Ik zit middenin een burn-out en heb een geweldig doeboek (het grote depri doeboek) waardoor ik tot zelfreflectie kom en ook echt opdrachten moet doen ipv alleen maar lezen en bij het schrijven van bepaalde notities kom ik tot de vraag wanneer mijn burnout zal zijn ontstaan. Iedereen/we nemen aan dat het komt door de combinatie van zwangerschap-verbouwing/klussen-bevallen-verhuizen maar speelt het al niet langer dat opgejaagde gevoel? En was dit de klap op de vuurpijl? Is het erin geslopen sinds ik weer ben gaan werken na 5 jaar thuisblijfmoeder te zijn geweest? (Werk weer sinds half 2020). Zorgt dat voor meer stress? Meer moeten doen op de dagen dat ik vrij ben ipv het kunnen verdelen over alle dagen? Daardoor alleen maar aan het rennen en vliegen? Ik vind het lastig daarachter te komen. en zoja, wat zou dan een oplossing zijn het te veranderen?
Hoe ervaren jullie dit? Zijn jullie relaxter als jullie werken? Geen opgejaagd of druk gevoel op de dagen dat je vrij bent? Laatst vroeg ik een vriendin die een halfjaar geleden is bevallen en zij ervaart 3 dagen werken ook als heel druk, wil het liefst naar 2 want op de dagen dat zij vrij is is ze met veel dingen thuis bezig waardoor ze alsnog niet de volledige aandacht aan haar kindje kan geven.. dan denk ik: is dit nu de maatschappij waarin we leven? Moet het idd zo gaan dan? Dat dit nu eenmaal onze generatie (de Y-generatie) is, de vrouwen waarvan min of meer verwacht wordt te werken en daarnaast je hele gezin te runnen? En tuurlijk staat bij velen een man naast je, maar die is ook druk met zijn (vaak) fulltimebaan.
Ik merk in deze zoektocht dat een deel van mij toch het liefst graag weer thuis wil blijven bij de kinderen maar dat er ook een stemmetje knaagt “maar je wil toch ook lekker onbezorgd op vakantie kunnen?” “Je wil toch ook gezellig dagjes uit kunnen blijven doen of eens uiteten”? En daarnaast wil je graag werken aan je toekomstplannen wat betreft onze nieuwe woning dus dat spaargeld moet toch ook aangevuld blijven worden... hoe kun je in deze tijd voldoen aan al je dromen?
Kijkend naar mijzelf. Ik ben ongezond opgegroeid, gedwongen verandwoordelijk geworden voor taken die mijn moeder op zich had moeten houden. Belast met volwassen problematiek waardoor ik een groot deel van mijn jeugd mis. Tijdens de pubertijd ontwikkel je jezelf tenminste normaal. Ontdek je wie je bent. Werd om mijn 17e moeder (vanuit een ernstig ongezonde relatie, ernstig getraumatiseerd). 20e nogmaals. En heb de nodige hulpverlening gezocht. Uiteindelijk een cursus gedaan w.r.a.p : Wellness recovery action plan. Geweldig ! Vanaf dat moment ben ik gaan leren wie ik ben. Wat ik wil. Wat ik kan. En vooral wat ik nodig heb en herken wanneer wat nodig is. Jaar nadien ben ik terug aan werk gegaan (ruim 7 jaar thuis gezeten). Wel parttime. En kan het allemaal goed aan nu.
Handvatten! Is de sleutel naar gezonde geestelijke gezondheid. Alles gedoseerd doen ❤️
Ik ben gegaan van werkloos thuis naar 3 om 4 dagen werken. Ik vind het heerlijk. Wel werken wat me energie geeft. Maar ook wat dagen thuis voor klusjes en met de kindjes. Ik kom dan ook van fulltime af. Die klusjesdagen zijn wel druk, maar liever dit dan steeds met de kindjes thuis. Ik ga me dan ronduit vervelen. Iig, ligt dit wrs heel persoonlijk.
Ik ben zelf 2,5 jaar thuis gebleven na de geboorte van m’n jongste en ik vond dit echt heerlijk. Ik had zoveel tijd voor leuke dingen. Tuinieren, bakken, zorgen voor m’n gezin, lekker koken,.. alles ging zo makkelijk. Helaas ging het financieel niet om langer thuis te blijven. Ik he. Een tijdje 4/5de gewerkt, maar ik was doodongelukkig. Nu werk ik 50%. In mijn geval is dat wel 5 dagen per week, maar dan telkens van 13u tot 16u of 17u. Heel af en toe eens een dag van 9.30u tot 17u. Voordeel is dat ik mijn kinderen ‘s morgens altijd naar school kan brengen. Op zich is het prima nu, maar soms zou ik toch willen dat ik leefde in de tijd dat vrouwen niet hoefden te werken en dat ik er 100% konden zijn voor m’n kinderen en man.
Ik ben alleenstaand en ik heb voor de zwangerschap elke week 35 uur gewerkt. Dat vond ik vooral zwaar aangezien ik altijd naar huis moest als mijn dochter verkouden was oid. Kon nooit na 18 uur werken omdat ik mijn dochter in bed moet brengen en mijn collega´s hadden daarvoor geen begrip. Werd letterlijk helemaal gek. Ik ben van baan gewisseld en naar 27 uur in de week gegaan en kort daarna kwam ik erachter dat ik Zwanger was. Ben nu sinds het begin van de zwangerschap thuis vanwege een werk-verbod. (In Duitsland mogen zwangeren Tandartsassistenten niet in de tandartspraktijk werken en assisteren) Ga straks na de bevalling 2 - 2,5 jaren in de Elternzeit en zie daarna verder wat ik ga doen.
Ik zelf ervaar dit niet zo. Ik vind persoonlijk het fijn om te werken, en wordt daar in mijn ogen een leukere en relaxtere mama van! Mijn partner werkt fulltime,is gemiddeld 2 dagen per week over ver aan het werk en de andere 3 dagen zijn vaak thuis werkdagen. Ik werk 28 uur in de week in de zorg, soms de ene week wat meer en andere week wat minder, maar gemiddeld dus 28 uur. Wel is het belangrijk dat het huishouden in evenwicht is, dus zowel man als vrouw die beiden meehelpen in het huishouden. Maar voor iedereen is dit natuurlijk verschillend wat prettig is.
Waarom is het normaal dat de man een fulltime baan heeft en de vrouw het gezin runt? Waarom niet zowel de man als de vrouw vier dagen werken en samen het gezin runnen?
Ik vraag mij oprecht af of stoppen met werken de oplossing is om het rustiger te krijgen voor jezelf. Ik mis compleet je man in dit verhaal...
Hij werkt (vul ik nu in) 5 dagen en ervaart geen druk. Jij werkt 2 dagen? 3 dagen (ik lees het niet terug) en ervaart heel veel druk aan het huishouden etc. Dan vind ik je man (nogmaals ik lees niets over hem dus vul het in) een flapdrol als hij dat 1. Niet doorheeft en 2. Niet ingrijpt.
Kinderen krijgen doe je samen, een huishouden runnen doe je samen. Als één van de twee dat als zwaar ervaart omdat (weer vul ik 't in) jij alles in je eentje doet moet je bij je man aankloppen en niet minder gaan werken.
Werk zorgt voor geld, structuur, een pensioen (echt iedereen vergeet dat!) en financiële zelfstandigheid (hoe klein soms ook). Daarnaast vind ik het ook een voorbeeld naar mijn dochters dat ook hun vader verantwoordelijk is voor het huishouden, voor het gezin en dat dat niet alleen de man is die op zaterdag en zondag het vlees snijdt.
