Hoi dames, ik zit in een lastige situatie, ik zal het proberen om het kort uit te leggen. Ik heb een dochter van bijna 2 jaar en ben bijna 28weken zwanger nu. Mijn moeder heeft 2 maanden geleden weer een psychose opgelopen, nu voor de 2e keer, weer een heftige psychose met suicidale gedachtes, achtervolgingswaanzin etc. Ze smeekt me bijna of ik bij haar wil blijven, maar accepteerd geen hulp omdat ze dus niet geloofd dat ze een psychose heeft en ben hier dus al 2 maanden nu.. doet me erg veel pijn. Mijn vriend wilt mij hierdoor niet meer helpen en helpt ook nergens meer mee.. gelukkig had ik alle spullen van de kleine al wel op orde maar de kamer niet, moet trouwens ook nog alles wassen etc. Mijn vriend mag mijn moeder niet en mijn moeder denkt dus dat mijn vriend ook in het complot zit wat zei denkt.. de hele wereld is tegen haar behalve ik. Ik heb een paar dagen geleden een extra echo gehad en te horen gekregen dat de baby dus ook nog te klein is ☹️ Ik heb nergens meer hulp bij en voel me erg alleen.. ik ben ook klaar met mijn vriend aan het raken nu en wil mijn moeder niet alleen laten.. Ook mijn dochtertje van 2 nog overal erbij maar ik doe mijn uiterste best om het haar alles naar haar zin te maken. Ik begin op te raken nu en weet me geen raad meer, ik heb ook het gevoel dat ik moet kiezen tussen mijn vriend en mijn moeder maar ben met mijn hoofd het meest bij m'n kinderen dat ze niks tekort mogen komen .
Je moeder heeft hulp nodig en dat kan jij niet geven de juiste hulp al zou je willen.Toch denk ik dat je een stapje terug moet gaan doen na huis en daar alles op orde zetten zodat je vriend je ook helpt je hebt nu zelf alle hulp en rust nodig ook voor je baby.We kennen de situatie niet wat je vriend en je moeder hebben maar ik zou me ook kunnen voorstellen Dat hij als er al zoveel narigheid zijn handen er van af trekt.sterkte met de situatie maar denk aan jezelf en je gezin.
Jeetje dit kun je er helemaal niet bij hebben met je kleine frummel in je buik.. Verdrietige situatie..
Ik zit er niet middenin zoals jij doet.. Wat zal het je verscheuren.. Maar lieverd, stap terug doen hoor! Jullie hebben een kindje waar je aandacht ook heen moet gaan en jullie verwachten een kindje die nog moet groeien in je buik, je lichaam kan deze spanning niet gebruiken.. Je kunt je moeder niet genezen met welke fantastische dingen je ook voor haar doet, je kunt niet voor haar kiezen als ze zelf niet de juiste route naar hulp wil.. Zij heeft professionele hulp nodig, jij kunt haar als dochter alleen maar daarin steunen..
Je vriend hoort je natuurlijk te steunen, maar ik snap ook dat als hij ziet dat het zo niet de goede kant op gaat, de zware zorg niet goed voor jou is, hij niet tot alles meer bereid is.. Wellicht hopend dat je met hem mee een stap terug doet..
Hoe erg ook, verplichte opname kan gedaan worden als de situatie gevaarlijk wordt.. Natuurlijk wil je dat niet, maar wellicht wel de manier om toch hulp in te kunnen zetten.. Jij kunt deze last niet dragen.. Dat maakt je geen slechte dochter.. Juist een goede moeder door niet zelf hulpbehoevend te worden door burnout of noem het maar.. Probeer met je vriend weer een sterk team te worden, praat met elkaar. Jullie zijn niet voor niets bij elkaar en in afwachting van jullie 2e lieve kindje.. ♥
je moeder heeft professionele hulp nodig maar helaas als iemand psychotisch is wilt die vaak geen hulp want dat is deel van de waan vaak,.. en helaas gedwonge opname gebeurd alleen in levens bedreigende situaties. (situaties waarin ik dacht dit is dus levensbedreigend werden al niet ''heftig genoeg'' genoemd... was gewoon bedden tekort)
Heb het zelf van dichtbij lang mee gemaakt..(niet bij moeder) werd er letterlijk zelf doodziek van lichamelijk door alle stress. Ik zou toch hulp zoeken voor je moeder en zelf hoe moeilijk ook afstand nemen.. hier kun je zelf echt aan onder door gaan.
