Hallo, ik ben momenteel zwanger van mn 3e kindje (5weken) ik moet heel mijn zwangerschap bloedverdunners injecteren en 3 maanden erna ook. Dit komt doordat ik na mijn 2e bevalling waarbij ik corona had en 1,6 liter bloed ben verloren met een spoed operatie om de placenta te verwijderen die bleef vastzitten. 3 dagen erna heb ik een ruiters embolie gekregen, waardoor ik 4 maanden moest injecteren. Ik heb dit als een trauma ervaren en PTSS aan over gehouden. Toch een grote wens voor een 3e kindje en adviezen van de interne geneeskunde en gynaecoloog is het mogelijk en de kans is klein omdat zoals hun het noemen ik net “pech” heb gehad met de embolie. Ik heb geen afwijkingen en er is ook geen verleden kwa familie en bloedproppen. Mijn angst om een nieuwe te krijgen is heel hoog en ik voel me iedere dag paniekerig en eenzaam hierin. De spuitjes doen pijn. Heeft iemand hier ook ervaring mee? Hoe ging je ermee om en hoe verliep je zwangerschap en bevalling? Ik zoek graag mede steun hierin.
Hoi AMak, ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat. Je lijkt hier zelf een reactie te hebben achtergelaten, maar er staat geen tekst in. Hoe is het deze week gegaan met het injecteren van de bloedverdunners? Begin je er al een beetje handigheid en vertrouwen in te krijgen?
Hoii Maaike, ik weet nu pas hoe ik terug moet reageren 🙈 Ik heb heel veel aan jouw reactie gehad, ben nog wel bang met de spuitjes zetten (mijn partner doet het). Ze doen al veel minder pijn gelukkig. En het doet me goed dat ik meerdere lot genoten om het zo maar even te zeggen heb gevonden. Ik heb nu wel de angst dat er toch misschien een afwijking of stoornis in mijn bloed zit dat ik daarom een ruitersembolie heb gehad. Ik vroeg me af of het bij jou ook “pech” was of dat je toch iets van een stollings aandoening hebt?
Ik heb de hele zwangerschap van mijn jongste bloedverdunners moeten spuiten, en in de maanden erna ook, omdat ik tijdens de zwangerschap van de oudste een DVT had en meerdere longembolieën (geen ruiter gelukkig! Wat eng!)
Ik had fondaparinux (Arixtra). Mijn tips:
- Breng de naald SNEL in (Tsjak!), dan voel je de minste pijn. - Spuit de vloeistof LANGZAAM in, dan voel je daarvan de minste pijn. - Wissel af, elke dag een ander been.
Of het pijn doet wisselt per dag. Het is net de loterij. Je kan aan de buitenkant namelijk niet zien of je net bij een zenuw zit. Sommige dagen doet het gemeen pijn en voelt het heet en branderig, dan zit je bij een zenuw. Die zijn gemeen. Op andere dagen voelde ik bijna niks, letterlijk. Ofwel ik voelde vrijwel niks van het inbrengen van de naald, of ik voelde geen pijn bij het inspuiten, of allebei.
Soms als ik bij het insteken van de naald al voelde dat ik bij een zenuw zat — dat voel je als het heel gemeen pijn doet — dan haalde ik de naald er weer uit en probeerde een andere plek. Want als je al naar het plafond schiet met insteken, dan is het met inspuiten niet veel beter.
Maar in verreweg de meeste gevallen viel het reuze mee en doet het niet heel erg pijn. Bij ongeveer een kwart voelde ik een beetje pijn, bij drie kwart voelde ik amper iets tot niets.
Onthoud: Naald in de huid steken moet snel, inspuiten langzaam. Zelfs water brandt nog als je het snel inspuit. Neem de tijd.
- Zoek een plek waar je makkelijk een plooi kan maken in de huid, dit heb je al geleerd van de verpleegkundige. Bij mij kwam ik aan de zijkant van mijn bovenbenen dichtbij mijn heupen de minste zenuwen tegen, en daar kon ik ook makkelijk een plooi pakken. Bovenop mijn bovenbenen was ook goed te doen. Ik mocht niet in mijn buik prikken ivm de baby. Eigenlijk jammer, want in de plooi van je buik doet het nog minder pijn.
Mij hielp het om de huidplooi wel goed vast te houden, maar niet te strak.