Ik werk ook omdat ik mijn werk super leuk vind, ik de maatschappij dien, ik mijzelf leuker vind als ik werk, ik het heerlijk vind mijn eigen geld te verdienen en ik tot rust (jaja) kom op mijn werk. Normale gesprekken, rustig poepen, warme thee en daar krijg ik nog geld voor ook. Met dat geld koop ik huishoudelijke hulp, worden de boodschappen bezorgd en komt thuisbezorgd voorrijden als ik geen zin heb om te koken. Extra's die het leven heel aangenaam maken.
Betreft herkomst burnout: ik denk dat het super is dat je d.m.v. een boek probeert hieraan te werken en kijkt waar het vandaan komt. Ik merk echter in mijn omgeving en professionals dat het soms heel erg kan werken te kijken waarom jij bepaalde keuzes maakt of op bepaalde manieren denkt. Je kijkt hierbij ook meer naar het verleden. Niet om kwade geesten wakker te maken of anderen de schuld te geven.. maar meer om een stukje realisatie te krijgen waarom jij voor bepaalde dingen kiest of denkt. Hierdoor kun je een mega groot stuk berusting krijgen wat je in dit proces ontzettend kan helpen. Een echt goede coach of psycholoog kan je hierbij helpen. Zoek hierbij naar overlevingsstrategieën die jij verworven hebt. Hieruit komen ook waarschijnlijk normen en waarden die jij hierdoor verworven hebt in jouw leven en waardoor je ook met meer vrede jouw keuze kan maken hoeveel je wil werken (sommige zien dit ook juist als tijd voor zichzelf) of er voor je gezin wil zijn. Wat maakt je gelukkig? Waar kun je eventueel hulp of ontlasting inkopen zodat je ruimte in je hoofd kan creëeren. Soms niet financieel mogelijk maar kan op velen vlakken wel erg waardevol. Uit onderzoek blijkt dat tijd kopen (zoals hulp huishouding) één van de dingen zijn die een mens het allergelukkigst maken. Ik wens je heel veel succes in dit proces. Bedenk wel dat misschien iets minder werken niet perse de oplossing is. Kijk even bij jezelf waar dit dan wel vandaan komt met professionele hulp.
Zijn er andere manieren behalve stoppen met werken of minder werken die je mogelijk kunnen helpen om te ontlasten? Ik loop hier zelf vast op het huishouden. Ik werk ongeveer 2,5 dat in de week. Ik vind werken ook wel relaxt, even weg van thuis. Twijfel ook wel enorm of stoppen met werken mij wel zal helpen om meer rust te krijgen. Ik betwijfel het. ( ik kan niet eens stoppen want ik ben alleen en het is het enige inkomen..) Ik denk altijd maar ooit komt het goed.
Ik werk 2,5 dag en 1 lange dag studie ben de woensdagmiddag en vrijdagen vrij heb 2 kids 1 van 9 en 1 van 10 maanden ik vind het heerlijk. Vrijdag doe ik wel wat huishouden zuigen dweilen wasje etc. Ik voel alleen stress als ik net als nu vlak voor een tentamen periode zit. Maar moet eerlijk zeggen ik werk sinds september als docent op middelbaar onderwijs en het is even pittig omdat ik me bevoegdheid moet halen binnen 2 jaar (speciaal verkort traject ivm m'n vooropleiding) en de jongste was net geen 4 maanden toen ik begon, maar ik vind het heerlijk. Het scheelt wel denk ik dat ik echt plezier heb in mijn werk dat voelt voor mij ook gewoon relaxed, tuurlijk heb ik weleens dat ik savonds denk pfff iedereen naar bed ik wil ff stilte haha maar ik merk dat ik nu doe wat ik wil en daar ben ik dankbaar voor en ik laat los wat niet is en geniet in het moment en dat neemt veel zorgen en stress weg.
Mss ook goed om te weten ik heb een robotstofzuiger (via telefoon bedienbaar dus elke dag ff aan of elke keer rondje onder de tafel als de jongste heeft gegeten) en ik heb een goed support systeem 2 dagen passen de omas op en zeker mijn schoonma draait gewoon wasjes ook en neemt me zoveel werk uit handen dat ik niet elke vrijdag voor een week was en schoonmaak etc moet doen.
Als ik me bevoegdheid heb valt m'n studiedag weg en ben ik een dag extra vrij, maarik denk dat ik een halve dag extra zou willen werken dan dus dat ik 3 hele dagen werk. Dan heb ik ook meer tijd thuis ik zit nu soms best regelmatig even aan de studie dat valt dan ook allemaal weg
Ik zou zelf denk ik 2 of max 3 dagen willen werken uiteindelijk, maar pas als mijn kinderen (die ik nog niet heb ) naar school gaan. Daarvoor niet werken. Mijn werk is voor mij een extraatje maar zie ik niet als mijn grootste roeping, die is namelijk hier thuis.
Ik begin het ook steeds zwaarder te vinden. Inmiddels ben ik sinds 1.5 jaar weer 20 uur (4 uur per dag) aan het werk, maar heb ik ook mijn jongste dochtertje overdag fulltime thuis. Daarnaast het huishouden, boodschappen en al onze wekelijkse afspraken met onze gezinscoach en psycholoog. Mijn man komt om half 3 thuis en de kinderen van school, en dan moet ik naar het werk. Het begint me steeds meer op te breken, waardoor ik ongemotiveerd, oververmoeid, en met tegenzin naar het werk ga.
Waarom is het normaal dat de man een fulltime baan heeft en de vrouw het gezin runt? Waarom niet zowel de man als de vrouw vier dagen werken en samen het gezin runnen?
In mijn omgeving (vrienden en collega's) is dit ook niet normaal gelukkig. Man en vrouw werken 4 dagen. Dan zijn de kinderen nog steeds meer dagen thuis dan op de opvang en zijn er gelijke ontwikkelmogelijkheden. Overigens is mijn man wel weer 5 dagen gaan werken toen de kinderen naar school gingen maar was op vrijdag dan wel om 3 uur thuis.
Maar de vrienden van mijn man vinden dit maar raar. Daar werken de vrouwen allemaal 3 dagen, of 4 dagen een schoolbaan ( van 9 tot 3), en de mannen fulltime.
Ik werk inmiddels 16 uur, eerste anderhalf jaar na de geboorte van ons zoontje was dat 20 uur. Kregen toen de opvang niet meer rond dus ben minder gaan werken, dag extra kdv ging ons bizar veel meer kosten zodat ik echt alleen maar voor de opvang zou werken. Maar eerlijk, het is zoveel beter nu. Het is maar een verschil van een halve dag werken maar brengt zoveel meer rust. Vooral in mijn hoofd, haha. Ben snel overprikkeld, dus 2 dagen werken 5 dagen zorgen is een heerlijke balans hier.
Mijn man werkt 36 uur, 4 dagen van 9 uur, en neemt 4 uur ouderschapsverlof op. Hij is 1 dag in de week thuis bij ons zoontje en de zoon in kwestie gaat 1 dag naar het kdv.
Financieel zijn we niet slechter geworden van mijn keuze om die 4 uur te laten schieten. We komen op een tientje of 5 na op hetzelfde maandinkomen uit door toeslagen die ineens om de hoek kwamen kijken. Nu staat ons gezamenlijk salaris erg hoog bij de belastingdienst dus we krijgen toeslagen 1x per jaar terug om te voorkomen dat we moeten betalen.
