Ik ben 28 en de meeste van mijn vriendinnen zitten volop in een vrijgezelle leefstijl met veel feestjes, belangrijke carrière, verre vakanties ed. Een vriendin vertelde laatst dat een andere vriendin van haar zwanger was, en had daar best wel wat oordelen over: 'degelijk, nu al, saai, je leven/vrijheid opgeven ed'. Dat was niet direct tegen mij, maar toch trek ik het me aan. Nu ben ik net zwanger en merk dat ik ineens het gevoel krijg dat ik niet meer bij mijn vriendinnen pas, omdat ik als eerste naar de kinderfase toe ga. Ik voel me een slechte vriendin omdat ik snel moe ben, niet wil feesten, geen alcohol drink. Ook al weten ze van mijn zwangerschap en zeggen ze het leuk voor mij te vinden, merk ik het niet echt. Niemand vraagt ernaar en ik voel me best alleen. Ik wil ze niet 'lastigvallen' met onderwerpen als zwangerschap en baby's, maar dat is wel wat bij mij op dit moment erg leeft. Herkent iemand van jullie dit? En hoe zou ik het aan kunnen pakken? Ik geef veel om mijn vriendinnen maar ik voel me toch een soort van buitengesloten.
Heel herkenbaar meis. Jouw leven verandert en zij blijven hun zelfde leven leiden. Een vriendin heeft na 20 jaar vriendschap ook onze vriendschap verbroken. Er was ook weinig interesse en begrip van meerdere vriendinnen. Nu ik een dochtertje heb, merk ik ook dat ik veel meer toe trek naar de meiden die wel kindjes hebben. Je begeeft je beiden in een andere wereld met andere prioriteiten. Denk dat je elkaar dan veel beter begrijpt.
Met zwanger zijn en kinderen krijgen is het heel erg van je weet pas wat het is als je het zelf ervaart. Ik vraag me ook af of dat je vriendinnen de afstand creëren of dat jij dat zelf doet of een combi. Jou leven veranderd. Maar die van hun niet. Als je geen kinderen hebt of niet zwanger bent heb je geen idee hoe groot het is in het leven van iemand. Als jij het er graag even over wilt hebben begin er dan zelf over. Dat mag gewoon :) Nee je moet er niet de hele tijd over praten maar even mag echt wel. Jou leven doet er ook toe net als die van hun. Maar jou leven is en gaat wel heel anders worden als die van je vriendinnen. Het is aan jou of jij je daar nog wel prettig bij voelt. Voor sommige is afscheid nemen beter en andere niet. Verder zwangerschap is besmettelijk. Als de rest ook al best goed gesetteld is kan het best zijn dat jij niet de enige blijft. Kijk wat je zelf nog wilt investeren in de vriendschap.
Ik zou niet meteen voor ze invullen dat ze er niet op zitten te wachten: misschien zitten er ook vriendinnen bij die er niet veel van weten, en daarom niet goed weten wat ze kunnen vragen? Ik had dit ook met mijn vriendin: we waren allebei vrij jong en ik was er nog totaal niet mee bezig. Maar vond het hartstikke leuk als ze over haar zwangerschap en het moederschap vertelde, ook al kon ik er niet over meepraten.
Als ik jou was zou ik het bespreekbaar maken, desnoods met een grapje. Of eerlijk zeggen dat je ze er niet steeds lastig mee wil vallen, maar dat het wel een groot deel van je leven is, dat je ook graag met hen wilt delen.
In mijn kring zie ik ook wel meiden die het stoer vonden om te zeggen dat ze nog láááng niet aan kinderen moesten denken. Maar dan toch ineens 'gepland' zwanger bleken. Of nadat dan 2 vriendinnen zwanger werden, zij het toch ook ineens wilden
Jij voelt je een slechte vriendin? Volgens mij voelt de verkeerde zich schuldig. Waar in de wereld maken mensen elkaar wijs dat je je met 28 nog als een tiener moet gedragen? Nodig gewoon een vriendin uit bij jou thuis om het gezellig te hebben. Echte vriendinnen kunnen dat.
1 advies: verbreek die vriendschappen niet, maar onderhoud ze juist! Je kan er later heel veel spijt van krijgen als de vriendschap verwaterd en op gegeven moment zelfs verdwijnt.
En jij bent al 28... ik neem aan dat jou vriendinnen ook rond die leeftijd zijn? Als zij in de toekomst zelf moeder worden, hebben zij een vriendin waar ze ervaringen mee kunnen delen en advies aan kunnen vragen. Nu zijn ze nog zo druk bezig met andere dingen, maar het zou zomaar kunnen zijn, dat je er over een jaar of 2 ineens een vriendin bij hebt die ook moeder wordt.
Ik denk dat jou vriendinnen niet weten wat zij moeten vragen, maar dat komt vast nog wel.
Misschien maak je je alleen maar zorgen vanwege je hormonen en is er werkelijk niks aan de hand.
Ja, ik herken het. Vanuit beide kanten. Mijn man is tien jaar ouder. Wij waren in zijn vriendenkring de laatsten die zwanger werden. En in mijn vriendenkring de eersten. Het is gewoon erg lastig om elkaar in zo'n situatie echt te begrijpen. Dat hoeft ook niet erg te zijn, zolang er maar wederzijdse interesse blijft. Dan lukt het vast wel om nog waardevolle contacten te hebben. Natuurlijk kun en mag jij vertellen over je zwangerschap. Daar hoort ruimte voor te zijn, net als datgene wat je vriendinnen bezig houdt.
