Ik merk dat ik weer steeds meer moeite krijg met een naderende menstruatie. Bij mijn zoontje duurde het 2,5 jaar en huilde ik bij de menstruaties en wilde ik liever de deur niet uit. Nu zijn we 15 maanden verder en zitten we als ik morgen ongesteld wordt in poging 13. In het begin kon ik het makkelijk naast mij neer leggen maar de laatste 4 pogingen merk ik dat het niet makkelijk gaat. De aankomende menstruatie me zelf voor genomen om een taart te bakken en morgen na het sporten een fles wijn te openen en een stuk staart te eten terwijl ik een film kijk. Dus toen vroeg ik mij af wat jullie doen ;-)
Wij zitten inmiddels in ronde 20 voor ons eerste kindje samen (vriendlief heeft al 2 zoontjes). Ene ronde kan ik er beter mee om dan de andere. Soms aantal dagen voor menstruatie dat ik er al zeker van ben dat het niets wordt en gewoon die bevestiging nodig heb van dat het begint. Dat zijn de ronde dat ik in het algemeen er het beste mee om kan. Dan zijn er natuurlijk ook die rondes die ineens anders lijken en waarin je begint te hopen. Zo vaak al met een test in mijn handen gestaan klaar om te gaan testen en dan op die moment wordt je ongesteld. Of nog erger je lichaam laat je dan nog eens een dagje ofzo over tijd zijt waardoor je helemaal gek wordt van "zou het, zou het?" om dan toch gewoon ongesteld te worden. Die dagen kan ik echt huilen huilen huilen. Als ik moet werken, dan is het zoals hier onder reeds gezegd een pokerface op tot ik thuis ben. Meestal laat ik me dan ook gaan met wijn en alles eten wat niet zou mogen. Eens de menstruatie achter de rug is, kan ik er wel terug tegen om er met alle moed weer voor te gaan. Zo blij dat vriendlief me telkens door deze periode sleurt. Zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten doen! Duim voor je dat je die fles wijn niet hoeft open te doen !
Bij mij duurde het 24 maanden voordat ik in verwachting was (met iui). Ik heb nog nooit zoveel gehuild in mijn leven als in die twee jaar. Ik probeerde altijd te focussen op de volgende ronde waarin ik weer nieuwe kansen kreeg. Ik had niet iets specifieks wat ik deed zoals iets eten wat niet mag bij een zwangerschap.
Dat huilen herken ik van de periode van mijn zoontje. 2,5 jaar (30 maanden) kijkoperaties echo's hormonen enz. Ik weet dat ik me toen echt afzonderde van verschillende gelegenheden zoals Babyshowers en als ik echt naar in me vel zat zelfs een verjaardag. Dat artsen niet echt hoopvol waren hielp al helemaal niet mee. Nu dus al weer 15 maanden bezig en dit x sneller gestart met hormonen omdat ze al wisten wat ik allemaal mankeer maar nu we al weer 15 maanden bezig zijn (lange cyclussen) doet de hoop ook in mijn schoenen zakken :-(
Ow een menstruatie is al iets waar je hormonen alle kanten op vliegen en dan komt er weer de zoveelste mislukte poging bij! Besef je bent niet de enige! Hoe ik er mee om ging? Ik schreef altijd iets op bb en de lieve reacties deden de pijn weer iets verzachten. Ik sprak ook openlijk over het verdriet met mensen in onze directe omgeving. Ik at expres weer iets van de verboden lijst met voedsel en nam een glaasje om het weg te drinken. We gingen op reis en ik praatte mezelf in dat we nu weer extra konden sparen omdat ik minder zou gaan werken na de geboorte van ons eerste kind. Heb een aantal keer wel met mijn kop onder het dekbed gelegen , verstoppend van de buitenwereld.
Ik ben nu alles een plekje aan het geven. Morgen word ik denk ik weer ongesteld en waarschijnlijk zal er nooit een broertje of zusje komen. De knop zet ik niet zomaar om. Maar ik heb er steeds meer het gevoel bij dat het goed is zoals het nu is. Als al die hormonen weer opspelen laat ik een traantje en daarna raap ik mezelf weer bij elkaar en kijk ik maar hoe gezegend ik nu al ben. Ik ben al moeder en geniet er intens van!
