Het was een dag die ik gelukkig niet vaak mee maak in het moederschap maar hij was erg genoeg om er even mijn hart over te luchten nu.

Even een note: ik ben al 2,5 maand thuis met mn puberende peuter.
Ze weet me vaak goed uit te dagen maar ik weet het wel te misleiden en haar daar dan uit te halen. Maar deze dag was daar zó niet voor bestemd. Ik was moe en zij ook. Sochtends ging t wel, al vond ze genoeg manieren om net ff iets te ver te gaan.
Hop hop, boodschappen doen .. op de step ahum.. en hoewel dat ook al niet zo vlot ging werd ik ook nog kwaad omdat ik uiteindelijk die step mocht dragen. Afijn.. even een kleine stop bij de speeltuin, lekker samen gekeuteld en gespeeld. Door naar de supermark en daar ging gelukkiggggg alles goed.

Op de terugweg wilde ze weer naar die speeltuin dus ik zei nee en daar was ze ‘t niet mee eens. Ze stootte vollop haar lip tegen de step en jahoor, tand door dr lip. Dus heel de dag drama om dr lip.. logisch..

Avondeten deed zeer, uiteindelijk wat patatjes naar binnen gekregen. Kind blij, papa en mama ook blij.

In de douche is het altijd feest want uiteindelijk wilt ze daar never uit. Na 3x vragen was bij mij echt mn geduld op. Ik schreeuwde zo hard dat ik dus nu met een rotgevoel zit en met een schorre stem.

Huilend ben ik in bed gaan liggen, mijn vriend haar afgedroogd en aangekleed, ze kwam bij me liggen. Ik zei sorry en ze sliep. Nu lig ik nog te janken als een klein kind en ligt zij te snurken naast mij.

Het moederschap, het is niet normaal pittig soms. Wie herkent dit? Schreeuwen jullie wel eens of schieten jullie wel uit je slof? Voel je je dan schuldig? Ik zoek wel een lotgenootjes haha.
Ik ga nog ff verder een potje janken

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A


reacties (20)    Verversen


  • Elien_

    Wees niet te streng voor jezelf mama. We zijn allemaal maar mensen met goede en slechte dagen 🌷 als ik achteraf gezien misschien te snel kwaad werd op mijn dochter en onterecht gehandeld heb zeg ik ook gewoon sorry tegen haar en krijg ik ook altijd een knuffel. 🙊

  • Jasmine1988

    Het moederschap en schuldgevoel: ik kan het niet los van elkaar zien. Maar goed, wees niet te streng voor jezelf, ook jij verliest wel eens je geduld.

  • Denelientjes

    Ja leuke leeftijd.duidelijke grenzen trekken.
    Niet huilen hoor soms is het gewoon geen leuke dag...
    Misschien helpt aftellen bij het douchen?! Ineens eruit vind ik zelf ook niet leuk 😉
    Dan zijn ze er net 8ets op voorbereid en leren ze tellen. Tot 20 of 30 seconde ofzo.
    Eerste x zeg ik (na het aftellen) oke klaar kom er nu maar uit.
    Tweede keer kom... zoniet dan haal ik haar eruit.
    Niet vragen kom je eruit?! Maar ik wil dat je er nu uit komt we hebben afgeteld en het is nu klaar.. Bij een vraag heb je namelijk een keuze 😉
    Velen geloven het niet, maar hier in huis schreeuwen we niet. Schreeuwen is een teken van onmacht en een voorbeeld wat je afgeeft op je kind. (Ik krijg mijn zin niet, dan schreeuw ik dan lukt het mij wel om mijn zin te krijgen) zoals bij het douche voorbeeld. Maar dan moet ik zeggen dat ik uit de kinderopvang kom en cursussen heb gehad.
    Ik praat wel met een duidelijke stem (met de ik meen het serieus look) soms, heel duidelijk over wat ik verwacht en waarom.
    Tussen de 2 en 3,5 jaar heeft ze ook regelmatig op de trap gezeten. Daarna eigenlijk nooit meer.. Maar hier thuis zijn er wel weer andere dingen waar we tegenaan lopen of liepen. Niemand is perfect. Wees niet zo hard voor jezelf er zit geen handleiding bij je kan enkel leren van je eigen ervaring en die van anderen kijken of dat voor jou en je kind werkt.
    En misschien de volgende keer de douche overslaan als jullie beide al moe zijn?!
    Succes het komt vast goed!!

