Ik ben een alleenstaande moeder met een zoon jonger dan 4 jaar. Ik wil vroeg beginnen met een verhaal voor mijn zoon. Dat wil ik in kleine delen doen zodat hij het begrijpt als hij naar school gaat en vaderdag werkstukjes moet maken. Ik heb geen enkel contact meer met de vader sinds de aankondiging van de zwangerschap. Geen erkenning en (ook geen alimentatie).
Wat moet ik hem vertellen als hij ernaar begint te vragen en hoe doe ik dat? De echte waarheid uiteindelijk.
En wat voor invloed kan het hebben als een kind zonder vader opgroeit? De enige man in zijn leven is een opa. Hoe gaan jullie hier mee om?
Eerlijk zijn. Kinderen zijn hoe dan ook altijd loyaal naar vader en moeder. Natuurlijk moet je niet op zo'n leeftijd vertellen hoe het precies in elkaar steekt. Dan snappen ze nog niet. Mijn zoon van bijna 6, vroeg rond zijn 4e ook waar papa was. Antwoord was "simpel": Papa en mama zijn niet meer verliefd op elkaar, wij houden allebei heel erg van je. Wij zullen er dan ook altijd voor je zijn. Wat ook echt zo is. Mijn vader was een hork en is een hork. Ik heb de scheiding van dichtbij mee gemaakt. Hij was er nooit. Alleen wanneer hij zin had om te mishandelen.. dan was hij er wel.
Ik lees reacties als dat als je iets niet hebt je het ook niet kan missen.. nou wat ik had ik een vader/vaderfiguur gemist met mijn diploma uitreiking. Toen ik ging trouwen.. toen ik mijn zoontje kreeg.. nu ik zwanger ben. Verschrikkelijk!! Had willen zeggen tegen hem: "Papa je bent opa geworden!" Nee.. soms gaat het niet zoals wij dat willen.
Hoe je het moet zeggen aan een kind dat zo jong is weet ik niet, maar de waarheid is wel degelijk de beste oplossing. Ik ben zelf opgegroeid met het gedacht dat de man waar mijn moeder mee samen is mijn vader is en ben er in men tienerjaren achtergekomen dat dit gelogen was. Ik heb men ouders hier toen mee geconfronteerd maar ze logen nog wat extra. Toen ik 24 was ben ik uiteindelijk door een halfbroer van mij benaderd en zo is de bal opnieuw aan het rollen gegaan en moesten mijn ouders de waarheid wel vertellen. Ik heb hen vervloekt, en nog geen beetje... Alles wat je ooit denkt gezien te hebben van je 'vader' in jezelf is onbestaande. Ik heb contact gezocht met men biologische vader maar dit is uiteindelijk ook op niets uitgedraaid. Het is een egocentrische man en bovendien heel manipulatief. Ik heb het contact ermee verbroken en zie deels ook wel in waarom mijn moeder koos om te liegen maar het heeft wel heel veel kapot gemaakt. Mijn vader (stiefpa) is er altijd wel geweest maar of hij een vaderfiguur was? Nee! Ik heb een vaderfiguur ook heel hard gemist, maar ik denk dat een goede opa ook wel heel veel kan betekenen. Er zijn nog kinderen die het in deze manier moeten stellen (helaas....) Hopelijk vind je een oplossing...
Ik ben zelf geen ervaringsdeskundige, wel is mijn vrouw opgegroeid met een vader waar ze eerst weinig aan had en die vervolgens wegging en ook nog stierf. Eerlijk gezegd denk ik dat ze een vaderfiguur echt wel flink gemist heeft, maar dan zonder het te kunnen benoemen. Wat je niet hebt kun je niet missen, zeggen ze wel eens, maar ik denk dat dat in dit geval niet op gaat. Als vaders en moeders hetzelfde zouden zijn, zouden mannen en vrouwen dus hetzelfde zijn en dat zijn ze nu eenmaal niet. Dus als je opgroeit zonder vader - of beter gezegd zonder vaderfiguur! - mis je wel degelijk iets, denk ik.
