35 weken gehaald!

Na een aantal bezoekjes aan de fysiotherapeut met heel goede tips op zak, zijn mijn bekkenklachten gelukkig enigszins onder controle! Ik kan weer gewoon waggelen en het slapen met het voedingskussen is echt de hemel.

Weliswaar slaap ik beter, ik word ook vaker waker.. Heerlijk zo’n blaas die minstens elke 1,5 a 2 uur geleegd moet worden, ook al hou ik in de avond al rekening met drinken. Met deze temperaturen is dat ook niet te doen natuurlijk, dus ik neem het maar voor lief. Gelukkig val ik ook weer meteen in slaap als ik naar het toilet geweest ben, dus mij hoor je daarover niet zeuren haha.

Ook zie ik het gewoon als oefenen voor straks, alleen ben ik dan in die tussenpozen wat langer wakker door het voeden. Als ik daarna net zo snel weer in slaap val als nu, maak ik me daar in ieder geval geen zorgen over. Het motto;  ‘Mama moet slapen als de baby slaapt overdag’ zal ik dan ook maar goed in mijn achterhoofd houden!

Op 13 juli werd ik wakker met een naar gevoel, ik moest die ochtend naar de fysio en ik voelde me niet zo lekker. De fysio zit in hetzelfde pand als de verloskundige, dus ik belde voor die tijd of ik iets eerder of na de afspraak met de fysio even mijn bloeddruk mocht meten.

Ik mocht wat eerder komen en ik zat tegenover een verloskundige die ik alleen bij de intake had gehad en echt een oude rot in het vak is. Bij haar had ik toen al geen lekker gevoel en nu weer voelde het niet fijn, mijn bloeddruk was weer op het randje en ik kreeg van haar een hele voorlichting wat een tekort aan vitamine b12 met je kan doen. Zijzelf zag binnen 2 dagen aanzienlijk verbetering en adviseerde, drong eigenlijk heel erg aan, me dat te gaan gebruiken. Ook had ze in het systeem zien staan dat mijn moeder zwangerschapsvergiftiging had gehad en ze daarom zeker wist dat ik me daar heel erg druk om maakte en dat was ook niet goed voor mijn gemoedstoestand. (Uhm, ik heb al maanden een bloeddruk die telkens of op het randje zit of veel te hoog is, af en aan eiwitsporen in mijn urine en het vocht in mijn handen en voeten beginnen wel serieuze vormen aan te nemen.) Ik vertelde haar dat dat geen zorgen maken was, maar dat ik er lichamelijk echt last van heb. Voor nu was voor haar alles akkoord en ik kon mijn afspraak bij de fysio vervolgen.  De fysio gaf me nog een aantal goede tips en ik ging weer naar huis.

Thuis heb ik een warme douche genomen en ben even gaan slapen en ik werd wakker met hetzelfde gevoel als die ochtend. Ondertussen was manlief thuis gekomen en zei dat ik dan gewoon opnieuw moest bellen. Ik durfde eerst niet, omdat ik dacht dat ik die ene verloskundige weer aan de lijn zou krijgen. Na een kwartier toch gebeld, omdat mijn inmiddels berucht en beroemde harde buiken ook toenamen. Natuurlijk kreeg ik dezelfde mevrouw aan de telefoon en ik hoorde aan haar stem dat ze er niet heel erg ‘blij’ mee was, ik vertelde dat ik me nog steeds zo raar voelde en dat ik op die manier niet de avond/nacht in durfde te gaan. Ze vertelde dat ze ging overdragen en dat de dienstdoende verloskundige dan wel even langs huis kwam.

Dat was best spannend, want er was nog nooit iemand thuis geweest haha.  Na een uurtje kwam de verloskundig en haar had ik nog niet eerder gezien, zij was net pas weer 3 weken aan het werk na zwangerschapsverlof. Dus op de valreep nog een nieuw gezicht, maar wat een lieve meid was dit. Ze ging met ons alle klachten langs en zei dat ze verloskundig gezien het alleen op voorweeën kon gooien en dat niet een reden was om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig dacht ik nog, want ben dat wel meer dan zat haha. Ze belde toch even met het ziekenhuis om te bespreken hoe en wat en het ziekenhuis adviseerde om te toucheren, om zo te voelen hoe het er van binnen voor stond.  Leuke eerste ontmoeting! Nieuw gezicht en binnen een kwartier lag ik daar op mijn eigen bank voor een inwendig onderzoek, haha. Ik moest aangeven wanneer het pijnlijk werd en wanneer ze moest stoppen en ik voelde ook dat ze moest stoppen, het werd vervelend. Ik zag haar gezicht wel een beetje vertrekken en ze zei dat het week voelde en ruim 1,5 cm ontsluiting was.

Ik grapte nog dat dat dus ook niet opschoot, maar voor haar reden genoeg om het ziekenhuis te bellen en me toch weer in te sturen.. Pff, het was inmiddels al bijna 21 uur, dus dat zou een latertje worden. Ook zei ze dat ik maar even een tasje moest meenemen voor als ik eventueel zou moeten blijven. Blijven?! Oh shit, en dan? Ze stelde me gerust en zei als ze wou komen, dat ze zou komen en we het over ons heen moesten laten komen. Ik was die dag 33 weken en 4 dagen en de schrik zat er bij mij en manlief ineens goed in.

Potverdorie dacht ik nog, als het dus niet goed voelt echt altijd aan de bel trekken want nu was er ineens kans op een vroeggeboorte.

