In de afgelopen 4 jaar hebben mijn partner en ik 3 prachtige kinderen mogen krijgen. Mijn partner is mij tegemoetgekomen in mijn wens, want voor hem was 2 ook genoeg. Hij werkt veel, is de hele week druk behalve op zondag. Dit doet hij echt omdat hij het leuk vindt, niet omdat het financieel noodzakelijk is. Ik neem alle zorgtaken voor mijn rekening en doe dit met heel veel liefde.
Nu zou ik dolgraag een vierde kindje willen. Mijn partner is stellig en wil dit niet. Hij gebruikt argumenten waar ik niet achter sta. Zijn leeftijd (mocht het ons gegeven zijn zal er niet zoveel tussen zitten), mocht er iets met mij gebeuren dat hij dan met 4 kinderen achter blijft (nu zijn het er 3). Het grootste argument is, denk ik, dat hij al eens eerder overstag is gegaan en mij tegemoet is gekomen. Hij geeft aan dat ik al eens mijn zin heb gehad en dat hij het ondankbaar vindt. Dat vind ik juist niet. Ik geniet er zo enorm van.
Mijn gezin is mijn grootste geluk. Ik begrijp niet dat hij er niet voor open staat. Hij heeft het druk met zijn werk, maar hoeft thuis niets te doen. Ik durf het onderwerp bijna niet meer aan te snijden omdat ik bang ben voor ruzie. Maar toch wil ik zo dolgraag.
Heeft iemand van jullie weleens in een vergelijkbare situatie gezeten? En heeft er iemand advies? Ik weet dat een kindje gewenst moet zijn door beide ouders. Maar ik vind ook dat degene die de meeste zorgtaken uitvoert een eindstem mag hebben. Ik ben benieuwd of iemand me kan helpen.
Jouw man is jou al eens tegemoet gekomen met een 3e kindje waar hij er zelf eigenlijk maar 2 had gewild. Dat hij nu een (duidelijkere) grens trekt snap ik volkomen.
Laat het los. Accepteer het en geniet van wat je wel hebt.
Dat jij een eindstem mag hebben omdat jij de meeste taken uitvoert omtrent de kinderen is echt de grootste onzin. Jullie moeten het willen, niet jij alleen.
Ik begrijp je heel goed. Ik zit in dezelfde situatie. We hebben 3 schatten van kinderen en ons 3de kindje was al een ongepland kindje. Hij ziet de kinderen heel graag, maar ziet zich zelf niet als een goeie papa. Voor hem is het niet meer bespreekbaar en na een stomme keuze in 2019, neemt hij het me enorm kwalijk dat ik dat zelf maar durf te vragen terwijl hij toen alle verantwoordelijk zoals met mijn 3de kindje naar mij doorgeschoven heeft. Ik ben hiervoor al naar de dokter geweest en daarna naar een gespecialiseerde instelling voor hulp, om mijn gevoel te begrijpen waarom ik nog een kindje wil en om mij te helpen om dit gevoel te doen verdwijnen want ik wil niet moeten kiezen tussen mijn hartwens en mijn partner maar dat was dus gemakkelijker gedacht dan gedaan. Tot op heden blijf ik met hetzelfde verlangen zitten, nog 1 kindje bewust gemaakt door ons 2 maar ik vrees dat hij nooit de moed zal vinden om naar mij toe te komen en ik weet niet hoe ik zijn zelfvertrouwen kan vergroten zodat hij hetzelfde geluk ziet als dat ik dat ervaar.
Het is heel ingewikkeld als je niet hetzelfde spoor zit. Maar jij kunt zijn zelfvertrouwen ook niet vergroten, en hij hoeft ook niet hetzelfde te gaan voelen als jij. Iedereen is anders. Jullie hebben er meer aan als het genoeg mag zijn dat hij is zoals hij is. En dat geldt uiteraard ook voor jou. Je hoeft je gevoel niet te doen verdwijnen, dat gaat ook niet. Het is er, en ook dat mag. Probeer te ontdekken hoe je er mee kunt leven, er mee om te gaan. Het gaat niet om (jezelf en elkaar te) veranderen, maar om accepteren.
Ja dat weet ik en daar ben ik mijn weg momenteel nog in aan het zoeken, maar alleen lukte het mij niet dus met gespecialiseerde hulp probeer ik alles te verzoenen zodat we beide ons goed blijven voelen in deze situatie. Ik heb dan ook nog iets mooies om voor te werken mijn partner en schatten van kids en voor de rest zie ik wel wat de toekomst brengt.
