Ik vraag me dus af of ik de enige mama ben die een moeilijke peuter heeft want dat lijkt wel zo in mijn omgeving lijken alle kindjes van haar leeftijd zich normaler te gedragen.
1. Slapen is een gevecht. A- Zonder dat we naast haar bed zitten, kan ze niet zelfstandig inslapen. B- We vertrekken van zodra ze diep slaapt maar ze wordt verschillende keren ‘s nachts wakker en zoekt of er iemand in de buurt is, zo niet, dan krijst ze keihard. De buren horen haar zelfs. (En denk niet dat je haar kunt geruststellen en dan vertrekken of haar laten huilen want ze blijft volhouden en gaat écht niet terug slapen!! - hierdoor leven we echt met zware stress en bewegen we ons als slakken door het huis zodat ze niet wakker wordt. - ter info, ik heb een baby van 3 maanden en ik slaap door haar beneden en apart van mijn man omdat we bang zijn dat de baby haar wakker huilt snachts…. Of uiteraard andersom want hij schrikt ook wakker van haar.
2. Eten is een ramp! C- Ze weigert stukjes groentjes of fruit te eten. We moeten continu alles pureren en echt heel glad pureren!! Van zodra het grof gepureerd is, geprakt is, of stukjes in haar eten zitten, begint ze te kokhalzen en geeft ze de boel terug over. Ze wilt het echt niet en dit was al sinds ze 6 maanden oud was. D- Wij blijven steeds stukjes aanbieden en hopen dat ze mee aan tafel eet maar helaas! Ze gooit het mooi op de grond of schuift het weg. E- Boterhammen of een cracker of chips eet ze dan weer wel. Heel vreemd dus ze kan het wel.
3. Als ze haar zin niet krijgt, krijst ze! F- Ze wilt hoe dan ook krijgen wat ze wilt of ze krijst keihard. Believe me als ik zeg keihard, ze heeft een mega scherpe stem. We proberen steeds nee te zeggen en uit te leggen waarom maar ze snapt het precies allemaal niet. Ze zegt ook nog niet zoveel.. maar ze gaat volgende week naar school dus dat komt wel.
Iemand hier ervaring mee of iemand die hetzelfde heeft meegemaakt aub?
Even extra info over haar: Ze is 2,5 jaar. Gaat niet naar de créche en zit alleen maar thuis, en is al een moeilijke slaper sinds haar geboorte moest ze veel ingebakerd worden en sliep ze in een co-sleeper naast me, hierdoor is ze gewend geraakt om ons te zien en heeft ze er moeite mee alleen te slapen ( we zijn hier in December mee gestart)
Google even op 'hooggevoelig met een sterke wil'! Janneke van Olphen heeft hier veel over geschreven. Je beschrijft precies mijn dochter op die leeftijd, en dat is echt geen standaard peutergedrag. Mijn andere 4 kinderen hebben dit nooit zo extreem gehad. Mijn dochter is 11 nu maar het is en blijft pittig, haar ijzeren wil. Al hebben we wel hulp.
Over het slapen: wij moesten ook steeds bij haar blijven zitten of bij ons in bed. Toen ik zwanger was trok ik dat niet meer. Buren inlichten en laten schreeuwen s nachts (ze was 2 en 3 mnd). Eerste nacht krijstte ze een vol uur alles bij elkaar en t was van een op andere moment ineens stil. 2e nacht was het 10 minuten, de 3e nacht 1 minuut. Daarna sliep ze door. Sterkte!!
Ik lees hier ook geen gekke dingen, typisch peuter gedrag en het ene kind heeft dit meer dan het andere kind. Go with the flow en heb niet te hoge verwachtingen van je kind, niet ieder kind zit “braaf” te eten en gaat vrolijk mee naar bed etc. Als je er zo’n ding van maakt zelf, raak je in een ingewikkelde spiraal denk ik. Tegenwoordig willen we al snel bepaald gedrag bestempelen en bedwingen, zonde! Nu zeg ik dat niet jij dat doet/wilt hoor ☺️. Het kan gewoon pittig zijn met kinderen, hoort erbij. Loopt vast wel los 😀👌.
Wat betreft het eten kun je naar een prelogopedist gaan voor tips en adviezen. Zij kijken of de mondmotoriek goed is enz.