Hoe ging ik ermee om? - Ik wist waar ik het voor deed. Mijn oudste en ik waren bijna doodgegaan toen ik 30 weken zwanger was. Dat wilde ik nooit meer. - Ik was voor ik bloedverdunners moest spuiten als de dood voor naalden en viel altijd flauw. Daar ben ik inmiddels vanaf. Tijdens de resterende zwangerschap van mijn oudste werd ik ingespoten ivm risico flauwvallen, maar het wende zo snel dat ik niet meer ben flauwgevallen. Bij de zwangerschap van de jongste heb ik zelf gespoten. - Ik ben een mieperd met pijn. Vooral van die korte scherpe pijn zoals prikjes. Maar zelfs ik had er al snel geen moeite meer mee. Toen ik vorig jaar opnieuw 6 weken bloedverdunners moest spuiten ivm een ontsteking in een ader, deed ik het ontspannen en zonder moeite. Mijn kinderen waren compleet verbaasd, maar eenmaal gewend stelt het echt niks voor.
Ik denk dat je bij je eerste prikjes net bij een zenuw heb gezeten, of misschien de naald te langzaam ingestoken, of te snel ingespoten. Als je de eerste keren een paar pijnlijke prikjes hebt gehad dan kan ik me voorstellen dat je bang bent geworden. Maar over het algemeen doet het echt niet veel pijn, zelfs niet voor een piepers zoals ik. Ik heb er alle vertrouwen in dat jij ook je weg hierin vindt.
Rustig blijven ademhalen, huidplooi pakken, moed verzamelen (neem je tijd, maar ook weer niet te lang), en ram hem erin. Snel. Tsjak als een dartpijltje. Adem door, je hebt de helft al gehad. Nu rustig inspuiten. Klaar. Deze spuit hoeft nooit meer, weer eentje minder! 🥳
Mocht het niet lukken, vraag dan je partner om de spuiten te zetten. Dan kijk jij de andere kant op.
Succes! Je kan het! Ik vind je een dappere dodo, zet ‘m op!
Ja.. ik heb als 16 jarige 2x een trombose been gehad, en ik heb de stollingsafwijking factor 5 leiden. Dus toen is mij al verteld dat mocht ik ooit zwanger worden dat ik de hele zwangerschap bloedverdunners moest spuiten en ook nog 10 weken erna. Ik heb 3 kindjes. Alle 3 vanaf week 6 tot 10 weken na de bevalling moeten spuiten. Ik vond het zeker niet fijn. Maar heb geen keus. Deed ik het niet was de kans aanwezig dat ik bloedpropjes in de navelstreng kreeg. Ben 3x ingeleid. Ook omdat ze precies wilde weten wanneer ik ging bevallen voor her geval van bloedingen ect. Allemaal goed gegaan.
Geen ervaring met embolie, wel met het dagelijks spuiten van fraxiparine i.c.m ascal. Vanaf week zes tot en met week 37 dagelijkse injecties. Hoewel ik geen angst voor injecties heb, vond iik dit vreselijk. Pijnlijk! Buik vol blauwe plekken. Daarnaast moest ik 7x dd mijn bloedsuiker controleren en 3x dd insuline spuiten. Maar heb een hekel aan de fraxiparine gekregen. Gelukkig mocht ik na de bevallingen direct stoppen. Ik weet dus enigzins hoe het voor je moet voelen. Ik hoop voor je dat je eerder ingeleid wordt, dat scheelt weer een paar weken injecteren. Pittig meid, sterkte 😘
Zelf geen ervaring mee. Klinkt als geen fijne tijd na je vorige bevalling, snap dat je het nu liever anders zou beleven. Je hebt het alleen niet voor het zeggen want nu kan er ook wel weer een andere complicatie zijn. Ik heb zelf op medisch vlak wel veel meegemaakt en ik probeer er toch altijd maar positieve gedachten bij te zoeken. Als er nu iets gebeurt dan kan ik dat weer aan .. dan heb ik lieve mensen om mij heen die mij helpen ., dan .. (vul zelf maar in). Dus ook stel dat je weer een embolie zal krijgen (welke kans klein is want je wordt nu goed in de gaten gehouden), wat kan dan toch helpend zijn om het door te komen? Soms geven die gedachten alleen al rust …
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (7) Verversen