Ik kan je wens goed begrijpen, en het lijkt me ook een hele lastige situatie. Alleen wat ik me afvraag ik zou het zelf erg vervelend en zeker niet leuk vinden en alleen daarom al niet aan willen beginnen voor een eventuele 4e kindje, als je al weet dat papa het niet had gewild. Dus eigenlijk niet gewenst 🥲. Zo zou ik er niet aan willen beginnen. Maar dat neemt niet weg dat de situatie niet gemakkelijk is. Heel veel sterkte ♾️
Hij heeft gewoon simpelweg gelijk met dat ‘grootste’ argument. Dat hij al 1 kind meer heeft dan hij oorspronkelijk wilde. Als jij er 4 wil en hij oorspronkelijk 2, is 3 een perfect aantal. Dat jullie een meer traditionele man-vrouw verhouding aanhouden betekent natuurlijk niet dat dat altijd zo zal blijven. Als hij hard op zn hoofd valt, arbeidsongeschikt wordt en jij een baan neemt om geld binnen te halen, waardoor de rollen omkeren, dan zit hij ermee. Hiernaast lijkt het me dat hij heus wel genoeg meekrijgt, ‘s avonds en ‘s ochtends en feestdagen en al. Kinderen is ook gewoon iets dat je op de wereld brengt, dat kan slecht voelen ivm met klimaat en zo. Als iemand niet wil, en het toch gebeurt kan het kind of de andere kinderen dit ook merken/aanvoelen en kan dit pijnlijk zijn.
Van 2 naar 3 kinderen was bij ons vergelijkbaar ala bij jullie. Ik wilde super graag nog een derde kindje, mijn man niet. Toch ging hij er voor omdat ik die wens zo sterk had. Ik zou ook wel een vierde kindje willen, maar mijn man echt niet. Wij werken allebei en hebben het nu goed geregeld met oppas en minder werken. Mijn wens voor een vierde kindje is prima, maar ik weet dat het niet gaat gebeuren. Mijn man geeft duidelijk aan het niet te willen en uit de grap zegt hij dat hij dan gaat verhuizen. Ik respecteer zijn keus en ben hem al dankbaar dat wij samen 3 mooie kinderen hebben. Ik heb daarom voor een spiraal gekozen en deze is geplaatst. Wij gaan samen genieten van ons mooi gezin en elkaar .
Ik ben van mening dat je altijd een wens mag hebben. Maar dat je man ook een keus heeft die jij ook moet accepteren en respecteren. Jij draagt misschien voor het grootste deel bij aan de zorgtaken, maar je man doet dit voor jullie inkomen. Dit geeft jou niet meer rechten in dat jou stem zwaarder weegt dan het zijne. Luister naar hem en respecteer hem in zijn keuze. En ook al heeft hij in jou ogen redenen die jij onzin vind, zijn beslissing is geen vierde kindje. Wees blij met wat je hebt. Want 3 gezonde mooie kinderen is heel waardevol. Geniet daarvan!
Ik snap je kinderwens helemaal, maar ik snap je man ook. Hij is wellicht veel van huis en jij doet het meeste maar dat de kinderen er zijn geeft ook al heel veel .. prikkels. Ik hou van mn kids en zou er graag nog 10 bij willen maar ik kan niet tegen de prikkels. Soms neemt mn man het over (hij heeft weken voor de kinderen gezorgt toen ik ziek op bed lag) , maar ik hoorde ze, ik wist dat ze er waren en dat alleen al was me soms teveel..
Dus nee ik vind niet dat jij de eindstem hebt en vind t ergens ook vest egoïstisch klinken dat je hem niet begrijpt, misschien zou je dat eens moeten proberen.
Kijk naar wat je wel hebt ipv van wat je niet hebt, dat zal ook helpen. Succes verder!
Ik vind niet dat degene met de meeste zorgtaken de eindstem heeft. Je kiest voor een kind voor het hele leven en niet alleen voor de eerste zorgintensieve jaren. Sowieso snap ik al weinig van relaties waarin zorg en werk zo ongelijk zijn verdeeld, maar als je daar ook nog rechten aan ontleent ben ik helemaal de draad kwijt.
