergie, reflux). Misschien dat het daar ook ontstaan is. Mijn zus haar kindje is op 13 maanden gestorven aan wiegendood bij mijn ouders, dus daar zal ook wel onbewust een en ander voor tussenzitten. Hoe dan ook, superleuk dat het voor jou goed is zo. Je moet doen wat goed voelt voor jezelf, dat is heel belangrijk. Ik ben nu terug aan de slag na 10 maanden thuismoeder te zijn en liefst van al geef ik mijn ontslag om weer voor haar te zorgen. Het voelt inherent echt niet juist voor mij. Maar net een huis gekocht, dus helaas moeten de financiën eventjes de bovenhand nemen.
Ik geef de zorg ook moeilijk uit handen, dat stukje herken ik wel. Helemaal gezien hetgeen je zus heeft meegemaakt snap ik dat. Maar ik heb het wel echt af en toe nodig om op te laden.
Ik begrijp dat het voor jou zo voelt en wat je hebt meegemaakt met je dochter en je nichtje/neefje heeft er denk ik zeker aan bijgedragen dat je je zo voelt. Probeer er wel open te staan voor wat de andere moeders zeggen, want naast een moeder ben je ook een partner en een vrouw. Probeer jezelf niet kwijt te raken in het moederschap. Als je altijd jezelf aan de kant zet en geen moment zonder je kindje gunt, bestaat de kans dat dit op den duur ten koste zal gaan van jou of je relatie.
Het is echt niet erg om je kindje eens bij iemand te laten die je vertrouwt. Jij hebt het gevoel dat je iemand ermee opzadelt, maar ze vinden het waarschijnlijk ook erg leuk om te doen. Ik hoop dat je ook aan jezelf denkt en probeert om de ervaringen achter te laten zodat het je niet langer beinvloedt.
Er zijn verschillen in opvoeding. Mijn man is over het algemeen een stukje makkelijker dan ik, en dat is prima. Maar wat wél belangrijk is dat je op de achterliggende gedachte overeenstemming hebt. Als je echt zo’n naar gevoel hebt bij het “alles op” principe, dan moeten jullie daar samen over op één lijn zitten. Terecht overigens hoor, want door je hongergevoel leren heen eten is nergens goed voor. Ook het “anders geen toetje” wordt overigens afgeraden, omdat het toetje dan als beloning wordt gezien voor teveel eten. Oké, zo zwart wit is het allemaal niet, maar: als dit je zo dwars zit, ga dan eens met je man samen zitten en leg de gezamenlijke regels vast :)
Lastig… wij proberen dan het er over te hebben en een oplossing te bedenken. Maar komt er ook wel vaak op neer dat we onze eigen aanpak het beste vinden en de ander daarvan willen overtuigen. Speelt bij ons ook voornamelijk met eten, aangezien ons zoontje slecht eet. Ik heb er zelf veel podcasts over geluisterd van pedagogen en eetexperts, je zou zo’n podcast eens met je man kunnen delen. Inhoudelijk wordt nl. jouw aanpak aanbevolen…
Lijkt mij dat dit juist prima gegaan is ondanks verschil in denken.
Jullie overleggen, nemen elkaar hierin serieus en het uiteindelijke resultaat is dat je er van beide kanten op aan kunt passen.
Het ding is, je gaat het nooit volledig hetzelfde doen. Er zullen altijd meningsverschillen zijn. Het belangrijkste is dat je elkaar daarin ziet en weet wanneer je water bij de wijn moet doen. Zo te lezen is dat ook gebeurd.
Misschien is het ook goed om te kijken wat je tot nu toe met jouw manier van opvoeden bereikt hebt... Zoals je het nu schrijft, klinkt het een beetje alsof je bang bent om streng te zijn, terwijl het voor een kind heel gezond kan zijn om ook eens hele duidelijke grenzen te krijgen om daarmee om te leren gaan... (ik zie op school momenteel veel kinderen die thuis prinsjes en prinsesjes zijn, die alleen met zijden handschoentjes mogen worden aangepakt van moeder... Ze worden behoorlijk onhandelbaar...en hun karakters worden er niet leuker van, omdat ze echt denken dat ze het middelpunt van het universum zijn. Ik zeg niet dat dat bij jouw kinderen het geval is, maar probeer aan te geven dat ook jouw manier een schaduwkant heeft...) Wordt het niet tijd om hier samen eens open over te praten zonder de ander jouw mening op te dringen? Dat had eigenlijk 7 jaar geleden al gemoeten, als ik het zo lees... Het is net alsof papa nu voor het eerst in aanraking komt met zijn kinderen.... Dat zal toch niet het geval zijn?
Hier hebben we ook echt verschillen hoor. Ik ben wel van duidelijkheid-denk ik zelf- maar mijn man vindt mij vaak te soft... Zijn kinderervaringen zijn anders dan de mijne... Ik denk dat ik iets meer denk vanuit vertrouwen in het kind en hij het eerder ziet als machtsspel. Dat zegt iets over mij en over hem. Maar uiteindelijk moeten de kinderen het met ons allebei doen. Ik kan mijn man- al zou ik het soms willen- niet omturnen tot een halve vrouw
Vraag me af waarom je aanneemt dat ik niet streng ben? Ik heb het afgelopen jaar ontzettend verdiept in opvoeding van kinderen en hun ontwikkeling. Daaruit heb ik geconcludeerd dat ik het biet goed aanpakte, mede door hun gedrag waar ik niet mee om kon gaan. Ik ben dingen anders aan gaan pakken, heb meer vertrouwen in hun en vertel ze vaak van te voren wat ik van ze verwacht, hoef ze zelden de corrigeren of te straffen (geloof persoonlijk ook niet in straffen). Door mijn verandering ben ik ook gaan inzien hoe ik het absoluut niet wil doen en waarvan ik weet dat het geen nut heeft (zoals over je vol-gevoel heen eten). Hij heeft zich niet verdiept en vind zijn opvoeding het juiste (denk dat iedereen dat snel over zichzelf denkt) waardoor er nu soms onenigheidjes zijn. Ik dacht wellicht onbewust dat mijn opvoeding beter was waardoor ik het vaak overnam, liet hem nooit iets doen. Hij komt niet voor het eerst met ze in aanraking maar dingen zoals eten aankleden eigenlijk alles.. komt op mij neer, hij is er voor de extra papa-aandacht (stoeien, levenslessen).
Misschien moet ik hem meer laten doen ja..
Ja halve vrouw is soms handig haha al zou ik hem dan niet meer aantrekkelijk vinden
Wij zitten meestal wel op 1 lijn. Als we dat niet zitten dan praten we er over als de kinderen op bed liggen. Mijn man is iets strenger en ik ben van het uitleggen maar zaken over eten of straf geven zijn bij ons wel hetzelfde. In jouw geval. Mijn kinderen hoeven hun eten niet op te eten, ze hoeven het ook niet te proeven en krijgen altijd een toetje. Nooit gedoe of gezeur met het eten.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (39) Verversen