Zoals de titel al zegt weet ik het even niet meer. Ben helemaal mezelf kwijt. Komt het door de hormonen (3,5 maanden geleden bevallen)? Overspannen? Wie herkent zich hierin? Ik heb al 1,5 maand last van duizeligheid, hoofdpijn, opgejaagd gevoel etc. 3 weken geleden naar de huisarts geweest, had een wat lage bloeddruk maar verder was mijn bloed goed. Ze zei dat het waarschijnlijk kwam door de hectische tijd waarin we hebben gezeten/nog middenin zitten (vertel ik zo) icm borstvoeding en 3 kinderen. Oke, het zal wel... vond het vreemd want herkende mezelf hier niet in, bij de andere 2 kids ook geen last van gehad (ontkenningsfase?).. toen moest ik 2 weken geleden voor het eerst weer werken. Ik werk 2 dagen als schoonheidsspecialiste. Ik zag er enorm tegenop. Eenmaal op mijn werk viel het uiteindelijk best mee alleen merkte ik aan mezelf dat ik heel wazig was, mn hoofd er niet bij had, niet scherp, niet de vrolijke enthousiaste en spontane “ik” die ik altijd was. Kon het afrekenen/afspraken maken en nieuwe klanten begroeten niet tegelijk handelen, alles kwam op me af. Ik vluchtte de salon in om even tot rust te komen. Uiteindelijk dag voorbij, ik was heel blij weer naar huis te mogen. Toen de dinsdag.....weer met veel spanning naar m’n werk toe, ondanks dat klanten heel blij waren dat ik terug was en ik het ook leuk vond hun weer te zien was ik er gewoon niet bij met mijn hoofd. Ik kon de schaar niet vinden (terwijl die gewoon achter mij lag) wist even niet meer hoe de massage ook alweer ging, kon niet focussen op wat de klant allemaal vertelde, was weer licht in mijn hoofd. Ik liep als een kip zonder kop rond. Mijn collega vroeg me vanalles maar ging langs me heen, snapte zijn grapjes niet, alles kwam op me af. Toen was ik vrij en moest naar huis rijden.........nou dat was de klap. Ik was zo blij dat ik veilig thuis ben gekomen! Ik kon de knop van de autolichten niet vinden, wist even niet meer hoe die ook alweer aan moesten. En toen ik eenmaal reed was het net of ik onder invloed was, alsof iemand anders in mijn lichaam zat en de auto bestuurde. Gevoel dat ik alleen maar vooruit kon staren. Ik ben nog verdwaald en wist niet meer hoe ik thuis moest komen. Uiteindelijk thuis vloog ik huilend mijn man in de armen en ben met mijn baby op de bank gaan zitten, hij aan de borst en ik kon alleen maar voor me uit staren, alsof ik in trans was. Mijn man is met de 2 andere kinderen gaan eten en mijn oudste zei nog: “papa, waarom kijkt mama zo raar”? Na 10 minuutjes was ik er weer en kon ik weer “ademen”....... Die dagen daarna was ik ook heel emotioneel en zooooo niet mezelf. Dit kon gewoon niet langer. Ik voel(de) me zo niet happy en zag elke keer zo tegen mijn werk op, die druk, het “moeten”, de verplichting en verantwoordelijkheid. Vrijdags gesprek gehad met mijn werkgevers nadat ik in huilen uitbarstte op mijn werk tussen 2 klanten door...ik kon niet meer, voelde me zo niet mezelf. Mijn werkgevers reageerden heel lief en begripvol en hadden het al zien aankomen..blijkbaar 2 maand geleden al toen ze op kraambezoek waren. Toen vroegen ze mij al elke keer “gaat het wel goed mt je?” Ik snapte toen niet waarom ze dat steeds vroegen want ja, het ging toch goed? Ze hebben mij gelijk naar huis gestuurd en geven mij nu de tijd om tot rust te komen en uberhaupt na te denken of ik wel wil blijven werken aangezien ik 4 jaar thuisblijfmoeder ben geweest bij de 2 oudsten..toen raakte ik in verwachting van de 3e en heel stiekem zegt een stemmetje in mijn hoofd dat ik ook nu graag eerst weer thuis wil blijven bij hem en pas weer wil gaan werken als ook hij naar school gaat, net zoals ik bij de andere 2 heb gedaan..maar een ander stemmetje zegt: “krijg je daar geen spijt van als je je werk opgeeft? Je hebt een leuk jong team, weekenden vrij en het extra geld is mooi meegenomen. Maar dat overzie ik even allemaal niet meer want vind het zooo fijn om thuis te zijn bij mn gezin..geeft zoveel meer rust, ik ben zelf relaxter..geen gehaast en mijn vrije dagen volgepland met zwemles en speelafspraakjes want ben nu elke dag vrij, alles kan.....alle tijd en aandacht voor mn kindjes....