Ik snap niet dat je als vrouw ervoor kiest om financieel afhankelijk te zijn van je man inderdaad. Maar daar ging het hier niet over als je goed leest. Het ging over de rechten die ts ontleent aan het uitvoeren van de zorgtaken.
Ik ben het met je man eens en ik snap die grote kinderwens wel hoor! Maar of jij nou hoofdzakelijk voor de kinderen en het huishouden zorgt of niet, hij is er net zo verantwoordelijk voor en als er iets met jou gebeurd blijft hij ermee achter. Hij heeft al een keer toegegeven, nu moet jij maar dankbaar zijn voor wat je hebt vind ik.
Na het overlijden van onze dochter (onze vierde) wilde ik ook dolgraag weer zo snel mogelijk zwanger worden. Mijn man absoluut niet. Nog nooit in onze relatie hebben we zo lijnrecht tegenover elkaar gestaan, ook soms gedacht dat we het niet samen zouden redden.
Nu zijn we bijna 3 jaar verder en heb ik er vrede mee. We zijn gezegend met 4 kinderen, waarvan er 3 hartstikke gezond zijn en bij ons zijn. Meer dan dat kan ik me niet wensen.
Nooit in gezeten, maar ik vind dat je man in deze gelijk heeft. Hij wilde er 2, dus zeker niet het dubbele (4). Hij heeft toegegeven aan een 3e, wees daar blij mee en dring hem geen 4e op
Ik zou een 2e willen, man (nu?) niet, en het liefst nooit niet. We hebben nog een dreumes dus wellicht verandert dit nog. Ik heb gezegd: over een half jaar bekijken we het opnieuw. En voor nu geen gepraat erover. Eerlijk gezegd weet ik niet of we dat ook aankunnen, nog een kindje. Weet iig dat hoe meer je vraagt, hoe meer een man zal volharden in zijn nee. Hoe moeilijk ook, beide ouders moeten het willen. Niemand heeft een belangrijker stem. Anders gaat het wrijven denk ik. Je man heeft al eens jouw t voordeel gegeven.
Ik vind nu doordrammen respectloos en drammerig. Je man heeft al consessies gedaan, een derde erbij. En nu wil je een vierde. Nu is het jouw taak zijn wens te respecteren, dat doe je in een goed huwelijk. Jij hebt geen eind stem omdat je de meeste zorgtaken hebt.
De afgelopen 4 jaar drie kinderen gekregen? Maar volgens je account is je oudste 7?
Ik weet hoe moeilijk het is om een kinderwens aan de kant te zetten, het gemis van het zwanger zijn, de speciale aandacht en alle bezigheden, voorbereidingen enz. eromheen. Ik was eigenlijk over mijn wens heen gegroeid, het paste op dat moment gewoon niet in ons leven ookal was mijn man het niet die persee niet wou maar mijn eigen gezonde verstand wist dat het toen niet goed was ookal was de wens er wel, na de jaren verstrijkt het gevoel wel een beetje. Door een verandering in ons leven begonnen we er allebei tegelijk weer over, nu zwanger van een tweeling dus straks 4 kids! Er is dus wel een behoorlijk leeftijdsverschil maar dat komt zo goed uit, straks echt genieten van de tweeling waar de oudste twee ook heel erg bij betrokken zijn en kunnen helpen. Mijn man heeft altijd aangegeven dat hij het goed vond met twee maar ook gezegd dat als ik de wens voor meer had hij daar open voor stond. Misschien helpt het ook om over de verdere toekomst na te denken? Wij zagen een gezellige volle tafel voor ons toen we er weer voor gingen, studiekosten zijn geen probleem en plaats ook niet (we wonen heel klein maar dat is onze levenstijl) we hebben alles heel leuk ingericht en leven veel buiten. Ik ben wel van mening dat als de man echt niet meer wil je helaas niet je wens op kan dwingen, dan zou psychotherapie kunnen helpen en jezelf op iets anders richten, een passie voor dieren? Dingen maken? Of misschien studeren, iets voor jezelf beginnen? Hopelijk komen jullie hier uit🍀
Met 2 prachtige jongens zou ik dolgraag nog een kindje willen. Ik weet ook dat ze groter worden en dat mijn partner tijdens de zwangerschap veel moet bijspringen en veel aandacht moet inleveren. Hoewel een gezinslid bij ons beide gewenst is beseffen we ons ook dat we nu veel geluk hebben met twee prachtige jongens. In verband met mijn lichaam wil hij geen 3e meer. Het doet soms wel zeer maar ik heb respect voor zijn keuze. Je kan in je eentje deze keuze niet maken, maar als gezin. Je partner is ook belangrijk en de relatie verdient ook een beetje liefde.