Afgelopen jaar is mijn man flink gestegen in salaris met over een paar maanden nog een stijging in het vooruitzicht door een nieuwe functie. We leveren absoluut aan luxe in door de keuze niet fulltime/meer te werken maar we vinden de tijd die we met elkaar krijgen zoveel meer waard dan het geld wat we 'mislopen'. Scheelt misschien ook wel dat we weinig eisen hebben, onze auto's zijn absoluut niet de nieuwste maar dat kan ons ook echt niet interesseren. Stellen in onze naaste omgeving moeten altijd maar in het nieuwste van het nieuwste rijden/gekleed zijn/wonen en er is altijd wel weer iemand die het 'beter voor elkaar heeft'. Lijkt me enorm kak om zo te leven 🤣 Laat mij maar in mn rammelbakkie rijden, ons huis is groot genoeg (zouden eerder kleiner gaan wonen) en vinted is mijn beste vriend. We hebben elke maand nog geld over om te beleggen en te sparen, dus komen echt niets te kort.
Klopt hoor, maar hier gaat al het geld dat we verdienen op een grote hoop. Voor het gemak zeggen we altijd dat ik werk voor de kinderopvang, de leuke dingen en de extraatjes en mijn man voor de (rest van de) vaste lasten. 😉
Ja ik ervaar het werken echt als iets voor mezelf (werk 24 uur). Nu heb ik een hele leuke baan en juist door m’n werk ben ik een leukere moeder. Het gezin is echt in balans en m’n man heeft ook nog een papa dag en werkt dus 32 uur.
Voor mij voelt het niet als “druk”. Heb overigens 3 kinderen van 8-6-2.
Heb na de geboortes best lang thuis gezeten bewust en dat was soms gijn maar soms ook vermoeiend .. helemaal in 2020 net na 3e bevalling en eerste lockdowns.
Nee laat mij maar mooi werken 😄 beter voor m’n eigen ontwikkeling en dat van d kinderen.
Ja dit is de maatschappij waarin we leven en jij kan er zelf voor kiezen hierin mee te gaan of niet.
Hier werkte we beide leuk huis etc je kent het wel. Man kreeg een burn out maar jeetje wat een rust was dat geen overdrachten in de tuin (werken beide wisselende diensten) ik kan rustig werken ipv altijd gehaast. We zijn aan het kijken of we onze maandlast verder na beneden kunnen krijgen zodat ik ook minder kan gaan werken en we kunnen leven, herinneringen maken etc. Ipv mee gaan in de gekte van rennen en vliegen.
Voor mij is het dubbel, ik denk toch dat het mijn voorkeur heeft om er wat bij te werken. Even de deur uit, even wat anders aan je hoofd. Ik werk niet zoveel, 16/17 uur pw,meer hoeft van mij ook niet.
Wat wil je liever een nieuwe woning of vaker thuis zijn. Meer op vakantie kunnen of vaker thuis zijn. Het is prioriteiten stellen je kunt niet alles willen. Mijn man en ik hebben beide goede banen maar werken beide parttime. Hierdoor is er niet veel hectiek, maar hebben niet het inkomen wat we kunnen hebben. Vinden wij niet nodig. Ik moet zeggen nu ik twee jaar thuiswerk, de hectiek nog meer is afgenomen. Kan elke ochtend mijn dochter naar school brengen, hoef mij niet te haasten. Kan lekker om half zes met het eten beginnen. Thuiswerken geeft ons veel rust in het gezin. Ik zal zeker, nu ik meer naar kantoor moet echt niet weer drie dagen naar kantoor gaan. Het ligt er ook erg aan wat voor banen jullie hebben en hoe je dit vorm kunt geven met het gezin. Kijk wat mogelijk is voor jullie en wat jullie rust geeft. En mannen kunnen ook part time werken ook als is dit minder vanzelfsprekend.
Ik werk 32 uur, omdat we anders amper rond komen. Ik werk ook zodat ik iets opbouw voor de toekomst: pensioen of mocht er iets gebeuren. Een heel klein deel van mij werkt, zodat ik iets van mezelf heb. Maar als dat het enige was, zou ik maar 16u werken. Ik hoop over een tijd naar 24 uur te gaan. Ik geniet onwijs van mn vakanties en vrije dagen met de kleine ❤️
Ik ben na de geboorte van mijn 2e kind gestopt met werken. Niet omdat ik mijn werk niet leuk vond, maar ik vond het niet fijn vanwege de stress die het mij gaf. Als ik aan het werk was kon ik thuis niet volledig loslaten, helemaal niet als mn kind bv ziek was (wat vaak is als ze zo jong zijn 😓). En op mijn vrije dagen waren er regelmatig de issues op het werk waar ik mij toch nog in moest verdiepen, vergaderingen buiten werkdagen om etc. Als ik weer op het werk kwam had ik vaak het gevoel teveel gemist te hebben en daardoor niet altijd mn werk goed te kunnen doen. In die zin bezorgde niet werken mij veel rust. Vanwege de financiële voordelen (niet per se loon, we hebben gewoon een gedeelte van mijn man zijn loon naar mij doorgeschoven, dus ons gezamenlijke inkomen blijft gelijk, maar vanwege belastingsvoordeel) ben ik bij mijn man in het bedrijf gestapt. Dat vind ik niet per se leuk maar kan ik wel veel beter combineren met kinderen/huishouden en veroorzaakt daardoor geen onrust of stress.
Ik ben na de 2e van 32uur naar 28uur gegaan, baan in de zorg. Ook na de geboorte van ons derde kindje blijf ik dat doen. Ik plan veel, maar geen vaste dag voor bepaalde dingen zoals bedden verschonen ofzo. Ik bekijk alles per week en plan daarin. Zo verspreid ik van alles door de week. Boodschappen worden thuis bezorgd en de ramen buitenom worden ook gewassen. En ja soms moeten de kids zichzelf vermaken of mee helpen. Ik ervaar die druk niet zoals jij dat hebt. Zelf ooit wel gehad, maar wil dat ook niet weer mee maken.
Ik vind mijn werk echt ontzettend fijn. Thuis bij mijn kinderen vind ik een straf, klinkt heel hard, maar het is alles behalve gezellig.. Op het moment geeft het me zoveel negativiteit en stress om thuis te zijn, dat werken echt mijn ontspanning is. Huishouden doe ik makkelijk naast een baan van 28 uur. Ik vind het prettig om bet financieel goed te hebben.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen maar ik heb je berichtje nu een paar keer voorbij zien komen en vind het zo verdrietig. Ik weet niet wat er speelt, maar hoop dat het snel beter wordt voor jullie!
Lastig. Ik werk zelf 32 uur. Een baan die ik ontzettend graag wilde en het daarom 'kan slikken'. Ik doe te graag leuke dingen waardoor ik absoluut niet thuis zou willen blijven. Bovendien zou ik mij stierlijk vervelen. Kon ik deze baan in minder uren doen , dan zou ik 20 uur prima vinden. Het is inderdaad allemaal gehaast. Vorig jaar was het nog erger, dan was ik maandag vrij, huishouden, dochter naar streetdance, beide kids naar zwemles douchen. Dinsdag werken, zoon naar logopedie daarna stijldansen met man. Woensdag werken daarna beide kids zwemles. Do en vrij werken. Nu zijn stijldansen en zwemlessen afgevallen. Een verademening maar nog te druk naar mijn zin🤐
Ik werk momenteel 3,5 dag en mijn man 4 dagen. We hebben allebei 1 dag met onze zoon. 2 dagen gaat hij naar grootouders en 1 dag naar de opvang. 3,5 dag werken betekent in de praktijk 4 dagen werken. Dat is nu eenmaal hoe het werkt in het onderwijs. Ik heb daarom bewust een halve dag verlof opgenomen om thuis niet te hoeven werken. Dat lukt aardig goed, met uitzondering van deze maand (afronding examenklassen). In principe vind ik 4d werken prima, maar eigenlijk vind ik mijn baan al een beste tijd niet leuk meer dus ik orienteer me op iets anders. Huishouden doen we er makkelijk naast. Dat komt vooral omdat we daar zelf heel relaxed in zijn en niet constant aan het poetsen zijn. Er is hier eens een topic geweest over hoeveel uur er aan het huishouden wordt besteed. Ik ben daar echt van geschrokken.