  • Lynn.x3

    Mijn man zegt altijd dat ik engelen geduld heb! Als mijn kinderen iets doen negeer ik het gedrag wat ze fout doen. (Soms tot grote ergenis van mijn man omdat ze dan huilen, schreeuwen of zeuren) Zodra ze stoppen of dan iets goed doen ga ik dansen en springen en gek met ze doen geef ze dan complimentjes en vinden die aandacht wat ze dan krijgen toch wat leuker merk ik. En natuurlijk kan ook ik boos worden als er toch iets gebeurd wat net iets erger is (bijvoorbeeld gooien met dingen wat kapot kan). Maar schreeuwen helpt niet, ik denk juist ook dat het averechts werkt. Ik hoor de heledag mijn buurvrouw die 20 meter verder op woont (vrijstaande woningen) schreeuwen op haar 6 kinderen. Ik snap haar ook wel soms. Mijn schoonzus, mijn zus en broer doen het ook wel eens op hen kindjes. Soms ook zeker terecht
    Maar alsnog mijn eigen mening natuurlijk juist omdat ik het niet doe merk ik dat mijn kindjes het ook niet leuk vinden om negatief gedrag te tonen en het leuker vinden om die positieve complimentjes, dansen, gek doen en springen willen 😁.

    Maaaar. Ik snap zeker dat het soms even allemaal teveel word! 🌹

  • jjma

    Er zitten dagen tussen dan is het dikke drama de hele dag door. 'S morgens dan begint de drama al en gaat de hele dag door. De kinderen maken overal ruzie om, telkens huilen, ze bezeren zich de hele tijd. Blij als ze dan op bed liggen😅 Gelukkig zijn de positieve dagen meer dan de drama dagen.. ik merk zelf ( mijn man ook) dat ik prikkelbaarder ben de week voordat ik ongesteld moet worden. Vind het zelf ook vervelend. De dag erna begin je weer opnieuw en steek je er weer positieve energie in. Samen spelen, samen knuffelen.

    Ik keek dan altijd jaloers naar mijn buurvrouw die altijd zo beheerst en rustig blijft.. tot ze laatst zei, hoor je mij wel eens schreeuwen🤣 (ik hoor dat nooit) oke dacht ik toen.. zij doet dat dus ook wel eens. Het feit dat je er over nadenkt, schuldig voelt zegt genoeg. Sterkte met je peuterpuber😉

  • Paprikaplantje

    Ik herken wel heel veel, maar ik merk dat ik toch rustig blijf. Hier is het ook altijd feest in de douche. Dus ik zet dan de timer op 5 minuten zodat ze weet dat ze er zo uit moet. Als die op is deel ik mee dat het tijd is om eruit te gaan. Dan zet ik het opstapje uitnodigend neer. Als ze dan nog weigert zeg ik consequent: het is tijd om eruit te gaan, je mag kiezen of je dat zelf doet of dat mama je eruit gaat halen.
    In het begin wilde ze nog wel eens uitproberen wat er gebeurt als ze blijft zitten. Maar ze heeft dondersgoed door dat ze er anders uit wordt gehaald.
    Sindsdien werkt het altijd.

    Maar neemt niet weg dat ik je gevoel wel heel goed snap. Morgen weer een dag, knuffel eens extra met je peuterpuber. En dit soort momenten maken je ook sterker. Je geeft om je dochter, wilt het graag goed doen, en denkt na over je eigen handelen. Ik denk dat je er wel komt. Maak een nieuwe aanpak, morgen weer een dag.