Ik vind echt zeker niet dat degene die de meeste zorgtaken op zich neemt een eindstem heeft. Kindje moet door beide ouders net zo gewenst zijn. Het gaat sowieso niet alleen over zorgtaken, maar over ruimte in je hart. Je partner wil het niet. Denk je eens in hoe het zou zijn als die weer overstag gaat maar in al zijn handelen en doen aan jullie kindje laat merken dat hij hem/haar net zo lief niet had gehad.
Bedankt voor de laatste lieve reacties. Het is heel fijn om hier gewoon rauwe emoties te mogen typen. En dan is het fijn als jullie de moeite nemen om erop te reageren.
Een meisje lijkt me leuk, dat zal ik niet ontkennen. Maar dat is absoluut niet de reden van mijn wens. Het lijkt me gewoon fantastisch zo’n mooi viertal.
Ik ben enorm dankbaar voor wat ons gegeven is. Ik ga me richten op wat er wel is en niet op wat er niet is. Dat doet voorlopig niks af aan mijn wens. Misschien kunnen we er binnenkort wel een goed gesprek over voeren. Tot nu toe zijn het grapjes over en weer geweest, hints, maar geen goed gesprek. Wellicht dat dat nog verstandig is en dat ik hem mee geef dat ik hoop dat hij weet van mijn wens, maar dat ik er niet meer over zal beginnen.
Het is wat. Het geluk dat die kleintjes met zich meebrengen, is gewoon helemaal fantastisch.
Weet je zeker dat je niet eigenlijk graag een meisje wilt??
Een kennis van mij "mocht" toch nog een kindje van haar man... Dat werd een tweeling: weer twee jongens... Daarna liep het huwelijk spaak: mevrouw had vooral medelijden met zichzelf en meneer ging toen maar plezier buitenshuis zoeken. Nu heeft ze een nieuwe vent. En nóg een zoontje gekregen... 5 jongens. Waarvan er 3 niet waren geweest als ze haar zinnen niet op een meisje had gezet... Zo triest voor die jongens: het is voor iedereen duidelijk dat moeder ze zó zou inruilen voor een meisje☹ Mocht het geslacht een rol spelen in jouw wens, dan hoop ik dat je er niet aan toegeeft... Dromen zijn bedrog.
Ik zou graag nog een 4e willen. Mijn man niet. Ik doe ook veel/het meeste in huis en met de kinderen. Maar toch wil hij niet. Ik ben gestopt met vragen. Mocht het tzt nog gebeuren is het goed en zo niet, dan heb ik 3 prachtige kinderen waar ik dol op ben en van geniet. Zoals je zegt, je moet er beide achter staan. En geen van beide heeft recht op de doorslaggevende stem in mijn ogen.
Wat lastig voor je. Je begrijpt niet dat je man er niet voor open staat, maar hij heeft al eens toegeven dus voor hem is het gezin zoals het nu is al zijn grootste geluk en daar zit zelfs al een bonus kindje voor hem bij. Voor hem is het goed zo, dit geeft hij veel duidelijk aan. Voor jou is dit niet zo, maar hij heeft al eens zijn eigen zin opzij gezet en ik snap dat hij dit niet nog een keer wil doen. Probeer dat te accepteren, hoe moeilijk ook.
Wat een lastige situatie is dat hè? Een van de twee zal moeten inschikken, om samen tot een goede beslissing te komen. En dan is degene die niet meer wil, echt niet over te halen, maar dat maakt jouw wens niet minder. Dat is jammer, verdrietig, stom en oneerlijk, was mijn ervaring. Maar andersom? Dus hij die toegeeft?? Dat zijn nog veel grotere consequenties, die verstandelijk gezien ook veel logischer zijn. Bij ons heeft het geholpen om het daar over te hebben; zonder elkaar te willen overtuigen, het ook te kunnen hebben over hoe jammer het is dat dit geen onderwerp van ‘geven en nemen’ is, maar jammergenoeg iets van accepteren.