In het ziekenhuis werd ik weer aan de ctg gelegd en mevrouw was natuurlijk weer bezig met haar beroemde ballerinavoorstelling, die lag echt niet stil! Door alle weken heen en al die ziekenhuisbezoekjes heb ik blind vertrouwen gekregen in het feit dat zij het goed doet, maar dat mijn eigen lijf te wensen overlaat en dat maakt me zo onzeker en bang.

Na de ctg werd er eerst een buikecho gedaan en mevrouw lag goed ingedaald met haar hoofdje naar beneden, daarna kreeg ik een inwendige echo en na opmeten van de baarmoederhals bleek deze verkort naar 2 cm. Ook de gynaecoloog stelde me gerust, dit keer een man, en zei dat als ze wil komen en er klaar voor is dat dan maar zo was. Hij deed nog een ander onderzoek, een soort uitstrijkje en daarmee konden ze eiwitten waarnemen die de baarmoederhals afscheidt als de bevalling begonnen is en wanneer deze niet aanwezig waren je hoogstwaarschijnlijk niet binnen 2 weken zal bevallen. Gelukkig waren deze eiwitten nog niet aanwezig! Wel wilde hij dat ik een nacht ter observatie bleef om in de ochtend de baarmoederhals opnieuw op te meten, mocht dit onveranderd zijn mocht ik naar huis en zo niet zou ik moeten blijven. Pfff en als klap op de vuurpijl stelde hij ook nog voor om weeënremmers en longrijping te geven voor het geval dat. Uhhh??? Hij vertelde er ook bij dat het minstens 48 uur zou duren voordat dat zijn werking zou doen en dat ik die zaterdag (dit was op woensdag) 34 weken zou zijn en ze dit niet meer gaven met 34 weken.

We hebben besloten het niet te doen en ik zou inderdaad dan maar een nachtje blijven en dan die ochtend maar verder zien.

Al met al behoorlijk schrikken en dan lig je daar op een kamer, omdat de kans er in 1 keer is dat ze te vroeg zal komen! Ik zag de volgende ochtend op het ctg scherm staan; Mw opgenomen vanwege verkorte cervix en kans op prematuur bevalling.

Dat hakte er toch wel heel erg in.. Die ctg was ook gewoon weer prima en wat later kreeg ik een nieuwe echo en gelukkig was de baarmoedermond nog steeds om en nabij de 2 cm en mocht ik naar huis met rust.

Ik ben zo blij dat we niet de overhaaste beslissing hebben genomen om die weeënremmers en longrijping toe te dienen, want wat als mevrouw dan gedacht had oooh er gebeurt iets, ik kom er wel uit hoor.. Pff, gelukkig dus niet gedaan!

Afgelopen maandag had ik weer een controle bij mijn ‘vertrouwde’ verloskundige, die ik bijna alle afspraken gehad heb en zij had het heel erg met me te doen en hoopte dat ik sowieso de 36 weken zal halen, maar dat ik de zwangerschap zeker niet uit zal gaan lopen tot 42 weken. Dat vond ze wel erg bruut, haha. Nou, wij ook hoor! Elke dag is er nu 1 en elke week is nu een mijlpaal.  Afgelopen woensdag nog een extra controle bij de mannelijke gynaecoloog die zo lief was geweest en hij was blij te zien dat ik nog steeds zwanger was en de controle was goed, ik moest maar lekker door blijven rommelen zei hij.

Want rommelen doet het zeker.. Harde buiken worden steeds heftiger en de pijn zakt steeds verder naar beneden, net als mijn buik dat ook doet.

Gisteren hebben we de 35 weken aangetikt! Wat een heerlijk gevoel en het heeft ons beiden een soort van ‘zen’ gevoel gegeven, het is nu niet meer spannend als ze wil komen. Het liefst hou ik haar nog een poosje binnenboord, want we vinden het toch wel heel eng en spannend nu maar als ze nu wil komen, mag dat.

Gisteren voelde ik ook weer behoorlijk wat gerommel en dacht ik; ‘Hoe kom ik van dit gevoel af.’

Ik ben maar gaan opruimen.. De hele kast in de keuken uitgezocht en schoongemaakt, daarna voorzichtig een wasje opgehangen en toen weer gaan zitten.  Ik geloof dat dit een milde vorm van nesteldrang is, manlief deed bijna een dansje toen hij thuis kwam. ‘Het bestaat echt!’ zei hij lachend.

Ik vind het fijn om hem na de lange dagen dat hij werkt en dan ook nog boodschapjes moet doen een fijn gevoel te geven door te laten zien dat ondanks alles ik toch nog steeds mijn best blijf doen en niet bij de pakken neer ga zetten, want daar schieten we helemaal niks mee op! Op naar de 36 weken <3

*Liefje, we zijn zo super zenuwachtig en ineens onzeker over je komst. Kunnen we dit wel, we snappen er misschien wel helemaal niks van. Over 2 weken lig je misschien al in je wiegje, ik zal je straks kunnen horen, zien en ruiken in plaats van alleen maar te voelen. Het is ineens onwerkelijk en bizar dichtbij. We weten dat het straks allemaal goed gaat komen, maar jeetje deze gevoelens zijn er zomaar. Al die tijd waren we er klaar voor en hadden we zoiets van kom maar op en nu het bijna gaat gebeuren worden we een beetje onzeker hihi. De ene dag denk ik kom maar over 2 weken en de andere dag denk ik blijf nog maar 7 weken zitten, hihi. Zo klein ben je en dan heb je al zoveel impact op ons. We zijn nu al zo ontzettend trots op jou! Kom nog maar een klein beetje aan, zodat als je straks komt ook gewoon met ons mee naar huis mag en niet eerst in het ziekenhuis moet blijven. Je bent alles en zoveel meer dan we ons konden wensen, je bent er bijna! <3 X*