Ik werk 3 dagen in de week, maar 2 dagen zou ik het liefste willen, maar dat gaat niet met mijn functie. Ik moest zelfs eerst 28 uur blijven werken, maar heb dat nog met moeite kunnen krijgen naar 25 uur. Helemaal thuiszitten zou ik misschien ook wel aankunnen, maar ik vind het ook belangrijk dat mijn kinderen andere kinderen zien op bijvoorbeeld de opvang. Op de dagen dat ze naar de opvang zijn en ik nu door corona al 2 jaar thuiswerk vind ik ik het wel fijn om het huis voor mezelf te hebben. Ik zit nu dus al een hele tijd gewoon hele dagen thuis, maar de muren komen nog niet op mij af. Het thuiswerken mag wat mij betreft wel blijven, ik merk echt dat het veel minder druk geeft dat ik geen trein hoef te halen en het dus niet erg is als de kinderen een keer 5 minuten later op de opvang zijn, dan kan ik nog op tijd beginnen aan mijn werk. Ook ben ik in de buurt als er iets met de kinderen is, wat ik ook fijn vindt. Ik werk ook omdat ik wel zelf ook wat wil bijdragen aan de financiële lasten. Ik weet ook niet of wij zonder mijn inkomen kunnen, heb dat nooit berekend. Ik denk dat het wel zou kunnen, maar dat ik dan wel echt moet letten op de kleintjes en dat een jaarlijkse vakantie er ook niet meer inzit.
Conclusie: mijn ideale situatie zou zijn 2 dagen thuiswerken, met af en toe nog wel naar de werkplek voor collegiaal contact, maar dat hoeft niet elke week van mij. Helemaal niet meer werken zou ik tijdelijk volhouden, maar liefst werk ik wel iets om toch nog wat te hebben naast het huishouden en mama zijn enz.
Thuisblijven of werken lijkt mij heel persoonlijk. Sommige krijgen namelijk wel echt energie van werk en vinden het leuk. Dan kan je de drukte in de overgebleven dagen beter hebben. Voor mij zou dat veel te veel zijn. Ik heb zo al moeite om alles gedaan te krijgen en dat zonder baan. Voor mijn gevoel is het onhaalbaar een baan en goed het huishouden runnen. Vind het dan ook onrealistisch dat in onze tijd het vrijwel moet, omdat van 1 inkomen rondkomen vaak onhaalbaar lijkt. Dus naar mijn idee en gevoel is er dus wel wat mis met de maatschappij. Onbezorgd op vakantie en uitjes hoeft van mij ook niet zo, ik ben zelf 10x liever thuis dan al die drukte. En aan al je dromen voldoen is denk sowieso een onrealistische verwachting. Net zoals je niet altijd gelukkig kan zijn.
In mijn geval is het dubbel.. Ik had na de komst van de eerste heel sterk het gevoel niet meer te willen werken. Maar financieel gaat dit niet. Dus ben 24u gaan werken. In de zorg betekent dit helaas niet 3 dagen per week. Maar bv een week 4 andere 2. Zulke weken vallen me zwaar. Na de tweede werd dit thuis blijf gevoel weer aangewakkerd. Maar situatie onveranderd dus 24u werk. Ik haal wel voldoening uit mijn werk. Qls ik meteen na het werk boodschappen doe en kook lukt het me allemaal. Plof ik op de bank? Dan ben ik niet meer vooruit te branden. Nu mijn man op uitzending is, en alles op mij terecht komt, werk ik nog 16u. Per maand 3x 2 dagen en 1x 3 dagen per week. Dit gaat me erg zwaar. Ik merk dan wel druk van het werk kmdst ik het niet bijgewerkt krijg thuis. Momenteel ook medisch veel aan de hand, waardoor ik veel eerder overprikkeld ben en veel minder kan hebben. De druk neemt daardoor erg toe. Als ik dan Naga wat ik wil, dan wil ik thuis blijven, maar heb ook veel behoefte aan tijd voor mezelf. Dat vind ik een beetje terug in mijn werkdagen en alsnik vrij ben op een opvang dag, gaan ze alsnog naar ze opvang. Er is voor mij een duidelijk verschil tussen alles handelen als ik me goed voel, en wanneer ik me niet goed voel.
Ja ik ben relaxter als ik werk, want dat is echt iets voor mezelf waarin ik mijn kennis en kunde kwijt kan, daarom word gewaardeerd en volwassen gesprekken heb. Op de dagen dat ik vrij ben, kom ik sowieso aan weinig toe met een 1 jarige… ik werk vier dagen en zou nu niet anders willen.
Ik heb 12 jaar geleden voor gekozen om thuis te blijven. Ik deed mijn job doodgraag. Maar ja, het gaf ons gezin en mij meer rust toen ik thuis bleef. Mama is er als er zieken zijn. Er staat een maaltijd klaar s avonds. Er is een structuur en gevoel van rust die we voordien niet hadden. (Ik werkte in de bijzondere jeugdzorg, man doet ook ploegendienst, dus we moesten elke week puzzelen)
Onze vakanties zijn simpeler dan die van andere gezinnen. Uitstapjes minder vaak misschien. Maar toch zijn er heel wat dingen die wel kunnen en waar we samen intens van genieten. Ik hoor vaak van vrouwen die echt niet kunnen zonder job, zonder een babbel op een ander. Daar had ik ook last van toen ik alleen kleine kids had. Regelmatig met andere moeders afspreken of eens een dagje voor mezelf of met vriendinnen verhielpen dat. Ik heb er allesinds nooit spijt van gehad.
Moet er wel bij zeggen dat ik thuis les geef aan mijn kinderen. Ze zijn dus full time thuis nu.. dus mijn dagen zijn nu erg goed gevuld 😅
Wow hoe doe je dat praktisch dan, thuis lesgeven zan verschillende leeftijden? Respect. Dat lijkt le zwaar! Zijn de kindere ooit zelf naar school gegaan? Missen ze het sociaal contact of maakt het hun niks uit hoe het is? Sorry voor de vragen, oprecht nieuwsgierig !!!