Wanneer is het dan genoeg voor je? Na twee kinderen wilde je per se een derde en je man heeft je toen al jouw zin gegeven terwijl hij het eigenlijk niet wilde. Nu is drie voor jou ook niet genoeg meer? Waar ligt dan de grens? Ik geef je man groot gelijk. Wees alsjeblieft blij met wat je hebt. Dat is namelijk al ontzettend veel. Het klinkt alsof je man nu al uit huis vlucht voor het werk. Misschien iets om samen aan te werken.
Het idee dat het je gezin op zijn kop zet, dat het kindje ook ongezond zou kunnen zijn, dat één van jullie er alleen voor komt te staan, dat het jullie eigen tijd ontneemt. Ik zou het niet op het spel zetten als je er niet samen achter staat. Liever samen gelukkig met drie kids, dan alleen en ongelukkig met vier.
Ik vind dat hij juist hele goede argumenten heeft! En inderdaad, wat als er wat met jou gebeurt, dan moet hij voor 4 kinderen zorgen terwijl hij er eigen maar 2 wilde! En waarschijnlijk gaat dat dan ook niet goed lukken. Ik had ook wel heel graag meer kinderen gewild, maar er zijn meerdere redenen waarom dit niet gebeurd is en daar kan ik me bij neerleggen. Ik vind zeker niet dat degene die de meeste zorgtaken heeft de eindstem mag hebben, dat klinkt heel egoïstisch.
Ik vind dat je nu heel erg je zin wilt doordrijven.Tenminste zo klinkt het wel Je zoekt argumenten om het toch door te drukken. Maar als iemand zo stellig als in dit geval je man Is nee gewoon nee.. Hij is al in je eerdere wens tegemoet gekomen. Geniet van je gezin en wees dankbaar..
Wij hebben een klein beetje hetzelfde. Wij hebben drie kinderen. Mijn partner had 2 ook prima gevonden, al is die op al zijn kinderen even gek. Ik zou opzicht nog wel een vierde willen maar mijn man echter niet. Het verschil is echter dat ik dat accepteer. Ik vind dat kinderen echt gewenst moet zijn door beide ouders. Ik zorg er ook het meeste voor maar het is mij het niet waard om mijn relatie daarvoor op het spel te zetten.
Je man heeft gelijk, en jouw laatste argument dat jij hem de zorg uit handen neemt en hij daarom minder te zeggen zou hebben, kom op. Een kind is meer dan alleen de zorgtaken. Een vierde verandert de dynamiek in jullie gezin, jullie relatie. Ook hij draagt de verantwoordelijkheid. Jullie gezin zit nog een paar jaar in de tropenjaren. En waarom zou je een kind 'nemen' waar je niet voor hoeft te zorgen? Het is geen puppy he, ook al doet hij veel minder dan jij, hij is toch gewoon de vader? Zoals hij dat ook voor de andere drie is, hij doet er toch toe voor hen? Hij heeft een rol, en die hij niet wil uitbreiden. Hij lijkt nu al te vluchten in werk, waarom wil je het thuis dan nog drukker maken? Het is heel rot als je de wens hebt en je partner niet, maar je begint er echt pas aan als je er beiden achter staat. Hoe je het ook invult, je bent sámen ouders. Je hebt een wens, maar ook een relatie. Als je kinderen later groot zijn wil je dat je man nog steeds op de bank;zit toch? Ik denk dat je je er bij neer moet leggen en jezelf tijd moet geven je hiermee te verzoenen.
Dus dan is iedereen die droomt van een groot gezin ondankbaar. Of iedereen die droomt van nog één kindje erbij. Ik weet het, we zijn gezegend en zo voel ik het ook echt! Dat staat hier los van.
Het ondankbare zit er in dat je man al een keer heeft toegegeven en je het hem vraagt gewoon nog eens te doen. Je veegt zijn gevoel van tafel door te zeggen dat jij alle zorgtaken opneemt, daardoor maak je zijn rol als vader heel onbelangrijk, alsof wat hij doet niets voorstelt en er daarom makkelijk nog eentje bij zou kunnen voor hem. Het lijkt er op dat je zo opgaat in je wens dat je je man niet meer echt ziet, en dat terwijl hij dit al een keer voor je gedaan heeft. Je kunt er niets aan doen dat je de wens hebt, je man kan er niets aan doen dat hij de wens niet heeft. Hij is jou al tegemoet gekomen, nu is het aan jou om die stap te nemen.