Niet oké dat je vriend je juist in deze situatie alleen laat! Ik snap je gevoelens naar hem toe dus heel erg goed. Dit zou een fantastische tijd voor je moeten zijn.
Dat gezegd te hebben..... jouw moeder heeft echt professionele hulp nodig. Dit is een gebed zonder eind! Jij kunt haar niet helpen. Je bent nu heel loyaal, maar ten koste van jezelf. Hoe lang houd je dit vol? In de zomer ga je bevallen en dan kun je niet voor haar zorgen.
Heb je een sociaal wijkteam in de buurt? Die pakken dit soort casussen op, samen met GGZ.
We zijn geneigd om ons zelf voorbij te lopen voor familie, uit respect en liefde. Ik ken het... heb het heeeeel lang gedaan. Tot ik voor mezelf koos en heb nu meer rust dan ooit.
Niet oké dat je vriend je juist in deze situatie alleen laat! Ik snap je gevoelens naar hem toe dus heel erg goed. Dit zou een fantastische tijd voor je moeten zijn.
Dat gezegd te hebben..... jouw moeder heeft echt professionele hulp nodig. Dit is een gebed zonder eind! Jij kunt haar niet helpen. Je bent nu heel loyaal, maar ten koste van jezelf. Hoe lang houd je dit vol? In de zomer ga je bevallen en dan kun je niet voor haar zorgen.
Heb je een sociaal wijkteam in de buurt? Die pakken dit soort casussen op, samen met GGZ.
We zijn geneigd om ons zelf voorbij te lopen voor familie, uit respect en liefde. Ik ken het... heb het heeeeel lang gedaan. Tot ik voor mezelf koos en heb nu meer rust dan ooit.
Wat een narigheid joh! En wat vervelend dat je je zo weinig gesteund voelt door je vriend. Dat je vriend je moeder niet mag, zou niet relevant moeten zijn.. als je een team bent samen, kan hij jou wel ondersteunen (en de spiegel voorhouden) in de keuzes die jij maakt en die belangrijk voor je zou. Het zou fijn voor je zijn als jullie samen deze tijd door konden komen en nu lees ik dat je je alleen voelt staan. Kun je dat gesprek wel met hem voeren?
Ook ik denk dat er hulp moet komen voor je moeder en dat jij de ingang bent om het te regelen. Begin bij de huisarts, die kan je vast verder helpen. Als jij meer afstand kunt gaan nemen en de zorg aan professionals kunt overlaten, zorg je het beste voor haar, jezelf en je gezin.
Persoonlijk vind ik het niet oké dat je vriend nergens meer mee helpt. Onbegrijpelijk dat alle andere reacties zeggen dat het logisch is..... Ik kan mij heel goed voorstellen dat hij het niet eens is met al jouw inzet/aandacht naar je moeder toe, maar ook al is hij het er niet mee eens, vind ik toch dat hij zich best wel wat mag doen. Het zou niet best zijn als je elkaar niet meer helpt in moeilijke situaties. En er is verschil in jouw faciliteren om nog meer aandacht aan je moeder te geven en gewoon normale zaken waar je elkaar mee helpt in een gezin, zoals alles op orde brengen voor de nieuwe baby, verzorging van jullie dochter.
Wat een narigheid joh! En wat vervelend dat je je zo weinig gesteund voelt door je vriend. Dat je vriend je moeder niet mag, zou niet relevant moeten zijn.. als je een team bent samen, kan hij jou wel ondersteunen (en de spiegel voorhouden) in de keuzes die jij maakt en die belangrijk voor je zou. Het zou fijn voor je zijn als jullie samen deze tijd door konden komen en nu lees ik dat je je alleen voelt staan. Kun je dat gesprek wel met hem voeren?
Ook ik denk dat er hulp moet komen voor je moeder en dat jij de ingang bent om het te regelen. Begin bij de huisarts, die kan je vast verder helpen. Als jij meer afstand kunt gaan nemen en de zorg aan professionals kunt overlaten, zorg je het beste voor haar, jezelf en je gezin.