  • china-dad

    Tsja, kan gebeuren hoort erbij. Leuk is het niet, maar toch beter dan slaan wat vroeger vrij gewoon was

  • Jojo91

    Poeh ja gebeurd hier helaas ook wel eens. Vooral als iedereen moe is, is het lastig om het gezellig te houden. Iedereen reageert anders op vermoeidheid, met mn zoon valt bijna geen contact meer te leggen en mijn dochter wordt dan enorm baldadig. Echt lessen in geduld zijn het dan

  • Florien84

    Ik schiet ook wel eens uit mijn slof en ik verhef mijn stem ook wel eens wanneer de voor de 10e keer niet luisteren. Toen de kinderen volledig thuis waren en ik ook thuis werkte werd mijn lontje een stuk korter. Het vraagt veel van je. En mijn dochter vliegen elkaar geregeld in de haren, vinden luisteren een opgave opzich en missen hun regelmaat. Ik houd onwijs veel van ze dus ik praat er daarna altijd met de over, maar soms gebeurt het dat ik mijn stem verhef. Dan zijn ze heel de dag al ver de grens over gegaan.

  • Latercera

    Hier helaas ook af en toe een rotgevoel omdat ik te kattig ben geweest met het naar bed brengen. Soms ook met schreeuwen. Mijn middelste omschreef het een keer heel mooi: mama jij bent meestal groen en gaat dan opeens naar rood, dan ben je zo boos. Toen heb ik er een goed gesprek over gehad. Dat ik het heel duidelijk moet benoemen en dat twee keer waarschuwen echt oranje is. Toch gebeurt het nog wel eens dat ik rood word (soms te snel) en ga schreeuwen. Maar met die kleuren werkt wel. Maar het zijn geen peuters meer..

  • Casey34

    Soms is het gewoon TE veel. En dan schiet je uit je slof. Morgen weer een nieuwe dag. En de douche is herkenbaar ik draai gewoon de knop om en zeg dat het water op is 🤫 dan kijkt hij me aan zo van 🤨 maar loopt dan toch maar naar me toe lekker warm in de handdoek.

  • Jettjet

    Ik ben al 4,5 jaar thuis met mijn kindertjes, bewuste keuze :) helaas schreeuw ik, niet altijd, ik werk eraan maar soms lukt het me echt niet om op mn knietjez te redeneren met ze. Ik merk wel dat het echt rond mn menstruatie is dat ik meer schreeuw. En dan laat ik nadien ook vaak tranen. Ik denk dat het normaal is, dat we niet te streng moeten zijn voor onszelf en soms heb je eens zo'n dag. Morgen beter!
    Ik las ooit het boek ' stop met schreeuwen'. Aanrader

  • Charliecharlie

    Ik schreeuw nooit, maar ik zit dan ook niet al 2,5 maand op m’n peuters lip ;) En ik ben er een van het kalme soort, ook in de rest van het leven. Kan gebeuren, je bent geen machine.

  • Massie90

    Klinkt mij als een normale, lieve, goede moeder 😉 waar je kind trots en blij mee mag zijn. Zo’n dagen hebben we allemaal, goed dat je naar eigen rol kijkt toch, ff huilen en wij voelen ons rot terwijl die kleintjes liggen te slapen en je morgenvroeg een dikke knuffel geven!

  • 3-musketiers

    Ja hoor hier ook wel eens uit me slof geschoten hoor en ook wel eens gaan janken erom, maar ik ben sowieso al heel erg streng moet wel als alleenstaande moeder van een peuter puber en een gewone puber anders lopen ze zo over me heen en heb geen partner die het even over kan nemen als het teveel wordt, ze zitten beide nu op een leeftijd van uitproberen en uitproberen, ze krijgen daar door voor het minste geringste straf, en merk soms dat ik ook wel onredelijk in ben ( gelijk 5 dagen huisarrest schreeuwde ik vandaag nog omdat dr kleren niet in de wasmand lagen) beetje teveel van het goede dus. Maar ik zie het in en vanavond probeerde de oudste me ook weer uit te lokken ik wordt er zo moe van dus ja hier ook wel eens geduld op en een schreeuw naar hun hoofd.

