In afwachting van mijn HSG

Het is inmiddels september en vorige maand besloot ik toch gewoon te bellen naar het ziekenhuis. Nee had ik en ja kon ik krijgen toch ;) Ik kreeg van de vriendelijke mevrouw aan de telefoon te horen dat ik net te laat wat voor het inroosteren in oktober en dat het dan november zou gaan worden, balen natuurlijk! Maar wie ben ik om daar tegenin te gaan, ik heb hun kennelijk heel hard nodig dus ik bedankte vriendelijk en zei nog dat wanneer er een plekje vrij kwam ze me gewoon moesten bellen.

Heb toen een heel weekend gebaald en ben erover heen gestapt, wantja dat moet je dan ook gewoon doen. Even balen en gewoon weer doorgaan, die maandag had ik gewerkt en ik kreeg te horen dat ik wat meer uren mocht maken voor eerst 4 weken en daarna kijken wat er meer mogelijk was. Prima nieuws, nadat we voordat we op vakantie gingen te horen kregen dat manlief geen vast contract zou krijgen en dat na  aftrek van over en vakantieuren hij afgelopen week zijn laatste dag heeft gewerkt. Huppakee, in de ww! Doordat ik dus even wat meer kan werken, kan ik dat gat van de ww even dichten en was dat dus fijn nieuws.

Die dinsdag werd ik gebeld door het ziekenhuis, het was een regenachtige sombere dag en de mevrouw aan de telefoon zei; ‘Zal ik jou vandaag op deze regenachtige dag de gelukkigste vrouw van de dag maken? Er is volgende week een plekje vrij en ik wil jullie graag dat plekje geven.’ Stilte… Ik was er stil van en ze zei dat ze dat begreep en wenste me veel succes met de kriebels voor aankomende week. Nadat ik opgehangen had stond ik te trillen, moest ik huilen en kwamen er zoveel emoties over me heen dat ik echt moest gaan zitten om bij te komen.

26 augustus zou ik dan aan de beurt zijn, want manlief was vorig jaar geelimineerd als zijnde probleem om zwanger te raken. Ik was erg zenuwachtig en wist ook eigenlijk niet wat ik allemaal kon verwachten. We besloten om alles op ons af te laten komen en eenmaal binnen bij onze gynaecoloog was de spanning ook enigszins verdwenen, het is een fijne man die me alleen al met zijn uitstraling gerust kan stellen. Ik denk ook wel dat je dat in deze malle molen nodig hebt, een aangenaam gezicht die je zegt dat het allemaal goed komt en we gaan bekijken wat er allemaal nodig is om te komen waar we willen komen.

Dat er een volledige voorgeschiedenis vragenvuur, een lichamelijk onderzoek, bloedprikken,  inwendige echo en een chlamydia kweekje op me afgevuurd zou worden wist ik niet.. Ik was overdonderd van het feit dat we op deze afspraak al zoveel dingen zouden doen.

Het voorgeschiedenis vragenvuur was best wel pittig, aangezien mijn beide ouders jong zijn gestorven en ik met een keizersnede geboren ben doordat mijn moeder zwangerschapsvergiftiging had. Ook was ik 6 weken te vroeg geboren, voor hem allemaal dingen om aan te nemen dat dit in de toekomst wel in de gaten gehouden moet worden. Toen hij tegen me zei dat het heel heftig was om op je 20e wees te zijn (mijn moeder overleed op mijn 14e en mijn vader op mijn 20e) en hij het knap vond dat ik mijn leven nu zo op de rit heb, werd ik emotioneel en zei ik heel stoer; ‘Maar daarvoor zijn we hier nu niet’ Hij had nog even door moeten gaan en ik was een emotioneel hoopje puin en dat wilde ik absoluut niet, dat zal voor mij altijd een gevoelige snaar zijn maar dat moet absoluut geen reden zijn om mijn droom niet te mogen verwezenlijken.  

Hij vroeg ook of ik ooit geopereerd was en ik zei dat ik nog nooit een operatiekamer van binnen had gezien, daarna vroeg hij of ik weleens een uitstrijkje had gehad en vertelde ik over mijn pap3b uitstrijkje, waarvan later onderzocht dat deze cellen zich al in stadia CIN3 bevonden, en dat ik daarvoor een ingreep had gehad. Een Letz, hierbij hebben ze de buitenste laag cellen van mijn baarmoedermond afgeschraapt. Deze cellen bleken dus al flink aangetast, maar de uitstrijkjes daarop en ook mijn laatste uitstrijkje waren goed. Dit telde dus wel als operatie en op het moment dat ik dit genoemd had schreef hij overal Letz bij… In kleine letters, in hoofdletters en ik voelde mijn hoofd rood worden en moest bijna huilen.

Ik heb destijds meerdere malen gevraagd aan de desbetreffende gynaecoloog die deze ingreep bij mij heeft uitgevoerd of dit consequenties met zich mee zal dragen bij het zwanger worden. Zij garandeerde mij dat ik wel minstens 3 ingrepen als deze zou kunnen ondergaan  zonder problemen om zwanger  te raken.

Onze gynaecoloog vertelde nu dat de zwemmers van vriendlief mogelijk teveel moeite hebben met het doordringen van littekenweefsel wat door de ingreep is ontstaan en bij het bloedprikken formulier schreef hij op; ter zijne tijd IUI.

We hebben afgesproken dat ik moet bellen op mijn 1e dag van mijn nieuwe menstruatie, dan wordt diezelfde week nog een HSG ingepland en zal deze baarmoederfoto moeten uitwijzen of mijn eileiders open zijn. Wanneer dit het geval is wordt het dus hoogtwaarschijnlijk IUI.

Dus ik zit braaf op mijn menstruatie te wachten die ik volgende week verwacht en moet dan dus eind volgende week de HSG ondergaan. Ik ben er wel een beetje bang voor, omdat het toch een heel pijnlijk onderzoek is. Ik weet dat ik daar niet teveel bij stil moet staan, maar onbewust gebeurt dat toch.

Ik ben superblij dat we zo goed in het VU geholpen en ondersteund worden door een topgynaecoloog, dat is een geruststellend gevoel en dat moet ik vasthouden!!