Herken je helemaal me moeder heeft borderline etc maar wat de meeste hier al zeggen als ze geen hulp wilt dan wordt het moeilijk meid ! Ookal doe je zo je best dan is het dweilen met de kraan open ! Maar meid denk aan je eigen gezin lieverd ! Als je nou in Friesland zou wonen vrees van niet dan kon je zo eve hier komen om alles er eve uit te gooien als er wat is kun jij alltijd eve privé berichtje doen
Wat verschrikkelijk. Dit lijkt me ook een lastige situatie om ermee om te gaan. Wat jammer dat jouw vriend ervoor kiest om je niet te helpen. Het enige waarin ik je kan helpen is door tips te geven. Wat wil je nu voor haar? Denk je dat een opname haar goed zal doen? Ik weet niet in hoe verre haar psychoses zijn, maar als ze niet geholpen wordt komen ze iedere keer terug. Toen ik 22 was heb ik het zelf van dichtbij mee gemaakt dat mijn zus het kreeg. Ik heb toen 112 gebeld, ze vormde geen gevaar voor zichzelf of voor andere dus volgens hen was een gedwonge opname niet mogelijk. Ik was zo erg ontdaan van de situatie en ik heb toen aangegeven dat ze me dan alleen willen helpen als het al te laat is. Of jullie komen haar nu ophalen of ik bel over 5 min met een leugen dat ze mij iets aan wil doen. Dus aan jullie de keus. Ooh en toen kwamen ze hoor. Ze werd gedwongen opgenomen in een instelling. Daar is ze in therapie gegaan. Ik vind het soms zo belachelijk dat ze je pas op een latere stadium willen helpen. Je kan er niet van slapen, je kan diegene niet alleen laten. Je weet niet hoe de emotie wisselt. Dus mijn advies zou zijn, bellen met een ggz instelling of een arts en de situatie uitleggen. Hoeveel je ook van haar houdt je kan dit niet alleen. Ik wens je heel veel succes hiermee en ik hoop dat de situatie snel stabiliseert.
Nog even dit: Een gedwongen opname gaat niet zomaar, daar komt heel wat bij kijken en daarvoor moet de toestand van je moeder aan heel wat voorwaarden voldoen. Een psychiater moet haar beoordelen, er moet toestemming komen van de burgemeester of de rechter. Des te meer is het zaak om de bal zo snel mogelijk aan het rollen te brengen. Maar mochten de criteria voor gedwongen opname niet worden gehaald - of als het nog even duurt voordat de hulpverlening rondom je moeder opstart - dan kan het zijn dat vrijwillige opname of ophogen medicatie nog even de enige opties blijven. Zoek daarom naast hulp voor je moeder ook hulp voor jezelf. Je hebt iemand (of iemanden) nodig die naast je gaat staan, die met jou samen naar de instanties beargumenteert hoe zwaar dit jou, je gezin en je gezondheid/de baby belast. Dat kan een maatschappelijk werker zijn, een arts van het consultatiebureau, je huisarts, of een gezinscoach. Bovendien heb je iemand nodig die jou stevig aan je oren trekt wanneer je weer te veel van jezelf gaat geven en teveel toegeeft aan de behoeften van je moeder. ‘Nee’ zeggen tegen je moeder als ze in zulke angsten zit is namelijk ontzettend moeilijk, en je zal heus nog wel een keer zwak worden en je grenzen over gaan. Helemaal wanneer je moeder al haar pijlen op jou richt, met smeekbedes, verwijten en verwarde redeneringen waarom jij er nu ‘toch’ voor haar zou moeten zijn. Blijf dan maar eens stevig in je schoenen staan, dat is echt heel moeilijk en nog meer als het je eigen moeder is. Op emotioneel vlak zit je toch met allerhande touwtjes verweven met je moeder, waardoor ze onbewust op al jouw knoppen kan drukken om je toch weer voor haar karretje te spannen. Je hebt iemand nodig die jou in de gaten houdt en die een of meer keer per week met jou in gesprek gaat over hoe het contact met je moeder verloopt en hoe jij daar het best mee om kunt gaan. Die persoon kan dan meteen meedenken over hoe het thuis in jullie gezin loopt. En zoals gezegd: jou bijsturen als je terugvalt in je oude patroon en weer over je grenzen gaat.
