Ik heb twee zoontjes, 2 en 5, super fijn. Mijn oudste is ziek, elke 7 weken liggen we in de ambu, mijn jongste was toen hij net geboren was erg ziek, heeft in coma gelegen 2 weken na z’n geboorte. Buiten deze zorgen, verlang ik erg naar een derde, mijn man niet, en dat snap ik echt, dus ik heb me hier volledig bij neergelegd. Maar mijn vriendin heeft nu een derde kindje gekregen, en dan kriebelt het zo.
Iemand tips , hier mee om te gaan….
Het is echt oké zo, maar het zou zo fijn zijn me iets blijer te voelen achter mn beslissing 😅
Mijn man overhalen heeft geen zin en m’n gezin is belangrijker dan een derde kindje.
# zwanger worden ging ook niet vanzelf, miskramen gehad en vroeg geboortes met slechte afsloop, dat speelt ook mee. Maar toch, dat akelige verlangen 🙄
Jezelf afvragen. Verlang je naar het ideale verlangen. Het mooie sprookjes achtige? Wat je misschien zelf totaal niet hebt ervaren.
Of is er echt nog leegte in je hoofd, huis en hart?
Ik had het heel duidelijk. Als mijn oppas kindje er was en kon hem echt knuffelen als me eigen kind. Voelde ik me echt compleet. Als hij weg was voelde ik leegte. Nu als ie er is en onze 3e is er is die leegte weg. Als hij weg gaat is er geen leegte.
Ik snap jou man ook wel. Soms moet je voor wijsheid gaan ipv gevoel. Je dromerige kriebels en sprookjes achtige kraamtijd. Die zal toch spoedig ruimte maken voor de realiteit waarin je leeft.
Pff ik vraag me af of ik me er ooit bij neer kan leggen dat het hierna klaar zal zijn.. Iets met hart en hoofd ?! Ben nu 36 weken zwanger van m’n derde, m’n oudste zoon heeft een andere vader.
Ja als vrouw zijnde lastiger dit te accepteren en naast je neer te leggen. Je moet idd beide dit willen, het werkt niet als 1 van de 2 geen kindje wenst. Hier was het andersom, maar zelf toch besloten voor een derde te gaan. Mezelf half jaar tot een jaar de kans gegeven er over na te denken en een beslissing te maken.
Hier was ook 2 jongens en in mijn hart ruimte voor meer, maar rationeel gezien beter van niet. Heeft nog wel even geduurd voor ik er vrede mee had. Ik stond 100% achter de keus, omdat ik wist dat dit het beste was. Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet had om wat nooit kon zijn. Dat mag
Snap je wel. Hier 2 kinderen, waarvan 1 met vermoeden adhd, en 1 peuter puber (bijna 5 en 2,5 jaar)
Had op zich nog wel een kinderwens maar mijn man wou niet meer kinderen. Die heeft zich ook 3 kwart jaar erna laten steriliseren.
Ik ben toen in overleg met mijn man zwanger geworden voor een ander, een super lief mannenstel met eigen eicel (laag technologisch), samen hebben we dochter Nola gekregen. Ik ben nog wel mama, ik voed haar alleen niet op. (Wens hier ook niet verder over te discussiëren, je mag je mening hierover hebben maar hou die lekker voor jezelf!)
Hier ook, ik wilde heel graag een 3e mijn man niet... uiteindelijk denk ik dat het zo moest zijn. De oudste is gediagnosticeerd met ASS en op sommige momenten is dat behoorlijk pittig. Nu is dat goed te behappen en krijgt de 2e ook nog voldoende aandacht, ik had er nu niet aan moeten denken dat er nog een 3e zou zijn. We kunnen het nu samen goed aan. Het is lastig als verstand en gevoel niet overeen komen...
Zo herkenbaar dit gevoel! Bij mij ging het ook niet weg. Mijn man had die behoefte niet zo. Wij hadden andere dingen die mee speelden waardoor mijn man liever niet voor een derde kindje wilde gaan. Wij hadden grote kans op tweeling en down syndroom komt ook voor in mijn familie. Mijn gevoel bleef en uiteindelijk toch samen voor een derde kindje gegaan. En wat is ze een verrijking van ons gezin! Het gevoel voor een 4e is er niet. Heel duidelijk. Wij zijn steeds blijven praten. Dat was voor ons de sleutel om alles goed af te wegen en te luisteren naar elkaar. Ik hoop dat jij samen met je man ook een mooie beslissing kan maken die beide goed is voor jullie allemaal
Herkenbaar. Hier altijd nog de wens voor een 3e gehad, maar gaat helaas ook niet gebeuren. Ik kijk zo veel mogelijk naar wat ik wel heb en ben daar ongelooflijk dankbaar voor. Ik heb meerdere mensen in mijn omgeving die ondanks hun wens helemaal geen kind hebben of 1 kind terwijl ze er meer hadden gewild. En voor het overige: je pijn en verdriet mag er zijn!! Wat bij mij trouwens ook nog helpt is de gedachte dat ik mijn 2 kinderen nu meer (tijd en aandacht) te bieden heb dan wanneer ik er 3 had gehad.
Je verstand zegt wat anders dan je hart, en dat is gewoon lastig. Het is heel normaal en prima dat het nog niet lukt om je helemaal oké te voelen met deze beslissing. Dat heeft tijdig nodig. Gun jezelf die tijd ook. Je moet nu afscheid nemen van het idee van een derde kindje. Daar horen allerlei gevoelens bij, geef die de ruimte Ik kan me voorstellen dat het lastig kan zijn om dit met je man te bespreken. (De mijne begreep mijn verdriet iig niet). Dan kan het helpen om dit met iemand anders te bespreken; een vriendin of via de huisarts. Knuffel!
Ik snap je gevoel helemaal.. Geef jezelf de tijd om het een plaatsje te geven. Je zit in een soort rouw proces en daar horen allerlei gevoelens en emoties bij.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (16) Verversen