De roze wolk..

….bestaat niet!

In ieder geval in mijn beleving niet en dat is niet negatief, maar mijn eigen realiteit.

Op maandag 15 augustus mochten Liviya & ik na een nachtje in het ziekenhuis geslapen te hebben naar huis. Superspannend natuurlijk, die meid in de maxi cosi en je komt thuis en dan wat? Ja en dan wat? Zoveel vragen en gevoelens van ongeloof, verwarring, geluk, angst, liefde en wat eigenlijk niet? Het is een hele grote bubbel van emoties en je zit er middenin.. Ik ging nog steeds op adrenaline en deed alles wat noodzakelijk was.. Slapen was luxe en kijken naar Liviya was het mooiste wat er was.

De moeder van mijn beste vriendin was al thuis bij aankomst, want zij ging de kraamzorg doen. Ze heeft jarenlange ervaring in de kraamzorg en op het moment dat zij haar hulp aanbood (ook al moest ze elke dag ruim een uur heen en weer terug) heb ik geen moment getwijfeld. Het voelde meteen fijn en vertrouwd en aan het einde van de rit kan ik nu zeggen dat ik echt niemand anders in mijn kraamweek thuis had willen hebben.

Tja, die kraamweek. Het liep allemaal een beetje anders als dat we gedacht hadden, gelukkig heeft Liviya hier niets van gemerkt en zal ze hier later waarschijnlijk heel erg hard om moeten lachen.

Tijdens de bevalling heb ik manlief in allerlei bochten en posities gewrongen waarvan we niet wisten dat dat kon, maar op dat moment voor mij prettig was. Die dag kreeg hij al wat last van een gespannen buik en heeft hij er niet veel mee gedaan, omdat hij niet in de spotlight wou staan. De volgende dag bij thuiskomst zat hij in de avond echt te huilen van de pijn in de tuin en heb ik hem (ook huilend) gesmeekt om de huisartsenpost te bellen, omdat de eerste nacht met zijn 3en voor de deur stond. Hij heeft gebeld, kon langskomen en kreeg pijnstillers en antibiotica. Het was een beginnend abces/cyste onder zijn buik.. En met een klein afdakje was dat ook een heerlijk plekje om te broeien. De pijnstillers deden vrij snel het werk en we gingen positief de eerste nacht in..

…deze nacht was heel heftig! En dat is nog een understatement.. Vanaf 22 uur begon ze met huilen en na aanleggen, luier verschonen, weer aanleggen, knuffelen, wegleggen, aanleggen en alles weer opnieuw hield ze niet op met huilen.. Het eerste uur was te doen, het 2e uur ook nog (het hoort erbij, ze moet wennen, wij moeten ook wennen..), het 3e uur voelde als paniek en hebben we samen huilend en snikkend alles nog een keer gedaan. Mevrouw ging ook nog een 4e, 5e en 6e uur huilen… Om 4 uur in de ochtend besloot ze dat het huilen te vermoeiend was en viel ze in slaap. We waren kapot en emotioneel een wrak.. Hoe kon dit nou? Later in de kraamweek bleek dat mijn borstvoeding nog niet op gang was en ze wel wat voeding binnenkreeg, maar niet genoeg. Onze arme meid heeft de eerste nacht thuis gewoon honger gehad L En jee, wat heb ik me daar schuldig om gevoeld, ook al kon ik er niets aan doen. Op de 2e en 3e kraamdag thuis heeft ze wat bijvoeding gehad via een sonde tijdens de borstvoeding, zodat ze een beloning kreeg voor het drinken en niet uit een flesje hoefde te drinken. Op deze manier stimuleerden we de borstvoeding en haar techniek van het aanhappen. Ook kwam ik thuis met tepelkloven uit het ziekenhuis en hebben we gevoed met tepelhoedjes, om de pijn wat te verzachten. Al met al verliep de borstvoeding dus moeizaam en was het heel erg pijnlijk in het begin door de opstartende productie en tepelkoven.. Gelukkig was de moeder van mijn vriendin mijn steun en toeverlaat hierin en stimuleerde en motiveerde ze mij om er niet mee te stoppen. Ze heeft vaak gezegd hoe trots ze op me was en dat ik alsjeblieft moest proberen dit zo lang mogelijk vol te houden.

Toen na een nacht flinke stuwing (zo niet leuk!) kwam het dan eindelijk op gang en liep de productie in 1 keer als een tiet! Letterlijk! En wat was en ben ik trots dat ik nu nog steeds exclusief borstvoeding geef en ze bij de eerste controle op het consultatiebureau 4210 gram woog en 50.5 cm was. Ze was/is dus een kilo (!!) aangekomen en 3.5 cm gegroeid in een maand <3 Zo trots op ons allebei!

Op de donderdag in de kraamweek heeft de moeder van mijn vriendin manlief naar de dokter geschopt.. Hij ging steeds krommer lopen van de pijn en gaf dit niet aan, hij zei dat het wel meeviel. Toen hij het aan ons liet zien, zagen we letterlijk de ontsteking op zijn buik zitten.. Die maandag was het zo groot als een sinaasappel en nu had het echt de grootte van een watermeloen.. Zijn hele buik voelde hard, opgezet en zag vuurrood. Hij heeft de huisarts gebeld en de assistente vroeg hem waar hij zich op dat moment bevond en dat hij met enige spoed meteen naar de dokter moest komen! Logisch natuurlijk, want als die ontsteking naar binnen zou slaan, ben je verder van huis.