Zet ‘m op meid. Klim in de telefoon, vandaag nog. Bel meer dan 1 instantie. En vraag je vriend om hulp, Zeg dat je niet wilt dat je moeder’s ziekte jullie relatie en jullie gezin kapot maakt en dat je hulp gaat zoeken voor haar en voor jullie en vraag hem je daarin te steunen. Wie weet voelt hij zich dan gehoord en staat hij volledig achter je. Met zijn steun komen jullie hier samen nog beter uit.
Je hebt hele waardevolle bruikbare adviezen gekregen hieronder en het lijkt me goed om die ook echt op te volgen. Hier ook heel dichtbij meegemaakt maar kies aub voor je eigen gezin, jij kan je moeder niet beter maken hoe graag je ook zou willen.. maar het is vreselijke tweestrijd, sterkte er mee.
Wat een heftige situatie. Ik begrijp dat je er voor je moeder wilt zijn, maar alleen professionals kunnen haar helpen. Daarnaast is het geen veilige situatie voor jou en je kindje. Een psychose is heel ernstig. Je moeder kan niet alleen een gevaar zijn voor haarzelf, maar ook voor jou en j3 dochter. Zoals je zelf aangeeft heeft ze waanbeelden, is de realiteit kwijt. Het klinkt misschien hard, maar het beste wat je voor je gezin kan doen is je moeder (gedwongen) te laten opnemen en naar huis gaan. Een psychose is erg onvoorspelbaar, het moet behandeld worden. Als je moeder al bij een psycholoog /psychiater loopt, probeer deze dan in te schakelen. Heel veel sterkte..
Ja helemaal mee eens! Deze onveilige omgeving is voor een zwangere vrouw, haar dochter én ongeboren kind (stress) niet goed. Ik denk echt dat je nu moet kiezen voor de veiligheid van jou en je kinderen. De zorgprofessionals moeten zich richten op de gezondheid van jouw moeder
Ik herken de situatie, want ik heb ook een moeder met mentale problemen. Hierdoor heb ik kort geleden ook erg moeilijke beslissingen moeten nemen die haar pijn hebben gedaan en mijn gezin (met name mijn kinderen) hebben beschermd. Mensen die de geschiedenis kennen die begrijpen precies waarom ik heb gedaan wat ik heb gedaan en mensen die het niet kennen die snappen niet waarom ik dat bij mijn eigen moeder zou doen "ze is nog altijd je moeder" zeggen ze dan. Probeer altijd te bedenken wat het beste is voor de kinderen en handel daarnaar. Als dat betekent dat je meer afstand van je moeder moet nemen, dan is dat maar zo. Deze situatie is duidelijk niet goed voor je baby en die is nu belangrijker dan je moeder. Jij kunt nu dus sowieso niet de zorg van je moeder op je nemen. Ik denk ook dat je man zich daarom zo uit ten opzichte van je moeder. Hij kan de situatie misschien beter relativeren dan jij dat op dit moment kan en hij maakt zich denk ik zorgen over de gevolgen hiervan voor zijn gezin en de gezondheid van zijn ongeboren baby. Het is belangrijk om prioriteiten te stellen. Je hebt een jong gezin en die horen op nr. 1 te komen. De rest komt ergens achteraan de ranglijst. Probeer dat in gedachten te houden. Als dat wat jij nu doet voor je moeder je gezin op enige manier schaadt, dan moet je daarmee ophouden. Ook heeft zij duidelijk professionele psychische hulp nodig die jij haar niet kan bieden. Je kan mij altijd een berichtje sturen als je erover wilt praten.
Ik zou zo snel mogelijk hulp vragen bij maatschappelijk werk, zowel voor jou om je psychisch te steunen en in huis met de kinderen, maar ook voor je moeder. Dit kan je niet alleen meid en dat hoeft ook niet.
Praat met de huisarts, praat met je consultatiebureau (er bestaat ook prenatale zorg), praat met de verloskundige of bel de gemeente zodat je een gezinscoach (gezins- en jongeren coach) krijgt die jullie gaat ondersteunen.