Het kan dat ze wel veel snapt maar gewoon eigenwijs is en dr zin wilt (dat weet ik niet vanaf n afstand natuurlijk). Ik zou toch proberen dingen te blijven uitleggen en vervolgens voet bij stuk houden.
En ik zou niet verbaasd zijn als ze het moeilijk krijgt op school want het zal waarschijnlijk een shock voor d'r zijn (niet altijd je zin krijgen, aandacht delen met tientallen anderen, vreemde ogen). Wel fijn dat ze dan een andere structuur aangeboden krijgt, misschien gaat ze daar wel goed op.
Ik zou met het eetstukje toch nagaan of zij niet evt een eetstoornis heeft, zoek maar eens op ARFID. Komt voornml voor bij jonge kinderen.. en vind wat jij omschrijft daar wel bij passen..
Verder succes met alles, hier geen ervaring dus kan je geen tips geven 🍀
Over het eten: precies hetzelfde hier. Wij hebben met 3 jaar uitgelegd dat hij nu een grote jongen is, dus dat we dingen niet meer gaan mixen. Toen zijn we gaan prakken. We gebruiken bijvoorbeeld veel jus of mayo. Pasta is penne (zonder saus) hier een oplossing, macaroni, fusili en spaghetti geen succes. Vaak eet hij maar 3 happen 's avonds. Hij heeft ondergewicht en valt nu ook af. Jammer dan voor nu. We hebben nu een bord met vakjes en een dobbelsteen. Het eten gaat nu ietsje beter en hij went dan wel aan stukjes. Stamppot gaat wel op een gewoon bord. Eet ze frietjes? Dan kijken of je ook gebakken aardappeltjes aan kan bieden. Zoete aardappel uit de oven in friet vorm.. uitbreiden met kleine stapjes. En wij belonen gewoon met een ijsje als hij minimaal 5 happen van iets nieuws op heeft. Er gaat ook een pot mayo per week door, maar er gaat tenminste wat groente in nu. Ze gaat binnenkort naar school, dus ik zou het lekker nog even zo laten nu. Anders wordt het wel veel voor dr in 1x misschien.
We hebben een mega grote beer bij hem in bed gelegd. Dat helpt hier ook goed. En wij benoemen dan ook: de beer is bij jou, mama gaat naar beneden en mama zorgt voor jou beneden.
En nee zeggen en uitleggen moet maar 1x per casus, daarna is het nee en een waarschuwing, en daarna gaan ze in time-out (bijvoorbeeld op een stoel) en negeren. Ik heb regelmatig oppaskindjes huilen bij "nee" (cultuur verschil van opvoeden, migranten). Zodra ze goed gewend zijn, ga ik met deze methode aan de slag en krijgen ze van mij de "dril". Op een emotioneel veilige manier natuurlijk. Na 2 weken gaat het dan hier steeds beter en kan ik minder streng zijn. Thuis doen de ouders vaak niet mee, want "zielig" en "dan huilt hij" en compensatie natuurlijk van een moeder die 5 dagen werkt. Resultaat is dat ze bij mij makkelijker worden en sociaal/emotioneel wel verder ontwikkelen, en thuis gedrag vertonen van jongere leeftijdsgenootjes. Maar het zijn natuurlijk ook fases en niet alles is op te lossen met een andere behandeling als ouder. En daar zou ik pas mee aan de slag gaan in een rustige periode. Is afleiden mogelijk?
Heel herkenbaar bij onze zoon van 3,5jr. Nu hij 2 dagdelen extra naar de peuterspeelzaal gaat, naast 1 dag kinderopvang gaat het zoveel beter!! Hij leek ook gewoon toe aan uitdaging en meer structuur toch denk ik... Hopelijk zorgt dit bij jullie ook voor verbetering!
Verder hadden wij een monster en alles is eng in het donker fase, van ik denk zo'n 2 maanden. Regelmatig naast ons bed of keihard krijsen. We hebben hem bij ons in bed genomen al was ik daar eigenlijk fel op tegen en was ik bang hem te "verpesten". Toch had hij blijkbaar gewoon wat meer nabijheid nodig en ging het ineens ook weer veel beter...
Succes en sterkte! Ik vind deze fase echt wel pittig!!
Met slapen kun je 2 dingen doen: Of bij je in bed of vasthouden aan een bedritueel en dan maar krijsen. Niet leuk, maar dat is een afweging. Onze dochter draait zich met haar hoofd bewegen in slaap. En ook knuffels in bed, die zijn er dan altijd. Ook 2 grote, niet te missen.