Zijn wens was 2 en jij wilde 3 en nu is zijn wens niet meer en hij wil er 4e. Dus jouw wens moet geaccepteerd worden en moet nageleefd worden anders misgunt hij het jou. Maar wat jij doet is nog erger
Nee dat is niet wat er wordt gezegd jouw beweegredenen zijn hypocriet en door drijven van je zin. De redenen van je man zijn ongeldig voor jou om niet een 4e te willen maar enkel jouw redenen zijn wel genoeg reden om het te doen. Jij zorgt voor de kids zorgt niet dat jij bepaald dat er een vierde komt. Jouw man brengt het geld in het laatje ook hij kan toch niet zeggen ik betaal dus geen 4e. Hij wil niet en jij wel en kinderen neem je samen te punt
Ik zou zeggen: vind elkaar weer. Jij vindt eigenlijk dat hij te hard werkt en in de reacties lees ik ook dat je veel alleen moet doen met de kinderen. Als je weer meer op 1 lijn komt en in elkaars behoeften voorziet, kun je ook elkaars meningen/wensen e.d accepteren. Je hebt begrip voor elkaar en dan gaat het voor wat hoort wat er weer uit.
Ik vind zijn argumenten best logisch. Hij wou 2 kinderen, jullie hebben er nu 3. Hij is dus al eens overstag gegaan, voor jouw wens voor een 3e. Hij heeft toen jouw wens geaccepteerd, accepteer jij nu die van hem.
Ja, je hebt helemaal gelijk. Dat weet ik. Ik kan ook wel huilen om deze reactie, omdat ik diep van binnen echt wel weet dat het zo moet zijn. Maar ik voel het zo anders.
Ik vind je eerlijkgezegd ook ondankbaar, wees gezegend met 3(!!!) Kinderen. Er zijn helaas genoeg vrouwen bij wie 1 geeneens lukt. Ik vind zijn argumenten ook gegrond. Want inderdaad, wat als er iets met jou gebeurt? Of wat als het financieel minder gaat? Laten we hopen van niet natuurlijk maar ik vind het wel sterke argumenten. Tel je zegeningen...
O dat vind ik echt zo een onzin. De wens voor een tweede of derde kan net zo intens zijn als voor een eerste. Anders kan je nergens meer over praten want stel je voor.
Natuurlijk is ze gezegend en blij met 3 kinderen. En dat het bij anderen niet lukt, betekent niet dat er geen wens mag zijn voor een 4e 😉. Onzinnige uitspraken vind ik dit altijd.
En ja, dat zegt iemand die zelf al 4,5 jaar bezig is om de eerste te krijgen.
Jullie hebben ook allemaal helemaal gelijk hoor. Dat weet ik best. Maar toch zou ik het fijn vinden om ook wat ervaringsverhalen te lezen. Ik zal vast niet de enige zijn.
De wens verdwijnt vanzelf als de kinderen ouder worden, is mijn ervaring. Ik heb een tijdje getwijfeld voor een derde, maar voor mijn man hoefde het niet zo. Nu zijn mijn kinderen 6 en 9 en moet er niet aan denken om nog een baby/peuter te hebben. Ik ben blij dat we het niet gedaan hebben toen. Het is druk genoeg met 2 kinderen.
Ik heb mijn diepe kinderwens een tijd moeten parkeren omdat het gewoon praktisch niet ging en partner daar vrij stellig in was en nog niet zover was. Het is lastig, want die diepe wens zit in je. Maar een wens en verlangen betekent niet dat dit dan ook zo moet gaan. Als jullie beide een andere wens hebben, zal je daarin begrip voor elkaar moeten tonen en samen een weg in moeten vinden. De ander overhalen is daarin geen fijne ‘tactiek’ maar zaait onbegrip en frustratie. Geef het tijd, hou het gesprek open, verplaats je in de ander en geniet van wat er NU is.
Als ik je verhaal zo lees, heeft jouw man al consessies gedaan. Dat hij nu zegt, dit is echt genoeg, snap ik dan volkomen. Een gezin heb je samen, ongeacht wie wat doet. Dat maakt jouw wens natuurlijk niet minder, maar er zal een tijd komen dat jij je er mogelijk bij neer zal gaan moeten leggen dat dit het is en daarvan gaan genieten.
