Mijn dochter word morgen 15 weken oud. Nu begin ik volgende week weer met werken. Maar mijn dochter is behoorlijk eenkennig naar mij toe. Als 1 van de oma's oppast is het huilen, brengt haar naar bed dan is het huilen en vorige week ging ze een middag proefdraaien bij de opvang en ik werd al gebelt dat ze flink overstuur was en niks wou eten. Dus kwam de vraag of ik haar wou ophalen, natuurlijk deed ik dat. Maar nu begin ik volgende week weer met werken en kan ik haar niet zomaar meer ophalen. Mijn vriend vind het ook vreselijk dat zij niet gewoon bij hem naar bedje kan en ik altijd weer moet komen helpen. Voor mijzelf begint het ook behoorlijk vermoeiend te worden dat alleen ik haar stil kan krijgen. Als er ook iemand op haar past dan moet ze hier gewoon van bijkomen. In de zin van veel huilen en slecht slapen. Vaak kalmeert ze wwer als ze bij mij aan de borst ligt.
Heeft iemand tips wat ik hiermee kan doen??? Alles is welkom 😅
ga starten met het samen doen, Dit kost veel tijd en dan langzaam geeft je de ander meer verantwoordelijkheid. Zoals papa of oma. Wat ook kan werken is de ander een gedragen shirt van jou geven. Dan ruikt de baby jou nog steeds en dat kan veel schelen. qua dit gedrag merk ik ook heel veel verschil tussen mijn kinderen . Mijn jongste lijkt er het minste last van te hebben gehad en mijn oudste het ergste. Die durfde niet eens naar andere kindjes toe te gaan. Bij mijn jongste nu doe ik alles op zijn tempo. Dus kennis maken met andere mensen maar pas toenadering laten zoeken als hij er oke mee is. zo steeds verder. Dan misschien een aanraken bij mij op de arm of samen spelen en uiteindelijk eventueel op de arm van de ander. Maar omdat hij rustig kan wennen en het echt op zijn tempo gaat kan hij het veel beter aan. Bij hem gaat dat vrij snel bij mijn dochter duurde dit proces echt lang. En ik wil je niet bang maken maar sommige kinderen hebben hier extreem last van. Niet even, 1 week of 2 weken maar maanden of zelfs tot 2 a 3 jaar. Zo erg dat je je dan moet afvragen is het wel goed als ik zo lang weg ga. Gebeurt niet heel vaak maar kan. Vaak hebben kindjes die zo erg verlatingsangst hebben echt 1 op 1 aandacht nodig van iemand anders om de dag maar een beetje acceptabel te laten verlopen.
Lastig zeg! Ik vind het eigenlijk normaal baby gedrag, die willen toch bij mama (of iniedergeval primaire verzorger) zijn. Baby is nu 7 maanden, het langste wat ik niet bij haar ben geweest is misschien een halfuurtje, omdat ze in de draagzak bij papa buiten was. Oma's wacht ik altijd af tot zij duidelijk aangeeft dat ze wil, en zodra zij niet meer wilt gaat ze terug naar mij. Troosten en naar bed brengen (en op bed blijven) ook bij mij. Het ligt dus heel erg aan je situatie denk ik, ik heb mijn baby nooit eenkennig gevonden, soms was het wel lastig, maar gewoon een baby. Ik denk dat het probleem dus voornamelijk bij jullie situatie ligt en misschien niet bij baby. Sorry verder geen tips, hopelijk komen jullie er uit!
Hier ook een eenkennig kindje van 5 maanden. Ik kan geen stap verzetten of ze begint te piepen. Papa is leuk totdat ik in beeld kom. Heel lastig, maar helaas iets waar iedereen doorheen moet. Ze gaat bij ons naar oma 1 dag in de week, en daar huilt ze veel. Ik vind dat niet leuk, maar ik kan ook denken 'je hebt 6 leuke dagen, het is even niet anders, ik moet toch werken'.
Onze zoon had erg de nabijheid van mij of mijn man nodig. Met bezoek bij ons op schoot, niet bij een ander. Dat werd huilen. Oppas en opvang is voor ons geen noodzaak, dus dat hebben we nooit geprobeerd. We hebben ervoor gekozen niks te forceren. Sinds twee maanden (hij is nu 10 maanden) gaat hij gezellig bij één oma op schoot en kan ik ondertussen ook naar de wc ofzo. Bij de andere oma en een paar andere mensen wilt hij wel op schoot, wanneer ik erbij ben of mijn man. Met andere kinderen speelt hij leuk en met volwassenen ook ondertussen. Wij volgen zijn grenzen hierin en we merken dat hij steeds meer 'avonturen' aan gaat. Met af en toe een blik op papa of mama.
Naar bed brengen lukt mijn man ook bijna nooit, naar dat komt omdat hij meestal aan de borst in slaap valt. Als hij 's nachts wakker wordt, roept hij wel weer om papa. Omdat die er dan bijna altijd uit gaat. Troosten lukte mijn man ook heel lang niet. Toen hij wat ouder werd wel. Maar wanneer hij echt overstuur is, wilt hij alleen door mij (borstvoeding) getroost worden.
Zullen jullie beide door heen moeten hoe vervelend ook. Miss halve dagen tot aan je moet gaan werken, vergeet niet dan zo'n kleintje uit een veilige omgeving naar een nieuwe omgeving gaat. Niet de volledige aandacht hebben, andere kindjes, andere geluiden dus ja heel normaal dat zo'n klein frummeltje van slag is.
Jij bent vertrouwd en veilig en jouw man op een andere manier en opa en oma zijn nog niet zo veilig. Denk dat niet niet een pasklaar antwoord ja behalve het tijd geven en oplossing bedenken zoals back up wie haar kan halen indien het nodig is.
Hier wordt mijn dochter ook alleen stil bij mij als ze echt verdrietig is, maar gelukkig is dit maar weinig. Vd week bij de nagelstyliste heeft ze 1,5 uur gekrijst bij mijn partner, wilde direct naar huis maar wist dat ik er niiet goed aan zou doen. Ze moet ook het vertrouwen in mijn partner krijgen. Idem jouw baby dus als jouw partner haar op bed legt niet meteen helpen of inspringen.
Ik weet dat het er bij hoort maar inderdaad zo jong al en zo erg? Ze moet straks wel een keer gewoon naar de opvang kunnen. Zonder dat ik haar na 2 uur weer moet ophalen omdat ze zo hysterisch is. En straks word het nog erger? De meeste kindjes hebben een hoogtepunt pas na 6 maand.
Laat ik het anders vragen zijn er moeders/vaders die dit ook hebben mee gemaakt en tips hiervoor hebben?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (11) Verversen