Met het eten: niet moeilijk doen en gewoon de staafmixer er door. Brood wel aanbieden en koekjes zal waarschijnlijk ook lukken. Maar ik ging absoluut geen strijd maken aan tafel. Zo leert ze wel alle smaken eten en proeven. En het is 10 tellen om iets te pureren, daarvoor ging ik geen strijd aan. Waarschijnlijk heeft ze meer tijd nodig hiermee. Niet erg. En ook heel veel veranderingen voor haar met een baby erbij. Dat moet ze ook verwerken
1 ik haal hier uit dat ze veel geborgenheid nodig heeft. Ik zou haar lekker bij je in bed nemen. Door ik ook met mijn dochter van bijna 1.5 ze slaapt bijna de nacht door. Als ze wakker wordt geeft ze een knuffel en gaat verder slapen. Terwijl het anders heel hard brullen is. En zoals ik het lees moet ze apart slapen sinds de baby er is. Die heeft dus ook nog haar plek ingenomen.
2 kan een structuur iets zijn of gewoon gewend aan gepureerd een lekker eigenwijs als het anders is. Aan jou de keuze of je stopt met pureren een kijkt een paar weken aan of er iets verandert of je gaat zo door en hoopt dat ze toch stukjes gaat proeven. Ik zou voor optie 1 gaan. Verder niet pushen en niet echt over praten. Gewoon een appel voor jezelf en voor haar maken. Lekker zelf ervan genieten en als jij klaar bent vraag je of zij ook klaar is. Zo ja prima en haal je het weg(kun je zelf nog opeten. Ooit zal ze het proberen.
3 dat hoort bij de leeftijd. Hier zijn het dikke tranen. Ze moeten leren dat niet alles kan. Wel denk ik vooraf na waarom ik nee wil zeggen. Is echt echt een no go of heb ik er eigenlijk zelf even te lui voor en is de dag gezelliger als ze het wel mag(zoals gaan fietsen).
Deels ervaring met wat je schrijft. Hier een dame van 3,5 eten wordt nog steeds grotendeels gepureerd. Ze at als eerste rookworst en kroepoek. Geen brood of iets anders van banaan. Logopedist is wezen kijken, niks mis met mond motoriek. Maar bij het kleinste stukje inderdaad spugen. Nu ze ouder wordt spuugt ze minder snel, ze kan de stukjes nu in haar mond opzij doen en op haar tong uitsteken. Toen met 17 maanden had ze voor het eerst een boterham op, geroosterd en in 50 stukjes, deden er een uur over. Later kwam er ook ander vlees bij, ging de boterham sneller (met hele kleine stapjes). Toen nog steeds alleen brood en daarna het beleg, anders at ze het beleg en geen brood meer. Er kwam pannenkoek bij, nu ook losse gekookte aardappelen. Een prak moeten we pureren, prakken is te grof, alleen spinazie wil onder lichte dwang en met een filmpje aan. Het is zelfs advies van de kinderarts om haar af te leiden met eten, dus of ze speelt met dingen en als ze na een dag opvang moe is dan gaat er vaak filmpje aan met eten in de avond.
Slapen was bij haar ook lastig. We hebben ze toen ze een paar maanden was wel laten huilen, was soms ook echt gillen half uur. Maar als we naar haar toe gingen begon het weer opnieuw. Denk dat als ze kleiner zijn dit makkelijker toe te passen is. Ze heeft het sowieso lang nodig gehad om iets te blijven huilen, schudde ook heel hard met haar hoofd heen en weer, dat had ze nodig om in slaap te komen. Ik zou niet weten hoe dit nu te doorbreken, zou zelf zoeken naar een slaapcoach of weer bij jullie op de kamer mocht ze daarbij wel slapen.
Wat betreft het slapen: consequent zijn, een vast slaapritme bijvoorbeeld: bad, verhaaltje, bed. Duidelijk uitleggen dat ze een grote meid is en zelf in haar bedje moet slapen, dat papa en mama altijd in de buurt zijn en haar na het slapen weer komen ophalen. Slaapt ze al in een groot bed? De eerste dagen was het hier even volhouden, kwam een aantal keren van zijn bed af maar kon zijn kamer verder niet uit. Niet toegeven omdat het "zielig" is. Ze begrijpt je met 2.5 goed genoeg. Zorg overdag voor voldoende uitdaging om te zorgen dat ze moe genoeg is, lekker buiten spelen, samen spelletjes/gymnastieken in huis, peutergym of zwemmen? Mijn zoontje heeft met 2.5 echt nog een dutje nodig overdag van ruim 2 uur, slaan we deze over is de nacht DRAMA dan is hij veel te overprikkeld.