Notice: afgelopen jaar in een vogelvlucht: In december 2020 kwamen we erachter dat ik zwanger was..onverwacht maar zoooooo gewenst. Begin 2021 werd mijn vader ziek, uiteindelijk geopereerd en is alles helemaal over. Toen leerde hij een vrouw kennen en kreeg een relatie (mijn moeder is 7 jaar geleden overleden), een ontzettend lieve en leuke vrouw! Maar daar komt natuurlijk wel emotie bij kijken. Toen kwam in april ons droomhuis op ons pad, wij zijn al jaren bezig dat we graag wilden verhuizen. Koopakte getekend, ons eigen huis moest verkocht worden. Alles netjes maken, fotos maken blabla.. en ons nieuwe huis moest deels verbouwd worden dus daar druk mee bezig om plannen uit te werken en tekeningen te maken, mensen te regelen etc. En dit alles terwijl ik dus zwanger was en 2 kids erbij. De kids moesten naar een andere school dus we gingen scholen uitzoeken en bekijken. In augustus de sleutel van ons nieuwe huis gekregen, we hadden 7 weken overbrugging, mijn man was elke dag tot savonds laat aan het klussen, ik ging mee zodra de kinderen op school waren en ik verlof had.. ik stond hoogzwanger radiatoren te verven..er moest zoveel gebeuren dus we gingen maar door.. toen “tussendoor” even bevallen en na 2 weken moesten we ons oude huis uit. Mijn schoonouders hebben alles ingepakt in ons oude huis want ik lag zelf nog veel op bed na mn bevalling, last van mn bekken en wilde alle tijd die ik had genieten van mn baby..even NIET met de verhuizing bezig. En toen gingen we... de kleine in de kinderwagen, jas aan, luiertas om mn schouders en gaan..ik ben vooruit gaan lopen naar mn schoonouders hun huis want daar zouden we nog een nacht slapen aangezien ons nieuwe huis he-le-maal vol stond met dozen. En de kleine net 2 weekjes oud. De oudste 2 net op een nieuwe school....gewoon doorgaan. 6 oktober was de eerste nacht in ons nieuwe huis. Heeeeeeerlijke plek om te wonen, al moet er alsnog veel gebeuren. Dus we blijven druk in huis. Moeten nog nieuwe meubels en de tuin moet nog gedaan worden en de schuur en verder veel afwerking.
Maar nu merk ik dat ik alles terug ga beleven..stap voor stap.. mn bevalling die helemaal naar de achtergrond was verdwenen.. Ik was afgelopen woensdag met mn dochter bij de supermarkt en alles kwam op me af..ik werd weer heel duizelig, wazig zien, hoofdpijn, kon alleen maar naar beneden kijken want werd gek van al die mensen. Gauw alleen de boodschappen voor die avond gepakt en naar de kassa. Wegwezen. Ik botste nog tegen een vrouw op met mijn winkelwagentje en eenmaal bij de auto weer zo’n Onveilige rit naar huis. Voetgangers/fietsers/autos, ik overzie het gewoon allemaal niet. Moest volop de rem omdat ik een auto van rechts niet zag aankomen. En thuis alleen maar weer huilen. ik-kan-gewoon-niet-meer
En nu? Nu moet ik proberen rust te pakken..met de lockdown en de kerstvakantie lukt dat niet echt..wellicht als de scholen straks weer open gaan. Mijn vriend heeft nu 3 weken vrij, echt heel fijn zodat we alles samen kunnen doen..hij helpt me heel goed en is echt een grote steun! Maar hoe krijg ik antwoord op de vraag of ik uberhaupt wel weer wil werken? En wanneer merk ik of ik daar aan toe ben? Hoe nu verder? Ik durf de auto niet meer in te stappen. Ben het liefst alleen maar thuis met mn gezin. Wat is dit? Zijn dit de hormonen? Ontzwangeren? Burn-out? En vooral; hoe gaat dit over?
