Ik heb zelf mijn jeugd doorgebracht bij mijn opa en oma, dus om je even een beeld te geven: in principe voelen zij als mijn ouders, heb dan ook geen contact met mijn biologische ouders.
In mijn eigen jeugd mocht ik al niet heel veel van mijn oma, zij was ook altijd een echte poetsmiep in huis, en in mijn ogen overdreven schoon. Nu ik zelf kinderen heb, merk ik pas echt hoe vervelend ik het vind. Voorbeeldje: wanneer we op bezoek zijn met de kids is het continue, niet daar aan zitten hoor, want straks valt het om. Niet met je handen aan de deuren hoor, want die heb ik net vanochtend schoongemaakt, niet daar en daar komen hoor, want daar heb je niks te zoeken. Met vaderdag was ik daar voor het laatst met de kindjes, en oma heeft een leuke speeltuin achter haar huis. Uiteraard wouden de oudste 2 daar graag even spelen maar het had die ochtend wat geregend dus het zand was niet helemaal droog. Oma wou absoluut niet hebben dat de kids naar de speeltuin gingen (want dan kreeg ze waarschijnlijk ook zand in huis). Ook heeft oma 0,0 speelgoed in huis, nog niet eens een kleurboek met stiften of iets in die richting, vorig jaar had ze wel een poppenhuis gekregen van een oud buurvrouw, maar die heeft ze weggedaan omdat ze dat rommelig vond staan in huis.
Even ter duidelijkheid, mijn oma is echt wel dol op de kinderen (op haar eigen manier) en ze kunnen ook alles van haar krijgen, maar ik merk wel dat ik dit ontzettend irritant vind. In principe kunnen mijn kids daar alleen op de bank zitten, en dat was het. Snap wel dat ze zich op een gegeven moment gaan misdragen, uit pure verveling. Dit is dan ook de reden dat ik daar eigenlijk helemaal niet graag meer heen ga met de kindjes, omdat ik voor mijn gevoel continue ogen in mijn achterhoofd moet hebben om er voor te zorgen dat ze nergens aankomen met hun vingers, doodvermoeiend.
Soms denk ik wel eens, kom op vrouw... waar maak je je druk om? Een paar zandkorreltjes in huis, wees blij dat je jouw kleinkinderen nog kan meemaken en geniet daar een beetje van in plaats van alleen maar te miepen. Ook kan ze hele gemene en botte opmerkingen maken soms.
Is dit herkenbaar voor iemand hier? Denk ook wel eens bij mezelf, misschien ben ikzelf wel gewoon te makkelijk? Van mij mogen ze nu eenmaal best veel maar dat heeft er ook mee te maken dat ik zelf mijn jeugd bij haar heb doorgebracht en ik altijd heb geroepen tegen mezelf dat ik absoluut niet zo'n zelfde moeder wou worden.
Bedankt voor het lezen, en ben benieuwd naar eventuele reacties!
Ik ben zelf dat kleinkind. We waren ook met neefjes en nichtjes wel eens daar. Maar onze ouders regelden wel boeken met stiften of spelletjes. En opeens waren die bezoekjes afgelopen. Later begreep ik dat het gestopt was omdat onze ouders zich niet welkom voelden met hun kids. We hebben een grote familie, waarvan het merendeel qua neefjes/nichtjes geen contact hebben met oma en opa. Ik wel en een paar anderen ook. Ze blijven zinnig. Maar zelf geen last van. Ik heb er zelf geen nare herinneringen aan, anderen wel. Voelen zich niet welkom. Zou dan stoppen om ze mee te nemen. Als ze ouder worden was de ervaring ging het beter.
Zoals sommige personen al aangeven, lijkt het alsof je grootmoeder smetvrees en OCD heeft. Hier zijn er meerdere personen in de schoonfamilie die het hebben. Ook oa de grootmoeder. Het is enorm vermoeiend en stresserend voor een persoon die geen OCD heeft om hiermee om te gaan. Mensen met smetvrees gedragen zich vaak onredelijk. Want als ze hun compulsieve gedragingen niet kunnen uitoefenen, krijgen ze stress.