Wat betreft het eten: mijn 2e kind was zo'n slechte eter, vanaf het begin kokhalzen bij stukjes en bepaald eten. At wel graag banaan, brood, papfles of erg gepureerd eten zoals jouw dochter. Blijven aanbieden, aan het begin gaf ik hem als hij het geprobeerd had nog een broodje omdat ik het ook zielig vond als hij zonder eten ging slapen maar toen hij oud genoeg was om het te begrijpen ben ik daarmee gestopt, ging toen ook meer proberen en eet nu met 9 jaar vrijwel alles. Vooral niet dwingen of een strijd van maken, kinderen kunnen daardoor een eetstoornis ontwikkelen.
Voor nr 3 en dan miss ook nr 2: probeer eens logopedie, wellicht is er in haar mond ontwikkeling iets waardoor ze nog niet veel praat en minder goed eet? Dit kan bij kleintjes voor veel frustratie zorgen omdat ze niet kan uitleggen wat ze bedoeld?Verder: consequent blijven: nee is nee, gillen doen we buiten en indien nodig een time-out. Rustig op oog hoogte uitleggen wat je van haar verwacht.
Mijn dochter is bijna 3, slaapt nog altijd naast ons want anders slapen we niet/ minder. Dit geeft haar net de veiligheid die ze nodig heeft. Met perioden eet ze niet ‘s avonds. Dan heeft ze bedacht dat ze niet wil en eet dan ook echt niks. Frustrerend, maar ik kan het nu los laten: wij bepalen wat ze eet, zij hoeveel ze ervan eet. Mocht structuur echt een dingetje blijven, kan je eens kijken naar arfid, maar voor nu denk ik vooral dat jullie zullen moeten weken aan rust, structuur en regelmaat in huis. En heel veel duidelijkheid. Je kan echt al heel veel uitleggen en voor bespreken op deze leeftijd, dus prima vertellen wat je van haar verwacht. Het betekent trouwens niet dat ze het zal doen. Maar herhaling helpt. Mits het realistisch is. Ze is en zal voorlopig ook een kind zijn die jullie hard nodig heeft, die wil weten dat jullie er onvoorwaardelijk voor haar zijn, ook als ze zich misdraagt of boos is, ook nu er een baby in huis is en zeker ook straks als ze naar school gaat. Accepteer dat hoe groot ze al lijkt, ze echt nog zo klein is en zoveel hulp en co-regulatie van jullie nodig heeft, op emotioneel gebied. En kijk realistisch naar jullie dagplanning, zit er voldoende uitdaging, autonomie en rust in? Is alles in balans? Is ze over of onder prikkelt? Kan ze haar energie kwijt buiten? (Is hier altijd een redding als ik het niet meer weet: hulp, naar buiten!) En verplaats je even in haar, stel je voor dat je nog geen woorden hebt om je te uiten, hoe ontzettend frustrerend is dat! Niet kunnen zeggen wat je wil of wat er is en mensen die je continu niet begrijpen.
En hoe zitten jullie erbij met een baby in huis? gevoelige kinderen voelen feilloos de stemming van hun ouders aan en nemen de onrust over. Is er iets dat zij spiegelt van jullie? Kunnen jullie terugvallen op familie om zelf ook even tot rust te kunnen komen en op te laden?
Wat mogelijk fijn is om te lezen/ luisteren (Storytel) is het boek temperamentvolle kinderen.
Ik zou voor nu even meegaan in wat je dichter wil. Dus geef het eten gepureerd als ze dat wil. En slaap samen met haar. Als je zelf vol positieve energie zit, kies dan 1 probleem om aan te pakken. Patronen doorbreken duurt even en het klinkt alsof je daar nu vooral gefrustreerd bent en dat is geen fijne start. Probeer overdag lekker naar buiten te gaan, en een plannetje te hebben wat je kunt doen qua spelen. Haal eens wat speelgoed van zolder, of ruil wat met vrienden zodat er wat nieuw is. Ik zou echt eerst in de huidige situatie rust creeeren en dan (eventueel met hulp van orthopedagoog, logopedie of een slaapcoach) de issues aanpakken. Succes.