Ik ben onwijs trots op jou dat je het tot nu toe hebt volgehouden, maar lieve meis, dit is niet te doen. Voor niemand. Zoek hulp, doe je verhaal en laat je helpen. Je hoeft dit niet alleen te doen. Je bent onwijs sterk, maar zo sterk als dit hoef je niet te zijn. Sommige dingen hoef je niet in je eentje te dragen. Dat is niet goed voor jou, niet voor de baby, niet voor je tweejarige en ook niet voor je relatie. Voor je vriend is het ongetwijfeld ook zwaar. Zoek hulp, zodat de situatie normaliseert en jullie hier samen goed uitkomen. Sterkte meid! Wat een hel maak je door.
Als ze een psychose zou hebben zou haar medicatie opgehoogd/aangepast moeten worden volgens mij om haar stabiel te krijgen, ik was benieuwd of dat gedaan is. Tegen haar angst is ook medicatie te verkrijgen, zodat ze misschien wat meer rust kan ervaren in haar gedachten.
Ik ben het heel erg eens met alle reacties hieronder. Jij hoort bij je gezin. Jouw moeder hoort opgenomen te worden. Voor haar eigen welzijn en veiligheid.
Oh wat heb je veel om voor te zorgen, te veel. Ik zou, zoals anderen ook aangeven, de crisis dienst bellen en aandringen op gedwongen opname. Juist uit liefde voor je moeder! Deze situatie is niet houdbaar, is niet gezond. Ik weet niet wat je dochtertje van twee er van mee krijgt... En het ten koste van je partner laten gaan waardoor je er straks alleen voor staat vind ik helemaal ver gaan, je hebt hem nodig! Toevallig kijk ik op aanraden van mijn coach de serie 'moeders zijn ook dochters' waarin aangegeven wordt dat kinderen loyaler naar hun moeder zijn dan naar hun eigen kinderen. Dat zie ik hier ook terug, als ik het verhaal goed begrijp. Het is tijd om op eigen benen te gaan staan, hoe lastig en verdrietig de situatie ook is. Om het uit handen te geven, en om op je strepen te gaan staan. Om te zeggen dat het niet meer lukt, dat je het niet alleen kan.. Je geeft zelf aan dat ze in een psychose zit en niet meer realistisch kan denken, hoe realistisch is deze situatie nu waar jij met jou gezinnetje in beland bent? En tuurlijk mag je betrokken zijn bij je moeder, zorg dragen, maar tot op zekere hoogte. Ik denk dat jou plekje in jou gezin is, en niet in je ouderlijk gezin waar je geboren bent, daar mag je los van komen.
Je moeder kan nu niet realistisch denken en daardoor vraagt ze ook van jou om bij haar te blijven terwijl je een man en kinderen hebt en dat geen houdbare situatie is. Je man ziet het met lede ogen aan en hij kan je moeder niet mogen maar hij heeft wel wat gelijk dat hij het niet normaal vind dat je moeder alle aandacht opeist. Je moeder heeft zoals de andere reacties zeggen echt professionele hulp nodig. En ja, eerst zal ze het je waarschijnlijk kwalijk nemen maar laat je niet leiden door haar, ze is nu niet realistisch en kan ook niet realistisch denken. Je moet nu voor jezelf zorgen, je relatie lijdt eronder en dat is niet goed vooral niet nu je zwanger bent. Sterkte!
Je moet écht hulp zoeken voor je moeder. Ik snap dat je dat “lijntje met de werkelijkheid” wil zijn, diegene die ze nog vertrouwt, maar hier komt ze niet vanzelf uit... Het lijkt ook dat je moeder wel deels oorzaak van de ellende is. Dat je vriend vindt dat je moet ophouden je moeder zoveel aandacht te geven is te volgen, zeker omdat hij haar wsl minder “in goede doen” kent als jij. En ms zorgt de hevige stress nog wel voor je kleinere baby (hoewel dat natuurlijk meerdere oorzaken kan hebben).
Waarom wil je moeder dat je bij haar blijft? Ik ben niet echt thuis in psychoses maar dat duurt toch nooit zó lang? ( oprechte vraag, sorry als ik er langs zit). Anders zou ik uitleggen dat je gezien de drukte rondom je gezin je echt weer thuis gaat wonen. Je zou aan kunnen bieden om dagelijks te bellen of even langs te komen. Kan haar huisarts hier niks in betekenen? Vreselijk zeg al die stress...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (27) Verversen