Ik zou als het kan vooral zacht stoffen speelgoed meenemen. Of zo'n boekje dat je kleurt dmv water bijvoorbeeld. Dat kan niets beschadigen... maar het is enorm lastig. Mijn vriend mocht vroeger vaak niet vuil worden, en ze moesten al heel jong op restaurant in hun stoel blijven zitten. Het was geen normale opvoeding. Mijn vriend heeft ook smetvrees en dwangneuroses. En ik word er soms echt gek van! Ik hoop dat mijn kinderen het niet ontwikkelen en geef bij mijn vriend vaak aan dat die dwangneuroses zijn probleem zijn. Maar niet mijn probleem, en dat hij een ander dus niet moet proberen te dwingen om zaken op zijn neurotische manier te doen. Ik zeg dan simpelweg dat ik geen neuroot ben, en dat het bij de meeste mensen net zo stresserend is om met neuroten om te gaan, als dat het voor hen is om met neurotypische personen om te gaan.
Je verbeeld je dus niets, je grootmoeder houdt beslist veel van je kinderen maar heeft gewoon smetvrees...
Jullie botsen, dat is duidelijk. Maar kinderen snappen het echt wel als regels bij oma anders zijn dan thuis en je kunt toch zelf speelgoed meenemen als je op bezoek gaat? Als jij geen kinderen had, zat je dan te wachten op speelgoed in je huis? Ik vind het ook rommelig ogen, maar dat heb je ervoor over omdat het je eigen kinderen zijn en je ziet hoeveel plezier ze ermee hebben. Het lijkt mij niet gek dat als je geen kinderen in huis hebt dat je dan ook niet op de extra spullen zit te wachten. Mijn moeder is gek op Finn, maar als ik op bezoek ga neem ik toch ook zelf van alles mee. Hoe reageert ze als je zegt dat de kinderen gewoon hun schoenen uitdoen als ze terugkomen van de speeltuin en dat het dan vast schoon blijft? Of als je voorstelt zelf nog even de stofzuiger te pakken voor je weg gaat en een rondje door de woonkamer te maken om het schoon achter te laten. Ik denk dat je op haar leeftijd echt geen aanpassingen meer van haar kant uit kan verwachten. Ze is zoals je zegt al zo sinds jouw jeugd, waarschijnlijk al veel langer. Blijkbaar kan zij niet genieten van de (klein)kinderen als de orde in huis anders door de war wordt geschopt. Lijkt me eerder iets om medelijden mee te hebben dan om geïrriteerd van te raken.
Ik snap het ergens wel van haar want ik ben ook heel netjes. Afgezien daarvan, is het misschien een idee om gewoon elke keer zelf een rugtasje met wat speelgoed mee te nemen? Kleurboeken bijvoorbeeld, zodat ze kunnen kleuren.... Of puzzelboekjes. Of misschien wat popjes of zo. Ik snap wel dat het heel vervelend is voor je, maar niet iedereen is hetzelfde (met andere woorden: even makkelijk) hierin en bij je oma is het natuurlijk wel helemaal lastig dat de kinderen geen deuren etc mogen aanraken.
Lijkt me een trauma reactie/ OCD achtig. Veel mensen maken obsessief schoon, geeft rust in hun hoofd omdat ze veel stress voelen. Als ik me slecht voel gaat mijn lichaam gelijk opruimen..
Vaak gaan oudere mensen niet in gesprek over echte problemen, dat is best een taboe laat staan een psycholoog. Ik zou proberen een open gesprek aan te gaan en vragen te stellen, je kan haar niet veranderen helaas
Lijkt me heel vervelend maar ik denk dat je er weinig aan kan doen. Misschien met haar bespreken dat je niet meer met de kinderen bij haar thuis op bezoek komt, met de uitleg erbij (je kinderen moeten kinderen kunnen zijn). En dan zeggen dat je haar met alle liefde thuis ontvangt, naar een terrasje gaat, of zonder kinderen op visite gaat. Geef ook aan dat je verder heel blij bent met haar als oma etc, maar dat jij zelf de zenuwen krijgt dat je kinderen niks mogen.
Herkenbaar. Mijn eigen moeder is totaal niet zo maar mijn schoonmoeder is wel wat geirriteerder en kan de kinderen minder verwerken. Liefst wil ze ze gewoon op de bank hebben zitten. Maar ja, kinderen blijven moeilijk zitten. Misschien is het ook iets van vroeger? Want wij moesten bij onze oma ook rustig zijn. Ikzelf denk dat het lichtelijk met leeftijd te maken heeft. Maar daarentegen mijn eigen moeder is altijd al heel makkelijk geweest en minder zuinig op haar spullen. Mijn schoonmoeder is wel veel zuiniger op de spullen. Ik begrijp het enigzinds wel. Ik probeer het maar gewoon los te laten en niet te lang te blijven. Ik neem vaak zelf wat speeltjes mee waar ze mee kunnen spelen als ze bij oma zijn.