Je bent begonnen met alleen slapen leren bij haar rond geboorte baby? Dan kan ze zich behoorlijk ingeruild voelen . Zou dat het drama gedrag kunnen verklaren ? Anders zou ik naar het oude weer terug gaan en het over een half jaar weer proberen .
Ik ken geen makkelijke peuter eigenlijk. De één is wat pittiger dan de ander, maar ze gaan allemaal door een bepaalde periode heen. En met 3 jaar wordt het nog erger (als ze tenminste, zoals in NL, pas met 4 jaar naar school gaan).
Hier 3 temperamentvol en gevoelige kids, hier was het vooral de balans vinden tussen voldoende uitdaging en rust...iedere dag naar buiten helpt ontzettend. Hier geen moeilijke eters of slapers gelukkig. Als ze op school de kindjes dingen ziet eten denk ik dat ze wel nieuwsgierig wordt.
Ik herken het ook, wij hebben er ook zo eentje met een enorm temperament. Peuters kunnen net als babys hun emoties nog niet goed reguleren dus hebben jou daarbij nodig. Ik troost mijn dochter ook 's nachts en ook als ze helemaal over de rooie gaat als iets niet mag. Ik heb trouwens ook een poosje apart van mijn partner geslapen door deze dame. Dus je bent niet de enige. Sterkte!
Heeft ze een nacht lampje en/of een knuffel in bed? Miss heeft ze daar behoefte aan.
Is er wat veranderd? Nieuw bed? Van slaapzak naar dekbed? Misschien te snel over gegaan ipv in stapjes?
Sowieso is het ik ben twee en ik zeg nee. Is ook een lastige fase.. zou wel echt proberen consequent te blijven.
Hebben jullie een bed ritueel? Bad - pyjama - tanden poetsen- in bed instoppen - verhaaltje - papa of mama knuffelen. En uitleggen dat ze gaat slapen. Als er wat is mag ze altijd komen (slaapt ze nog in ledikant? Miss vind ze het fijn in een “groot” bed waar ze uit kan als ze bang is bijv) of roepen, dat papa of mama dan komt.
Sinds wanneer is het slechte slapen? Sinds de komst van de baby? Bij komst van een baby kunnen ze op bepaalde vlakken een terugval krijgen.. of ze vraagt negatieve aandacht van jullie (onbewust). Krijgt ze zo nog genoeg aandacht sinds de geboorte? (Is soms erg lastig aandacht te verdelen als er een kleintje bij komt)
Ik vrees dat er een flinke machtsstrijd woedt, waarvan ze weet dat jullie hem opgeven... Dit stopt niet eerder, dan dat jullie stoppen met bang te zijn voor haar gekrijs... Ik zou zelf overdag extra knuffelen en over het slapengaan hele duidelijke afspraken maken, waarbij je haar bij het slapen langzaam laat wennen aan minder nabijheid. Stoel naast het bed zetten, waarop je gaat zitten tot ze slaapt. Geen oogcontact, niet praten. Alleen er zijn. Elke dag zet je de stoel een centimeter of 5 verder van haar bed, tot je uiteindelijk op de gang zit en ze weet dat je dichtbij zit. Zo leer je haar het zelfvertrouwen dat ze dit kan én leer je haar, dat ze gaat doen wat jullie willen. Ook als ze protesteert. Probeer protest niet als zielig te zien. Sta erboven en geef haar duidelijk leiding. Daarmee geef je haar veiligheid en zal jullie relatie zich in de toekomst gezond kunnen ontwikkelen....
Ik ging vrijwel hetzelfde typen. Pak de controle terug, niet bang zijn voor een krijsende bui van een kind. Niet proberen nee te zeggen, maar gewoon nee zeggen. Zij is de baas niet he. Ze heeft jullie nodig om haar te helpen dit te doorbreken, maar dat doe je door kaders te bieden en consequent te handelen, niet door alleen maar of te ver mee te veren. Liefdevol, maar duidelijk. Jullie bepalen, niet zij. Met slapen en eten pak je dat stapsgewijs aan, maar krijsen als ze haar zin niet krijgt, dara moet je echt niet aan toegeven. Je leert haar daarmee dat krijsen werkt, en dat ze dat dus het beste kan doen. Geef gewoon een time out en laten krijsen.