Een van mijn beste vriendinnen was nog vrijgezel en wild aan het stappen toen ik trouwde en zwanger raakte. Onze stapavonden werden ingewisseld voor thee drinken en bonbons eten, later bezoekjes aan de sauna. We kregen andere vriendinnen, ik met kleine kinderen en zij om mee te stappen. Dat was voor ons allebei wennen. Maar de wederzijdse behoefte om elkaar te zien, bleef. Inmiddels is zij ook gesetteld, kreeg 4 jaar na mij haar eerste. Inmiddels lopen onze interesses weer meer parallel en doen we ook dingen samen met beide gezinnen. De contacten zijn veel intensiever dan in de tussenliggende jaren maar dat was niet gebeurd als we vanwege onze verschillen destijds het contact hadden verbroken.
Dit is erg lastig. Ze zullen je niet snel begrijpen, als zal er ook een deel van je vriendinnen misschien nu een beetje jaloers zijn omdat jij alles op de rit heb en ‘huisje boompje beestje’ Misschien moeten ze aan het idee wennen. Als het echte vriendinnen zijn vragen ze je vanzelf mee leuke dingen te doen die jij ook aan kan, of wellicht kan je zelf aanbieden om gewoon ‘s middags overdag ergens een terras te pakken of een ijsje te eten.
Toen ik eind 20 was, kreeg de eerste vriendin een kindje, ik was er toen nog helemaal niet mee bezig en wilde zeker niet met haar ruilen. Nu ging ik sowieso al niet vaak stappen met haar, dat deed ik meer met andere vriendinnen, met haar ben ik veel dezelfde dingen blijven doen en we zijn altijd in elkaar geïnteresseerd gebleven, al hadden we wat andere prioriteiten. Wel begrijp ik sommige dingen nu achteraf beter nu ik zelf ook een kindje heb. Ik denk daarom dat het niet per sé onwil is van je vriendinnen. Ik zou zeggen blijf geïnteresseerd in hen en deel ook gewoon wat jou nu bezighoudt. Nu ik zelf een kindje heb, heb ik ook nog steeds contact met al mijn vriendinnen, of zij nu ook moeder zijn of niet. Natuurlijk heb je met andere moeders wel nog andere gesprekken erbij. En ik vind het wel leuk om ook contact te hebben met bv. meiden van mijn zwangerschapscursus omdat ik daar nu veel overeenkomsten mee heb. Dat soort contacten kun je ook opzoeken.
Je zou het eens kunnen aankaarten bij je vriendinnen. Maar als ik heel eerlijk ben, nu ik zelf moeder ben, zou ik heel anders op zwangere vriendinnen reageren dan hoe ik vroeger had gedaan toen ik zelf nog geen kinderen had/wilde. Het was voor mij toen toch een ver van mijn bed show. Toen ik zelf zwanger werd, besefte ik pas welke emoties, zorgen en veranderingen in mijn eigen denkwijze en prioriteiten dat met zich mee bracht. Ik denk dat je vooral interesse in hun levens moet blijven houden en ook gewoon je eigen geluk mag blijven delen. Ik dacht vroeger toen vriendinnen zwanger werden, oh dus die hebben straks nooit tijd meer voor mij, einde vriendschap. Maar goede vriendschappen zullen echt wel stand houden.
Door de hormonen en wellicht de vermoeidheid van de prille zwangerschap is het makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik zou het toch een beetje naast mij neerleggen. Zijn jullie 'alleen' stapmaatjes of ook op andere vlakken vriendinnen? Kijk dan naar onderwerpen die jullie beiden nog interesseren en waar je over mee kunt praten. Ook kan je natuurlijk best uit jezelf wat vertellen over de zwangerschap, je hoeft niet altijd af te wachten totdat een ander iets vraagt.
Heb je anderen in je omgeving met kinderen? Daar zou je dan je ei kwijt kunnen en over bepaalde 'moeder'onderwerpen kunnen hebben.
En tuurlijk wordt het wel anders met een kind, maar ook dan kan je heus nog wel eens uit als jullie eenmaal in een lekker ritme zitten als gezin :) 2e trimester is vaak ook al anders en kan je ook wat meer qua energie.
Herkenbaar. Hierom is 1 van mijn vriendschappen gestopt destijds (inmiddels al 5 jaar geleden). Ze vond me te erg verandert. Kon niet zo maar meer weg(nu woonde ik ook nog eens geheel ergens anders op minstens 3 kwartier afstand), ging snel weer weg (vermoeidheid/bekkeninstabiliteit) en zo zijn er nog wel meer dingen voorbij gekomen. Ik heb het zo gelaten.
Een andere vriendin begreep het wel en met haar nog steeds goed contact. Ze is zelf 1,5 jaar geleden ook moeder geworden en net als bij mij is met die vriendin hierboven ook dat contact een stuk minder geworden om deze reden als wat ik ook had🤷🏼♀️.
Denk dat het er een beetje bij hoort. Zelf werd ik met 25 jaar ook voor het eerst moeder, jong in verhouding tot mijn omgeving. Zeker bij de eerste wel wat moeite mee gehad dat ik me.nog zo jong voelde(en op andere momenten juist weer oud🤣), maar gevoel trok wel weg
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (15) Verversen