Stop de tijd

Het cliche is echt waar, de tijd vliegt!

Liviya is inmiddels ruim 3 maanden oud en na het weekend moet ik alweer aan het werk.. Nou ja alweer, ik ben er heel erg lang uit geweest maar het voelt nu ineens als alweer aan het werk. Ik geloof dat ik er nog niet helemaal klaar voor ben om Liviya een hele dag te moeten missen. De afgelopen tijd ben ik geloof ik 4 keer langer dan 2 uurtjes weggeweest en dat voelde heel onnatuurlijk. Ik moet er toch echt aan geloven en ik ben er ook echt wel weer aan toe hoor, dat is het ook niet. Gevoelsmatig dingetje dit dus, hihi. Ik weet dat papa op de 2 dagen dat ik ga werken gewoon thuis is en is Liviya dus bij de beste persoon die je je kan bedenken als je zelf weg bent.

Ik ben moeder en ik heb een dochter…

..Ik blijf het heel bijzonder vinden dat eindelijk te kunnen en te mogen zeggen. Vorig jaar om deze tijd zaten we middenin onze IVF behandeling en spoot ik elke avond twee spuiten in mijn buik en gek genoeg is dat ineens een soort van weggestopt in mijn hoofd. Ik weet heel goed dat ik juist dat ook allemaal nog een plekje moet gaan geven, maar op het moment dat ik zwanger werd is dat ineens in een doosje gestopt en heb ik er amper nog naar omgekeken. Zelfbescherming misschien, het was en is een hele heftige tijd geweest. Vorig jaar om deze tijd was ik ook langzaam begonnen aan het afscheid nemen van mijn kinderwens omdat er zoveel tegenslagen waren geweest en wat zou die IVF  dan veranderen?

Alles Cin, alles!

Liviya is zo belachelijk mooi dat ik me elke dag afvraag waar ik dat aan te danken heb.. De twinkel in haar ogen zegt mij dat het goed zo is, zij heeft gevochten voor ons zoals wij dat voor haar hebben gedaan.

Er was vorig jaar maar 1 bevruchting van de 6 eicellen die geoogst waren op 5 december en die bevruchting liep ook niet volgens de boekjes, dus moesten we er maar vanuit gaan dat het misschien niet door zou gaan. Dan die ochtend op 8 december, met een trillende stem vertelde ik de mevrouw aan de telefoon wie ik was en zij vertelde mij dat die middag de terugplaatsing zou plaatsvinden.

Huilend ben ik naar boven gelopen en heb tegen manlief gezegd dat het gelukt was en dat we ons kindje gingen ophalen..

..Zwanger tot het tegendeel bewezen was mijn motto die dagen na de terugplaatsing!

Al vrij vlot begonnen de kwaaltjes en uiteindelijk heb ik 9 maanden gespuugd haha, nu kan ik er gelukkig om lachen maar jeetje.. Ik zou echt nooit zwanger kunnen zijn zonder het door te hebben dus hihi.

De gehele zwangerschap heb ik kwalen gehad en genoot ik niet van het feit zwanger te zijn, maar dubbel van het feit dat er een meisje in mij aan het groeien was. Mijn mooie meisje en wat heeft ze het goed gedaan! Ik was al trots op haar voordat ze op mijn buik lag, ik was al trots op het moment dat we hoorden van de trage bevruchting en dat het uiteindelijk toch goed ging. Wat een sterk kindje zouden wij krijgen en dat is ook echt zo.

Inmiddels zit de 2e reeks prikjes er alweer op en amper een  kik hoor! Bij de eerste keer wat hangerig en verhoging, maar ze kon het heel goed handelen.

In mijn buik was ze al een danseres zoals ik het vaak in blogs omschreven heb, maar buiten mijn buik is ze een freestyle danseres.. Wat een pit en wat een beweging zit er in, soms doet ze al dingen en als ik dat dan opzoek hoort en hoeft ze dat nog helemaal niet te kunnen. Ze wil veel te veel, veel te graag en veel te snel.. Meisje, blijf alsjeblieft nog eventjes klein hoor!

De interactie die nu ontstaat vind ik echt geweldig, als ik bij haar kom als ze wakker wordt begint ze of meteen te lachen of meteen heel pittig te kreunen en te steunen omdat ze NU wil drinken.. En als ze het wil, moet het echt meteen.. Geregeld hebben wij het gevoel dat de hele wijk haar hoort, maar de buurvrouw die inmiddels ook bevallen is zegt dat het wel meevalt. Gelukkig maar, want met het aantal decibellen is niks mis bij haar.

Dan die krampjes en die reflux en het niet toegeven om te gaan slapen.. Ik vind en vond het allemaal erg lastig. Dit zijn toch dingen waar je je van tevoren niet op kan voorbereiden of in het geval van de krampjes niet eens bij stil hebt gestaan. Wat een hel, maar ze heeft zich er kranig doorheen geweerd. Af en toe heeft ze nog weleens last, maar hysterisch huilen doet ze er niet meer om. Heb avonden gehad dat ik met haar mee ging huilen en kennelijk was ze dan onder de indruk, meestal op dat moment dat ik het niet meer trok werd zij ook rustig.. Heb weleens gedacht dat ik er dan maar eerder klaar mee moest zijn, maar dat nam de krampjes niet weg.