De aanpak van er naast zitten maar niets doen, en als dat een paar dagen goed gaat steeds een stapje verder te gaan, werkte hier heel goed voor onze oudste met verlatingsangst.
Met eten zou ik stapsgewijs minder glad pureren. En dan is het: of je eet of niet. Maar niet alsnog gladder pureren als ze boos wordt. Als ze gewoon brood ed eet, dan kan ze ook fruit en groenten in stukjes eten.
Dat eten is wel een lastig dingetje maar wat betreft dat slapen lees ik hier ergens gewoon lekker laten krijssen. Ze vallen vanzelf om. Ik weet niet ik vind dat best wel heftig en ook wel heel hard. Het ene kind is het andere niet maar stel ze voelt zich echt veiliger met jouw erbij en slaapt dan beter. Tja dan zou ik er gewoon bij blijven. Desnoods bij jullie in bed inslapen en overleggen of een matrasje op haar kamer. Hier slaapt dochter met periodes bij ons en dan weer in haar eigen bed. Nu is het allemaal een probleem voor sommige en straks worden ze zelfstandig en dan denk je och waren ze nog maar klein. Als ze 18 zijn liggen ze echt niet meer krijssend in bed en tot die tijd go with the flow zou ik zeggen.
Ik zou zelf denk ik voor haar een extra bed in jullie slaapkamer zetten voor haar zodat ze dichtbij jullie kan slapen. Ik ben meer van het idee dat als een kindje je nodig heeft om zich veilig te voelen ik dat wil bieden. Of bijv een matras voor jezelf bij haar op de kamer leggen zodat je er zelf bij kunt gaan liggen als het nodig is. Qua eten zou ik idd niet meer pureren denk ik (of misschien ook wel, zo krijgt is in elk geval wat gezonds binnen), haar betrekken bij koken, samen koekjes bakken ed. Zorgen voor positieve dingen die met eten te maken hebben en evt. advies vragen van een logopediste oid. Qua gedrag, vooral zeggen wat wél mag. Jij wilt graag ... dat kan nu niet, we kunnen wel a of b doen. Wat kies je? Keuzes geven is denk ik ook belangrijk. En boos zijn en krijsen mag, papa en mama zijn er voor je als je wilt, maar krijsen betekend niet dat je daardoor toch je zin krijgt als iets niet mag bijv. Maar advies is moeilijk in te schatten vind ik omdat je weinig details weet. Proberen niet in een negatieve spiraal te komen. En als er 3 mnd geleden een broertje bij is gekomen is dat voor kinderen ook vaak een moeilijke tijd. Sterkte hoor!
Wij hebben daar ook aan gedacht, dat mijn man ffkes met een matras naast haar gaat liggen en ik bij de baby blijf, maar hij zit dan wel vast als hij snachts ff water wilt drinken of de kamer uit moet en ze hoort het, dan is het ook weer alle hens aan dek.
Jaaaaaa dat is heeeel moeilijk voor haar geweest. We zijn ook nog is op dat moment verhuisd.. kun je nagaan.
Maar misschien kun je dat (evt overdag op n rustig moment) wel met haar bespreken/ vertellen. Papa moet ook wel eens even drinken of naar de wc of wat dan ook. Hij zal dat tegen jou zeggen als hij even weg moet en dan komt hij weer terug als hij klaar is. Je kunt het ook overdag oefenen als een spelletje. Samen in bed liggen en dan zeggen o ik ga even ... doen hoor. Kom zo terug! En dan gewoon maar super kort weggaan. En dan ook eens ruilen dat je dochtertje even iets mag gaan pakken en dat jij dan wacht. Gewoon dat het leuk en grappig is en ook leerzaam voor haar.
Ik lees van een peuter met een sterke karakter, forse eigen wil en eentje die enorm veel nabijheid en veiligheid nodig heeft. En ik herken het voor de volle 100% Mijn tips: samenslapen (wij doen nog steeds ernaast zitten bij inslapen en bij wakker worden bij ons in bed- bij de oudste gjng dat vanaf 3,5 jaar over), geen ruzie maken over eten - ze komen niet zomaar tekort. Duidelijk en vooral heel heel consequent zijn! Succes- je kan dit. 💪
Oh dankjewel voor je reactie. Klopt, het is een heeeeel gevoelig en lief meisje met tegelijkertijd een sterke karaktertje. Ze heeft veel veiligheid en huidcontact nodig. Ze knuffelt overdag ook erg veel.