Het eerste jaar is de oudste naar de kleuterklas gegaan. Op 2.5 jaar zoals dat in België normaal is. Nadien heb ik hem thuis gehouden. De oudste 2 zijn nog eens 2 jaar naar school geweest in het basisonderwijs. Maar we misten het allemaal enorm. Dus toen terug opgestart. Het is idd best veel. Maar het geeft een enorme samenhorigheid. En de jongens leren snel veel verantwoordelijkheid. De lesuren zijn vergelijkbaar met school. Maar geen huiswerk nadien. Alles wordt bijna tijdens die uren gedaan. De oudste 2 doen veel zelfstandig. Methodes die scholen ook gebruiken, online lessen en ik die eens wat sturing en extra uitleg aan geef indien nodig. Voor Frans hebben we een juf ingehuurd 1uurtje per week De middelsten hebben meer begeleiding nodig. De 2e jongste van 4 leert lezen. En de jongste die zit vooral overal in waar hij niet mag 😉🙃 De kinderen willen niet anders. Ze gaan naar de jeugdgroep van de kerk. En ze hebben vrienden die ook thuisonderwijs doen. ( net zo van die gekke, grote gezinnen als wij 😅. En voor elk kind dus wel leeftijdsgenootjes) En dan ook nog neefjes en nichtjes. De oudste geeft kleuterturnen.. corona heeft er even een ferme deuk in gegeven. Maar nu hebben ze weer volop sociale contacten. Je komt het natuurlijk niet elke dag tegen he 😉
Hierboven zie je hoe het er ongeveer uitziet. Maar verder helpt iedereen goed mee. Elke zaterdagvoormiddag kuist iedereen samen het huis. En door de eek heeft ieder zijn taakjes. Het is druk.. maar met 6 kids sowieso wel logisch. Denk niet drukker dan als ze gewoon naar school zouden gaan. ☺️
Nou als zij naar school gaan heb jij wel je handen vrij van 8 tot 15u dat is toch best veel!Het lijkt mij gezond voor hun om buiten het huis om sociale contacten op te bouwen etc en voor jou ook rust en even tijd om dingen voor jezelf te kunnen doen. Maar ja ieder zijn manier van het dagelijkse leven indelen en daar heb ik respect voor
Ik heb 4 dagen gewerkt, ben 2 jaar thuis geweest en werk nu 3 dagen. Van alles ervaren dus, en heel duidelijk ontdekt wat voor mij werkt.
Fulltime thuis zitten is het niet voor mij. Voor even was dat heerlijk, maar ik word er uiteindelijk niet gelukkig van. Vond mijn wereld te klein en mijn rol te beperkt worden. Mijn ideaal is die 3 dagen werken, daar zit voor mij balans en heb ik tijd voor werk, gezin, relatie, huishouden, sociaal leven.
Ik denk dat werk en prive in balans houden heel erg aan jezelf ligt. Ik ervaar geen druk. Ondanks dat mijn man onregelmatig werkt en regelmatig weg is voor werk en dus veel op mij neerkomt. Alles is duidelijk geregeld, afgesproken, gedekt. Mijn man doet veel, we doen veel samen. Ik heb opvang voor de uren die ik werk. Goed netwerk. Op werk is ook alles duidelijk geregeld. Je werk behandelt je hoe je je laat behandelen zeg maar. Ik werk, wat ik heel leuk vind en graag doe, en we kunnen ook mijn salaris goed gebruiken. Maar ik bewaak daar mijn tijd ook heel duidelijk, ik ben heel bewust parttime en tijdens werktijden is mijn werk prioriteit maar daarbuiten niet. Ik zeg nee tegen dingen, heb een aparte werktelefoon die uitgaat als ik niet werk. Ik leef niet voor mijn werk of werkgever zeg maar. Zo is de tijd met mijn kinderen/gezin echt voor hen en kan ik ook mee naar de sporten ed. Ik heb daarnaast nu de kinderen naar school gaan ook een ochtend in de week voor mezelf en door het vele thuiswerken ook meer ruimte voor het huishouden. Mijn man werkt ook parttime, 4 dagen. Hij heeft daardoor ook meer tijd met de kinderen en helpt mee in huishouden ed. De kinderen hebben 2 dagen bso, en dat vinden we ook voldoende. Zo hebben ze lekker de tijd voor vriendjes, sport en gewoon lekker buitenspelen en lummelen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niets tegen mijn zin doe en dat we leven zoals we dat willen. We hebben onze (financiële) keuzes ook altijd gebaseerd op hoe we willen leven. Doen wat we dromen, en daarom een paar jaar in buitenland gewoond. Leven inrichten obv onze prioriteiten, dus een huis gekocht met veel spaargeld zodat onze lasten laag zijn en niet elk jaar maar om het jaar op vakantie zodat we beiden parttime kunnen werken om zo voldoende thuis kunnen zijn. Een korte reistijd en de werkuren verdelen zodat de spitsuren minder gehaast worden.
Dan kun je moeilijk doen over die vakantie die misschien niet kan, maar voor mij weegt elke week zoveel tijd voor de kinderen zwaarder dan 2 weken zomervakantie en dus vind ik dat helemaal niet erg om te laten schieten. Het interesseert me dan ook niks of een ander wel elk jaar of 2x per jaar gaat, daar voel ik echt geen druk van. Als je bewuste keuzes maakt, ben je er ook sneller tevreden mee lijkt me.
Mijn man is veel weg, meer uur dan full-time. Ik ben altijd gewerkt eerst 4 met komst van oudste 2-3 dgn en later met 2e en 3e kind 1 dag doordeweeks en om het weekend. Als dat loopt prima! Beviel best totdat jongste ging tobben ( nu jaar geleden, veel ziek, koorts) dat brak me op. Ik ben sinds oktober gestopt en blijf dat totdat er verbetering zit in haar situatie. Zat zelf tegen burn out aan. Door het stoppen ben k heel snel opgeknapt. Financieel afhankelijk zijn van me man vind ik wennen, maar thuis zijn vanwege ziek zijn kind heeft ook mooie dingen gebracht, meer rust voor mezelf, tijd voor reflectie. Zodra het weer kan begin ik maar wel een klein contract!
Ik denk altijd: ik werk om te leven, en leef niet om te werken. Ik vind persoonlijk de tijd met mijn kinderen heel belangrijk en kostbaar. Ze zijn maar zo kort klein. Ik werk 2 dagen. 1 dag zou ik ook prima vinden, om toch iets voor mezelf te hebben en contact te onderhouden met de buitenwereld. Financieel redden we het nu meer dan prima, maar wij zijn ook niet van luxe vakanties, dure auto’s of andere reisjes etc. terwijl we dat financieel wel zouden kunnen doen. We zijn heel tevreden met wat we hebben, en waarderen de kleine dingen.
Heb ik mijn reactie net per ongeluk verwijderd.. hier maar even opnieuw dan.
Ik denk dat het allemaal te maken heeft met prioriteiten stellen. Ik zie het zo vaak mis gaan als het op balans hebben aankomt. Wat ook vaak een rol speelt is, hoe tevreden is men tegenwoordig nog met datgeen wat ze hebben? Als je er op gericht bent om alleen maar meer te verkrijgen, of groter en beter, dan leg je de lat veel te hoog en ren je jezelf voorbij. Wees tevreden met wat je hebt, en natuurlijk mag je dromen, maar als je al tevreden bent, en je droom blijkt dan toch niet haalbaar, dan is dat niet erg en ervaar je daar geen stress van.
Daarnaast is het ook van belang dat je partner ook echt naast je staat, en jullie het samen doen. Als jullie elkaar lief hebben, dan kijk je ook naar waar de ander gelukkig van wordt, maar ook wat de ander nodig heeft om niet om te vallen van de stress. Dus als jij het nodig hebt om voorlopig even thuis te zitten, neem daar dan genoegen mee. Dan maar wat minder luxe op vakantie of je slaat een jaartje over.