De afgelopen drie maanden heb ik een kant van mezelf leren kennen waar ik zelf niet zo van onder de indruk ben, ik ben zo onzeker geweest en wilde in alles bevestiging.. Dit in tegenstelling dat ik die fase lang geleden al een soort van vaarwel heb gezegd, tuurlijk was ik weleens onzeker maar ik wist ook dat het er niet beter van werd. Met een piepklein meisje in huis die uren huilde en niet te troosten was voelde het alsof ik faalde en gelukkig was manlief er op die momenten om mij te vertellen dat ik het goed deed.

En toch blijft het een gek fenomeen, je bevalt en bent ineens moeder.. Je hebt geen idee en je gaat naar huis en je mag alles doen wat jij denkt dat goed is, zolang het maar in het belang van het kindje is. Moeder zijn is gevoelsmatig keuzes maken en soms je logische zin verliezen.. Een poosje geleden was ze uren ontroostbaar en ik had voor mijn gevoel alles gedaan en ik kon haar er niet uit krijgen. Uiteindelijk heb ik in een waas haar een jasje aangedaan, in de wagen gelegd en ben gaan lopen met dr. Hoezo had ik dat niet eerder kunnen bedenken? Hoezo heb ik haar uren laten huilen, kennelijk voor niks? Want op het moment dat de wagen bewoog werd ze rustig.. Gelukkig wordt dat machteloze gevoel elke dag minder en ik kan haar nu soms ook gewoon even laten zeuren, want daar is ze ook heel goed in.

Ik weet zelf weinig van hoe ik vroeger was en ik kan het natuurlijk ook niet meer aan iemand vragen, maar volgens mij was ik zelf ook een pittig meisje als ik diep in mijn geheugen graaf en mijn moeder dat weleens hoorde zeggen.

Moederschap is alles tegelijk en dat maakt het ook weer bijzonder, vorig jaar had ik geen idee dat de IVF zou lukken en dat we nu een meisje van 15 weken op zaterdagochtend op het speelkleed voor de tv zouden hebben liggen spelen en dat allemaal in 1 jaar.. Een jaar dat achteraf omgevlogen is, terwijl tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap ze omkropen.

Qua voeding ben ik borstvoeding gaan combineren met de fles, want met mijn werk in aantocht kon ik het manlief niet aandoen om haar op die manier achter te laten. Tot 2 weken geleden kwam ze met gemak nog 8-10 keer per dag en dat begon aan alle kanten op te breken. Ik heb er dagenlang over gedaan om het besluit te nemen flesvoeding in huis te halen en toen het eenmaal in huis was ook nog dagenlang erover gedaan om uiteindelijk te besluiten het ook echt te gaan doen. Nu kan ik makkelijk zeggen dat we dat veel eerder hadden moeten doen want het gaat heel erg goed, maar we waren er gewoon nog niet klaar voor. We zijn begonnen met 1 fles in de middag en na een week 2 flessen (1 in de middag en 1 begin van de avond) en dat gaat heel erg goed. We hebben wel wat krampjes gehad, maar dat viel in het niet bij wat het in het begin was. We hebben meer rust en we kunnen nu echt gaan genieten.

Heel stiekem heeft ze al wat hapjes fruit, worteltjes en appelmoes gehad en ze vond het smullen! Ik denk dat ze straks alles gaat eten wat los en vast zit, want die eerste fles die we gaven hadden we 180+6 gedaan met het idee wat ze niet meer wilt laat ze staan.. Die fles ging mooi binnen 10 minuten leeg!

Over de luxe dat Liviya al weken doorslaapt van 23.00/00.00 uur tot 09.00 uur zal ik maar even snel zeggen en het er daarna niet meer over hebben hihi. Ik ben een gezegende, uitgeruste mama in de ochtend <3

*Lieve Liviya, iedereen zegt dat je zo mooi bent en ze hebben ook echt allemaal gelijk! Je bent prachtig. Altijd gehoopt en uiteindelijk toch nog zo onverwacht heb jij ons hart laten overstromen met liefde die we nog niet eerder kende. Regelmatig staan papa en mama nog te huilen samen omdat je er nu eindelijk bent. De pit die je bezit, is de pit die je in de toekomst nodig zal hebben om het te gaan maken later en stiekem moet mama wel lachen als je weer eens heel duidelijk laat weten wat je wel en vooral niet wilt. Ik zie je nu voor de tv liggen met een bal in je handen die rammelt en die gaat regelrecht je mond in, wat zeg ik, alles gaat je mond nu in. Je hebt een boeverig lachje en de twinkel in je ogen maakt het helemaal af. Je doet het zo goed, mama is heel trots op jou. Een diepere liefde dan dit bestaat gewoon niet, jij bent alles! Dikke kus van mama*