Ik ben opzoek naar vrouwen die op latere leeftijd pas de diagnose ASS hebben gekregen en dus niet als kind al. Ik zit momenteel in een diagnostiek onderzoek en bij het eerste gedeelte (waarbij ik dan uit moet gaan van hoe mijn ouders het beleefd hebben) lijken er geen bijzonderheden te zijn in mijn jongere jaren. Echter heb ik nu wel veel overeenkomsten met ASS (ook uitgesproken door psychologen). Kan het zijn dat er helemaal geen aanwijzingen voor zijn in mijn jongere jaren maar wel nu?
Er zijn facebookgroepen voor vrouwen met ASS weet ik. Als je de juiste omgeving had als kind en aardig kan maskeren (en ook nog slim bent) dan zie je vaak dat het bij vrouwen pas laat ‘ontdekt’ wordt. Ik week samen met een jobcoach die zelf ASS heeft kan haar wel eens vragen naar een fijne facebookgroep als je dat wilt. Laat maar weten in een berichtje anders
Ik, op mijn 30ste gediagnosticeerd. Vrouwen met ASS weten zich goed te kunnen redden/verbloemen waardoor vaak problemen zich pas later aandienen. Mijn ouders vonden mij een makkelijk en doorsnee kind. Mijn leven was opzich prima en ik functioneerde als normaal mens, tot ik een eerste kind kreeg en in een postnatale depressie belandde. Sindsdien loop ik op meerdere gebieden vast, wat maakte dat ik diagnostiek ben gaan doen. Voor die tijd was het leven niet ingewikkeld genoeg om in strijd te zijn met mijzelf. Het is fijn, een verklaring voor mij zo, maar verder heb ik geen hulp erbij.
Precies dit ook bij een vriendin van mij. Na de depressie bij geboorte van haar eerste er niet uitgekomen en meerdere psychologen gesproken tot ze bij de juiste tot de uitkomst van ass komt en daarbij vielen heel veel puzzelstukjes op zijn plek.
Ik, ook als kind geen duidelijke kenmerken. Het kan overigens niet vastgesteld worden door een psycholoog. Bij mij is het vast gesteld door een psychotherapeut waarnaar ik doorverwezen was door mijn psycholoog ivm vermoedens ASS. Die mogen geen diagnose stellen, een psycholoog. Ik heb wel een lichte vorm van ASS.
Dat klopt, een basis psycholoog niet. En dat zijn veel psychologen en die van mij toendertijd en die ik nu heb ook. Dat vond ik toen een nadeel..omdat je dan opnieuw met je verhaal weer naar een ander moet moet je weer opnieuw moet leren vertrouwen. Ook al is er een overdracht tussen de zorgverleners...
Dat klopt. Maar dan is het nog wel vervelend 😅. Helemaal als de 1e psycholoog vermoedens heeft van ASS en geen diagnose mag stellen en dat je dan weer naar een ander moet. Dat is wat ik hier probeer t vertellen.
Niet met ASS wel met ADHD. Mijn moeder had nergens last van tijdens mijn opvoeding. Ik ervaarde dat anders. Toen ik mijn eerste kind kreeg heb ik de diagnose gekregen. Ik denk dat mijn moeder niet wil toegeven waar het vast liep uit angst dat mensen zouden denken dat ze het zelf niet goed heeft gedaan.
Dat kan denk ik ook te maken hebben met dingen als vermogen tot compensatie van een kind, maar zou ook te maken kunnen hebben met de perceptie van de omgeving. Als volwassene worden er andere dingen van je verwacht dan als kind, mogelijk dat dat daarnaast een rol kan spelen?
De “volwassen wereld” geeft mij heel veel stress. Als kind had ik ook wel veel stress van school. Alles moest perfect. Ik moest presteren. Maar ik was dan wel weer heel sociaal als kind. Dat kan ik nu ook wel zijn. Maar ik wil het eigenlijk niet. Heb totaal geen behoefte aan contact met andere mensen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (16) Verversen