Je hoeft niet hetzelfde te zijn, worden als je oma! Vroeger was je oma al zo, maar goed.. ze voedde haar kleinkinderen op. Dus de tijd dat ze de leeftijd van zelf kinderen had was al geweest. Naar mijn idee is het zo als je wat ouder word dat je dan meer gevaren ziet, dingen die kunnen gebeuren. Ze roepen dat dat ook sneller. Ik denk dat je niets anders kunt dan het accepteren. Maar ik weet zeker wat je bedoeld!
Om nog even wat meer duidelijkheid te geven, mijn oma is net 70 en toen ik daar 26 jaar geleden in huis kwam wonen was ze ook al zo. Dus denk niet dat het met haar leeftijd te maken heeft, het is echt haar karakter zeg maar. En af en toe kan ze dus hele gemene en vervelende opmerkingen maken. Zo zit mijn oudste dochter op speciaal onderwijs, en zij vind dit een school voor achterlijke kinderen die niet mee kunnen komen, ja dat heeft ze letterlijk zo gezegd. Ben toen ook best boos geworden, en dan geeft ze aan: jaa, maar zo bedoel ik het helemaal niet. Toen ik in mijn vorige zwangerschap met 30 weken de babykamer nog niet helemaal klaar had, noemde ze mij een waardeloze moeder. Hier hebben we toen ook flinke ruzie om gehad, en zo kan ik echt een heel boek schrijven over rot opmerkingen die zij heeft gemaakt, heel dubbel want ik ben gek op die vrouw, maar aan de andere kant botsen wij ontzettend.
Vind dit vooral voor mijn kindjes heel verdrietig, want de moeder van mijn vriend is al overleden en ook de vader van mijn vriend heeft niet heel lang meer te leven, dus qua opa's en oma's houdt het straks dan wel op voor ze.
Ik merk dat ik sowieso al wat meer afstand heb genomen, eerder belde we iedere dag nog wel eventjes, maar nu is dat misschien eens in de 2 weken, en bezoekjes beperk ik ook al zoveel mogelijk. Was vooral benieuwd of anderen misschien ook in zo'n zelfde situatie zitten of dit gedrag herkennen van eigen opa en oma.
Lekker buiten de deur afspreken ivm bij de een of bij de ander. Samen een "terrasje" en de kinderen lekker laten spelen. Geen zooi, tijd voor elkaar en de kinderen vermaken zich wel
Ik snap dat je het liever anders had gezien, maar ze zal het vast niet slecht bedoelen. Ik denk ook niet dat je er nog iets aan kunt veranderen. Ik zou gewoon zelf speelgoed meenemen, zoveel mogelijk geschikt, en je kinderen buiten laten spelen. Evt. laarzen mee en binnen de schoenen uit.
Ohh ik krijg hier ook de kriebels van… als een kind niet mag spelen dan neem ik ze niet mee of ik kom helemaal niet. Ik neem eigenlijk altijd zelf een koffertje met speelgoed mee als ik ergens heen ga waar geen speelgoed is. Meestal wat auto’s en wat puzzels. Maar gelukkig zijn mijn ouders helemaal niet zo, die laten ze lekker hun gang gaan (vingers op de spiegels, speelgoedkast leegtrekken, met koekje laten rondlopen wat lekker kruimelt etc). Aan beide kanten geen probleem, echt heel fijn. Zelf wil ik ze met een koekje bijvoorbeeld in de kinderstoel zetten om kruimels te voorkomen, maar dan hoor ik ‘laat dat kind spelen joh, ik stofzuig zo wel weer!’. Dus zo kan het ook. Vind het zwaar overdreven. Kan ze wat vaker bij jou op visite komen? En als ze zegt: niet de deur aanraken want die heb ik net schoongemaakt, wat zeg je dan terug? Ik zou gek worden🤭 ik weet niet hoe oud en soepel ze nog is hoor… je kan zelf natuurlijk aanbieden om te stofzuigen na afloop. Maar laat kinderen kind zijn en geen bloem in een pot
Ik heb een puzzelboek, een boek met letterlijk puzzels er in van Woezel en Pip. Die neem ik mee naar mijn opa. Die kan ook niet best tegen de drukte. Maar dit vinden ze allemaal leuk. De oudste mag op mijn telefoon een spelletje kiezen. Voor ik weg ga neem ik de tafels af met een doekje en vaak hebben ze de spiegel minimaal 1x gekust, dus dat maak ik ook schoon. Of tijdig afspreken, zodat je voor de grote schoonmaak komt;).