Uiteindelijk heeft de huisarts de ontsteking opengesneden, het grootste gedeelte van de ontsteking er daar uitgedrukt en met een open wond kwam hij weer thuis.. De wond moest nat en open blijven, totdat de ontsteking eruit was en hij moest ook doorgaan met de antibiotica. Dussss, toen had de kraamzorg zowel een kraamvrouw als kraamman onder haar hoede.. Zoals zij zei; Een vrouw met een scheurtje en een man met een keizersnee.. Wat een week en wat een verhaal voor later! Gelukkig is het nu helemaal weg en goed genezen :) 

Ik heb de hele week flink last gehad van de hechtingen, een ongecontroleerde bekkenbodemspier en als klap op de vuurpijl 2 aambeien… Dat was niet echt goed voor mijn gemoedstoestand, want mijn hele lijf was natuurlijk nog aan het herstellen en met zoveel ongemak was dat erg vervelend.

Niet echt een roze wolk dit he…

..gelukkig maakt en maakte Liviya alles goed! Elke dag door haar wakker gemaakt worden is een feestje en wat hebben we die eerste week veel geleerd! Alsof we een spoedcursus papa en mama hebben gehad!

De moeder van mijn vriendin was niet zomaar alleen de kraamzorg, ze heeft me ook het gevoel gegeven dat er een moeder aanwezig was en een oma voor Liviya. Dat zij mij dat gevoel heeft laten ervaren is en blijft voor altijd bijzonder en ben ik haar voor altijd dankbaar voor. <3 In woorden valt niet uit te drukken hoe een fijn gevoel me dat die week heeft gegeven.

Liviya is inmiddels alweer 6 (!!) weken en wat doet ze het goed, ondanks de buikkrampjes! Ze slaapt soms gewoon al door.. Dan heeft ze haar laatste voeding rond 23.30 en slaapt ze dan rond 00.30 en slaapt soms rustig tot 7 uur door.. Heerlijk voor mij ! Als ze om 21.00 haar laatste voeding heeft en om 22.00 knock out ligt weet ik dat ik er rond 3 uit moet en dan weer rond een uur of 7.. Al met al mag ik helemaal niet klagen en doet ze de nachten bijna voorbeeldig!

En dan die buikkrampjes… Hier had ik echt wel een cursus voor willen volgen, wat een hel! Het begon al vrij snel, toen ze net haar eerste verkoudheid achter de rug had. Jammeren, overstrekken, rood aanlopen, gillen, niet te troosten, hard buikje en haar beentjes superstrak naar beneden. Die eerste keer wist ik niet wat ons overkwam en heeft het heel lang geduurd voor we herkenden wat het nu werkelijk was. Toen we dat eenmaal wisten zijn we gestart met infacol en na 2 dagen leek er enige verbetering, ik was inmiddels ook gestopt met melkproducten te nemen en te letten op de rest van mijn voeding en  dronk alleen maar water en venkelthee. We hadden iets te vroeg gejuichd en de infacol hielp dus helemaal niet! Daarna hebben we cinababy van vsm geprobeerd en ook dit hielp niet. Wel viel het me op nadat ik 2 dagen vergeten was de vitamines te geven dat ze minder last leek te hebben.. Na veel huilende avonden (echt van rond 18 tot soms na 00 uur…) en allerlei manieren om haar te troosten had ze ineens 2 hele goede dagen.

Na die 2 goede dagen was het ook gewoon weer feest, dus daar ligt het dus ook niet aan. Het schijnt dat het hoogtepunt met huilen en krampjes rond 6 weken is.. Nou, dat is ongeveer nu… Ik hoop voor haar dat ze snel haar draai vind en ermee om kan gaan en sowieso dat het ophoudt, want het is heel erg vervelend en vermoeiend voor haar. Ik heb avonden gehad dat ik met haar op mijn arm net zo hard heb lopen snikken en huilen als zij, het doet mij zowel lichamelijk als mentaal pijn dat mijn meisje zoveel last heeft en ik niets anders kan doen dan haar vertellen dat ze niet alleen is, ik bij haar ben en de pijn echt voorbij gaat. Na veel sussen valt ze dan meestal in mijn armen in slaap als ik haar bijna heb opgevouwen en dicht tegen me aanhou, dat voelt dan alsof je de marathon gelopen hebt en je het kan uitschreeuwen van geluk.

Ik denk serieus dat ik nog liever een keer ga bevallen, dan deze buikkrampjes fase van voor af aan doormoet.