Ik heb te maken gehad met overspannenheid nadat er diverse nare gebeurtenissen pas later op mij gingen inwerken zeg maar . Dit had ook te maken met mijn kraamtijd in de eeeste lockdown.Ik voelde me enorm opgejaagd , gespannen, kort lontje , afwezig , prikkelbaar en emotioneel . Ik heb hulp gezocht en heb maanden lang bij een psycholoog gelopen . Heeft enorm goed geholpen en ervaar ik weer rust en heb ik goede handvaten als ik terug schiet in oude gewoontes.
Wellicht klinkt dit herkenbaar , een postnatale depressie Kan ook , schildklier problemen ? Ga in elk geval naar de dokter en die kan je doorverwijzen 👍
Huisarts bellen, dit alles neerleggen. Je zal in ziektewet komen, dan hoef je nu nu ook geen keuze te maken nog of je wilt werken of niet. Eerst beter worden, wat best een tijdje kan duren! Neem alle tijd dat je nodig hebt en accepteer alle hulp want dit is een lastig iets. Succes!
Zo herkenbaar! Dat wazige herken ik als hyperventilatie + paniekaanvallen. Verder was het bij mij een burn-out na veel meegemaakt te hebben. Dat lees ik ook terug in jouw verhaal. Mijn werk was een van de redenen van de burn-out + angststoornis. Ik heb inmiddels een super leuke andere baan in een klein team en zonder al te veel verantwoordelijkheden. Dat past beter bij mij.
Nog even een tip... stap in de auto! Desnoods eerst als bijrijder. Ik heb het na een paniekaanval op de snelweg niet gedaan en autorijden is ruim 7 jaar later nog een groot probleem. Ik rijd alleen binnen ons woonplaats en net daarbuiten. Snelweg is zelfs als bijrijder (en dan zit ik achterin) nog een hel. Verder dan naar mijn ouders kom ik niet en dat is dan eigenlijk al een uitputtingsslag.
Jij hebt maanden lang te veel hooi op je vork genomen. Heel lang kan je zoiets aan tot dat je dit soort klachten krijgt. Heel herkenbaar dit. Ik voelde het een beetje alsof iemand anders je lichaam had overgenomen en dat je zelf op de achtergrond verdwenen bent. Eigenlijk ben je gewoon compleet opgebrand. Hier werd het eindelijk wat beter toen ik stopte met borstvoeding. Maar ik kan mij voorstellen dat je dat nog niet wil nu. Ik ben pas gestopt met 13 maanden. Hormonen doen ook veel hier met je klachten. En borstvoeden kost ook veel energie. Het enige wat dit oplost is veel rust te pakken. En dingen doen waar jij veel energie van krijgt. En misschien extra te gaan slapen tussen de middag. En probeer 2 keer per dag een blokje om te wandelen. Hier gaat het na een half jaar eindelijk wat beter. Heel veel sterkte gewenst. Hou vol het word beter.
Zoo fijn om je bericht te lezen en de positieve laatste woorden. Ik probeer nu inderdaad smiddags te slapen nu mijn vriend ook nog vrij heeft. Ik wil idd nog niet stoppen met borstvoeding. Heb mijn oudste ook 13 maanden bv gegeven en de middelste 10, toen had ik nergens last van.. vind het daarom ook zooo frustrerend en zooo niet “mij” dat ik dit nu zo heb
Het is vaak een opstapeling van dingen waardoor het op een gegeven moment tot dit punt komt. Elke keer maar door blijven gaan terwijl je eigenlijk allang op je tenen loopt. Je komt hier uit door grenzen aan te geven, leuke dingen te blijven doen wat JIJ leuk vindt en je rust te pakken. En zorg voor goede multivitamine voor de borstvoeding. Ik gebruikte zelf vitals mama tabletten.