Het is inderdaad een echt rollercoaster qua gevoelens en de ene x kan ik het beter verwerken dan de andere x. Het liefst lig ik de hele menstruatie periode in mijn bed maar gelukkig is er dan een heel lief mannetje die mijn dag weer beter maken. Het kan me soms dan weer verdrietig maken als ik me bedenk dat er misschien wel nooit een broertje of zusje komt en aan de andere kant besef ik me dat ik 100% kan geven aan hem. In de periode dat ik ongesteld ben trek ik een fles wijn open en probeer ik het naast mij neer te leggen. Ik hoop dat het toch allemaal goed komt. Voor deze poging is het eigenlijk al 99% zeker dat het niet gelukt is dus me zelf maar weer bij elkaar rapen aangezien ik vrijdag een bruiloft moet fotograferen en zaterdag komen vrienden langs waarvan ik 100% zeker ben dat ze zwanger is (drong nogal aan voor een afspraak) en natuurlijk Moederdag. Zaterdag zal wel even zwaar zijn en zal ik mijn poker-face op moeten zetten. Omdat ik bang ben dat ik toch niet heel vrolijk kan reageren heb ik vandaag een kaartje gekocht waar ik even in schrijf dat ik heel blij ben voor ze enz. Moederdag heb ik weinig verwachtingen van behalve een klein knutselwerkjes en knuffel van mijn aller liefste!
Wat rot zeg, en heel herkenbaar. Hier ronde 73, en hier is het DE dag ook niks anders dan huilen,huilen en huilen. Als het een werkdag is dan ga ik werken met een pokerface. Ik werk maar 3 uurtjes per dag. En dan nestel ik me weer op de bank onder een deken of in bed. Verjaardagen of andere feestjes of whatever skip ik, zeker als daar zwangeren of baby's zijn. Ik vind het niet nodig om mezelf te kwellen. Waarom zou je moeten doen alsof het je niets doet? Het is nou eenmaal een kutzooi en daar mag je best om huilen.
Hopelijk heb je snel een positieve test meid. ik hoop dat je een taart kan bakken met heel groot 'jippieee' er op ;) Liefs
Het is een echt rollercoaster qua gevoelens en de ene x kan ik het beter verwerken dan de andere x. Het liefst lig ik de hele menstruatie periode in mijn bed maar gelukkig is er dan een heel lief mannetje die mijn dag weer beter maken. Het kan me soms dan weer verdrietig maken als ik me bedenk dat er misschien wel nooit een broertje of zusje komt en aan de andere kant besef ik me dat ik 100% kan geven aan hem. In de periode dat ik ongesteld ben trek ik een fles wijn open en probeer ik het naast mij neer te leggen. En ja soms pink ik een traan weg (of zelfs een waterval) Ik hoop dat het toch allemaal goed komt. Voor deze poging is het eigenlijk al 99% zeker dat het niet gelukt is dus me zelf maar weer bij elkaar rapen aangezien ik vrijdag een bruiloft moet fotograferen en zaterdag komen vrienden langs waarvan ik 100% zeker ben dat ze zwanger is (drong nogal aan voor een afspraak) en natuurlijk Moederdag. Zaterdag zal wel even zwaar zijn en zal ik mijn poker-face op moeten zetten. Omdat ik bang ben dat ik toch niet heel vrolijk kan reageren heb ik vandaag een kaartje gekocht waar ik even in schrijf dat ik heel blij ben voor ze enz. Moederdag heb ik weinig verwachtingen van behalve een klein knutselwerkjes en knuffel van mijn aller liefste!
Het nare is dat er veel mensen zijn die mijn verdriet nu niet begrijpen want tja ik heb toch al een gezond kindje.... ik roep al vanaf dat ik kon praten dat ik mama wilde worden van wel 4 kinderen... en toen ik 26 was werd duidelijk dat 1-2 kinderen al een wonder zou zijn. BAM daar ging dat fotolijsten met denkbeeldig mijn grote gezin :-( Ziels gelukkig ben ik met mijn zoontje en enorm dankbaar dat ik hem heb gekregen. Ik had gehoopt dat het verlangen minder groot zou zijn na zijn geboorte maar helaas is die verlangen niet veranderd.
Ronde 73 :-( mijn god wat een ellende zeg! Ik begrijp je heel goed dat zwangeren /baby's enz te zwaar zijn! Toen wij voor ik zwanger raakte te horen kregen dat ik me moest voorbereiden op een kinderloos bestaan sporten ik met een vriendin en ik vertelde haar dat de sportschool een afleiding was want daar zie je bijna geen zwangere vrouwen en al helemaal geen kinderwagens en baby's. 1 week later vertelde ze me dat ze zwanger was. Blij voor haar maar bij thuiskomst storten ik helemaal in. Weg was de afleiding want als ik met haar zou blijven sporten werd ik elke x geconfronteerd met het gene waar ik juist zo hard van probeerde weg te komen. Na 2 dagen huilen heb ik haar geapt dat ik gewoon niet met haar kon sporten. Helaas kregen we over de app ruzie en een week later hebben we het gelukkig face to face kunnen uitpraten en na dat zij wist wat wij te horen hadden gekregen snapte ze waarom het te zwaar was om met haar te blijven sporten. 3 uurtjes per week had ik gewoon even nodig om geen confrontatie te hebben.
Babyshowers sloeg ik ook over. En kraamvisite was huilend er heen , poker-face op en huilend weer thuis.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Proberen ronde 11-15
reacties (11) Verversen