Mijn man en ik hebben samen heel bewust gekozen om veel tijd met de kinderen door te brengen. Omdat ik een uitkering heb, kon mijn partner parttime gaan wreken en hadden we samen toch één salaris. Hierdoor hebben we samen veel tijd gehad met de kinderen, en nu ze ouder worden en onze jongste straks naar de basisschool gaat, komt er weer meer tijd voor werken. Hij volgt nu een opleiding en is volgend jaar klaar. Wij hebben ook een droom om ooit een huis te kunnen kopen. De afgelopen jaren is het er niet van gekomen omdat wij het inkomen er niet naar hadden, maar dat was een bewust keuze omdat wij geld niet belangrijk vinden, maar tijd met ons gezin wel. Nu er meer tijd komt, willen we deze droom gaan verwezenlijken, maar niet omdat het van ons verwacht wordt. En we blijven realistisch, lukt het om de een of andere reden niet, dan niet. Geen man overboord. Wij zijn gelukkig met elkaar, zijn tevreden met wat we hebben en komen we niet verder dan dit, dan is het ook goed zoals het is. Lukt het wel, dan is het leuk en zijn we extra dankbaar dat het ons gegund is om onze dromen te verwezenlijken, maar het moet niet ten koste gaan van onszelf of ons gezin. Dat is het niet waard.
Ik heb 4 kinderen (leeftijd: 13,10, 7 en 9.5 maand). Op dit moment werk ik 2 dagen (1 hele en 2 halve). De oudsten gaan niet naar de opvang. De baby een halve dag. Ik vind dit heel goed te doen.
Ik ben een persoon die houdt van ritme, regelmaat en een beetje ‘druk’. Als ik de hele week thuis zou zijn, komt er veel minder uit m’n handen. Daarnaast heb ik het gewoon nodig om met mijn hoofd uitgedaagd te worden. Stress ervaar ik op dit moment eigenlijk niet van de combi privé/werk. Dat is wel eens anders geweest, maar ik heb mijn werk nu goed afgebakend en werk ook een dagdeel thuis. Over een half jaar ga ik naar 2,5 dag en zal onze jongste 1,5 dag naar de opvang gaan.
Daarnaast ben ik ook nog actief in vrijwilligerswerk en heb ik voldoende tijd om op mijn vrije dagen met vriendinnen af te spreken. Een schoonmaakster hebben we op dit moment helaas even niet (ze is gestopt), maar mijn man en ik verdelen nu de taken en dat gaat vooralsnog prima. Mijn man werkt fulltime (36u:4x9).
Wat ook absoluut scheelt is dat mijn man sinds Corona veel thuiswerkt (sws wel 3 vd 4 dagen). Hierdoor brengt hij vaak de 3e naar school s ochtends, kookt hij regelmatig en ik kan gerust boodschappen doen bijv of naar school sjezen als de jongste op bed ligt. Dit scheelt écht héél veel stress en gedoe.
Ik ben vooral vóór keuzevrijheid. Ik hoop dat ieder gezin zelf kan en mag blijven bepalen hoe het de verdeling vorm wil geven. Iedere persoon en elke situatie is anders en vraagt om een eigen invulling. Functioneer je het beste als tbm: doen! Wil je er liever bij werken: doen! Zolang jij, je partner en je kinderen hier niet onder lijden en het zorgt voor een goede dynamiek en sfeer, maak je de juiste keuze.
Ik geniet van half werken en half thuis (werk 3 dagen). Zit nu nog thuis met verlof maar stiekem aan het trappelen om te beginnen. Ik hou van de structuur, het ritme, de energie die mijn werk me geeft. En ja, dat is soms rennen en vliegen, maar ik ga daar goed op.. En daarnaast ben ik op mijn vrije dagen dan echt een leukere moeder. Ook financieel wil ik graag blijven werken, ik houd van de “luxe” die het ons geeft. Op vakantie, winkelen, een terrasje pakken of naar de dierentuin. Huishouden staat hierdoor op een laag pitje. Ik ga niet poetsen wanneer ik leuke dingen met m’n kinderen kan doen. Dan in de avond maar een x door de wc heen met een borstel hoor!
O en een toevoeging; mijn man werkt altijd tot 16.30, dat maakt het voor mij ook heel luxe, hij haalt de kinderen op en kookt.. dat is ook al vaak heel relaxt thuis komen.
Zullen we gaan strijden voor ons thuisblijfrecht 🤣 ander soort feminisme. Want zoals ik al zei in m’n reactie; je wordt echt financieel gekort als je thuisblijft , niet alleen het gemis van een tweede inkomen, ook belastingtechnisch .. de “ aanrecht subsidie “ verdwijnt etc. We worden gediscrimineerd ( dat woord slaat altijd aan in een “ woke” samenleving toch?) dussss , wie is er voor echte keuzevrijheid 🤣 ✋.
Ja! Hehe eindelijk iemand die zegt wat ik altijd denk. En dan hebben ze het over keuzevrijheid en feminisme… zucht. Als mensen zich toch eens zouden verdiepen in wat echte keuzevrijheid en feminise is!
Hier ben ik het dus ook echt mee eens! Ik wil graag stoppen met werken, maar behalve het salaris wat ik mis loop zullen we ook nog eens veel meer belasting moeten betalen.
En dan wel kinderopvang gratis promoten en dat vrouwen gaan werken. Terwijl thuis blijven wordt afgestraft met nog meer belasting.
Ik werk sinds mijn zoon er is 4 dagen. Ik vind het heerlijk! Het huishouden doe ik na mijn werk op dagen dat hij niet thuis is zodat ik als hij wel thuis is, ook alle tijd voor hem heb.
Ik vind het fijn 4 dagen per week volwassen te kunnen functioneren en niet alles hoeven inleveren (want hoe normaal is het nog dat de vader 40u blijft werken na de geboorte, maar de moeder hier moet inleveren, daar wat moet inleveren e.d.)
Ik ben een leukere moeder als ik ook nog wat voor mezelf kan doen & niet alles opzij gooi voor de kleine. Daarnaast weet ik dat hij het op de opvang enorm naar zijn zin heeft, dat helpt ook.
Dit is voor iedereen anders. Ik heb fulltime gewerkt met 2 kleine kinderen had het gevoel dat ik nergens aan toe kwam en dat ik veel dingen van ze heb gemist. Jarenlang thuis geweest maar dat vind ik 10 x niets. Ideale is part time (wat hier moeilijk te vinden is). Ik zit nu in een fijne situatie waar nog een stukje mist: ik werk heel weinig uren en goed te combineren met kinderen en huishouden. Makkelijk te regelen qua opvang als e ziek zijn. Enige nadeel is dat ik graag met mijn hoofd wat actiever zou willen zijn (ik had eerst een heel andere baan). Maar nu is dit evenwicht heel goed. Wat ik trouwens gemerkt heb is dat hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ze je nodig hebben. Het stukje opvoeden wordt moeilijker en dan is het ideaal als de ouders genoeg aandacht aan hun kinderen kunnen schenken, tenminste dit is mijn mening
Ik werkte voorheen 4 dagen en had toen 2 kinderen. Ik wil straks 3 dagen gaan werken. Dat vind ik dan meer dan genoeg. Maar ik vind het wel fijn om niet fulltime thuis te zitten.
