Gisteren was het eindelijk zover. De dag waar ik zolang naar uit had gekeken: de 8 weken echo. Vanaf het begin was ik al ontzettend onzeker of het wel goed zat. Had ontzettend veel pijn en heftige kwaaltjes dus ik ging er met een dubbel gevoel in. Toen ik eenmaal daar lag dacht ik gelijk al te zien dat het niet goed zat. Ik zag 1 heel kleine ministipje maar dat was gewoon te klein voor hoever ik al zou moeten zijn.. Deze grote angst werd al snel werkelijkheid waarna het voelde of mijn hele wereld instortte. De vk vertelde me dat ik zwanger zou zijn geweest van een tweeling maar dat ze beiden gestopt waren met groeien. Gestopt met groeien met al 3/4 weken.. Het vruchtzakje zat ook 8/9 weken dus was ook een stuk groter.. ik had veel verwacht, maar niet dat dit geestelijk zo heftig zou zijn. De hele dag gehuild en totaal niet mijzelf geweest. Ergens moet ik misschien “blij” zijn dat het al zo vroeg is gebeurd en niet pas na 8/9 weken als je al echt een vorm in het kindje zat. Dit is wat de meesten zeggen om me heen, maar toch voel ik me er gebroken onder. Ik ben 2 leventjes in mij kwijtgeraakt.. gelukkig heb ik na uitleg, 2 dagen vrij gekregen van mijn werkgever om dit voor mezelf even een plekje te geven. Het was mijn eerste zwangerschap en bij de eerste ronde was het gelijk raak. Achteraf voor mijn gevoel dus ook te mooi om waar te wezen.
Dat het een tweeling was geeft wel gelijk uitleg waarom ik me zo ontzettend beroerd heb gevoeld vanaf dag 1 en waardoor ik, zonder al ver over tijd te zijn, al zo’n ontzettende knaltest had. Ze heeft me uitgelegd dat ik ook grote kans heb op meerlingen wat de pijn voor de toekomst misschien wel wat verzacht. Dit zou dus niet de laatste keer kunnen zijn.
Hoe zijn jullie verder gegaan in dit proces? Ik moet nu nog wachten op de miskraam wat me ergens ook wel bang maakt gezien ik niet weet wat ik moet verwachten. Hoe hebben jullie dit ervaren? En zijn jullie ook gelijk doorgegaan met proberen zwanger te worden? Ik wil eigenlijk toch heel graag positief proberen te blijven en doorgaan voor de volgende ronde. Maar is dit moeilijker of makkelijker na een miskraam of maakt dit niet uit?
ik was na onze 1e icsi-poging zwanger (met mijn ex-man). superblij toen we op 8 weken een kloppend hartje zagen. voor de 12wk-echo kon mijn ex niet mee en ging mijn moeder mee en ze zou filmen. toen de gyn begon te kijken, zei hij meteen tegen mijn moeder dat ze nog maar even moest wachten met filmen. daarna inwendig gekeken. bleek dat het vruchtje een paar dagen na de eerste echo gestopt was. mijn wereld stortte in en ik moest toen mijn ex nog bellen. dit was op een donderdag. ik had besloten dat ik het maandag zou laten weghalen want ik voelde me enorm voor schut gezet door mijn eigen lichaam en ik wilde niet nog langer met een dood vruchtje rondlopen...die gedachte vond ik niet fijn. zaterdagmiddag kreeg ik krampen...die werden gedurende de dag erger en erger...ik moest zelfs pijnstillers nemen en dat hielp nog niet. 's avonds kreeg ik daarbij nog serieus bloedverlies. telkens ik net in bed lag, voelde ik weer een vlaag bloed aankomen en liep ik weer naar de wc. tot op een gegeven moment ik op de wc zat en me zo beroerd voelde (zweten, kou,krampen,...alles tesamen)...ik voelde een soort balletje uit mij komen en ineens was alles over. geen krampen meer, niet meer zweten,... ik wist dus dat ik net 'een minibevalling' had meegemaakt van ons babytje. de dag erna ben ik gaan voetballen. de coach wou me op de bank laten zitten (wist ook wat ik had meegemaakt) maar ik moest en zou spelen om mijn gevoelens wat kwijt te kunnen. daarna heb ik bijna een maand thuis gezeten...in een jogging en met de gordijnen toe. het was een verschrikkelijke tijd. het was moeilijk om het een plaats te geven...tot ik een klein sterretje op mijn pols heb laten zetten. sindsdien kon ik er veel beter mee omgaan. dat is voor iedereen persoonlijk natuurlijk. ik heb een doos gemaakt met spulletjes (tut, test, dagboekje,echo's,...) van dat kindje. toevallig heb ik het pas nog eens allemaal vastgehad. de dag dat hij/zij geboren zou worden, blijft voor mij ook speciaal.