Hoop ook echt dat het slapen beter zal gaan.
Nee dat boos worden om eten werkt alleen maar averechts ik krijg er echt hartkloppingen van pfff
Lijkt precies mijn zoontje op alle punten, rond dezelfde leeftijd. Ik heb er zelf alleen niet zo veel moeite mee. Ik blijf erbij tot hij in slaap valt (in ons bed), en als hij daarna wakker wordt en niemand ziet en dus gaat gillen, dan kom ik gewoon meteen naar hem toe, tot hij weer slaapt. Snachts geen gegil want ik lig naast hem, prima toch als hij die geborgenheid nodig heeft. Stukjes groenten blijf ik zonder succes aanbieden, en daarnaast blijf ik gewoon pureren, ben allang blij dat hij op die manier toch groente binnenkrijgt. Maakt toch niet uit in welke vorm, en het zal vast niet zijn hele leven een probleem blijven. Hij krijst ook keihard wat minder prettig is, maar sommige kinderen hebben nou eenmaal wat meer temperament. Ik merk wel dat nu hij wat meer begint te praten zijn frustraties minder worden. En de echte driftbuien ontstaan hier vaak door de combinatie moe en honger, dus daar probeer ik een beetje op in te spelen.
Ohhh jij hebt me zo gelukkig gemaakt met je reactie. Ik dacht serieus dat ik de enige op aarde was met zo een kindje. Godzijdank bestaat er nog zo een kind. Alleen jij kunt begrijpen hoe moeilijk dat het is en waarom we het maar toegelaten hebben. Het is ook oh zo zielig maar tegelijkertijd wil ik toch dat er verandering in komt. Zij heeft die veiligheid ook echt nodig. Ze is bang om alleen te zijn. Ze zoekt ook echt die huidcontact en die geborgenheid.
Ja er zijn genoeg kindjes die wel stukjes groenten eten maar gewoon niet willen eten. Dan heb ik indd ook liever een kind dat wel goed eet en alle vitamines binnen krijgt, op welke manier dan ook. Ik ben gewoon bang dat ze op 4 jaar nog steeds gepureerd voedsel wilt. Ik wacht af wat er op school gaat veranderen.. misschien zullen de andere kindjes haar triggeren om wel stukjes te eten.
Hier ook twee slechte slapers. Het zijn alerte, intelligente dames die niets willen missen. Wij blijven bij de meiden zitten tot ze slapen. Als we dat niet doen, dan hebben we continu strijd en drama. Laten huilen vind ik not done. Hier is het echt omdat ze erg alert zijn en hun hoofdjes vol zitten.
Over eten maken we geen strijd. Je eet wel of je eet niet. Als je wel eet, dan eet je wat de pot schaft.
Dat krijsen... tja... klinkt als de peuterpuberteit. Consequent zijn en blijven
Ahh wij zijn dus niet de enige. Bedankt voor je reactie. Ohh je hebt er zelfs 2 die niet zelfstandig gaan slapen. Jeetje. Ja ze willen die veiligheid en geborgenheid voelen. Sommige kindjed hebben meer verlatingsangst, ze zijn echt bang om alleen te slapen. Wel zielig is het eigenlijk.
Ja dat eetgedoe ben ik ook klaar mee. Klaar we pureren niks meer.
Hier ook een peuter van bijna 2,5 maar zo extreem zoals jij het omschrijft herken ik het niet, sorry. Onze dame kan ook heel heftig zijn maar wij zijn de baas in huis. Moet eerlijk zeggen dat ze er bij mij wel eens overheen gaat, maar ik probeer zo consequent mogelijk te zijn. Dan gaat ze maar gillen of languit op de grond liggen....
Je hebt al een paar reacties met tips, ik heb daar niks meer op aan te vullen, staan zeker goede dingen tussen! Oh wat me nog te binnen schiet, snuggels en Dreams (Google maar eens) kan je misschien nog verder helpen wat betreft slapen en wie weet ook nog wel meer.. Heeft ons aan doorslapen geholpen bij onze dame toen ze 9/10 maanden was.