Maar als ze jouw oma is, is ze dus best wat ouder. Dan kun je niet zo goed tegen rommel. En is opruimen heel vermoeidend/veel werk. Ik had dat zelf toen ik een depressie HD. Niks mocht, want dan moest ik dat weer helemaal opruimen.
Misschien kun je aanbieden daarna te helpen met schoonmaken? Of het gesprek voeren hoe je ze kan helpen?
Het is al genoemd, maar dan zou ik oma gewoon bij jullie thuis uitnodigen. Dat ze dan maar een kwartiertje blijft dat is misschien niet zo gezellig maar wel haar eigen keuze. Wie weet is het voor haar wel te lang/te druk dat jullie blijven. Aangezien ze op leeftijd is.. Misschien af en toe eens langsgaan zonder de kinderen?
Ik denk overigens dat jij niet te makkelijk bent, maar dat het gewoon karakter is. Ik kom bij een aantal ouderen voor werk en als ik het zo inschat is er een deel die er echt van zou genieten als ik mn kids meenam. Maar ook een deel dat met de troep zou zitten en er niet blij mee zou zijn als kinderen aan hun spullen zouden zitten.
Mijn lieve oma (87) heeft liever niet dat mijn jongens bij haar op bezoek komen. Reden: haar huis is totaal niet ingericht op kleine kinderen en ze is bang dat ze zich alleen maar zouden vervelen. Dus wordt ze opgehaald om naar ons toe te komen. Jongens blij, want gewoon hun eigen speelgoed bij de hand en oma kan op een afstandje genieten vanuit een gemakkelijke stoel. Voor ons werkt dit enorm goed! Misschien voor jullie ook de oplossing?
Wat me trouwens meer zorgen baart in jouw verhaal zijn de gemene opmerking. Zijn die richting/over jouw kids? Want dan zou ik oma toch maar even laten voor wat het was...
Kan je hen niet bij jouw thuis uitnodiging? Of ze bijvoorbeeld ophalen om ergens heen te gaan?
Het klinkt voor mij inderdaad als overdreven schoon. Maar wat de reden er ook voor is (ouderdom, gebrek aan energie, obsessie) je gaat dat niet meer veranderen. Het bespreekbaar maken om elkaar beter te begrijpen kan natuurlijk wel en is ook nodig. Maar zoek naar een andere oplossing die voor jullie wel werkt.
Ik zou hierover het gesprek met haar aan gaan. Zeggen dat je het lastig vindt dat de kinderen nergens mee kunnen spelen. Wat haar Ideeën daar over zijn (wat verwacht ze van de kinderen? Dat ze continue op de bank zitten?) En wat een oplossing zou kunnen zijn die voor jullie beide goed is. Niet verwijtend spreken, maar gewoon heel open en nieuwsgierig.
Ik bekijk het even van de andere kant. Ik weet niet hoe oud je oma is, maar mss hoeft het voor haar allemaal zo niet? Het klinkt mss vreemd, maar vaak hebben grootouders niet zoveel met achterkleinkinderen. Het is te druk en ze hebben er niet echt een band mee en nog die behoefte eraan. Mss willen ze gewoon rust. Zeker als het poetsen steeds meer van haar vraagt en het haar veel energie kost. Mijn oma (85 jaar) heeft ook niet zoveel met mijn kinderen. Ze heeft vroeger veel op mij gepast en we deden veel samen, maar zij heeft met mijn kinderen niet die band die ik met haar heb. Als ze iets organiseert bijvoorbeeld nodigt ze enkel haar kinderen nog uit, omdat ze weet dat als ze haar kleinkinderen (met kroost) ook zou uitnodigen, dat super druk zou worden met al die kleine kinderen erbij. Ze kan niet meer tegen die drukte. En dat begrijp ik ook. Ik bezoek haar dus alleen. En dat is voor haar veel fijner.
Maar als ze jouw oma is, is ze dus best wat ouder. Dan kun je niet zo goed tegen rommel. En is opruimen heel vermoeidend/veel werk. Ik had dat zelf toen ik een depressie HD. Niks mocht, want dan moest ik dat weer helemaal opruimen.
Misschien kun je aanbieden daarna te helpen met schoonmaken? Of het gesprek voeren hoe je ze kan helpen?
Je bent er zelf in opgegroeid, je weet dat ze al járen zo is. Dit is een diep ingesleten gedrag, zij vindt het opruimen en poesten heel belangrijk. Natuurlijk is het voor haar dan niet relaxt als de achterkleinkinderen dingen vies maken. En dan is het toch haar huis, haar regels. Daar kun je van alles van vinden, en ik snap echt dat het je irriteert, maar je kunt je afvragen of je van haar kunt verwachten dat ze dit nu 'los laat' voor deze nieuwe generatie kinderen, of ze dat wel kan. Ze is oud, heeft al 2 generaties opgevoed, er zit waarschijnlijk niet veel verandering meer in.