dit is mijn verhaal...
laat je vooral niet zeggen wat je wel en niet mag voelen. doe wat voor jou het beste aanvoelt. veel sterkte iig.
Vreselijk zeg meteen raak ook nog is een tweeling logies dat je zo moest huilen en dat zou je vast vaker nog moeten. Het is allemaal niet niks laat je verdriet wel toe. Ik heb helaas 6 x een miskraam gehad maar ik heb ook een auto-imuunziekte. Ik heb bij alle miskramen erg moeilijk gehad ik verheugde me er zo op. Bij de 5e miskraam was het ook een tweeling eerst ging de ene de andere deed het heel goed toch 2 dagen later ging die ook. Deed me veel verdriet want 2 ooh wat leek me dat leuk. 5 miskramen gingen spontaan de laatste was via een curretage dat beviel me erg goed. Ik ging er elke keer weer meteen voor na mijn 1e menstuatie weer je voelt zelf of je het aan kan. Heel erg veel sterkte meid !
Ik heb in 2007 een miskraam gehad met 8 weken voelde niet fijn pijnlijke krampen bloedverlies en uiteindelijk ons kleintje die avond was even heel moeilijk maar kon me snel omschakelen naar het gevoel dat het niet goed was maand later was ik weer zwanger alles is goed gegaan ik heb nu 3 mooie kids en 4e is onderweg sterkte met jullie verlies
Ik had 2 gezonde kindjes toen ik een nieuwe vriend kreeg. Na 4.5 viel mijn spiraal er uit en bleek ik zwanger dit werd een vroege miskraam die zelfde maand raakte ik meteen weer zwanger wat volgends arts eerst niet kon en het daarna een blinde zwangerschap noemde. Ook dit werd een vroege miskraam. Gezien er nooit een hartje geklopt heeft kon ik hier wel mee omgaan het was immers niet de bedoeling een kindje te krijgen. Een jaar later besloten we vor een kindje te gaan meteen 1e ronde zwanger ivm miskramen vroege echos alles zag er goed uit 8.3 laatste goeie echo met 11 weken werd het echter een missed abortion heb ons kindje klein maar compleet even vast gehad samen in de tuin begraven. Liedje gone to soon van daughtry heeft mij heel erg geholpen met de verwerking. Zo 6 maanden er na zwanger geraakt van onze zoon moeilijke onzekere zwangerschap met veel bloedverlies maar een gezonde jonge van nu 11 maandjes. Na hem weer 1 vroege miskraam en nu 24 weken zwanger van een kleine meid
Hey meid, hier het zelfde voor gehad, maar ik heb gekozen voor een zuigcuretage omdat ik niet nog weken wou zitten wachten tot het vanzelf afkwam eens daarna terug ongesteld geweest mochten we terug verder met proberen, maar dit moet je voor jezelf uitmaken of je er op die moment al klaar voor bent of niet. Dit is heftig en iemand die dit heeft meegemaakt kan nooit begrijpen hoe jij je voelt heel veel sterkte x
Ik heb verschillende (4) miskramen gehad. Waarvan 2x een missed abortion. Eerste keer met pillen opgewekt. Tweede keer was spontaan. Derde keer curettage en laatste keer spontaan. Je kunt wachten tot de natuur het oppakt en het zelf afstoot, maar als het te lang duurt kun je kiezen voor pillen of curettage. Daar zal de gynaecoloog je het beste over kunnen informeren.