Ja ik ben echt uitgeput. Het zijn hele lange dagen voor mij en zeker in combinatie met een baby is het zwaar. Maar we moeten hier dringend iets aan doen indd.
Ik heb gegoogled maar krijgt verschillende boeken en slaapdruppels te zien. Kun je wat meer uitleg geven? Ben hier wel nieuwsgierig naar..
Ik zou er niet blijven naast zitten tot ze slaapt. Gewoon in bed leggen en weg gaan. Als ze krijst, dan krijst ze maar. Al is dat heel de nacht. Uiteindelijk zal ze wel in slaap vallen.
Met eten, gewoon met de pot mee laten eten. Niet meer gepureerd. Eet ze niet, dan niet.. als ze honger heeft, zal ze wel eten. Niet te veel aandacht aan geven.
Klinkt wel heel extreem, heb jij dit uitgeprobeerd? Is het zo gelukt? Zij gaat letterlijk de hele nacht huilen..
Ergens heb je een punt, als ze geen melk krijgt zal ze wel honger krijgen maar of ze stukjes gaat eten blijft voor ons een vraag. We gaan dit wel direct proberen.
Mijn dochter ging echt niet slapen als ik in de kamer bleef en ook niet als ik telkens terug binnen wandelde. Paar dagen door zetten en dan is het klaar. (Ik zou dit trouwens nooit adviseren voor een kleine baby, maar wel voor een kind van 2,5 jaar. Die weten al heel goed hoe ze de ouders moeten bespelen.)
Ze wordt over een half jaar 3: als het goed is begrijpt ze echt wel heel veel. Ze heeft ongetwijfeld lang een stempel mogen drukken op hoe zij het wil en jullie mogen stap voor stap terein terug winnen. Begin met wat je het liefst eerst anders zou willen zien: gedrag/slapen/eten 1 van die 3. Kijk ook naar wat jullie eigen triggers zijn: we reageren op een bepaalde manier op onze kinderen omdat er iets in ons wordt geraakt. Wat maakt dat op deze manier tot stand is gekomen? Willen jullie het anders doen dan de manier waarop jezelf bent opgevoed, wat neem je mee en wat niet? Je mag met je partner heel goed op een lijn (gaan) zitten om uit te stippelen hoe jullie dit (samen!) willen gaan aanpakken. Dat kan op allerlei manieren zijn en je kunt nog zo veel lezen over hoe anderen het doen, maar wat willen jullie/wat past bij jullie? Maak het voor je dochter overzichtelijk op een papier met tekeningen of plaatjes en laat haar mee helpen met versieringen; slapen/eten gaan we nu zo doen. Consequent blijven en er op terug komen, er desnoods een strippenkaart of beloningssysteem van maken.
Klopt indd! We gaan eerst starten met het eten, vanaf morgen geen gepureerd voedsel meer. Het slapen en laten huilen wachten we ff mee omdat ze naar school gaat en dat an sich al een grote verandering voor haar is.
Ze heeft ook verlatingsangst en wilt zich veilig voelen als ze slaapt, dat maakt dat wij het zielig voor haar vinden en we erbij blijven zitten.
Laten huilen hoeft echt niet he! Zelfstandig in slaap leren vallen, betekent niet perse laten huilen of er niet (willen) zijn voor je kindje. Het mooiste is als ze (uiteindelijk) liefdevol en zelfstandig in slaap kunnen vallen, maar tot de tijd; voel wat goed is voor beiden.
Voor het eten zou je Monkey Platters kunnen aanbieden en verder lekker samen in gesprek, niks zeggen over het eten of over het aantal happen dat ze zou moeten nemen o.i.d. Voor het doorslapen zou je idd nog aan white noise kunnen denken. Wij zijn heel tevreden over het Numsy apparaatje.
Hier ook twee, en de oudste helemaal, temperamentvolle kinderen. Jongste van ook bijna 30m slaapt ook nog niet door en hebben ons er maar bij neer gelegd. Een paar weken geleden hoorden we haar weer 4x per nacht en nu is het weer 1x en na 5jr weinig slaap is dat voor ons acceptabel 🙈
Kijk ik ga eerst zien hoe het zal gaan op school vanaf volgende week, omdat ik van veel moeders te horen krijg dat ze zal veranderen eens ze naar school gaat en ze dan ook tijdens de lunch andere kindjes ziet eten en het wel zal leren.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (50) Verversen