Ik zou zeggen: spreek vaker buiten de deur of bij jou thuis af ipv bij haar. Neem zelf speelgoed of een tablet oid mee als je daar heen gaat. Blijf niet te lang als je daar bent, of ga samen wandelen als je daar bent.
Ik zou zelf speelgoed meenemen. De kinderen kunnen zich vermaken en oma heeft achteraf geen troep. Die opmerkingen herken ik van mijn eigen oma. Nu ik ze niet meer kan horen, mis ik het enorm...
Is het een idee om oma op te halen en bij jullie thuis te laten komen? Dan hebben de kinderen hun eigen spullen en gedoetje
Ik herken deels wel de mismatch tussen de opvatting van grootouders en die van de ouders/het gedrag van de kinderen. Ik ben opgegroeid in een gezin van 3 meiden. Vooral mijn vader kan weinig begrip opbrengen voor jongensgedrag. Hij vindt ze al snel te druk, te wild en te luidruchtig. Mijn moeder kan dat gedrag gelukkig beter begrijpen, faciliteert dat ook (speelgoed, buiten spelen/voetballen). En ik heb ook niet de emotionele lading die dit gedrag van oma voor jou wél heeft. Dat maakt het voor mij makkelijker om het van me af te laten glijden.
Ja, ik vind ook dat jouw oma nogal rigide is. Ik denk alleen dat het niet realistisch is dat jouw oma nog verandert in haar gedrag en opvattingen. Dan is het de kunst om de contacten zó vorm te geven dat jij er geen last van hebt. Het zou zonde zijn als de contacten hier op stuklopen.
Is het een optie dat oma bij jullie op visite komt? Of dat je zelf wat speelgoed of kleurpotloden en papier meeneemt om ze bezig te houden? Anders zou ik sowieso de tijd van het bezoek beperken.
Ja het lastige is dus: als ik zelf kleurboeken en stiften meeneem dan heeft ze dat ook weer liever niet, want bang dat de kinderen de tafel of stoelen onder smeren, en zo is er met al het speelgoed wel iets, dus dat is helaas ook niet echt een ideale oplossing ;-) Oma komt af en toe wel deze kant op hoor, maar dan is ze hier een kwartiertje en dan gaan ze weer naar huis, want druk druk, er moet nog gepoetst worden of ze hebben andere plannen. Dus ja.... word er een beetje moedeloos van soms, en ergens ook wel verdrietig.
Ik denk echt dat het de generatie is. En misschien heeft oma wel smetvrees. Dit is altijd al zo geweest dus dat ga je niet meer kunnen veranderen. Ik zou zelf speelgoed meenemen of een spelletje en het een beetje loslaten.
Misschien oma ophalen en lekker bij jullie lunchen oid ?
Mijn beide oma's (90+) hebben (hadden tot voor kort) gewoon speelgoed in huis voor de achterkleinkinderen... Mijn ene oma heeft zelfs een step voor ze klaarstaan... Het is vooral karakter, denk ik, of mensen aanvoelen wat fijn is voor kinderen. En hun eigen opvoeding sperlt daar een flinke rol in...
Aard van het beestje.. dat verander je niet zo maar. Misschien haar vaker bij jullie thuis uitnodigen? Zodat je kids lekker zichzelf kunnen zijn en jullie toch contact houden? Of op zonnige dagen heen gaan zodat ze lekker buiten kunnen spelen? Klinkt ook wat ingewikkeld, maar ik weet niet of bespreekbaar maken gaat helpen in dit geval.
Het is heel logisch dat ze zich gaan vervelen op den duur, geen enkel kind zit de hele tijd stil op de bank. Ik snap dat je daar dan steeds minder graag heen gaat en nee je bent niet te makkelijk. Het is natuurlijk wel oma's huis, maar denk wel dat oma het gezellig vind dat jullie langs komen? Is het geen optie dat oma dan vaker bij jullie komt? Zou mooi zijn dat je daar een gesprek over zou kunnen beginnen. Lekker luchtig houden, misschien is het een idee dat je bij ons komt, snap dat je het vervelend vindt als iets vies wordt of dat er zand in het huis komt, maar onze kinderen willen graag spelen of even iets doen. Als je er niet over praat, wordt je irritatie steeds groter misschien en dat zou ook jammer zijn toch?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (35) Verversen