  • Mamivan4

    Ja, hier. DE moeder van twee jongens 12 en 9 , en geloof mij, ik pak mijn spullen de koffer in en ga weg om over een 15 min terug te komen minimaal 10 keer per dag, zo kwaad ze mij maken. Laat maar zitten nog een meisje van 6 en peuter van 2,5 . En ook ik voel mi rot als ik wat te hard iets zegt of te hard zijn/ haar arm pakt. Maar is echt zo moeilijk begrijpen hoe gevaarlijk verkeer is ? Of is het zo moeilijk begrijpen , nee , geen tweede deerde vierde snoepje. Sowieso is het zo moeilijk begrijpen wat mama zegt, jongens?! Ja, ik huil soms ook zo hard.

  • eleonoortje

    Ja, ik herken het ook! Een paar dagen geleden nog... ik overprikkeld, kleuter moe, peuter moe, iedereen aan het jengelen en grenzenpeuteren. Ik weet niet eens meer wat er gebeurde, maar ik schoot ook zo heftig uit mijn slof dat ik daarna schor was. En wilde het liefst ook in bed gaan liggen huilen met een deken over mijn hoofd, maar dat kon even niet :(
    Maar ik geloof dat mijn kinderen me nog steeds de liefste mamma vinden, en ik hen de liefste kinderen. Dus het gaat nog goed hier :)

  • Mijndraakjes

    Deze voel ik wel ja!
    Mijn oudste, 2,5 jaar, weet heel goed dat hij moet stoppen bij de stoeprand. Dat doet hij ook altijd. Laatst was hij in een bui, waarbij hij ging kijken wat wel en niet kon. Ik zei dat hij moest blijven staan, maar hij deed toch 2 stappen de straat op. Ben zó boos geworden, pakte hem net even te hard bij zijn arm en haalde hem terug de stoep op.

    Hij huilde zo hartverscheurend. Ik zag dat hij het echt als grapje bedoelde, niet om stout te doen. Ik sta er nog steeds achter hoe ik gehandeld heb, want het verkeer is geen grapje. Maar ik heb me zo rot gevoeld :(

    Toen deze zelfde nog kleiner was, denk net 1 jaar, had hij een weekje dat hij steeds héél erg huilde in bed. Paniek huilen, steeds wakker worden en weer in paniek. En in plaats van dat ik hem veilig bij me nam verloor ik mijn geduld en heb ik tegen hem geschreeuwd, nadat ik hem iets te hard in bed heb gelegd. Dáár voel ik me nog steeds heel schuldig om, dat had ik nooit mogen doen. Maar hé, we zijn allemaal mensen en die verliezen hun geduld weleens.

    Morgen extra knuffelen met je meisje ❤

  • Vlindermoeder

    Ach meid! Lastig hè?! Ik heb ook wel eens huilend naast het bed van mijn dochter gezeten, onnodig geschreeuwd tegen haar of haar misschien net wat te hard bij haar arm gepakt. Als je niet van je kind zou houden, dan lag je nu niet op bed te huilen ❤️ Sinds ik weer werk gaat het stukken beter. Daarbij hebben mijn dochter en ik hetzelfde karakter en ik weet dat dat in de toekomst gaat botsen (dat doet het nu al af en toe). Ik probeer nu anders op haar te reageren. Hoe rustiger ik ben, hoe beter het gaat. Het ligt niet aan haar, maar aan mijzelf

  • MarieSophie

    Hier 2 dametjes, één van net 1 en één van net 2.

    En ja, ik schiet zeker wel één keer per dag uit mijn slof. De één kruipt waar ze niet heen mag, de andere pakt iets af. Het woord nee snappen ze beide nog niets van. En na tien keer pedagogisch vragen ben ik er soms wel eens klaar mee en roep ik net iets te hard nee vanuit de keuken....

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50