Ik ben gezegend met twee heerlijke kids. Een meid van 7 en een jongen van 3 jaar. Ik vond het zwanger zijn en de kraamtijd heerlijk en zo bijzonder.
Mijn vriend wil absoluut geen derde meer en ik weet ook dat hoe ons gezin nu is, helemaal mooi is.
Toch blijft het me bezighouden.. heb ik genoeg genoten? Hoe zou het zijn als.. Het idee dat ik nooit meer zwanger zal worden en een baby zal hebben vind ik nog moeilijk, terwijl ik zo goed weet dat ons gezinnetje nu helemaal goed is. Ik begrijp mezelf daarin soms gewoon niet en word er moe van haha.
Zal dit ooit slijten? Het gaat gewoon ook allemaal zo snel.. alsof ik het niet bij kan houden. En ik hoef ook helemaal niet te twijfelen aangezien mijn vriend sowieso niet meer wilt.
Misschien helpt het ook niet dat veel mensen in mijn omgeving zwanger zijn of nog willen worden. Natuurlijk onwijs leuk, maar in mijn hoofd gebeurt er dan toch weer iets..
Ik ben benieuwd of iemand dit herkent? Heel vaag verhaal wel, maar moest het even delen.
Na de derde was het wel klaar dachten we, het gevoel van afsluiting was er toch nog niet helemaal, ook omdat m'n man graag nog wel een vierde zou willen als het zou lukken. Toch wel getwijfeld bij de vierde, maar uiteindelijk toch een vierde erbij gekomen, maar daarna waren alle kriebels weg, het was helemaal goed zo!
Tijdens de zwangerschap van de jongste riep ik al heel hard dat dit de laatste keer was. Nou, dat is zo gebleven. Nu vond ik zwanger zijn een hel. Liever nog 10x bevallen dan nog 1x zwanger.
Herkenbaar! Ik had en heb het na de eerste ook heel erg.. mijn man wilde eerst ook geen tweede, maar is nu toch gedraaid.. alleen de vraag of het nu nog lukt, gezien onze leeftijden..
Maar ben bang dat ik dat gevoel dan ook blijf houden. Vond zwanger zijn en de kraamtijd zo magisch.
Kan me wel voorstellen dat het gevoel minder wordt als je op een leeftijd komt dat het ook echt niet meer kan. Dan weet je ook dat het klaar is op een gegeven moment.
Maar misschien dat je nog met je vriend erover kan praten of is hij echt standvastig erin..?
Herkenbaar! Ik moest de keuze maken wil ik nog zwanger raken ja of nee heb een verzakking na de eerste gekregen van stadium 3. Dan moest ik nu wel beginnen. Maar omdat ik bang ben dat mijn bekken en de rest van me lichaam het niet aan kan omdat ik dan ook weer iui traject in moet. Vind ik het ook goed zo. Alleen ergens blijft het knagen want ze willen mij pas opereren als mijn dochter 5+ is. Ivm leeftijd en dat ik haar moet tillen dat zal betekenen dat als ik nog een keer zwanger raak, ik de operatie nog langer moet uitstellen. Maar! Ik nu al niet eens normaal kan rennen en springen en gek doen. Of laatstaan uren lopen ( geen een pessarium blijft goed zitte) dus ik ben gewoon een beetje aan het tobben.. en dan zag ik me beste vriendinnetje met haar kleintje denk ik ah jaa.. maar mijn lichaam zegt neeee niet doen. Haha lastig soms he die verhoudingen ook al leg je je er bij neer het blijft kriebelen
Mijn ervaring is dat het slijt maar over gaan eigenlijk nog steeds niet. Ik kan steeds vaker met overtuiging zeggen ‘het is goed zo’ maar heel af en toe toch van och wat had het leuk geweest een derde er bij. Onze jongste is nu 7 en dat gevoel van het is goed zo is er ook echt pas sinds een paar maanden.