Liviya is echt een hele pittige meid en ze weet heel goed hoe ze, vooral mij, je daar mee kan winnen. Ze hoeft maar een gil te geven en ik ben daar, ik ben er altijd en ga nergens heen. Eigenlijk is dat ook niet zo goed voor mij, want ik ben continue met haar bezig en heb vanaf de bevalling nog geen moment alleen gehad. Er zijn momenten dat ik niet meer weet wie ik ben en voel ik mij mama de melkmachine en mama het kussen om in slaap te vallen.. Ik geniet er ontzettend van, het is alleen heel lastig om dan iets voor jezelf te kunnen doen. Ik geef exclusief borstvoeding en dat beperkt je ook wel in je vrijheid, doordat je op verzoek voedt en daar geen regelmaat in zit. Soms komt ze elk uur en soms slaapt ze rustig 4 uurtjes en het mooie is dat je dus niet wanneer ze wat doet haha. Douchen is luxe en zelfs plassen is soms luxe! Prioriteiten bestaan niet meer, want zij is de enige met wie ik rekening moet houden. Af en toe kolf ik wel, zodat papa de fles kan geven en ze kan wennen aan de fles. Binnenkort neemt de moeder van mijn vriendin als het goed is een elektrische kolf mee, zodat dat allemaal wat sneller gaat dan nu met de handkolf.

We gaan deze week even kijken voor een draagdoek of draagzak, want ze is wel echt een heerlijke knuffelkont. <3 Ze kan echt uren bij me liggen en als ik dan al die nieuwe geluidjes van haar hoor, al die verschillende mooie gezichtjes in haar slaap zie weet ik en voel ik dat het het allemaal waard is en dat het straks alleen maar makkelijker en leuker gaat worden. Op dit moment wachten we op haar eerste echte sociale lachje, in haar slaap heb ik ze (de gewone en de glimlach) al gespot en haar lach is geweldig mooi..! Ik kan niet wachten op het moment dat als ze wakker wordt en ik haar oppak ze me lachend zal aankijken.

En die wolk… Soms is ie echt wel roze, dan geniet ik van elk moment met haar en loop ik over van liefde en moet ik huilen van geluk. Soms is ie ook zwart, dan voel ik me wanhopig dat ze zo’n pijn heeft en ik die pijn niet kan wegnemen en alleen kan troosten. Soms is ie lichtblauw, omdat ik dan ineens helder kan zien hoe dankbaar we ons voelen dat zij na die hele lange weg de enige was die ons heeft uitgekozen als papa en mama. Soms is ie vuurrood, dan voel ik me zo trots dat ik de zwangerschap samen met haar ondanks alles zo goed heb doorstaan en geniet ik van elke beweging, aanraking en geluid dat ze maakt. Soms is ie grijs, dan is het alles er tussenin en voel ik me onzeker of ik het wel goed doe, dan twijfel ik echt aan alles. Heel vaak is het dus een regenboog van kleuren en niet alleen maar roze, dat is wat voor mij het moederschap weergeeft na 6 weken ons meisje bij ons te hebben. Het is niet alleen maar leuk, het is soms helemaal niet leuk en je voelt je bijna schuldig als je dat denkt maar ik denk als je die gevoelens negeert je daar alleen maar meer last van zult krijgen in de toekomst.

Gelukkig kan ik heel goed aangeven wanneer het even niet gaat (soms ook helemaal niet en wordt ik heel onrustig) en neemt manlief het of over of hij praat me er doorheen. Het mooiste wat hij tegen mij gezegd heeft op een avond dat ze ontroostbaar aan het huilen was en ik uiteindelijk net zo hard mee snikte en huilde was; ‘Cin, alles wat je doet is goed’. Die woorden hebben me geraakt en hebben me ook laten beseffen dat dat ook zo is.. We doen ook alles goed, we proberen echt alles om het haar zo fijn mogelijk te maken en soms is alles wat je doet dan niet genoeg en moet je er doorheen om weer terug in die rust te komen. Uiteindelijk stoppen alle baby’s met huilen en uiteindelijk gaan ze echt wel slapen en als Liviya slaapt, slaapt ze heerlijk <3 

*Lieve Liviya, mama & papa zijn zo trots op jou! We hadden van tevoren niet kunnen bedenken hoe het echt met jou bij ons zou zijn en het is alles en helemaal niks van wat we er van verwacht hadden. Je bent heel sterk met je nek en kan al heel goed je hoofd rechtop houden, ook rol je al van je buik naar je rug! Mama schrikt er soms van als ze even naar de wc gaat en jou dan zo in de box ziet liggen. Je bent een heel ondernemend meisje, maar neem je tijd.. Het hoeft allemaal niet zo snel. Weet dat we er altijd voor je zullen zijn en je je nooit alleen hoeft te voelen. We leren elkaar elke dag een beetje meer kennen en de afgelopen week wil je echt alleen maar bij mij zijn, zelfs bij papa vind je het dan niet leuk. Ondanks dat dat soms misschien een beetje stom voor papa is, zal ik er altijd zijn. Als je uren wilt slapen bij mij of alleen maar wilt knuffelen met mij dan doen we dat. Hopelijk ga je je goed hechten aan mij en straks aan papa, zodat je later altijd weet dat je bij ons terecht kan. Ook als je een dag alleen maar huilt, of wanneer je boos bent of dat je niet meer weet wat je met jezelf aan moet.. Wij zijn er.. …altijd!*