Ik zit op het moment thuis met een burn out en mijn dagen zagen er op het begin ook zo uit. Niks meer kunnen overzien, ontzettend gevoelig voor prikkels en de meest simpele dingen vergeten.
Ik zit nu thuis van werk, mijn man heeft alle taken thuis overgenomen (wassen, koken, etc) en ik praat wekelijks met de praktijkondersteuner en de psycholoog. Het is een lang traject, maar sinds ik merk dat er daadwerkelijk verbetering komt geeft me dat rust. Ik kan nu bijvoorbeeld weer zelf afspraken die ik maak, bijvoorbeeld met de huisarts, onthouden en dat voelt enorm fijn.
Even een flinke pauze nemen, alle hulp accepteren en dan weer rustig stapje voor stapje gaan opbouwen. Niet te snel willen, neem de tijd!
Dankjewel voor je reactie.. denk zelf idd ook dat dit het is. Hoelang zit je nu al thuis? Word je goed begrepen/begeleid vanuit je werk? Ik zit nu nml zelfs in dubio “hoe kom ik bij de praktijkonsteuner aangezien ik de auto niet meer in durf te stappen en we door de verhuizing nu aan de andere kant van de stad zijn gaan wonen. Wilden mss al overstappen naar een nieuwe huisarts dus dat eerst maar eens doen.
Klinkt als een burn-out en te snel weer aan het werk zijn gegaan. Is je vitamine D,B12 ,ijzer en schildklier geprikt?Vooral na de bevalling icm bv is dit heel belangrijk.
Ze zeggen helaas vaak dat het goed terwijl dit vaak achterhaald is. Ze hanteren het minimale wat je mag hebben,al zit je 1 mmol erboven wordt dat als goed beschouwd.
Heftig voor jou zeg! Klinkt wel herkenbaar hoor helaas. Waar is je bloed allemaal op getest? Suiker, b12, schildklier, vitamine D? Verder lijkt het ook wel of je een soort paniekaanval krijgt af en toe (wat helemaal logisch is). Kwa werk, doe waar je gelukkig van word. Kies voor thuisblijven als dat is wat je echt wil, maar kies daar niet uit angst voor voor wat er nu gebeurt. Volg daar in echt je hart. En het is helemaal niet gek om voor nu even uit te zoeken wat je wil, en waar je klachten vandaan komen. Neem daar gerust de tijd voor, je kunt je altijd ziekmelden he?! Ik zou sowieso nog eens langs de huisarts gaan, en dit nogmaals bespreken. Misschien kun je sowieso vragen of je terecht kunt bij een praktijkondersteuner.
Het klinkt alsof het even allemaal teveel is nu. Je hebt ook veel voor je kiezen gehad, veel dingen meegemaakt die lichamelijk en/of geestelijk energie vergen. Het lijkt op een combi van beiden, burn-out en de hormonen.
Nu is niet het juiste moment om een definitieve beslissing te nemen over wel/niet stoppen met werken.
Meld je ziek en maak een nieuwe afspraak met de huisarts. Wellicht wat laagdrempelige hulp van de poh ggz?
Ik lees meerdere signalen die kunnen wijzen op een burn out. Neem komende week weer contact op met je huisarts. Als zij de diagnose stelt, meld je dit bij je werkgever. Dan ga je de ziektewet in. Neem dus vooral nog niet zomaar ontslag.
Jeetje, wat heftig!! Wij kunnen geen diagnose stellen natuurlijk, maar dit lijkt mij niet gewoon van hormonen te zijn. Kan inderdaad een burn-out zijn. Pas goed op en zorg goed voor jezelf.
Ik zou even terug gaan naar de HA. Ik heb ook best last gehad van mn hormonen, maar niet zo erg als jij. En ik ben licht overspannen geweest, maar ook niet zoals dit.
Klinkt alsof je niet kunt functioneren als je niet meer weet hoe bijv je auto werkt. Ik zou jezelf ziekmelden bij werk en contact opnemen met de Ha. Klinkt ook als een heftig jaar
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (35) Verversen