Ik ben niet relaxed als ik zou moeten werken. Ik vind het ook zo naar om te zien als moeders hun auto nog niet eens parkeren, hun kids eruit flikkeren en verder moeten omdat ze anders te laat komen 🤦🏻. Nee we hadden meer kunnen hebben idd als ik zou werken. Zelfs een paar uur in dienst zou betekenen dat we aan alle kanten minder belast worden ( nu 5000 extra alleen omdat ik niet werk) ‘Mijn droom is zelf m’n kids opvoeden en gewoon m’n huishouden als baan te hebben. Verder heb ik niet zoveel wensen. Voor duurdere dingen moeten we gewoon sparen. Onze vaste lasten zijn ook heel hoog omdat we een groot huis hebben en veel kids. M’n man verdiend gewoon genoeg voor ons allemaal . Maar omdat zijn loon dus te hoog is val je overal buiten qua vergoedingen terwijl we aan het einde misschien minder overhouden… Maar ik zou voor geen goud “ een carrière “ willen. Ik zie bij de topvrouwen om m’n man heen dat het gewoon niet te combineren is. Of ze nou hoog of laag springen. Ook met Corona zag je dat. Ik had er totaal geen last van. M’n man heeft z’n eigen kantoor , ik zorgde voor de kids en had nu gewoon de taak van juf erbij. Geen gezeur , niemand hoeven lastig vallen voor oppas. Heerlijk echt waar . Dit is m’n aller eerlijkst , daar vroeg je om toch 😜
Hoe de .... wordt je 5000 euro gekort??? Daar vind ik wat van
Hier een 31u werkende moeder die haar kind niet uit de auto trapt haha, die zijn er ook nog. Ik breng haar, klets met de opvang leidster, loop relaxed naar huis en ga dan naar het werk. Zo kan het ook En is er iets en moet ze opgehaald worden? Dan zegt mijn assistent mijn afspraken af en spring ik op de fiets. Dat weet mijn werk, en bevalt ze dat niet dan is dat hun probleem.
Hier ook hoor, iedereen op mijn werk weet hoe laat ik begin, omdat ik eerst in alle rust mijn kinderen naar school breng. En is er een ziek, gaat de school in lockdown of wat dan ook, dan werk ik vanaf huis wat ik kan en gaat alles in overleg met mijn leidinggevende. Mijn werkgever is een sociale en moderne werkgever, en zit wat dat betreft niets in de weg. Ik snap wat je bedoelt, maar gelukkig zijn er heel veel werkende moeders die niet hun kroost in alle haast uit de auto gooien 😂
Tsja, dat beeld van die werkende moeder die het kind uit de auto "flikkert".... ik denk dan: er is toch ook een werkende vader, die dat net zo goed laat gebeuren? Toch krijgt die bijna nooit een verwijt over zoiets, is mijn ervaring. Het grootste "moderne" probleem is volgens mij helemaal niet dat vrouwen meer betaald buitenshuis zijn gaan werken, maar dat mannen dat niet tegelijk mínder zijn gaan doen. Zo is er alleen maar iets bijgekomen, ipv dat alle taken/zorg gelijk zijn verdeeld.
Ja die vader doet ook mee ja. Maar ik heb vooral issues bij dat beeld. Alsof werkende ouders meteen veranderen in chaotische overbezette mensen die geen tijd meer voor hun kinderen hebben en alleen hun carrière belangrijk vinden. Ik zie dat gelukkig zelden, en ik ken ook maar weinig mensen die zo met hun kinderen omgaan. Ik werk, maar heb alle tijd voor de kinderen. Ze gaan 2 middag naar de bso, verder werk ik in hun schooltijd. Elke avond eten we samen, elke ochtend een babbeltje met de juf, ik ben bij alle belangrijke dingen aanwezig, ga mee met schoolzwemmen en help met poetsen in de klas. Kan echt prima naast elkaar bestaan. En toch ben ik ook wel een gehaast in de ochtend, iedereen kent die dagen wel. Kom ik ook mopperend aangerend net op tijd voor de bel. Gebeurt ook wel eens op dagen dat ik niet werk hoor.
En het gaat ongetwijfeld veel te langzaam, maar ik zie die verandering bij mannen ook wel hoor. Wij zijn beiden minder gaan werken toen er kinderen kwamen. In mijn omgeving nemen vrijwel alle vaders ouderschapsverlof op. En ik ken er meerdere die een dag werk ingeleverd hebben.
Oh dat je je stoort aan dat beeld in het algemeen, of het nou een vader of moeder is, snap ik helemaal! Lijkt me ook veel te zwart-wit. Niet alle werkende ouders zijn carriere-tijgers, niet alle thuisblijf-ouders zijn helemaal zen en in het moment en met elke seconde de volle aandacht bij hun kinderen. Ik werk ook en voel me een prima, liefdevolle, capabele moeder met een goede band met haar dochter. Mijn moeder was thuisblijfmoeder van 4 kinderen en die had ook echt gehaaste spitsuur-ochtend kan ik verzekeren, wat logisch is!
Er is zeker ook verandering! Gelukkig maar. Meer keuzevrijheid voor iedereen, ook voor mannen. Ben blij dat mijn man niet zoveel van kinderen en thuis hoeft te missen als de generatie van onze ouders. Maar die gaat inderdaad wel langzaam. Uit elk onderzoek blijkt toch zo'n beetje dat vrouwen, ook als ze werken, veel meer uren zorg/mantelzorg/huishouden op zich nemen dan mannen. Zelfs als ze denken dat ze het eerlijk verdeeld hebben, is het vaak niet zo omdat veel werk wat vrouwen doen gewoon vergeten wordt, terwijl het wel moet gebeuren en iedereen er last van heeft als het niet zo is. Er zijn veel meer regelingen rond ouderschapsverlof waardoor er meer kan, maar er wordt toch nog maar weinig gebruik van gemaakt. En het zit in 100 kleine dingen: als een kind ziek is, wordt toch door school of opvang bijna altijd de moeder gebeld als eerste, niet de vader; bij ons consultatie-bureau wordt de moeder automatisch als contactpersoon genoteerd, dus die krijgt alle herinneringen in principe, en niet de vader. Etc. etc. Wat ik vervelend is dat in discussies in deze, de bron van stress/tijdsdruk altijd wordt gezien in de vrouw die is gaan werken. Alsof dat veel meer een "luxe" en optioneel is, en alsof het heel vanzelfsprekend is dat de man maar blijft werken en verder niets veranderd. Wat betreft vind ik het gewoon oneerlijk dat het vaak bij dit onderwerp lijkt alsof je het als moeder nooit goed kan doen; ben je thuisblijfmoeder dan ben je niet zelfstandig/afhankelijk/onderontwikkeld, werk je deeltijd word je een "parttime prinsesje" genoemd en is het altijd rennen & vliegen, werk je fulltime dan ben je een slechte moeder.... Dat soort geluiden hoor ik over 'werkende vaders' toch echt heel veel minder.
Ik sta er ook precies zo in als jij. Heerlijk vind ik het, om thuis te zijn. En als onze jongste straks ook hele dagen op de basisschool zit, omdat ze daar continuroosters hebben, dan komt er voor mij ook meer tijd. Carriere hebben hoeft niet, maar wil wel wat gaan doen want na 2 uurtjes schoonmaak ben ik het huis ook wel door.. Maar dan doe ik het omdat ik dat wil, niet omdat ik mezelf een groot koophuis heb aangeschaft waarbij het noodzaak is dat ik werk.
Ik ben echt een leukere moeder als ik werk. Ik heb een baan die goed bij me past en met betrokken collega's. Ik zou een stuk zelfontplooiing missen zonder werk. Het salaris is (ook letterlijk) een mooie dikke plus.
Sinds ik moeder ben, werk ik nauwelijks meer over. Verder hebben wij een hulp in de huishouding. En mijn man en ik verdelen de zorgtaken. Hoewel mijn vrije dagen goed gevuld zijn, heb ik nooit het idee gehad dat ik teveel moet doen of dat er te weinig tijd was voor de kinderen.
Omdat ik een baan heb waar ik zoveel plezier uit haal, werk ik dus ook niet alleen voor het geld. Ik werk omdat ik het leuk vind. En dat maakt vervolgens dat er absoluut geen financiële zorgen zijn en dat geeft ook rust.