Ja, hij zorgt voor ons door hard te werken. Maar het is zijn keuze om daarin het extreme op te zoeken. Iedere vrije minuut wordt besteed aan het werk. Ik gun hem die ruimte en tijd. Ook als ik er daardoor zelf bij inschiet en weer ergens alleen met de kinderen naar toe kan. Ik zeur nooit aan zijn hoofd. Gun hem zijn rust als hij thuis is, waardoor echt altijd alles op mij neer komt. Daarom vind ik eigenlijk, diep van binnen, dat als dit mijn grootste wens is, hij mij die moet gunnen.
Huh?! Nee, zo werkt het niet. Hij is al een keer overstag gegaan en dat vind ik persoonlijk heel wat. Een kind is niet alleen van jou alleen hè. Blijf met elkaar in gesprek. Als je partner echt niet wil, dan houdt het gewoon op
Ik vind zijn argumenten juist wel heel valide. En ik vind zeker niet dat degene die de meeste zorgtaken uitvoert de grootste stem heeft. Beide hebben even grote stem maar zolang bij 1 de wens er niet is, is het niet eerlijk naar het kind toe om jouw wens door te drukken en zeuren. Bovendien vind ik het ook flauw van die zorgtaken, want hij zorgt toch ook voor zijn gezin door zo hard te werken of niet dan?
Ik herken de situatie persoonlijk niet, maar praat erover met elkaar. Niet om elkaar over te halen tot het een of ander, maar wel om je diepste gevoelens en gedachten erover te delen en daardoor begrip te hebben voor elkaars wens.
Natuurlijk weet ik dat mijn man zelf ook een stem heeft in dit alles. Maar het gevoel diep van binnen is zo sterk. Ik wil het zo graag. Voor mijn gevoel zijn we daarna compleet en dat lijkt me zo fijn. Is er iemand die in dezelfde situatie gezeten heeft? En hoe heb je uiteindelijk rust gekregen?
Omdat je alle zorgtaken hebt, de belangrijkste stem in gezinsuitbreiding?... lijkt me niet. It takes 2 to tango. Dit beslis je samen en niet in je eentje.
Het is al knap van je man dat hij mee is gegaan voor je wens van een 3de...
Lastig want jouw wens mag er zijn maar ook zijn wens en dat houdt in jij wel en hij niet.
Vind je best hypocriet puur omdat jij vind dat je de zorg doet dus mag bepalen of er een 4e komt. Vind niet dat de man altijd moet schipperen voor de vrouw, en ook de vrouw niet voor de man. Het is lastig als je nog graag wilt en vind zeker niet dat omdat jij zorgtaken levert de eind stem mag hebben, of jouw man omdat die geld in het laatje brengt natuurlijk echt onzin. Je hebt 3 mooie kinderen en zou zeker niet roet in het eten blijven gooien voor een 4e, zou ik het niet waard vinden. Wij hebben altijd besproken als één niet meer wilt respecteren we deze keuze vind niet dat de één moet toegeven voor een ander, staat voor mij los van het aantal kinderen. Soms is goed ook goed ondanks verlangen en de wens er is, beide moeten achter de keuze staan en niet één vd twee.
Ik vind je eerlijk gezegd te veel aan jezelf denken. Je partner heeft recht op zijn mening en stem hierin, of hij dat nu volgens jou goed kan onderbouwen of niet. Het is ook zijn gezin. Mijn partner twijfelde ook over een tweede, maar is uit zichzelf overstag gegaan. We gaan dus proberen voor een tweede, maar als hij het niet had gewild hadden we het niet gedaan.
"Het grootste argument is, denk ik, dat hij al eens eerder overstag is gegaan en mij tegemoet is gekomen. Hij geeft aan dat ik al eens mijn zin heb gehad en dat hij het ondankbaar vindt"
Is voor hem een reden, dus waarom dan doorzeuren? Het is geen kado he ? En jij hebt zeker in dit verhaal geen eindstem. Beide achterstaan, of niet
Ik vind zijn argumenten wel logisch. Hij wou er eigenlijk maar 2 en is jou al tegemoetgekomen voor een 3de. Als het voor hem klaar is, moet je dat ook accepteren. Geniet van wat je hebt en laat het los.. of ga uit elkaar en zoek een andere partner voor een 4de.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (81) Verversen