Ja dat gevoel gaat over als ze nog iets groter zijn :) hier was het erg toen de jongste jaar of 7 was. Om later terug te komen met nieuwe partner haha. Maar erover dromen etc stopte hier toen ik richting eind 30 ging en mijn leven ook wel heel makkelijk werd met kids van 7&10… we zijn dieren in de natuur hè … willen ons voortplanten dus het gevoel is op zich logisch ;-)
Ik had het ook na de 2e. Mijn man wilde echt niet. Na ruim 2 jaar na de 2e zijn we er voor gegaan en kregen we na 2 zoons een dochter. Waar ik eerder bij elke zwangerschap dat gevoel had 'dat wil ik ook' heb ik nu het gevoel 'wat zielig' haha. We zijn compleet. Ik kijk ernaar uit als ook de jongste naar school gaat en er weer meer rust in huis komt wat betreft het fysieke deel.
Wat mooi! Haha, ja van dat gevoel ‘dat wil ik ook’ wil ik af. Maar misschien is het voor mij meer iets dat ik een plekje moet geven voor mezelf. Dat ik daar twee keer van heb mogen genieten en dat het goed is zo. We hebben ook twee lekker aanwezige kids, dus het is niet dat ik nu echt die ruimte voel ofzo. Mijn vriend vindt het ouderschap sowieso erg pittig en ziet het dus echt niet zitten. Ik hoop zelf dus van dat gevoel af te komen :)
Dat hoop ik ook voor je❤ mijn buurvrouw wilde ook erg graag een 3e. Haar man zei prima maar dan moet je een andere man zoeken😂 heeft ze niet gedaan haha en bij haar is het gevoel weg gegaan nadat de jongens beide op school zaten en hoeveel vrijheid ze weer kreeg. Geef het wat tijd🙏 hopelijk slijt het gevoel snel❤
Voor ons was het na twee kinderen echt wel klaar, geen twijfel. Ik herken het ook niet echt als een magische tijd wat ik koste wat het kost nog een derde keer moet meemaken. Na de babytijd volgen nog een heleboel mooie mijlpalen waar je als moeder echt lang op kan teren.
Dat ben ik zeker met je eens! En het is ook dubbel, want enerzijds vind ik het te snel gaan en anderzijds vind ik het bijvoorbeeld ook heerlijk dat mijn zoontje (bijna helemaal) zindelijk is en ik straks wat meer tijd voor mezelf krijg als hij naar school gaat.
Bij mij ging het gevoel ook niet over, maar heb toch mijn verstand moeten laten spreken. Qua leeftijd, eerdere miskramen en qua fysieke problemen/ complicaties tijdens de zwangerschappen en bevalling was het echt onverstandig geweest voor een derde te gaan. Hoewel ik over het algemeen meestal mijn gevoel laat spreken, heb ik het in deze kwestie niet gedaan. Voelt dubbel. Sta 100% achter de beslissing, maar heb nooit het gevoel van compleet gevoeld....toch is het goed zo. Mogelijk draait je partner nog bij en anders is het jammer. Uiteindelijk moet je er beide achter staan.🍀
Ik kan me goed voorstellen dat dat altijd dubbel zal blijven voelen. Gelukkig voelt het toch goed zo voor je. Zelf heb ik niet het gevoel niet compleet te zijn, maar meer moeite met het idee dat ik iets moet afsluiten ofzo. En niet dat gevoel hebben van nu is het klaar. Moeilijk uit te leggen :)
Bij mij ging het niet over. Voor mij voelde mijn gezin niet compleet, ook al voelde dat voor mijn man wel zo... Uiteindelijk begreep hij dat en is de derde er toch gekomen. Toen was het voor mij wél echt klaar... Geen enkele twijfel meer!
Bedankt voor je reactie en wat fijn dat jullie eruit zijn gekomen en je nu wel echt voelt dat het klaar is! Jij hebt dus al die tijd wel echt zeker geweten dat je een derde wilde?
Ja, voor mij voelde het het echt als niet af. Zwanger zijn vond ik loodzwaar, dus het ging mij niet om die "ervaring"... De derde zwangerschap was ook echt de zwaarste. Er was daarna echt niets meer in mij dat dat nog eens wilde meemaken Daarna sliep onze dochter ontzettend slecht. Pas na 2,5 jaar kwam ik weer een beetje bij... Zij was écht de hekkensluiter! En we zij allebei erg blij met haar.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (18) Verversen