Als je een baan hebt puur voor het geld, en niet omdat je er zelf ook wat uithaalt, lijkt me dat wel lastig. Dan is het aan jezelf om te bepalen wat zwaarder weegt: de inkomsten uit een baan of de rust in je hoofd.
Ja precies dit.. die overweging maak ik ook vaak. Ik heb niet een heel goed betaalde baan (schoonheidsspecialiste in loondienst) 10 jaar geleden mijn eigen salon gehad en dat verdiende veel beter maar nu de deur achter je dicht kunnen doen icm gezin is wel heel fijn.. maar dan denk ik, is het mij mijn “vrijheid” waard voor het loon dat ik ervoor krijg? Anderzijds heb ik wel heel leuke collegas hoor, heel leuk team.. maar toch die eeuwige twijfel. Soms wou je dat je vast in een glazen bol kon kijken voor later, beide situaties kon inzien om te kijken welke keuze je zou moeten maken 😅
Maar wat fijn om te lezen dat jij zoveel plezier uit je werk haalt, dan is het ook gewoon een stukje echt “jij” mogen zijn met daarbij ontspanning en krijg je er energie van ipv dat het je je kost. 😃👍
Goeie vraag. Ik werk 2 dagen en ik vind dit ook al pittig in combinatie met de kinderen. Ze zijn allicht ziek en dan moeten we ons weer in allerlei bochten wringen om het geregeld te krijgen. Het liefst stop ik met werken tot de jongste naar groep 3 gaat. Ik heb alleen gezien dat we per maand toch nog een flink stuk inleveren zonder mijn salaris én dat je als 1verdiener veel meer belasting betaald... hoe onterecht ook. Dus ondanks dat ik het liefste stop, blijf ik toch maar werken 😞
Interessante vragen! En een goed thema om over na te denken denk ik. Wel vervelend dat je burn out de aanleiding is, ik hoop natuurlijk dat je daar gauw van herstelt en je voor jezelf een goede balans vind.
Ik werk 3,5 dag en vind dat ideaal op dit moment. Zowel van het idee van thuismoeder zijn als fulltime werken zou ik stress krijgen, nog even los van het financiele/principiële vraagstuk.
Als ik thuis ben, geniet ik volop van m'n meisje, als ik werk, geniet ik van het feit dat ik m'n hersens anders kan gebruiken, mijn tijd zelf kan indelen, en thuis niks hoef te doen maar gewoon na het eten lekker aan tafel kan aanschuiven. Denk eigenlijk dat het vrijwel nooit je werk alleen is die de balans doet omslaan, maar dat het gaat om A. je verwachtingen/hoe goed alles moet, en B. hoe je als gezin je gezinsleven in richt.
Daarmee bedoel ik dingen als: - Wat is de rol van je partner? Ik werk 3,5 dag en vind dat perfect, maar dat komt deels ook omdat mijn man óók 3,5 dag is gaan werken. En op onze 1,5 dag "thuis" zorgt elk van ons voor onze dochter én voor het huishouden (boodschappen, klussen in huis, schoonmaken, maar ook "de administratie" zoals dingen regelen rond kinderopvang, school, consultatiebureau, de sociale agenda regelen) etc. Ik zie dat in mijn omgeving heel vaak anders gaan, waarbij vaders wel een "papa-dag" hebben maar dan vooral leuke dingen doen met hun kind, en moeders op die manier naast het moederschap + baan eigenlijk nóg een baan hebben, namelijk "manager van het huishouden". Die combi lijkt me heel zwaar.
- Hoe goed ben je in grenzen aangeven naar je werk? Ik werk 3,5 dag en op die andere 1,5 dag ben ik in principe, op een crisis-situatie na, echt weg. Weg weg. Ik heb geen werk-mail op mijn telefoon, ik schakel mijn werk-nummer niet door naar privé, ik ga niet 's avonds alvast de mail voor morgen checken. Ik ben echt niet bereikbaar, en dat weten collega's inmiddels ook, dus dat wordt gerespecteerd meestal.
- Hoe leuk vind je je werk? Ik vind mijn baan (meestal) echt heel leuk en heb heel fijn contact met collega's, dus ja, het kost energie maar het geeft ook energie, dat scheelt.
- Wat zijn je verwachtingen van de kwaliteit die je levert als moeder, werknemer, partner, vriendin, je hobbies? Moet alles perfect? Hoe vol "moeten" je weekends zijn, moet de agenda van je kind zijn, moet een weekend altijd vol zitten met uitstapjes of kan je ook wel eens niks (groots) doen? Ik ben in sommige opzichten gewoon best lui en niet zo perfectionistisch, dus dat helpt :P Voor ik moeder werd deed ik 1001 dingen a la hobbies/afspraken/clubjes/vrijwilligerswerk, nu zit ik vaker thuis gewoon op de bank om op te laden (ook mede dankzij corona - dat brak uit toen mijn kind net geboren werd dus is soms moeilijk van elkaar te onderscheiden) en dat bevalt me prima. Die 1001 dingen waren toen leuk, en komen misschien ooit weer, maar nu hoeven ze even niet.
Ja dat stuk herken ik idd, pappa’s hebben hun leuke pappa-dag en op mijn vrije dagen staan de zwemlessen en sporten gepland 😅 ik ben helaas ook wel het type van mezelf wegcijferen.. hele gesprekken met mn vriend over, hij vindt dat heel rot om te zien hoe ik dan achteraf daar zo mee struggle maar het zit zo in mij.. mn moeder deed het, mn zusje doet het. Alles voor anderen willen doen, altijd pleasen. Tot de psycho somatische fysio mij de vraag stelde: zou jij willen dat jouw kinderen jou ook zo zien later? Als een moeder die zichzelf altijd wegcijferde voor anderen dus blijkbaar meegeeft dat je zelf niet belangrijk genoeg bent? Toen dacht ik: neeee natuurlijk niet! Dat wil ik ecgt niet! Maar goed, ga dan maar eens met jezelf aan de slag om dat anders te gaan aanpakken als het al je hele leven in je zit.. heel lastig daar een begin in te krijgen. Anderzijds kun je dan wel stellen dat ik dus juist okk gewoon moet blijven werken om mezelf niet “weg te gaan cijferen” voor alleen maar de thuissituatie. Ik houd ook niet van dingen volplannen, dus onze weekenden zijn ook nagenoeg leeg en bestaan meer uit spontane uitstapjes als we daar zin in hebben of gewoon lekker thuis! In huis ben ik wel heel perfectionistisch en stoor me snel aan troep en chaos om me heen (wat vaak dus wel zo is met een gezin van 5 en een man die niet zo opruimerig is 😅). Mooi om te zien hoe jij en je man zo alles samen doen! Misschien is dat inderdaad ook een idee om bij ons afspraken over te maken zodat er duidelijkheid is en de ander het dan ook kan loslaten.
Ja het is altijd heel erg lastig om patronen die al zolang in je zitten te doorbreken. Dat kost energie en dat moet je ook samendoen. Fijn dat je vriend openstaat voor het gesprek en ook ziet dat de situatie niet ideaal is. Vaak is er ook een hoop dat we onbewust doen, niet vanuit kwade opzet, maar gewoon omdat we het niet doorhebben. Dus ik denk dat het echt niet is dat jij in je eentje moet of kan oplossen, het is uiteindelijk een patroon van jullie samen. Er is heel veel regel-werk wat doorgaans vrouwen thuis doen waarvan de ander niet eens doorheeft dat het er is, maar dat kost wel allemaal energie en tijd. Ik vind het begrip "mental load" echt een eye opener, en deze strip de spijker op z'n kop: https://english.emmaclit.com/2017/05/20/you-shouldve-asked/
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (90) Verversen