Uiteindelijk vond ik de spontane miskramen het fijnste ( wat klinkt dit raar🤔). De schrik van het onverwachte was naar, maar het proces verliep sneller en was lichamelijk prettiger. Met de pillen heeft het nog wel een aantal dagen geduurd voordat alles schoon was en de curettage vond ik mentaal niet fijn. Het idee dat ze het wegzuigen en bij het ziekenhuis afval kwam. Twee miskramen heb ik thuis mogen opvangen ( die met pillen en 1 spontane) met vergiet boven wc. We hebben dezen een plekje in onze tuin gegeven. De laatste miskraam was nog heel vroeg (+ 5½ week). Deze ben ik op mijn werk verloren. Kon het niet opvangen en kon ook niet duidelijk wat zien. Leken meer stolsels.
Na de eerste miskraam wilde ik niet direct weer proberen. Dat voelde voor mij niet goed. Ik rouwde er echt om. Na een aantal maanden weer geprobeerd en direct weer raak. Uiteindelijk heb ik 2 gezonde jongens gekregen. De data van de miskramen staan in mijn hart gekerfd. Ze horen er nog steeds bij
Ik hoop dat je miskraam spontaan verloopt en dat je dan weer verder kunt. Mentaal en fysiek! En altijd vertrouwen en moed houden voor de toekomst. 😘🍀🍀🍀
Na mijn miskraam, stond ik er heel nuchter in. Dit was rond 5/6 weken. Had ook symptomen en dergelijke. Schijnbaar was het vruchtje niet goed. De natuur besloot anders en was dit het beste voor het kindje. Ik heb er niet om gehuild, was wel even geschrokken toen het vruchtje uit mij kwam. Heb even op bed gelegen door krampen die ik had, maar daarna weer verder gegaan met ons gezinsleven.
Voor een ieder is zo proces anders. De 1 is net als ik, slikt en gaat door. De ander heeft een moment/periode van rouw nodig. Ontzettend lief dat jouw werkgever hiervoor vrij heeft gegeven en neem die tijd om alles te relativeren. Als je wilt huilen, dan huil je.. Voel je boosheid? Gooi het er uit.
Na mijn miskraam zijn wij gewoon door gegaan met het proberen van. Enkel konden wij niet gemakkelijk zwanger worden door het zaad van mijn vriend. Bij ons heeft het uiteindelijk nog 1,5 jaar geduurd.
Hier ook een vroege miskraam,ging ook voor een echo omdat ik al licht bloedverlies had.er was niks meer te zien op de echo. Heb zeker 3 dagen gejankt en veel krampen gehad.het bloeden was daarna ook gelijk klaar. Maar ik ben toch gelijk na miskraam zwanger geraakt,zonder menstruatie.. Ben nu inmiddels 9 weken en al een kloppend hartje gezien.
Geef het even de tijd.de een heeft langer nodig als de ander..ik ben zelf toch gelijk die ovulatie testen gaan gebruiken...
Ik zou je adviseren dit wel eerst goed een plekje te geven en niet te snel weer proberen zwanger te worden. Gun je lichaam even rust, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik heb ik 2011 een mk gehad met 10,5 week en wij zijn meteen daarna weer zwanger geraakt. Ik dacht dst dat het beste zou zijn om gewoon weer verder te gaan. Maar die zwangerschap die volgde voelde meteen vanaf het begin al zwaarder aan. Moest met 31 weken toch de ziektewet in. En toen onze 2e dochter geboren werd bleek zij ook nog eens een huilbaby. We hebben een hels eerste jaar gehad, waarin ik geestelijk compleet instortte. Ten eerste omdat mijn dochter dag en nacht huilde en ten tweede omdat achteraf bleek dat ik het verlies van ons kindje niet goed verwerkt had. Dat kwam allemaal naar boven bij de psycholoog waar ik uiteindelijk terecht kwam. Dus ik zou je echt met klem adviseren om goed naar je lichaam te luisteren en niet al te snel weer ervoor te gaan. Ook al weet ik dat je op dit moment niks liever wilt, want zo voelde wij ons ook na het verlies. Ik wil je sowieso heel veel sterkte en kracht l wensen de komende tijd. Het is niet niks..
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Tweelingen
reacties (9) Verversen