Ik neem hier even de ruimte om mijn twijfels te delen. Mocht iemand wat ik schrijf herkenbaar vinden en of mee willen denken dan lijkt me dat heel fijn! Het gaat over mijn twijfels t.a.v. een eerste echo. Ik ben nu bijna 8 weken zwanger en afgelopen juli veel te vroeg bevallen van ons zoontje. De eerste echo staat nu gepland met 11 weken. Hier heb ik bewust voor gekozen en het voelde tot nu toe goed om tot dan te wachten.
Er komen alleen steeds meer momenten waarop ik heen en weer ga tussen scenario’s. In de twijfels om wel of niet toch eerder een echo te laten doen. Want stel ik ga eerder en bij de echo blijkt er twijfel is/ reden tot zorg. (Het dan afwachten en heen en weer in gevoel en gedachten, misschien wel mijn grootste angst. Ik ben net weer begonnen met werken, ik sport en alles is weer wat op de rails. Na ja ik weet het niet waarschijnlijk zoek ik controle en wil ik alles doen om ‘niet weer te breken’ of probeer ik dat zo lang mogelijk uit te stellen.) Of het scenario, dat als blijkt, het niet goed is. Maar ook het scenario als het er wel voorspoedig uit lijkt te zien. (Want dat hoeft dan weer niks te zeggen.) De rust die ik vond in de keuze pas bij 11 weken de echo te doen ebt soms wat weg. Enerzijds voel ik me zo verliefd, goed en verbonden en wil ik er alles aan doen dat vast te houden en lijkt de illusie/ het niet weten, gezonder en minder stressvol.
Anderzijds komt de gedachte steeds dichterbij van; ‘ Als het goed lijkt/ is op dat moment, is er toch ook weer een belangrijk moment positief voorbij gegaan en voel ik mogelijk meer vertrouwen en ruimte om me te verheugen.’ (De eerste echo toen was bij een andere verloskundige praktijk. Ik was toen 6 weken en 4 dagen en kreeg te horen dat hij te klein was en een kans het niet goed ging aflopen. Dat brak me toen behoorlijk.)
Toch kan ik ook nog steeds ervaren van; ‘ Als het niet goed is heeft mijn lichaam nu de kans het zelf te doen/ los te laten. ‘ ‘ Als ik wacht tot de 11de week dan is die uitkomst al meer betrouwbaar dan nu en dichterbij de 13 weken echo waar mijn grootste angst voor is. ‘
Ik hoopte dat wanneer ik dit zou beschrijven ik mezelf wat meer helder zou kunnen voelen in wat nu voor mij de beste keuze is. Echter ik weet het oprecht even niet. Dit delen helpt op zichzelf wel een beetje. Vandaar ik dit dan ook nu stuur. Misschien is het voor iemand herkenbaar? Wat heeft jullie eventueel geholpen?
Ik heb 5 miskramen gehad, waarvan de laatste 3 al wat verder in de zwangerschap. Mijn ervaring is dat eigenlijk niks goed voelt... Mijn 3e mk had ik met 9 weken een goede echo en toen met 11 weken was het mis. Bij de zwangerschap erop wilde ik dus expres een late echo, dus had ik met ruim 9 weken een echo, waarop we zagen dat het rond 6 weken waarschijnlijk al mis was. Toen baalde ik dat ik het niet eerder wist. Daarom de zwangerschap daarop met ruim 6 weken een echo: die was goed, maar natuurlijk weinig verder te zien op dat termijn. Met ruim 8 weken was het toch mis en baalde ik weer dat ik hoop had gekregen door die vroege echo.
Na miskramen is het gewoon niet meer onbezorgd zwanger zijn en daar moet je op de een of andere manier mee om zien te gaan. Nu ben ik 3 weken geleden bevallen van een gezonde zoon. Het eerste trimester was vreselijk en ik werd pas een beetje gerust toen ik m kon voelen. Maar achteraf was het allemaal waard! Sterkte de komende weken!
Ik wilde juist zo vroeg mogelijk, maar het mocht echt pas met 7 weken. Het was een hel om te wachten, maar we zagen een kindje met sterk kloppend hartje.
Je moet doen wat goed voelt. Voor ons was dat de echo's met de normale termijnen
Ik begrijp het heel goed. Vaker miskramen gehad. Angst zat er altijd wel in. Ook bij deze zwangerschap die als eerste wel zolang blijft doorgaan. Ik zit nu op de helft gelukkig, maar alsnog krijg ik hartkloppingen als ik een echo heb staan van angst en spanning. Ook bij deze zwangerschal heb ik alle echo’s gedaan zoals het normaal ook gedaan wordt. Het kan altijd nog fout aflopen namelijk, stel dat ik het niet had gedaan zou ik spijt krijgen dat ik de kleine nooit heb kunnen zien. Geniet aub van elke dag, elke echo en elke seconde met de baby in je buik. Ik zou toch nog een echo aanvragen en beelden vastleggen voor je kleine later. Vertrouw jezelf en heb vertrouwen jn je lichaam ❤️
Bij mijn miskraam heb ik met 8 weken een prachtig springlevend baby'tje met een kloppend hartje gezien. Bij 11 weken was helaas opgehouden met kloppen. De twee zwangerschappen erna geen vroege echo's meer gehad omdat ik liever geen kloppend hartje had gezien.
Als je weet dat je kindje een zoontje was denk ik dat je zoontje langer heeft geleefd dat de eerste 12 weken? Als ik heel eerlijk ben denk ik dat het nu dan nog heel lastig is een onbezorgde zwangerschap te hebben. Bij mijn eerste was ik zo heerlijk onbezorgd, mijn 2e kwam na de miskraam, toen maakte ik mij druk tot een week of 12, daarna kon ik het loslaten, voordat ik zwanger was van de 3e had ik in de omgeving helaas negatieve verhalen gehoord over enkele zwangerschappen, waardoor ik eigenlijk mij zorgen heb gemaakt tot ze in mijn armen lag.
Ik wilde juist zo vroeg mogelijk, maar het mocht echt pas met 7 weken. Het was een hel om te wachten, maar we zagen een kindje met sterk kloppend hartje.
Je moet doen wat goed voelt. Voor ons was dat de echo's met de normale termijnen
Bij twijfel mag je altijd vragen om eerder gezien te worden. De what if... scenarios zijn heel makkelijk om in te vallen, ik snap je ongerustheid, zou om een vitaliteits echo vragen, dan is je hartje ook weer rustig
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Testresultaten
reacties (6) Verversen