Ik zag een tijdje terug een documentaire waarin een (jonge) man, die bij zijn moeder in Nederland was opgegroeid, op zoek ging naar zijn vader in Suriname. Die vond hij ook, zodat hij hem kon leren kennen. Het bleek dat hij zijn vader had gemist, en ook bleek dat de vork echt anders in de steel zat dan hij altijd van zijn moeder had gehoord. Zijn moeder had gewoon zijn hele leven tegen hem zitten liegen en zijn vader grotendeels onterecht zwartgemaakt. Dat was niet zo leuk voor hem om daar achter te komen...
Dus ik zou het zo veel mogelijk eerlijk en duidelijk houden. Het is uiteindelijk zoals het is. Een schande is het niet, er zijn tegenwoordig zo veel gezinnen die zeg maar 'niet-traditioneel' zijn samengesteld.
voordat ik trouwde heeft mijn dochtertje die zonder vader moest doen en dat wel 10 jaar ze was soms verdrietig en soms begreep ze het niet maar ze struggle toch door ik vond haar erg sterk en voelde toch haar diepe zoektocht ik heb alles op alles gedaan haar vader te vinden die in buitenland verblijft sinds een jaar heeft ze contact met hem en doet haar goed stukje erkenning en haar andre helft , het was zeker niet makkelik niemand kan zeggen wat in kinds hoofdje omgaat als ze savonds naar bed gaan en denken leuk is het niet maar als het niet anders kan zou je toch zou moeten uit leggen op haar zijn leeftyds nivo , vroeger toen ze jaar of 4 was begon ze ermee waar is mijn papa , en om mijn kind geen stress te geven zei ik dan dat hij in buiteland woonde en daar werkte en ze met mama moest doen , na mate ze ouder werdt vertelde ik haar het verhaal stukje voor stukje , dat haar vader een vakantie liefde was en dat ik daar ontmoete en dat mama niet wist dat ze zwanger was toen ze terug keerde naar nederland , en dat ik me best zou doen hem voor haar te zoeken , wat uiteindelijk op bijzondere wijze toch is gelukt , en ze is erg blij dat ze soms met haar vader kan spreken weliswaar online ze heeft zelf in echt nog nooit gezien wie weet komt dat nog want suriname nederand ligt niet bepaald om de hoek . ik wensje veel sterkte met dit de komende jaren iedre verhaal is natuurlik anders en iedres leven is anders iedreen heeft weer andre redenen probeer altijd zo reeel mogelijk te blijven dat is beste voor hun ontwikkeling
'Gewoon' mee omgaan... Voor je zoontje is deze situatie normaal; hij weet niet anders... Je kunt spelenderwijs iets vertellen aan hem en antwoord geven op de vragen die hij heeft. Over het algemeen stelt een kind de vragen waar hij aan toe is. Die zijn eerst vaak eenvoudig, dus een eenvoudig antwoord volstaat dan.
Ik zou er nog mee wachten tot die oud genoeg is en er om vraagt en wat de eerder reacties al word aangeven dat een kindje zonder papa word opgroeit is helemaal geen nadeel hoor ze weten niet beter en het schaad ze niet worden gewoon gezonden kindjes dus ook die van jou maak je niet zo dik groetjes
Je zoontje weet niet beter dan dat er geen vader is. Voor vaderdagkadootje zou je zoontje dat ind voor opa kunnen maken deed die van mij ook altijd en ging altijd goed. Hij vraagt nu wel eens van ik moet nooit naar papa he en dan zeg ik nee kind je hebt geen papa.... en dan zegt hij zelf nee ik heb een mama en een opa en oma , broer enz. En vervolgens gaat hij weer verder spelen. Mijn andere kindje gaat straks ook niet beter weten of er is geen vader figuur in zijn leven. Ik ervaar dit juist niet als nadeel hoor.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen