De dag waarop ik eindelijk mama werd..

Voordat ik begin, wil ik alle dames die zo met mij/ons meegeleefd hebben naar dit moment toe echt bedanken voor jullie vaak opbeurende woorden in donkere tijden en jullie lieve complimenten en mooie woorden in ook de goede periodes. Ik heb ondanks dat ik geen van jullie in het echt ken, echt het gevoel dat de steun gemeend is omdat we allemaal in het zelfde schuitje zitten en/of ervaring met dergelijke dingen hebben. Dus bedankt!

Datum technisch had ik deze blog op 27 augustus willen plaatsen, omdat dat de uitgerekende datum was. Helaas was ons meisje verkouden, arm ding.. Amper 2 weken oud en gewoon al verkouden geweest. Het enige wat ze wilde was drinken, knuffelen en af en toe eventjes slapen.

Ik hoop dat ik mijn bevallingsverhaal voor mezelf en voor onze dame zo goed mogelijk chronologisch kan vertellen, zodat we dat later in ieder geval op papier hebben. Het heeft dus ruim 2 weken geduurd, voordat ik die rust eindelijk een beetje gevonden had. Ik wilde er al dagen voor gaan zitten, maar het kwam er niet van omdat ik de focus en concentratie niet had en echt alleen maar met Liviya bezig ben geweest, wat het allermooiste is van allemaal.

In de ochtend voordat we naar het ziekenhuis gaan heb ik hier nog een blog geschreven dat ik ingeleid werd, ik was er heel rustig en relaxed onder en ging dan ook ontspannen naar het ziekenhuis toe. Een beetje een schoolreisje van vroeger idee qua gevoel, alleen wisten wij nu dat dit de laatste keer was dat we met zijn tweeën het ziekenhuis binnen zouden stappen.. We zouden er met z’n drieën weer vertrekken en dat gevoel was gek en tegelijkertijd superfijn. Eindelijk konden we onze meid gaan ontmoeten en eindelijk zou ik verlost worden van alle nare zwangerschapskwalen en de onverwachte afloop met de hoge vliesscheur.

Hier naast me ligt het verslag van het ziekenhuis en deze strookt niet samen met mijn realiteit, dat komt waarschijnlijk omdat voor mijn gevoel de bevalling op vrijdagmiddag is begonnen.. Voor het ziekenhuis begon de bevalling pas op het moment van de effectieve weeën, dus vanaf het moment dat ik niet meer normaal een gesprek kon voeren, hihi.

Zondagochtend 14 augustus 2016 mag ik in de ochtend om 07.00 uur de verloskamers bellen om te vragen of er een verloskamer vrij is en hoe laat ik mij dan mag melden. Eenmaal gebeld, mag ik direct komen.. Spannend!

Om 07.15 worden we door de broer van manlief opgehaald om bepakt en bezakt te vertrekken richting het ziekenhuis, het gaat dan eindelijk beginnen en we gaan thuis komen met een mooi meisje.

Bij aankomst in het ziekenhuis werden we al verwelkomt en vroegen ze zich al af waar ik bleef, omdat we zo dicht in de buurt woonden.. Uhm, 07.30 is vroeg genoeg toch? We mogen meteen in de oranje verloskamer om het ons daar zo gemakkelijk mogelijk te maken. De stemming is goed en ik word meteen aan de CTG gelegd om te kijken hoe mevrouw het doet en uiteraard doet ze het net als alle andere keren uitstekend. We wachten wat af en in de tussentijd kwam er ook iemand van het laboratorium om nog een buisje bloed af te nemen, ik had en heb nog steeds geen idee waarom haha. Uiteindelijk rond een uur of 8.30 uur gaat manlief met zijn broer naar buiten om even een sigaretje te roken en op het moment dat hun beneden stonden hun sigaret aan te steken (denk ik dan zo ongeveer haha) kwam er bij mij de gynaecoloog binnen om mijn vliezen aan de onderkant te breken. Zo gezegd, zo gedaan! Heb er niks van gevoeld, ja een warm bed maar dat werd ook zo snel verschoond dat ik het amper doorhad. Op het moment dat er een laken over me heen wordt gelegd komt manlief binnen en zeg ik tegen hem dat zijn broer echt even op de gang moet blijven nu, omdat ik daar dus halfnaakt onder een laken lag.. Hij was een beetje verbaasd dat ze nu al de rest van de vliezen gebroken hadden en dat ik er geen last van had. De gynaecoloog zegt dat we nu een uur gaan afwachten om zo te kijken hoe mijn lijf er op reageert en of de weeën nu wel goed op gang gaan komen.

Tijdens dat uur gaat manlief nogmaals met zijn broer even een sigaretje roken en hetzelfde scenario gebeurt.. Wanneer hun net buiten zijn (denk ik haha) komt de gynaecoloog weer bij mij binnen en zegt ze tegen mij dat ze het infuus vast gaat aanleggen, zodat de weeënopwekkers daarna gestart kan worden. Op dat moment wordt er ook gevraagd of ik mij nog wil omkleden en dat wilde ik.

Door alle jaren heen heb ik ondanks vele verhuizingen 1 enkel kledingstuk van mijn moeder dat telkens weer in mijn kast terecht kwam.. Een pyama.. Wat toepasselijk ook. Zij is er niet lijflijk bij aanwezig geweest, maar ik ben wel in haar pyama bevallen en dat was voor mij genoeg om me door de bevalling heen te loodsen met haar in mijn gedachten <3 

Manlief komt weer terug en vanaf dat moment durft hij uiteindelijk de rest van de dag de kamer niet meer uit hihi. Op dat moment is ook zijn broer weggegaan om zijn vriendin op te gaan halen, zij zal bij de bevalling zijn om foto’s te maken.

*(Mijn hele tijdsbesef is compleet weg, dus ik zal wel in tijd schrijven maar het zal vast niet altijd kloppen)*

Vrijwel meteen nadat het infuus is aangelegd en op standje 2 gezet wordt begint het lekker te rommelen en moet ik de weeën inmiddels geconcentreerd wegzuchten.. Op het moment dat er een wee komt geef ik me over en met mijn hoofd in het kussen, mijn ogen dicht en mijn hand aan een bedrand zucht ik de wee weg. Dit lukt wel op deze manier denk ik en ik zie op de monitor inmiddels de weeën aankomen, op het moment dat het lijntje de lucht ingaat weet ik dat ik weer in mijn eigen wereldje moet en dat het ongeveer een minuut duurt en dat ik daarna weer even pauze heb. Op deze manier hou ik het ruim een uur heel goed vol en ben ik best trots dat ik voor mezelf een comfortabele manier heb gevonden om de weeën weg te ‘denken’/zuchten. Tijdens de controles van de gynaecoloog kan ik telkens amper nog praten en ik hoor haar zeggen dat ik het heel erg goed doe en ze even gaat kijken hoe de ontsluiting vordert. Ik kwam binnen met 3 cm ontsluiting en na bijna 2 uur weeën was ik van 3 naar 4 cm gegaan.. Wat?!?! Al die moeite voor 1 cm??? Ik kon niet meer praten en dus ook niet hardop balen, maar in mijn hoofd dacht ik dat het op deze manier echt nachtwerk zou gaan worden als je het gemiddelde van 1 cm per uur zal nemen. De gynaecoloog besluit de weeënopwekkers op standje 4 te zetten en binnen no time ging het helemaal los.

Op papier zijn mijn effectieve weeën om 11.30 begonnen en vanaf dat moment is volgens het ziekenhuis de bevalling echt begonnen.. Man, ik had inmiddels het gevoel vanaf die vrijdagmiddag bezig te zijn, dus de echte werkelijkheid met mijn werkelijkheid moeten echt nog even op 1 lijn gaan komen, denk wel dat dat mettertijd zal komen.

Ze vroeg of ik het fijn vond om te gaan douchen en dat zag ik wel zitten, het liggen werd steeds lastiger omdat ik zowel buik, been als rug weeën had. Een houding vinden was echt verschrikkelijk! Even later stond ik ontkoppeld maar met het infuusding in de douche en vond het heerlijk, heb manlief in allerlei bochten gewrongen om me letterlijk aan hem op te trekken. Af en toe was de wee zo heftig dat ik bijna door mijn benen zakte, dat manlief vroeg of ik alsjeblieft weer op bed wou gaan liggen. Uiteindelijk heb ik nog even half hangend aan het bed gestaan en eiste manlief inmiddels dat ik het bed weer inging, omdat het leek of ik ook telkens wegviel omdat de pijn zo heftig werd. Eenmaal terug op het bed, begon het.. Ik kwam in een weeënstorm terecht en raakte daar van in paniek, ik wist niet meer hoe ik moest ademhalen. Op het moment van inademen wilde ik zuchten en andersom, ik vond het heel erg eng en ik hoorde de mensen in de kamer zeggen dat ik diep in moest ademen en dan drie keer diep uitzuchten en dat was mijn spoedcursus puffen.. De rest van de middag werd dat mijn mantra en heb heel wat afgepuft. De weeënstorm leek eindeloos lang te duren en ik hoorde manlief bellen dat ik nu dextro nodig had, omdat ik het heel zwaar had. (De effectieve weeën begonnen om 11.30, dus de lunch die rond 12.00 gebracht werd heb ik niet eens kunnen eten, dus mijn lijf deed het op 2 broodjes kaas en wat druiven van de ochtend). Die had ik natuurlijk allang verbrand door de inspanning, maar ik hoorde ook paniek in de stem van manlief en uiteindelijk stond ie ineens met stukjes dextro naast mijn bed die hij letterlijk in mijn mond duwde en zei dat ik ze echt moest opeten meteen. Ook vroeg hij of ik een slokje water wilde en het enige wat ik nog kon uitbrengen was dat ik het niet wist. De gynaecoloog bleef in en uit lopen en ze vroeg op een gegeven moment hoe ik het douchen in het begin van de middag vond en ik zei dat ik dat heerlijk vond en of ik alsjeblieft nog een keer mocht en ze zei dat dat mocht, maar ze eerst even mijn ontsluiting nogmaals zou bekijken. (Hier is mijn tijdsbesef echt weg weg) Laten we zeggen dat dit rond 14.30 is geweest, dat zal zo ongeveer wel kloppen denk ik.

Na de weeënstorm was mijn ontsluiting van 4 cm naar 8 cm gegaan! Ik mocht niet meer douchen en mocht ook het bed niet meer af. Als ik op dat moment pijnstilling had gewild, had ik ook dikke pech gehad. In mijn hoofd heb ik erom geroepen, maar ik weigerde het hardop te zeggen.. Ik moest en zou het zonder pijnstilling doen, ik wilde het gewoon echt niet en heb daar ook tijdens de hele zwangerschap geen moment over nagedacht. In mijn hoofd heb ik gesmeekt om bij wijze van een paracetamol haha. Dat het in ieder geval zou lijken dat het eventueel zou helpen, maar ik kon niet praten. Ik heb heel veel gedacht, maar niks hardop gezegd. In de hele tijd zat ik in mijn eigen kleine wereld en wist ik hoe pijnlijk elke wee ook was, hij ook weer weg zou gaan en dat ik weer even adem kon halen.. Alhoewel tijdens die weeënstorm dat bijna niet het geval was, er is ook een moment geweest dat de opwekkers van standje 4 naar 2 was teruggezet, zodat ik even op adem kon komen.

In de verte hoorde ik de gynaecoloog zeggen dat haar dienst er bijna op zat en dat haar collega het bijna van haar zou overnemen, ook zou er een nieuwe verpleegkundige komen… Dus ik kreeg zo vlak voor de bevalling 2 nieuwe gezichten, maar dat maakte helemaal niks uit. Ik heb uiteindelijk mijn ogen vaker dicht dan open gehad. Ik denk dat ze rond 15.00 kwam zeggen dat haar dienst erop zat en ik voelde de weeën weer achterlijk snel na elkaar komen en zat weer helemaal in mijn mantra van het inademen en uitpuffen. Ineens ging de deur open, de lampen gingen aan en er werd van alles klaargezet (het nieuwe team) wat nodig was voor de bevalling. Ik hoor de verpleegkundige zeggen tegen manlief of hij alvast de kleertjes wil geven, zodat ze die met een kruik in de wieg vast kan gaan opwarmen. Ik hoor hun zeggen dat ze over een uur opnieuw naar de ontsluiting komen kijken en ik geloof dat ze amper 10 minuten de kamer uitwaren toen ik ineens om 16.05 uur de woorden uitsprak; Ik moet persen!

Geen enkel moment heb ik gedacht dat ik dat moest zeggen, geen enkel moment wist ik van tevoren dat ik dat zo automatisch zou zeggen en geen enkel moment had ik gedacht dat ik dat echt zou voelen en op dat moment zou weten dat dat echt het geval zou zijn. Ik schrok zelfs van de woorden die uit mijn mond kwamen, zonder dat ik daar controle over had.

Manlief ramde als een malle op de alarmbel en binnen enkele momenten was de gynaecoloog samen met de verpleegkundige weer in de kamer en werden me hele verhalen verteld en het enige wat ik terug kon zeggen was dat ik geen enkel woord had begrepen wat ze hadden gezegd. Het kwam er uiteindelijk op neer dat ik moest persen bij een wee en dan nog moest zuchten of weet ik het wat haha.

Om 16.14 uur mocht ik mee persen.

Er kwam ineens een gevoel van angst in mijn lijf, ik vond het heel erg eng om te persen. De hele dag had ik natuurlijk alles weg moeten zuchten en nu moest ik met alle kracht gaan persen. Ik wilde mijn benen in de steunen hebben om af te zetten, maar dat mocht niet.. Ik dacht nog waar zijn die dingen dan voor ?! De verpleegkundige; een hindoestaanse en manlief had zich nog afgevraagd of ik dat wel kon handelen, want ze was over enthousiast, kwam naast me staan en in haar enthousiasme kwam dit eruit; ‘Kom op Cindy, laat je knieën helemaal naar buiten vallen, je armen breed uit het bed, maak jezelf zo rond mogelijk, kin op je borst en je handen onder je knieën ennnnn pers!! Kom op Cindy, dit is de show van je leven!’. Althans, zoiets is het in mijn herinnering.. Ik dacht nog, je hebt geen idee hoeveel pijn ik nu heb (waarschijnlijk had ze dat wel) en jij maakt er een feestje van! Bij elke perswee dacht ik dat ik het voor niks gedaan had, want ik voelde tijdens de eerste paar persweeën helemaal geen beweging en als ik al beweging voelde, voelde het alsof ze terug ging op het moment dat ik op adem moest komen. Ik vond het echt heel erg eng en ik ben die hele tijd half op de aarde geweest geloof ik. Ik hoorde van alles, maar ook weer niks. Ik merkte dat zowel mijn schoonzusje als manlief met washandjes op mijn hoofd in de weer waren en als ik bij was geweest had ik gezegd dat ze normaal moesten doen, maar het was ook wel fijn. Ze hebben waarschijnlijk ook van allerlei dingen gezegd, maar daar heb ik geen herinneringen van.

Na een hele heftige perswee ging de pijn niet weg en kon ik niet bijkomen, want het hoofdje kwam eraan! Man, wat een helse pijn! De verpleegkundige legde een warm washandje aan de onderkant van het hoofdje en in paniek kermde ik of ze alsjeblieft ook de bovenkant wou doen, want het verlichtte wel wat of althans ik dacht dat. Om 16.41 uur werden de weeënopwekkers op standje 6 gezet voor het allerlaatste zetje en het hoofdje stond nu helemaal.. Het enige wat ik op dat moment dacht, voelde en wilde is dat ze eruit kwam en wel nu meteen..! Ik hoorde de verpleegkundige tegen manlief zeggen dat hij haar mocht aanpakken als hij dat wilde, zijn mouwen stroopte ze al op en ze zei dat hij even zijn handen moest wassen en hij is dat ook braaf gaan doen. Op het moment van de allerlaatste perswee en het moment waarop de gynaecoloog zei wil je haar aanpakken, had hij gekeken en had hij nee gezegd en dat neem ik hem ook echt niet kwalijk.. Het zag eruit als een slagveld waarschijnlijk haha.

De allerlaatste perswee kwam en ik heb zo hard als ik kon geperst en geschreeuwd, want deze deed echt heel erg pijn en ineens hing daar om 16.53 uur een heel hard gillend, met huidsmeer besmeurd prachtig meisje boven mijn hoofd en ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb heel verbaasd gekeken dat ze echt geboren was en dat ik haar nu ineens moest aanpakken. In die enkele momenten werd ze op mijn borst gelegd en zag ik manlief in mijn ooghoeken huilend naar ons kijken en ik was echt alleen maar verbaasd en in een andere dimensie nog. Ik zag dat er meteen een shot in mijn infuus werd gegooid en 6 minuten later kwam daar na 1 behoorlijke wee de placenta. De gynaecoloog vroeg of ik het wou zijn en ik had van tevoren gezegd dat ik dat niet wou, maar ze zei dat het er 1 was vanuit het tekstboek zoals ze het op school geleerd hadden en toen zei ik tegen mijn schoonzusje dat ze er toch maar even foto’s van moest maken haha.

En toen ineens kwam ik erachter waar die verrekte beugels voor waren, ik kreeg 2 inwendige hechtingen en mocht dan nu eindelijk toch met de benen in de beugels.. Gelukkig heb ik daar vrij weinig van meegekregen en al die tijd had ik ons mooie meisje op mijn borst liggen. Het eerste uur mochten we op de apgar scores na (9-10-10) huid op huid contact alvorens ik mocht douchen en de verpleegkundige Liviya zou aankleden en ons gereed zou maken om naar de afdeling te gaan.

Doordat ik uiteindelijk bijna 2 dagen met de hoge vliesscheur heb gelopen, moesten we 24 uur blijven ter observatie in verband met infectiegevaar. Gelukkig is en was daar uiteindelijk helemaal geen sprake van.

De statistieken op papier:

Ingeleide bevalling zonder pijnbestrijding

Vliesbreuk; 12-08-2016

Inleiding; 14-08-2016

Ontsluiting; 5 uur

Uitdrijving; 39 minuten

Placenta; 6 minuten

Start persen; 16.14 uur

Geboorte; 16.53 uur

Nu ik dit zo opgeschreven heb gaat het rookgordijn ook een beetje weg en ben ik het allemaal wat helderder gaan zien, het kan zijn dat ik nog steeds wel dingen mis maar het overgrote gedeelte is mijn verhaal wat ik nu geschreven heb.

Sinds zondagmiddag 14 augustus mogen wij genieten van Liviya, met een geboortegewicht van 3290 gram en een lengte van 47 cm.

Afgelopen week kwam de wijkverpleegkundige voor een huisbezoek en ze was in 1 week tijd 350 gram aangekomen!! Bij de laatste weging van de kraamzorg woog ze 3220 gram en afgelopen dinsdag woog mevrouw al 3570 gram!

Mijn borstvoeding is inmiddels slagroom hihi! Daar kan ik ook nog wel een hele blog aan wijden en dat zal ik vast ook wel doen snel.

*Lieve Liviya, jij hebt mijn grootste wens uit laten komen.. Jij hebt mijn levensdoel bevestigt en ik wil je alles geven wat ik heb, alles leren wat ik weet en er altijd voor je zijn zolang als ik mag leven. Je bent een pittig meisje en wat lijk je op ons allebei. Het ene moment zie ik mezelf en het andere moment zie ik papa. Je bent zo ongelooflijk mooi dat ik je elke dag vertel dat ik niet kan geloven dat je er eindelijk bent en hoe trots we op jou zijn. Hoe druk je in mama's buik was, zo druk ben je ook als je wakker bent. Je bent nu al supersterk met je hoofd, maar liefje doe alsjeblieft rustig aan.. Je bent ruim 2 weken en niet ruim 2 maanden.. Na een lastige start met de borstvoeding hebben we ons er samen doorheen gesleept en wat doe je het nu goed op mama’s melk. Elke dag verander je al zoveel en ik weet nu wat mensen bedoelen met; 'Geniet er maar van, het gaat allemaal zo snel voorbij!'. Ik geniet van elk moment met jou en ik mis je als je slaapt, maar je moet goed slapen zodat je goed groeit.. We houden zoveel van jou en hopelijk op het moment dat je dat zelf kan beseffen voel je die diepe liefde ook zo voor ons als dat wij voor jou voelen. We zijn zo blij, gelukkig en dankbaar dat je er bent!*